Reisverslag 1: Amsterdam-Lima-Paracas.

We zijn inmiddels plm. 2 weken onderweg en alweer helemaal aan het backpackers ritme gewend. Het klimaat is wat wennen: ’s nachts behoorlijk fris en in de bergen onder nul, overdag wel zonnetje. Nu in Puno is het +17 tot – 6 gr Celsius! Wel vaak (heel) vroeg op (4-5u) omdat de bussen vroeg vertrekken. De Peruanen zijn heel vriendelijk en het is heel fijn dat we met ons Spaans goed uit de voeten kunnen.

Het plannen van de reis en het reserveren van accommodatie en transport neemt toch weer veel tijd in beslag. Ook blijken we nog behoorlijk te moeten bijkomen van de erg drukke periode voor ons vertrek. En we moeten weer wennen aan een nieuwe munt: veel soles, daardoor lijkt het gauw duur.

De route die we volgen is Lima-Pachacamac-Paracas-Huacachino-Arequipa-Puno-Copacabana-La Paz-Cusco-Puno-Lima en verder naar Noord Peru.

Hieronder volgen onze ervaringen t/m Paracas. We lopen dus achter met de verhalen, maar die komen natuurlijk niet op de eerste plaats. We proberen ze wel korter te maken. We willen vooral volop ervaren waar we zijn, hoe de mensen hier (samen/over)leven, het landschap bewonderen en de links met de historie leren zien en die, meestal mooie ervaringen, met jullie delen. Deze keer met wat youtube filmpjes.

We zijn dit jaar te bereiken, Gerrel: 0031 6 1899365 (app / sms), Paul: 0031 6 44804327 (app), voor nood direct per lokale mobiel: 0051 942 797 757, of bellen via Whatsapp en natuurlijk per mail.

En we hopen natuurlijk dat jullie ook van een goede zomervakantie zullen genieten!

Verslag week 1:
+Vertrek Amsterdam op 18 juli 2015
Ruim op tijd staat de taxi van Johan Steijn klaar voor Schiphol. In Lufthansa toestel leuk gesprek met vrouw uit Landsmeer (ze lijkt op Anne van Chi Kong). Zij gaat met Djoser groepsreis fietsen in Estland/ Letland en Litouwen.

De transfer in Frankfurt verloopt vlekkeloos, hoewel Gerrel van tevoren het ergste vreesde omdat er maar 50 minuten overstap tijd was. We vliegen in een gigantische en prachtige Airbus (2 verdiepingen, plek voor maximaal 550 personen) met ruime zetels. Gerrel zit naast een superaardige man die geboren is in Chennai (India) en na zijn studie in de VS daar is gebleven. Hij werkt sinds 12 jaar voor Microsoft. Interessante gesprekspartner. Hij legt ons uit dat na de winning van schaliegas in de VS de olielanden hun olieprijzen zijn gaan verlagen waardoor de wereldprijs voor olie is gekelderd. De catering is top en Paul is vooral te spreken over de gratis witte wijn ( a volonté, genoeg dus).

We komen in Houston hard en ruw aan op de landingsbaan. We staan er uren in Disney lange rijen om langs allerlei controles te gaan. Vrouwen met typisch hoge Amerikaanse schelle stemmen dirigeren ons van hot naar her. Gerrel wordt er gespannen door en valt uit naar Paul. Hij vergeet van de weeromstuit de blauwe rugzak van Gerrel in de bagagekar: op tijd ontdekt. Hoewel de overstap een paar uur is, hebben we nauwelijks tijd voor een drankje en frietje. In het toestel horen we dat we dat we moeten wachten op de piloot die nog niet geland is uit Denver waar zijn toestel vertraging had. Omdat Gerrel er niet op had gelet hebben we plaatsen op de achterste rij en niet naast elkaar. Het toestel is niet vol dus kunnen we 5 rijen naar voren, wel naast elkaar. We hebben nogal wat turbulentie en achterin schudt dat behoorlijk. Bij United Airlines geen gratis wijn, dus houden we het bij Jus en Coke.

+ Dag 1. Lima Zondag, 19 juli 2015
We hadden de eerste 2 nachten gereserveerd een het backpackers hostel. Op het vliegveld worden we keurig opgewacht door een chauffeur en arriveren rond middernacht lokale tijd in Hostel The POINT in de wijk BARRANCO (thepointhostels.com/lima). Er wordt nog volop gefeest en wij doen even mee met een welkomstdrank: Pisco. Daarna snel de eigen, maar wel simpele kamer in gebruik genomen en onder dikke dekens, want het is behoorlijk fris.

Na een nacht lang kou lijden, ben ik (Gerrel) vroeg uit de veren. Ik voelde me al heel naar in bed. Alle douches bezet, dus wachten. Dat werd beloond met een heerlijk warme volle straal. Rond 9.00 uur Paul gewekt. Samen ontbeten aan de bar (hoge plank) met uitzicht op tuin met kunstgras. Het ontbijt is basic en we bestellen er een portie roerei bij. Ik moest dit contant afrekenen bij de bar, maar we hadden nog niet gepind. Onze Spaanse buurvrouw uit Barcelona redt ons uit dit dilemma. Ze leent ons 5 sol en als we haar niet zien moeten we dat bij de receptie afgeven. Van haar kregen we een tip voor een heel mooie accommodatie in Cuzco.

Na ontbijt gaan we naar de Supermarkt Metro om geld te pinnen. Er staan 5 apparaten maar geen van allen geeft geld met Pauls ING passen (2). Dan probeert Gerrel het ook nog maar eens. (15 sol kosten op een totaal van 400 sol, 10 sol of soles zoals ze zeggen is plm € 3).

Met de superaardige nachtreceptionist, Charley geheten (eigenlijk Carlos), gaan we met de bus (die hij betaalt) naar Miraflores voor de FWT (Free Walking Tour). Deze blijkt helaas niet door te gaan omdat er een grote Parade in de middag is i.v.m. Fiesta Patria (onafhankelijkheid van de Spanjaarden) en er al overal dranghekken zijn neergezet. Er hangt wel een leuke sfeer en er is veel volk op de been. We pikken een terrasje met koffietjes om de Peruanen eens goed te bekijken: klein van stuk, getaande huid, breed gezicht en allen zwart haar. Echte knapperds nog niet gezien bij de mannen, wel enkele bij de vrouwen.

Met een soort van langere afstand snelbus, de Metropolitana, gaan we naar het Centro Historico. Via een voetgangerswinkelstraat komen we uit bij een fraaie kerk (Iglesia de la Merced). Kerk bezocht en verder de Walking Tour gelopen die in ons reisboek LP staat uitgelegd. Heel veel mooie gebouwen + pleinen. Het is gezellig druk met veel Limanese zondag flaneerders. Bij Mac Café (van Mac Donald) heerlijk rustig wat gedronken en uitgebreid ge-internet. We vervolgen de route en passeren een prachtig sfeervol oud (1905 – nu) restaurant El Cordano (restaurantecordano.com). We lunchen met ravioli en bier. We smullen en genieten van de sfeer. Het is er stampvol met Limanezen (we lezen later in LP dat dit restaurant een topper is om te lunchen).

Daarna zoeken we de rivier op, maar die blijkt gans droog en we zien bouw activiteiten in de rivierbedding. Een voorbijganger legt ons uit dat de rivier net buiten de stad wordt omgeleid naar een groot watergebied waar drinkwater voor Lima vandaan komt en dat er in de rivierbedding een 4-baans snelweg wordt aangelegd! Hoe bedenk je het!!! Daar krijgen ze nog spijt van. Stel je voor Parijs zonder de Seine…. We lopen verder, kopen een prepaid Simkaart bij Claro en op straat beltegoed (0051 942 797 757).

Met de snelbus retour naar ons GH. Onderweg raakt Gerrel in gesprek met een muzikale bejaarde (tercera edad = derde leeftijd) Peruaanse heer. Hij spreekt wel 7 talen waaronder Duits. Hij fluit een deuntje van Wagner denkt hij en vraagt of we dat herkennen. Nee dus. Hij stapt samen met ons uit om ons de weg te wijzen. Heel aardig van hem want hij moest zelf verderop uit de bus. Door een gezellige artistieke buurt retour naar ons Hostal.

Opgefrist (zonder water – was er niet - maar met bier) op pad naar één van de restaurantjes die we overdag gezien hadden, maar die blijken allemaal dicht. We vinden een Trattoria en goed gegeten. Als we thuis komen blijkt dat er nog steeds geen water is en drijven drollen in alle toiletpotten. De lucht is navenant. Midden in de nacht moet Gerrel 2 x plassen op de drollen.

+ Dag 2. Met bus van Lima naar PACHACAMAC Maandag 20 juli 2015
’s Ochtends bij opstaan nog steeds geen water en intussen is de stank in de WC niet meer te harden. Volgens de receptie van ons hostal is het een probleem in heel Barranco. Dus eerst maar ontbijten met slaperige ogen. Daarna horen we een juichkreet: HAI AGUA!! Er is water! Paul springt gelijk onder de douche. Hij kan ’s ochtends niet zonder.

Daarna doen we wat boodschappen en maken we een hele leuke wandeling door de buurt, o.a. lopen we over de beroemde houten brug EL PUENTE DE LOS SUSPIROS (barrancoperu.com/turismo-barranco-peru/el-puente-de-los-suspiros.php). We zien daarna op een heel mooi uitzichtpunt de mooie kust met hele fraaie huisjes erlangs. Retour naar de GH waar we onze rugzakken pakken en vertrekken. We hebben besloten verder te trekken omdat we elkaar overdag bijna niet kunnen verstaan door de herrie van de bouw van een huis bij de buren. We kiezen een dorp dat ongeveer 35 km ten zuiden van Lima ligt: Pachamac. Wel heeft Gerrel Paul overgehaald om ons op te geven voor de formule PERU HOP (www.peruhop.com) waarbij je voor een vast bedrag van Lima naar Cusco reist en kunt uitstappen en langer blijven waar je maar wilt langs hun route. Verder krijg je met Peru Hop heel veel kortingen op hostals en restaurants en zijn sommige excursies gratis. Paul vindt het wat aan de dure kant en Gerrel kiest voor iets meer gemak en vakantiegevoel. Paul heeft een rugzak van 22 kg en het is een heel gedoe om die makkelijk in de snel voorbij vliegende busjes (collectivos) te proppen. We waren al gewaarschuwd dat de busjes liever geen mensen meenemen met teveel bagage. Dat houdt op en tijd is geld zeker voor hen.

Na een laatste koffie in ons hostal lopen we met onze volledige bepakking naar de bushalte. De eerste goede bus (groen of blauw is goed) scheurt ons voorbij, de regelaar wijst naar onze bagage. We zetten de rugzakken nu iets minder opvallend neer en dat helpt: de volgende goede bus (onze eerste) neemt ons wel mee (hoewel ook al bijna vol). G voorin en P achterin met de rugzakken. Na ongeveer 10 km betekent een hard ratelend geluid gevolgd door een knal het eind van deze rit: krukas gebroken. Op geheim(?) commando staat de meute als 1 man op, valt uit de bus en rent naar een andere groene bus die ietsje verderop staat. Die was al vol en nu helemaal. Wij passen er niet meer bij. Weer passeren ons vele bussen voordat een bus (onze tweede bus) ons meeneemt. De conducteur wil opnieuw geld zien. G legt hem in haar beste Spaans uit (heel duidelijk, dus) dat we al betaald hebben voor deze rit en laat hem het kaartje zien. Hij zegt dat we geld hadden moeten terugvragen in de vorige bus, alsof daar tijd voor was!! G houdt voet bij stuk en beiden herhalen tig maal hun standpunt tot de conducteur het zat is en wegloopt. Hij passeert G regelmatig met een gezicht als een donderwolk. G raakt vervolgens in gesprek met een vrouw die haar waarschuwt dat de plek waar wij moeten uitstappen heel gevaarlijk is: veel berovingen. P staat weer achterin dus overleg is niet mogelijk. Eenmaal uitgestapt bij de halte PUENTE ELIGIO vertel ik P over het gevaar. We lopen snel langs de snelweg en dan onder de weg via een voetgangerstunnel. We passeren veel duidelijk armere mensen dan in Lima, maar we komen veilig bij de volgende bushalte voor bus nummer 3 naar SAN BARTOLO. De conductrice zei dat we voor onze bagage de ritprijs voor 1 extra persoon moeten betalen. G vindt dit prima. Ze zegt dus 3x2 sol. Als we later willen betalen, zegt ze dat ze 3 x 3 krijgt. G protesteert en de conductrice is onverbiddelijk. Er ontstaat weer een discussie (gratis Spaanse les!!!). Dit keer bemoeien wel 3 of vier omstanders zich met het “meningsverschil” en nemen het voor ons op. Ze vinden het een schande wat zij vraagt en zeggen dat het niet kan en dat ze ons het normale tarief moet vragen. Na heel wat gescheld in de bus geeft ze met tegenzin 1 sol terug. Zowel zij als G lijden geen gezichtsverlies…. Bij een kruising moeten we eruit en stappen over in busje nummer 4. Aardige jonge conducteur helpt ons bij instappen.

We komen uiteindelijk aan in een rommelige wijk van Pachacamac in het rustige Hospedaje BENY, een oase in een druk plaatsje (http://elbenydepachacamac.freshcreator.com) waar we na een laatste hap en slok omvallen van de slaap.

+ Dag 3. Pachacamac Dindag 21 juli 2015
We kunnen zelf ontbijten op de galerij voor de kamer met uitzicht op een grote tuin met 3 trotse pauwen en papegaaien. Koffie dankzij onze onmisbare reisboiler/spiraal. Bagage opruimen, handwasje: het backpackers huishouden.

Na een siësta het dorp verkend: kleine straatjes, veel/druk verkeer, aparte brom/tuktuks, veel bedrijvigheid, vriendelijke mensen, niemand heeft haast, in zonnetje op bank in park van Plaza de las Armes (blijkt elke plaatst te hebben), lekkere empanadas uit mand van straatvenster. We zien voorbereidingen voor de feestelijke defilés: marcheren en musiceren.

Paul krijgt het in de bol: hij moet zo nodig blijven luisteren, dropt Gerrel in het hostel en is uren op pad. Hij geniet op een groot zonnig schoolplein van een strenge dirigent die muzikanten (blaas en slagwerk) laat opdrukken (!!!) als ze niet doen wat hij wil maar er wordt tussendoor ook gelachen en geappt en muzikanten lopen af en aan?? De mars oefeningen van loopgroepen zijn ook prachtig: met rechterbeen beginnen, ieder gelijke bewegingen, mooi in rechte lijn zowel naar voren als zijwaarts: herkenbare problemen, het blijkt soms wat hoog gegrepen, maar het harmoniehart (St Cecilia-Eindhoven) klopt weer harder.

Gerrel geniet intussen van de rust van het Hospedaje en we sluiten de dag af bij een straatrestaurant (zowat op straat) met heerlijke en spotgoedkope (13 Sol) kippensoep en Peruaanse nasi en thuis nog de laatste berichten en biertje op eigen terras. Top dag! Paul valt om 22u om en Gerrel een uur later.

+ Dag 4. Pachacamac naar PARACAS met Peru Hop Woensdag 22 juli
Via mail en lokale telefoon was afgesproken dat we met de bus van Peru Hop worden afgehaald bij de ingang van de ruïnes tussen 8.30 en 9.00 uur. Dus heel vroeg uit de veren en ruim op tijd klaar om 6.40 uur om op tijd met een collectivo bij de ruïnes te zijn. Op de hoek van onze straat een Jus d ’Orange. Twee minuten later stopt de bus en gelukkig moeten er veel mensen uit zodat wij er makkelijk inpassen. Een klein half uur later mogen we eruit en staan langs een snelweg in een stoffig maanlandschap.

We lopen richting van de ingang van de ruïnes en mogen daar van de bewaking geen meter voorbij de poort. We moeten stof happen en wachten op de Peru Hop bus: 45 lange minuten. De bus is gelukkig op tijd en we rijden langs de ruïnes door naar een ontbijtstop. Daarvoor wel even gestopt langs de weg voor korte uitleg (van onze enthousiaste jonge gids Fiorella) over de ruïnes daterend uit de Inca en pre Inca tijd. Heel veel is beschadigd door aardbevingen en er wordt hard gewerkt aan reconstructie van het erfgoed.

Onderweg zien we veel kale bergen en daarop verspreid talloze onbewoonde vierkante blokken dozen (huizen) in aanbouw, de meeste half af met maar 2 muren. De uitleg hiervan is dat dit stukken grond zijn die door arme mensen worden bezet en dan zetten ze er iets van een huis in aanbouw op en als de regering ze niet binnen 8 jaar heeft verjaagd, krijgen ze officiële vergunning om dat stuk grond te bezitten. Af en toe komt het tot harde schermutselingen met de politie als er weer een groep krakers een land bezet. Ook als de overheid de grond nodig heeft voor de aanleg van een weg of anderszins.

De ontbijtstop is een mooi open lucht wegrestaurant met 4 grote houtovens. De knapperige verse broodjes met pittig beleg + koffie smaken heerlijk. De volgende stop is de Hacienda San Jose in Chincha (http://www.casahaciendasanjose.com). Dit is een tot hotel omgebouwde hoofdvestiging van waaruit plantages voor koffie en wol werd beheerd/rst. Een unieke stop waarin we de ondergrondse slaventunnels (17 km) bezoeken die werden gebruikt in de 17e eeuw om de slaven van de kust naar de haciënda te transporteren en als schuilplaats voor de heersers bij piratenovervallen. Deze tunnels werden pas 100 jaar later ontdekt, door instorten bij aardbevingen. De haciënda laat veel zien van de oude, op slavenarbeid gebaseerde grandeur. Het geheel is fraai gerestaureerd en geeft een blik op het rijke naast het trieste leven in die tijd. We hebben de tunnels en de piepkleine slavenverblijven bezocht. De slaven moeten deels blind zijn geweest door het langdurige verblijf ondergronds.

Met de bus reizen we verder naar de Backpackerssuite in Paracas. We hebben er geen Wifi, maar de kamer is prima, simpel, maar ruim, veel licht en frisse lucht. We maken een wandeling over een leuke wel wat toeristische boulevard, vissersbootjes en speedboten in de haven, massa’s pelikanen die poseren voor toeristen, lekkere zon, maar ook behoorlijk veel stormachtige wind. Wat gebruikelijke boodschappen (water, snack, bier), eigen gemaakte carajillo (koffie/rum) op kamer. Voor Wifi weer naar bar, slappe mojito, eten bij resto-advies vlotte/knappe reisleidster Fiorella: valt wat duur uit. Op tijd naar bed i.v.m. mooie boottocht morgen.

+ Dag 5. Paracas + Reserva de Paracas Donderdag 23 juli 2015
We staan heel vroeg op om half zeven, maken zelf ontbijt op onze kamer om vervolgens te horen dat de excursie naar de Islas Ballestas niet kan doorgaan omdat de oceaan nog te wild is door de storm van gisteren.

We maken een wandeling langs de haven en zien geen golven, horen wel dat geen enkele boot vandaag toestemming heeft van de havenmeester om uit te varen. We knopen langs de boulevard een leuk gesprek aan met een vrolijke invalide hoedenverkoper op krukken. Hij heet Dennis en legt ons uit dat we hier uitkijken op een beschutte baai en dat het op het open water flink spookt. G koopt vers brood en P loopt een ommetje in het autochtone dorp. We treffen elkaar weer op een terras met WIFI met fraai uitzicht op de haven. We drinken heerlijk vers ananassap en internetten tot een uur of elf.

We gaan terug naar ons GH om onze tassen te pakken voor de Peru Hop excursie (van 11 u tot 1 u PM) naar natuurgebied RESERVA de PARACAS op het schiereiland. Het landschap is betoverend mooi: tot aan de horizon golvende blonde zandduinen. Woestijn zoals je je die voorstelt (https://www.youtube.com/watch?v=Bmm45JUMpLc)!

Eenmaal retour in ons GH doen we de was en drinken bier op ons eigen terras. G doet de reserveringen (opzoeken via LP gids, internet + mailen en bellen) voor hotels in de volgende plaatsen. G blondeert zelf haar haar. P repareert het slot van de deur. Daarna mailen we vanaf een terras aan de haven met WIFI.

Voor het avondeten kiezen we een klein lokaal eettentje in een achteraf straat. Er zitten lokalen met heel markante koppen. Rond half elf gaan we slapen en verheugen ons op de excursie van morgen naar de Islas Ballestas. We hopen dat het morgen wel doorgaat.

+ Dag 6. Boottocht Islas Ballestas +
Fietstocht (3 uur) Reserva de Paracas Vrijdag 24 juli 2015
6.45u wekker. G al lang op: 6u, heeft al gedoucht en helaas ook potje dagcreme verloren. Zoeken, maar niets! Grijs weer, miezert.

2e dag klaarmaken v boottcht (8-10u). Minder stress, alles al klaar. Worden 10m tevroeg geroepen. Gaat dus door. Eerst verzamelen en wachten eigen hostel: Backpackershouse (paracasbackpackershouse.com.pe). Dan verzamelen en wachten bij reisbureau. De term Peru Hop doet wonderen; alles is geregeld en betaald. Dan in optocht naar vertrekpier. Grote drukte. Blijkbaar vertrekken er vele boten. Door annuleren door slecht weer van vorige tochten is er veel volk. Opstellen in rijen per boot. Dan betalen voor boot, eiland en 2x belasting als je niet met Peru hopt (we hadden al 50 soles in de bus betaald). In kolonne over pier naar boot. Mooie plek achterin, tegen teveel klappen van boot. Boot vaart (60km/u) gelukkig zo supersnel als we in Thailand hebben meegemaakt. Ook niet te koud dankzij dik reddingsvest.

We zien heel bijzondere rotsformaties met ongeloofelijk veel vogels, wat pinguins, veel zeeleeuwen, comorans etc (m.youtube.com/watch?v=wcuhQ-94JqE)! Ook zien we een gigantisch teken in het zand, een soort bloem met lange steel, zoals de graancirkels. Een misterie! Later zullen we horen dat vermoedelijk de Inca’s of nog eerder deze gigantische tekens in droge gebieden aanbrachten zodat de goden voor regen zouden zorgen.

Terug in Paracas: Verse broodjes, nieuwe hoed met achteklep van 30 voor 20 Soles, koffie met Wifi in fraaie Bamboo bar, vol met een Nederlandse groep van Djoser. Gerrel krijgt goede tracking tips van reisleidster. Via strand, tuin en zwembad van GH Koppopelli (waar bijna elke avond/nacht/morgen volop en luid gefeest wordt) richting eigen GH.
Komen langs 1e "grote" feest van Fiesta de Patria (bevrijdingsfeest): Paraderen in bijzondere passen langs een podium met lokale VIP's, onder aanmoediging van een zeer lokale en ook zeer eenvoudige band. Pinnen bij BCP bank. G lukt, P/Giro niet.

In eigen GH wordt inmiddels handmatig cement gemaakt en door een keten van mensen naar het dak getild. Ook schijnt de zon alweer. P was te vroeg op: doet een tukkie. G doet nog een wasje o.a. haar net gekochte hoed die wat smoezelig ziet. Verder wat lezen en een misschien eindelijk beetje reisverslag? Daarna een luxe probleem: lekker eenvoudig middag eten en eitje in avond óf fietsen in middag en iets luxer avondeten.

Het wordt fietsen. Gerrel had al een deal gevonden: 15 soles ipv de gebruikelijke 25 bij de Peruaan El Timido (voor ons meer Speedy Gonzales). Paul checkt snel de fietsen, smeren, zadel etc. en smeren hem. Fiets P blijkt zwaar te trappen. Na wisselen fiets blijkt het niet aan fiets te liggen... Bij ingang van Reserva Natural de Paracas probeert Gerrel met kaartje van gister binnen te komen. Wanneer gekocht, bij wie etc. Gister dus, maar nu blijkt G gister ziek te zijn geweest...... Hier heeft parkwachter niet van terug en we mogen erin! Zou G dit vannacht ook weer hebben liggen bedenken?? (net als als aanpak van de aankoop van haar hoed).

Het is flink trappen: stevige tegenwind (windkracht plm 4) en de nodige heuvels. "Sportieve" P trekt het eigenlijk niet. G fietst veel sneller en is steeds ver vooruit. Als blijkt dat de tocht toch langer is, wil hij terug, maar laat zich door een weg-afsnijding langs het water ompraten. Met wat moeite (fietsen door rul en nat zand) bereiken we de eindbesteming: Een pittoresk vissershaventje met restaurantjes, terrasjes en veel Peruaanse jeugd die ondanks de kou, gekleed, gedeeltelijk het water in gaat: dolle pret. Wij genieten van een verdiend biertje en een lekkere vismaaltijd met yam en avocado: jammie!

De terugweg lijkt een stuk vlotter te gaan Het afsnijden langs het water gaat nu heel vlot en G neemt de hele weg en lijkt daar alleen energie van op te doen. In een mum is ze weer ver vooruit. We hebben nu wind mee maar de invallende duisternis tegen. Gelukkig worden we niet door grote gaten in de weg verrast. Eenmaal op de hoofdweg gaat het helemaal als een speer. Maar ook op de fiets wil G niet op de grote weg rijden dus via een luxe resort nemen we de strandweg terug naar Paracas. Minder asfalt, geen strepen, maar wel rustiger. We passeren heel luxe villas en komen in "ons dorp".

We reden al niet hard maar verkeersdrempels proberen ons nog meer te remmen. Dat pakt verkeerd uit: Gerrel belandt languit op straat. Schrikken! Gelukkig niets gebroken, wel aangeslagen en wat schaafwonden en flinke blauwe plekken. Het laatste stuk nog rustiger, fietsen ingeleverd, alles goed?: ja prima!

Fijn om nu in de GH te "landen". Bagage opruimen, vuile en te koude kleren uit en G onder de douche om op te warmen en de schade op te nemen. Het blijft gelukkig bij wat schaafwonden. Morgen zal ze merken of ze nog rare bewegingen heeft gemaakt. P heeft zo moeten ploeteren en is zo geschrokken dat hij eindelijk dit verslag schrijft...

Volgende keer verder en korter hoewel we ook nu weer proberen het kort te houden ….