Reisverslag 3: Puno–Los Uros–Copacabana– La Paz

We zijn nu precies op de helft van onze reis en zijn in Huanchaco/Trujillo, noord Peru aangekomen. Het is hier een al stuk warmer, ook al is het 's morgens bewolkt. Peru is te groot, er is teveel te zien en te beleven. We blijven nog een week en trekken dan door naar Ecuador. Hieronder volgt het verslag van het vervolg in het zuiden en het begin van Bolivia. Hoogtepunten waren de aantrekkelijke en levendige stad Puno, het overnachten in barre kou op drijvend eiland Uros en het bruisend feest in Copacabana.

Het is ook dit keer niet gelukt om het kort te houden. Ter illustratie zijn er ook weer wat youtubefilmpjes bijgevoegd. Veel lees en kijk plezier! Paul en Gerrell

+ Dag 1. Puno Zaterdag, 1 augustus 2015
Na het ontbijt in hotel Pacha Suite (pachahostel.com) blijven we in de ijskoude (ongeveer 5 C) ontbijtzaal, omdat er op onze kamer nog geen stroom is. We tikken afwisselend ons verhaal in de computer voor ons dagboek. G belt lang met What’s App naar NL: kristalheldere verbinding.

Omdat de gids voor de FWT (= free walking tour) niet beschikbaar is, gaan we onze eigen FWT organiseren. Het is een verademing om buiten te komen. De zon schijnt en het is heerlijk warm. Naast ons hotel strijken we neer op een uitnodigend terras gelokt door heerlijke etensgeuren. CHICHARON met TRUJILLO bier (samen nog geen € 5 !). We lopen naar de Plaza de Armas, bewonderen de kathedraal van binnen en van buiten. We lopen een binnenplaats in met een café en winkeltjes (G ziet een mooie grijze trui..).

Op weg naar de Mirador is P inene verdwenen: hij hoorde muziek van een brassband en vloog erachteraan. (Er is ons verteld bij de VVV dat er niets te doen zou zijn in Puno maar daar denkt P anders over…..!!!!). G wacht geduldig (?) en heeft een hele conversatie met een dame bij een stalletje over het leven in Puno en de veiligheid. We klauteren een kwartier later ongeveer 200m omhoog naar Mirador HUAJSAPATA. Paul moet al pauzeren na 10 trappen omhoog, nu zijn we allebei buiten adem en hebben een bonkend hart. Het uitzicht maakt de ongemakken meer dan goed.

We vervolgen onze eigen FWT, bewonderen mooie gebouwen met antieke Spaanse houten balkons . We willen naar het COCA museum. Dit is niet te vinden tot blijkt dat het is verhuisd. Waarheen? Dat weet geen hond! In een piepklein authentiek Café Mama Coca smullen we van een pizza uit de houtoven en heerlijk vers geperst sap van banaan met ananas. Op de terugweg lopen we langs de boetiek voor de trui: helaas gesloten. Voor later bij buren telefoonnummer gevraagd van eigenaar Fermin. We eten in een sjiek restaurant: BALCONES DE PUNO: fantastisch lekker eten en een wervelende muziek en dansshow
(youtube.com/watch?v=8Kh_3Aq0ILg).

+ Dag 2. Los Uros Zondag, 2 augustus 2015
Met Xavier, de zoon van schipper Felix die ons naar eiland Uros zou brengen, gaan we in een taxi naar de haven rond een uur of tien. G wil eerst nog langs boetiek voor trui: weer dicht. Zij is alleen (P wacht in taxi) en ziet veel volk op de Plaza de Armas en hoort een hele grote brassband en maakt foto en filmopnames voor P. In haven nog de kaartjes betaald voor de hele tocht van Los Uros via Taquila naar Puno.

Met een klein bootje varen we door smalle kanalen met hoge rietkragen naar "ons" drijvend eiland. De grotere cruise boten kunnen hier niet kommen. We stoppen bij een echt piepklein eilandje met een huisje erop: huisje van de wacht. We varen met Xavier verder naar het eilandje van zijn familie. Hij vertelt ons over zijn stam de Aymara’s die nog ouder zijn dan de Inca’s. Hij leert ons een drietal woorden in Aymara. (Hoe gaat het = Kamiseraki?, goed = waliki en dankjewel = djoespagara) .

Op zijn eiland mogen we gaan zitten op een soort rietbank. We krijgen uitgebreide uitleg over het Titi (= poema) -caca (= grijs)( uitspraak: titikhakha) -meer en zijn bewoners Los Uros. We zitten heerlijk in de zon en Xavier vertelt heel langzaam, dus we verstaan alles. Dan laat hij in 10 minuten in miniatuur zien hoe zo’n eiland wordt aangelegd. (4 à 5 families doen ongeveer 1 jaar over aanleg van een Floating Island. In het volgend filmpje is "ons eiland te zien: youtube.com/watch?v=cQOk5K6Nxy8. Wij sliepen in het hutje naast het blauwe bord. Voor wie meer wil zien over Los Uros en hun eilanden: youtube.com/watch?v=2VAFjtmTuls. We zijn heel blij met onze gids : hij is sympathiek, intelligent en attent. Xavier wijst ons onze hut en ons privé "toilet" aan de rand van eiland. Hij vertelt dat de eilanders de boot pakken en verderop op het meer hun behoeftes doen. Op het eiland is het strikt verboden…… toch zag ik een klein jongetje rustig zijn plas laten lopen over het riet.

We installeren ons in ons eigen hutje en smullen daarna van een lunch met forel en koude patat met rijst. Na de koffie in de zon varen we met Xavier in zijn bootje langs 2 scholen en een Adventisten kerk. Ook doen we wat inkopen in de drijvende winkel. P klimt in een Mirador in de vorm van een flamingo. Retour op eiland, gaat P nog met Xavier uit varen om netten uit te zetten. De zon is onder en het koelt direct enorm af. We dineren (rijst, omelet, aardappel en snipper tomaat + muntthee) in onze hut met kaarslicht en een deken over onze knieën. We glijden in onze lakenzakken en kruipen onder een dikke berg dekens. Het is te koud om naar de primitieve WC te gaan. We plassen in een klein emmertje dat snel vol is. Dus P gaat een paar keer lozen in het meer. Verder bibberen we de nacht door.

+ Dag 3. Los Uros – Taquilé - Puno Maandag, 3 augustus 2015
De nacht in de hut was ronduit een ramp: ijskoud (ondanks wel 4 dekens). Allebei hebben we vaak kramp gehad in onze dijen (vochtige koude of te kort doorzakkend bed?). G die vanaf een uur of 4 klaarwakker is maakt P wakker om gaan vissen met Xavier en vader Felix. Het ontbijt (als diner gisteravond) in het zonnetje is weldadig.

Om 8.30 uur meert een groot cruiseschip aan en het gezelschap verspreidt zich over “ons” eiland. Waar wij gister onze uitleg kregen zitten nu wel 12 mensen! Oma die in de hut naast de onze woont vraagt 1 sol voor een foto. Xavier schaamt zich hiervoor. P komt trots terug met een forel (hoewel de visnetten kapot gevaren waren). Dan is er ineens haast omdat het schip dat heeft aangelegd ook de boot is waarmee we naar Taquilé gaan. Bijna 3 uur varen.

We zitten op het dek, P languit in korte broek. Een Limanees vertelt honderd uit over politiek en sociale aspecten in Peru. G wordt er moe van, hoe interessant de onderwerpen ook zijn. De man ratelt maar door in snel gesproken Peruaans Spaans. Toch een andere tongval. We meren aan de Noordkant van het eiland aan en lopen bijna 300 (????) meter naar boven via deels trappen en deels stijgend pas. Boven zitten vrouwen bij de ingang van het dorp te weven en mannen zitten mutsen te breien. Nog iets hogerop is het centrale plein met dans en muziek en rondom stalletjes met spulletjes voor toeristen.

We genieten de lunch (Quinoa soep en erg lekkere forel) in een open lucht restaurant met riant uitzicht over baai en zee. We klimmen daarna nog een stukje hoger en zijn dan aan de andere kant van het eiland. We dalen af naar de haven aan de Zuidkant van Taquilé via 550 ruw stenen traptreden. Weer aan boord praat de Limanees niet meer zo veel! Ook moe? G doet kleine siësta en P gaat languit op een kussen liggen.

De terugtocht verloopt verder vlot. Met weemoed en rillingen varen we weer langs “ons eiland”. De boten houden een soort van wedstrijd van wie het snelste in Puno aankomt. Ze versperren elkaar ook de doorvaart. Vlak voor Puno ontdekt G dat ze haar karretje is vergeten op ons eiland. We vragen aan iedereen het telefoonnummer van Xavier of van Pa Felix. Niemand die het weet. Heel vreemd! Het lijkt wel pure onwil! Wij volharden in onze vraag en na veel aandrang krijgen we met tegenzin het nummer van Felix. We bellen, leggen uit wat er aan de hand is en hij belooft ons dat Xavier de kar in de avond bij ons langsbrengt.

Dan laten we ons met een taxi naar ons hotel brengen. G vraagt bij de receptie naar de beste tent voor koffie met gebak. Dit wordt ons uitgelegd. G wil weer snel de stad in naar de boetiek van de grijze trui. Ze past de trui en helaas is het model niet helemaal OK. De schouders hangen te laag.

Dan verder naar het restaurant voor de 2 schilderijtjes. G. wil een weg oversteken via het zebrapad. Auto’s rijden gewoon door terwijl 2 politieagenten voor het politiebureau gemoedelijk toekijken. Dan komt er een motoragent aan en die neemt ook zijn voorrang zonder te stoppen. Hij stapt voor het bureau af en G spreekt hem aan: “Wat zijn de regels hier in Peru bij een zebra?” Hij antwoordt: “ Ja, men hoort te stoppen.” Maar geen enkel excuus of niets… Hij lijkt zich van geen kwaad bewust.

In de aangeraden drukbezochte koffie tent/ restaurant vinden we met moeite een tafeltje. Hier heerlijke koffie en lemon pie. Dan ziet G ineens een bekend gezicht tegen de ruit gedrukt: Xavier die het karretje heeft afgegeven bij de receptie komt ons nog een keer begroeten. Hij wil niets aannemen. Wel het geld dat hij aan de taxi heeft gespendeerd. Wij gaan daarna vroeg naar ons hotel en pakken alles is. Morgen vroeg uit de veren!

+ Dag 4. Puno naar Copacabana (Bolivia!) Dinsdag, 4 augustus 2015
Voor dag en dauw op: 6.00 uur ontbijt in een vandaag volle eetzaal, dus lang wachten op onze omelet. Bij het busstation wisselen we onze valuta voor die van Bolivia. P is beetje misselijk en duizelig. (Hoogte probleem??). Ondanks lange rijen bij de grensovergang komen we op tijd aan in Copacabana.

We laten ons met een taxi naar ons hostal LAS OLAS brengen. We moeten flink omrijden omdat het hele centrum is afgezet i.v.m. het feest). We mogen gelijk door naar onze suite nummer 2: sprookjesachtig appartement à la Gaudi met een entresol, een open haardje en een werkelijk schitterend uitzicht over de baai van Copacabana (youtube.com/watch?v=RgFw6qImoDk).

We leggen onze waardevolle spullen in de kluis bij de receptie en trekken het dorp is: een gezellige, heel drukke markt, veel eetkraampjes. P scoort een hamburger en G een veel lekkerdere spies. Voordat we terug gaan naar onze suite, kopen we eerst nog bier en water. Van het kleine stukje lopen van de winkel naar de receptie is P wee gans buiten adem. Bij de receptie horen we van Martin de Duitse eigenaar dat er geen muziek is bij dit Fiesta de Virgen de Candelaria, een groot feest waar ook veel Peruanen op afkomen. Die komen ook door de veel lagere prijzen. Er zouden alleen commerciële verkopers zijn….

's Avonds dineren we in het OLAS's restaurant La Cupula, eerst op het balkon maar als het te koud wordt krijgen we binnen een tafel bij de open haard. P is vuurmeester! Wij eten kaasfondue en een Quinoa salade. We kijken uit over de hele baai en zitten eerste rang voor het vuurwerk. Terug in onze kamer kost het P veel moeite ons eigen vuurtje aan te krijgen. G gaat vroeg naar bed en slaapt verder overal doorheen. Wel 1 x wakker met een branderig droog gevoel op haar onderlip.

+ Dag 5. Copacabana Woensdag, 5 augustus 2015
G staat op met een opgezwollen rode onderlip. Zij doet boodschappen voor het ontbijt. P maakt een heerlijke omelet met spek, ui en tomaat. Helaas is het kil in de suite ondanks een straalkacheltje. De zon komt pas om een uur of 1 bij ons voor. Daarna op de markt kijken we onze ogen uit: er hangen o.a. gedroogde lammeren (voor offers aan Pacha Mama = Moeder Aarde), gedroogde cui’s (= hamsters) en ander onbekend gedierte met schubben.

Bij de apotheek vragen we advies voor G’s lip. Ze denken aan herpes, zonnebrand of aften. We krijgen anti herpes crème mee. Bij de kathedraal horen we opzwepend tromgeroffel en even later ook een hele blazers kapel…… geen muziek in Copa???!!! We zien een giga blaaskapel naast de kerk en tijdens het concert wordt ook tegelijk, pal naast de band (!) oorverdovend vuurwerk afgestoken. Voor een (lange) impressie: youtube.com/watch?v=JUvuMK3tjE8.

Na de optocht, vervolgen we onze route langs de markt richting van het meer. We drinken wat bij een tentje met een patio waar het heerlijk rustig is. P speelt voetbal met een peuter van nauwelijks 2 jaar. De tocht gaat verder. We kopen alvast buskaartjes voor de bus naar La Paz. Bij een stalletje eten we een portie rijst met saus. Langs de waterkant slenteren we richting onze kamer suite 2. We komen nog langs de nodige auto's die gezegend worden, nieuwe en oude, in plaats van APK! (youtube.com/watch?v=dP0At-4f8yI)

Onderweg scoort G een mooie zwarte trui en beenwarmers. Thuis smeert G de zalf op haar onderlip en P heeft weer een band gehoord. Hij gaat ernaartoe als een pijl uit de boog en doet later verslag van zijn optreden aan G die heerlijk in de zon zit in de tuin voor de suite.

Muziek verslag van Paul: “De “muziek” komt van de grote band een soort harmonie, allen in keurig zwart pak die we eerder op het kerkplein gehoord hebben en die zelfs boven oorverdovend vuurwerk uitkwam. Zij staan nu verzameld voor een feesttent, vermoedelijk te wachten tot ze weer mogen spelen. Maar ook aan het bijkomen van de uren die ze er al op hebben zitten: niet met gewoon een pilsje, nee ze zitten tussen de kratten die al grotendeels leeg zijn (net als de muzikanten). Dat heeft wel voordelen: ze praten nu net zo goed Spaans als Paul, die dan ook veel aanspraak heeft.

Als Paul vertelt dat hij sax speelt wordt hem prompt een alt aangereikt. Later blijkt die zelfs van de leider van de band te zijn. Hij speelt zijn favoriete nummer Those Were The Days, maar dat is toch heel andere muziek dan de band speelt. Niettemin bewondering. Dan komt de band langzaam in beweging, gemaand en gecorrigeerd door de muzikanten die niet drinken of er beter tegen kunnen…… Het feest is besloten, Paul had al geïnformeerd. Nu hoort hij een beetje bij de band en gaat mee de zaal in.

De gasten zitten, prachtig gekleed, een soort gala outfit, aan feestelijk gedekte tafeltjes. Op een balkon speelt een cover band die we de avond tevoren al luid hebben kunnen horen in Hostal Las Olas. Nu even pauze voor de blaasband. Zij beginnen aarzelend, weer wennen aan het muzikaal presteren. Enkele routiniers trekken de band overeind. Midden in de zaal wordt door enkele paren gedanst. Is de rest al afgevallen? Na enkele maten (snel dus) komt een ober met een dienblad vol drankjes. De dansers verwerken de glazen en inhoud met groot gemak en dansen verder; dit herhaalt zich. P kan het niet aanzien, wil natuurlijk meedoen maar wil ook niet dronken thuiskomen…… Hij vertrekt ! In de gang wordt hij aangesproken door een keurig geklede feestganger. P legt korte relatie met band uit. Dat is prima, maar de oude spijkerbroek en de sandalen kunnen echt niet. Hier hoort men in pak met bijbehorende glimmende zwarte schoenen. Paul druipt af en komt nuchter en blij thuis.

We maken een praatje met onze nieuwe Duitse buren. We horen dat 1 van de mannen huisarts is. ’s Avonds eten we beneden ons hotel op het dakterras van een heel klein en simpel restaurantje. Ook heel lekker en een fractie van de prijs die we bij La Cupula betaald hadden. Na het eten gaat het vuur makkelijk aan en zitten we nog lang te genieten van de behaaglijke warmte om ons heen.

+ Dag 6. Copacabana Donderdag, 6 augustus 2015
G’ s lip is iets minder gezwollen maar nog steeds overdekt met blaasjes met pus en voelt erg strak. ’s Ochtends gedonder met Peru Hop over de prijs van de reis van La Paz naar Cusco. Het gaat niet over een groot bedrag maar over het principe. G schrijft heel wat mails aan Conor en hij wijkt geen millimeter af van zijn standpunt.

Daarna beklimmen we de hoge berg achter ons hostel: de Mirador Calvario met grote kruizen op de top. Stapvoets en om de 10 treden pauze om P op adem te laten komen. Langs de gehele route vanaf het eerste plein stalletjes met mini-objecten: huisjes, autootjes, geld, etc. die men koopt en laat zegenen (met bier) in de hoop dit ook in het echt te krijgen. Er zitten ook veel waarzeggers en medicijnmannen langs het pad. Het is er behoorlijk druk, we kijken onze ogen uit!

We klimmen steeds hoger tot een meisje ons stopt en geld vraagt voor een Virgen plaatje. Zij wijst ons op de Cola (= file) en zegt dat het met gemak 3 à 4 uur kan duren voor we boven op de top zijn. We maken rechtsomkeert en besluiten een heuveltje lager te beklimmen. Onderweg doen we ons te goed aan een portie rijst met kip. Naast ons speelt een muziekgroep met een harp. Overal staan flessen bier en na een wijding wordt gelijk een fles bier opengetrokken. We bereiken deze top: ook hier veel rituelen en op veel plaatsen langs de route brandt wierook en her en der klinken harde knallen van vuurwerk. Ook speelt er non-top een saxofoon.

Moe en tevreden dalen we naar ons huisje. P is doodop, heeft last van buikpijn en gaat op bed liggen. Van 17.30 tot 18.30 uur hebben we de Hot Tub gereserveerd met uitzicht over de hele baai. Zalig er erna goed loom. Nog even wat boodschappen en dan ondanks muziek rondom ons toch al om 19.30 uur naar huis. P nog steeds last van buikpijn en moe en G last van droge onderlip met blaasjes. We pakken in en gaan vroeg naar bed.

+ Dag 7. Copacabana naar La Paz Vrijdag, 7 augustus 2015
Bij het ontbijt realiseren we ons dat we dit fraaie uitzicht en deze schoonheid om ons heen zullen missen. We dalen af naar het dorp, droppen onze rugzakken bij het bus kantoor. G gaat heerlijk op een terras zitten en P loopt te zoeken naar een SD Card. Om 13.30 uur stappen we in de bus van Diana Tours. We rijden over veel zandpaden en verkeersdrempels. Ongeveer op ¾ van de afstand naar La Paz worden wij overgezet in een klein bootje en vaart de lege bus op een soort van vlot: een ponton.

Bij het naderen van La Paz eindeloos lange files langs niet afgebouwde stoffige buitenwijken, weinig schoons te ontdekken. Na een bocht in de weg hebben we zicht op de giga stad: La Paz. De eindstop van de bus is precies voor de deur van ons hotel, heel bijzonder voor zo’n grote stad: Hostal Maya Inn (hostalmaya.com). Het is behaaglijk warm in de grote kamer met uitzicht op een bebouwde berg.

Na installeren in kamer lopen we naar Plaza San Francisco + San Murillo. Onderweg authentieke TOMY takkies gezien bij boetiek en later ook bij de Bata voor een betere prijs en dus gekocht. Sfeervol en heerlijk diner bij een Cubaans restaurant bij ons in de straat een paar huizen verderop met geweldige live muziek. Helaas stond het te hard. P die nog steeds last heeft van buikpijn gaat weer vroeg naar bed.

Einde week (3), Wordt vervolgd