7. van Kerala naar Tamil Nadu ( 7/6-15/6)

Reisverslag 7: Van de Ashram Sivananda (Kerala) tot het bergdorp Ooty (Tamil Nadu)

Vanuit de Ashram Sivananda vertrokken we, na de intensieve week met yoga en meditatie, met gemengde gevoelens. We voelden ons daar heel beschermd. Het was net of we onze familie achterlieten. Aan de andere kant was het ook fijn om weer zelf te bepalen wat we doen en laten en vooral hoe laat we iets doen of niet. Wat zagen we uit naar ons eerste biertje!

Wat ons nu heel erg opviel in de Indiase samenleving, is de haast die bijna alle Indiërs hebben als ze achter een stuur zitten van auto, bus of vrachtauto of op een brommer of motorfiets (of in de rij voor een bus of treinkaartje). De anders zo rustige en flegmatieke Indiase mens verandert dan plotsklaps in een snelheidsduivel. Verder is het in deze verkeersjungle nog altijd het recht van de sterkste. Bussen halen snel in, ook als er een tegenligger is…die moet maar aan de kant te zien geraken. (zie ook ons reisverslag van 2008 over het Nieuwe Kastensysteem: http://paulengerrel.waarbenjij.nu/reisverslag/2628381/10-het-nieuwe-kastensysteem).

Toch gaat het overwegend goed. Tot nu toe ruim 2500 km afgelegd zonder een ongeluk gezien te hebben…maar,….. jaarlijks wel ruim 17000 verkeersdoden in India!!! Bij het in een bus of trein instappen vindt men dat de instapper voorrang heeft boven de uitstapper. Soms knap lastig als wij met onze zware rugzakken de bus uit willen. We worden nu wel steeds brutaler en laten rustig de rugzak op iemand zijn hoofd zakken of op zijn tenen…. Veel helpen doet het echter niet. Vreemd genoeg zijn ze verder in winkels en cafés heel relaxed.

Vanuit de ashram zijn we naar de badplaats Kovalam gegaan. Hier waren ook opvallend weinig buitenlanders (foreigners) vergeleken met de ashram. En sinds we verder zijn gereisd via de zuidelijkste punt van India tot de grote stad Madurai, hebben we welgeteld in 6 dagen tijd 1 foreigner gezien. Er zijn wel veel toeristen maar dat zijn allemaal Indiërs. Hun grote schoolvakantie is voor de lagere scholen april / mei en voor hoge scholen en universiteiten tot ongeveer 20 juni.

In de ashram waren we heel veilig: het gevoel dat we alles open en bloot konden laten liggen (niet dat we dat deden). De veiligheid is in India überhaupt totaal geen issue. We voelen ons hier overal goed en safe. We gaan alleen ’s avonds niet door stille buurten slenteren en letten wel goed op onze spullen. Waardevolle spullen hebben we steeds bij ons of in een kluis (nog niet nodig geweest). Dus dat is beter dan in Centraal Amerika waar je echt voortdurend goed moet opletten. Wij hebben alleen maar superaardige Indiërs ontmoet.

Toch gebeuren er in India ook hele nare dingen zoals groepsverkrachtingen en moorden die ook de Nederlandse pers halen. Hier in de krant lazen we over een Engelse journalist die het niet eens was met het bedrag dat de riksja chauffeur hem vroeg, wegliep en vervolgens werd achtervolgd door de chauffeur die hem toetakelde met een krik en met een paar gebroken ribben en een hersenschudding in het ziekenhuis van Kochi belandde. (We letten er nu wel meer op bij de prijsonderhandelingen met de taxichauffeurs de sfeer goed te houden!).

In KOVALAM dronken we dus weer ons eerste biertje. Maar ook zetten we de dagelijkse (privé) yoga routine voort op het dakterras van ons hotel met de yogaleraar Prem die zijn opleiding ook in de Ashram Sivananda had gehad. Dus gingen de lessen naadloos over. Helaas was hij moeilijk te verstaan door zijn vreemde Engelse accent. Na de eerste keer kreeg Paul weer pijn in zijn rug. De laatste keer hebben we speciaal oefeningen gedaan voor de lage rugspieren. Het hielp niet veel.

Kovalam is een echte badplaats en voor Indiase begrippen mondain. Er zijn twee baaien: Lighthouse Beach vooral voor de buitenlanders en Hawah Beach voor de locals. Wij vonden er een mooie kamer met balkon in Sunflower Guest House, direct aan zee voor omgerekend € 9 per nacht. We keken uit over de hele baai met woeste golven (bijna 3 meter hoog en prachtig voor golf surfing!!). Soms konden we elkaar bijna niet verstaan door de decibellen van de branding.

We hebben behalve de dagelijkse yoga: Beach bal op het strand, geluierd, gekuierd langs de diverse restaurants, geshopt en we kwamen een aantal andere deelnemers van de Sivananda Ashram tegen. Ook zijn we via een spiltrap helemaal naar boven geklommen in de vuurtoren. Dit kon iedere dag tussen 15 en 17 p.m. Gerrel kreeg last van hoogtevrees en klampte zich vast aan een ijzeren trap die langs de buitenkant liep. Paul had nergens last van en maakte rondom foto’s, inclusief van Gerrel’s angstige momenten.

We zouden 3 dagen in Kovalam blijven, maar dat werden er 4. Gerrel wachtte namelijk op ontvangst uit Nederland van een ABN bank e-identifier. Onze buren Jan en Gerda hadden Gerrel's (vergeten) exemplaar op de post gedaan en aan de bank hadden we voor de zekerheid ook een nieuwe gevraagd. Als adres hadden we de Ashram opgegeven. Toen wij daar vertrokken, waren er al 2 weken verstreken en was er nog niets aangekomen. Dagelijks had Gerrel in de ashram bij de receptie geïnformeerd. Vanuit Kovalam hebben we iedere dag gebeld. We hadden daar bij vertrek gevraagd om ons pakket door te sturen naar een volgend adres. Maar Gerrel had besloten om vanuit Kovalam met een Ambassador taxi terug te gaan naar de ashram (ruim 1 uur) mocht één van de twee pakketjes zijn aangekomen. Normaal gaan we uit zuinigheid alleen met de bus en waar niet anders kan met de riksja (Ashram tot Kovalam: bijna 4 uur met 2 bussen en een riksja). Voor deze keer besloot Gerrel te trakteren op een snelle rit met een luxe taxi. Temeer omdat we in de krant gelezen hadden dat de productie van deze prachtige wagen, de Ambassador, in India wordt stop gezet. Op de derde dag nog steeds niets ontvangen! Op dag 3 hadden we de deadline om 14.00 uur gezet. Gerrel had net de taxi afgebeld en toen ging de telefoon om 14.05(!) vanuit de ashram: pakket ontvangen! Toen besloten we nog 1 dag langer in Kovalam te genieten van onze mooie kamer en hebben we voor de volgende dag de taxi besteld om 9.30 uur.

Binnen de voorziene tijd waren we terug in de Ashram. Het was een warm weerzien: veel hugs en een blij gevoel al deze lieve mensen weer te zien: Hari, Sandiya, Lani enz. We hadden zo wel willen blijven, maar we vertrokken met ons pakketje in de tas retour met de Ambassador.

We laten ons afzetten in Balarampuram (grensplaats: hier gaan we van de staat KERALA naar de staat TAMIL NADU). Daar nemen we de bus naar KANIYAKUMARI de zuidelijkste punt van India waar 3 oceanen samenkomen. We gaan er met een ferry naar een eiland voor de kust: eigenlijk niet meer dan een grote rots met een tempel erop. De heilige zwervende monnik Swami Vivekananda heeft deze er laten bouwen nadat hij 3 dagen op deze rots gemediteerd had (http://en.wikipedia.org/wiki/Vivekananda_Rock_Memorial). De volgende ochtend zijn we naar het Vivekananda museum gegaan. Daar lazen we vele mooie verhalen over deze monnik onder andere dat de heilige bij aankomst in Kaniyakumari het als zijn roeping voelde om op deze rots te gaan mediteren, echter geen geld had voor de ferry en toen de golven in is gedoken, de haaien trotserend…..

Vanuit Kaniyakumari zijn we op 12 juni met de bus naar de grote stad MADURAI gereisd. Dat was flink wennen aan drukte, verkeerslawaai en stof. Het viel ons gelijk op dat er hier in Tamil Nadu beduidend meer bedelaars zijn dan in Kerala. We namen onze intrek in hotel CHENTOOR, een behoorlijk luxe hotel (www.hotelchentoor.in) maar dankzij de boekingssite Clear Trip toch betaalbaar. De kamer was mooi en had uitzicht op de tempels, maar we konden elkaar amper verstaan door het verkeerslawaai: getoeter met name en dat waren we niet meer gewend. We vroegen een andere kamer en kregen een andere (ook nog goedkopere kamer) waar het veel stiller was. Volgens de boekingssite Clear Trip was dat type kamer niet beschikbaar….maar het bleek nu wel te kunnen. Paul blij!!

Er stonden in Madurai 2 dingen op ons verlanglijstje: een bezoek aan de Space Odyssee Bar waar Ankie geweest was en aan de MENASHI tempel in het Centrum van de stad. Op vrijdag 13 juni verkennen we de buurt te voet, we passeren geen zwarte kat maar wel een aantal bedrijven waar volop asbestplaten (zie foto!) te koop zijn (nu we erop letten zien we dat er in onze kamers best vaak asbest te zien is vooral in de plafonds), we kopen een boek (zie foto) over het leven van Mahatma Ghandi. We gaan naar het station om informatie in te winnen over het vervolgtraject van onze reis.

’s Avonds op onze weg retour naar ons hotel spreekt een man ons aan en legt ons uit dat het een speciale dag/avond is omdat alleen vandaag het hoofdgebouw van de tempel in gouden licht is gebaad. En om dat te kunnen zien weet hij een goede plek. Vlakbij zegt hij nog …..! We lopen een heel eind, oor allerlei steegjes (!) achter hem aan en stoppen voor een tapijtwinkel. Hij zegt dat die van een vriend is en dat we op de bovenste verdieping een mooi zicht hebben op die verlichte tempel. Ik zeg tegen Paul dat hij maar naar boven moet en dat ik buiten op hem wacht voor het geval het niet pluis zou zijn. Dan kan ik de politie bellen. De man probeert mij uit alle macht over te halen ook te gaan kijken maar ik houd voet bij stuk. Een minuut of 10 later komt Paul naar buiten en hij heeft maar een glimp van die tempel gezien. Het was absoluut niet de moeite. De man nam afscheid en liet ons beloven dat we de volgende dag bij zijn tailor shop langs zouden komen. In ons hotel las ik in het Lonely Planet boek dat dit een bekende truc is om kopers naar een winkel te lokken. De kleermaker krijgt waarschijnlijk een bedrag per persoon die hij naar binnen in de winkel meetroont. We hebben onze les geleerd en hem en zijn winkel niet meer gezien…

De volgende dag gaan we naar de beroemde Meenakshi tempel en worden daar militaristisch gefouilleerd. Alle tassen en camera’s hadden we afgegeven. Eigenlijk moesten we naar de andere ingang omdat de lockers vol zaten. Wij weigerden dit en toen moest Paul door een poortje en ik door een speciale vrouwen toegang. De guard wilde de inhoud zien van mijn handtas en liet me alles openmaken tot aan mijn paspoort en portemonnee aan toe. Ik was intussen goed kwaad! Wat een ontvangst…. Samen met Paul zijn we naar het kantoor van de Security gelopen en ik vroeg naar de Chief Responsable. Het antwoord luidde: Sorry, he is at a staff meeting. We hebben de ergernis van ons afgeschud en zijn ons gaan vergapen aan de pracht en praal van dit tempelcomplex (http://www.maduraimeenakshi.org/). Van de ene zaal naar de andere, van de ene tempel naar de andere. Zo mooi en zo groot hadden we nog niet eerder gezien. Echt imponerend. Bij ons vertrek uit de tempel nog geprobeerd de Head of Security te spreken te krijgen maar die zat nog steeds te vergaderen. We voelden onze voeten wel die avond want een ronde door deze tempel is al gauw 5 km en dan nog de weg erheen en terug en volgens Paul ook nog twee keer eromheen.

’s Avonds zijn we naar de bar gegaan waar ik van Ankie over had gehoord. Deze bleek nota bene onder het buurhotel SUPREME te liggen. We hoefden gelukkig dus niet ver te lopen op onze vermoeide voeten. Een liefhebber heeft een bar gebouwd in de kelder van zijn hotel in de vorm van een Space Ship. Leuk om dat gezien te hebben. Er zaten alleen maar mannen en het was er nogal duister. We hebben er een paar foto’s gemaakt en uitgelegd waarom. We zijn daarna naar het Roof Top Terrace gegaan van hetzelfde hotel (www.hotelsupreme.in) om iets te drinken en te eten. Geweldig: een schitterend uitzicht een verkoelende avondbries een gezellige ambiance en ook nog eens volle maan. Het eten was er goed en zeer betaalbaar voor de familie Cheap.

In Madurai hebben we nog wat reparaties laten doen aan tas en rugzak. Vakwerk voor heel weinig roepi’s, een paar euro's. We hebben op het station treinkaartjes weten te bemachtigen voor de stoomtrein van Mettupulayam naar Ooty (http://en.wikipedia.org/wiki/Nilgiri_Mountain_Railway). Het waren eigenlijk geen echte kaartjes maar plaatsen op een wachtlijst. Online konden we volgen hoe het ermee was: of we al wat hoger stonden op de wachtlijst. Echt opschieten op die lijst deden onze plaatsen niet (van 98 naar 82). Maar de kaartjes verkoopster had ons gezegd dat als we zorgden op tijd op het station te zijn dat het wel goed zou komen (wordt vervolgd in aflevering 8).