Reisverslag: 8 De bergdorpen Kodaikanal, Ooty en

Wij zijn inmiddels alweer bijna een maand terug in Nederland. Het is weer niet gelukt al onze reisverslagen voor onze terugkomst uit te werken. We gaan daar wel mee door en beleven zo opnieuw, met jullie, de etappes die we beschrijven. Veel plezier!

Na de hitte en de drukte van Kanyakumari en Madurai zien wij uit naar ons verblijf in de stillere en koelere bergdorpen. Veel inwoners uit Madurai en Chennai hebben hier een tweede huis en in het weekend komen veel inwoners uit deze steden hier verkoeling zoeken.

Via een boekingssite hebben we een op het oog heel mooi bungalowtje gehuurd op het platteland vlakbij Kodaikanal (www.kodaikanal.com/kairali). Dit bleek een verkeerde keuze. Het ligt ver buiten Kodai in een boerengehucht: daar heeft iemand in zijn achtertuin 2 piepkleine huisjes gebouwd voor de verhuur. Er is nooit iets aan onderhoud gedaan, laat staan aan schoonmaak. Het ligt wel aan een mooie tuin met een golvend gazon met een aantal fraaie bloeiende struiken. Bijna rondom loopt een weg en de buren kuieren quasi nonchalant langs om te kijken wie er dit keer was gestrikt.

We hebben ons huisje eerst flink geveegd en gesopt. Daarna heeft Paul een vuur aangemaakt in een oude roestige BBQ die ik in de tuin had gevonden. We zijn blij met deze vondst die ons net warm genoeg houdt op deze kille avond. De overgang is wel erg groot! Heel apart om het weer eens koud te hebben….. bijna vergeten hoe dat is….

Er was niets in de buurt, geen restaurant, café of winkel. We waren blij eten te kunnen laten maken door de jongeman die ons had opgewacht in Kodai. De eigenaar zelf hebben we niet gezien, die was ergens in Kerala. Het eten smaakte niet slecht. In bed liggen we onder 3 loodzware paardendekens die ons niet echt warm houden.

De volgende dag wordt Paul misselijk wakker met koorts en diarree. Hij had een stuk papad (knapperige roti) gegeten bij het diner. Die papad had vies gesmaakt. Hij was goed ziek. Zo goed en zo kwaad als het ging is hij in de taxi geklommen en zijn we naar Kodai gereden.

We hebben ons af laten zetten bij de YWCA (www.greenlandskodaikanal.com) . Daar blijkt het uitzicht iets weg te hebben van God’s Window (een beroemd uitkijkpunt in Zuid Afrika). Onbeschrijflijk mooie grillige bergen strekken zich voor ons uit met hier en daar een bergdorp. Ook de kamer is riant en heel licht met een eigen ruim balkon bijna rondom. De keus is snel gemaakt. Paul rolde van ellende zo zijn bed in. Ik ben alleen het dorp ingegaan om boodschappen te doen en bij het postkantoor te informeren hoe hier de verzending van een pakket ging.

’s Avonds wilde Paul nog helemaal niets eten. Alleen water en ORS. Ik heb een saai hapje besteld en op onze kamer gegeten. De volgende dag was Paul nog steeds niet in orde. Ik heb hem overgehaald om toch op te staan en te kijken hoe ver het zou lukken. In bejaardenpas zijn we afgedaald naar het dorp via de Coalker Walk (mooie aangelegde route met vele fraaie vergezichten). Daar hebben we verdere voorbereiding getroffen voor de verzending van ons postpakket.

Bij een Tibetaans eethuis heb ik Paul overtuigd groentesoep met rijst te eten. Het was contrecoeur, maar het viel wel goed en de volgende dag was hij weer de oude. In Kodai hebben we ons als echte toeristen gedragen: een toer geboekt met een groep Indiërs naar een natuurpark: veel mooie vergezichten, weer geen wilde beesten.

Op de terugreis moesten we stoppen voor een hele lange processie. Er wankelden vrouwen langs die wel in trance leken, door een paddenstoel, de hitte en/of de muziek. Veel van de vrouwen hadden een stokje door hun wangen gestoken, sommige mannen een lange staaf. Later las ik dat dit is om te voorkomen dat ze tijdens de ceremonie gaan praten en zich dus beter kunnen overgeven aan de spirituele beleving. Ter afsluiting kwam er een wagen langs met aanhangwagen waar een liggend beeld in takels achter hing. Althans zo leek het, maar van dichtbij bleek het te gaan om een man van vlees en bloed die aan vislijnen bungelde met vishaken door zijn huid van armen borst, bovenbenen, scheenbenen enz. (helpkidsindia.wordpress.com/2012/04/17/thaipusam-festival/).….een heel erg eng gezicht We griezelden ervan!

Verder hebben we in Kodai op een tuttenmeertje een waterfiets gehuurd. Het was er zo druk dat we een uurtje moesten wachten. We hebben daar gepeddeld te midden van veel Indiase zondagswaterfietsers…die het heel vermakelijk vonden dat foreigners ook waterfietsten. We zijn uitgebreid op de kiek gezet.

Op onze 1e avond in deze WCYA guesthouse hadden wij het licht aangelaten in de badkamer. Dat hebben we geweten! Binnen een half uur zagen de witte tegelwanden en het plafond zwart van de motten. Toen ik binnen ging zwermden er honderden dikke motten om me heen en vlogen in mijn haar, oren en neus. Ik wist niet hoe snel ik me uit de voeten kon maken en trok de badkamer deur stevig achter me dicht. Bij de receptie trokken ze hun schouders op. Na flink aandringen kreeg ik de sleutel van een buurkamer en kon daar van het toilet gebruik maken. Verder geen last meer gehad doordat we nu alleen een kaarsje in de badkamer aandeden zolang we er moesten zijn.

De busrit van Kodaikanal tot Metupulayam was heel warm, stoffig en vermoeiend. De rit duurde bijna de hele dag. Door honderden haarspeldbochten schoten we niet echt op. We hadden een saai maar keurig hotel.

De volgende ochtend (20 juni) moesten we voor dag en dauw opstaan om bij het station af te wachten of het ons gegund was om mee te mogen met het beroemde (daar wel!) stoomtreintje tot Ooty (www.youtube.com/watch?v=BwtxH0y34n0). We waren om 6u op het station en hadden inmiddels waitinglist nr 55 en 56. Volgens de koffiejuffrouw op het perron hoefden wij ons geen zorgen te maken. Rond 7u verscheen de train officer ten perron tonele. Hij zei dat wij moesten gaan zitten en afwachten. Hij werd voortdurend aangeklampt door reislustige passagiers. Maar iedereen moet wachten.

Als eindelijk het treintje (stoomlocomotief met 4 wagons) met veel lawaai/gesis is gestopt en Paul uitgefotografeerd, krijgen de passagiers met een confirmed ticket, een plaats toegewezen door de trainofficer. Wij zien met lede ogen de trein heel snel vollopen, op één coupe na... Gerrel loopt weer naar de trainofficer en hij gebaart dat wij die coupe in mogen, hoewel we zeker nog niet aan de beurt zijn!

Wij proppen snel onze grote rugzakken onder de zitbank en gaan zitten. Binnen een paar minuten is ook deze coupe mudje vol, maar we zitten. Tientallen mensen blijven achter op het perron en kunnen niet mee. Zij zouden een gewone trein moeten nemen of de volgende dag terug moeten komen. De reis was een hele ervaring: veel stops op historische perrons (om de haverklap moet de stoomlocomotief met water en brandstof gevuld worden).

In Ooty zijn we maar een nacht gebleven en gelijk doorgereisd naar Connoor. Ooty is erg druk, lawaaig en stoffig. Connoor is klein en overzichtelijk. Ook hier vinden wij een perfecte overnachtingsplek bij de WYCA op de top van een heuvel met Connoor aan onze voeten.

Internet werkte hier niet. Dus vond Gerrel in de Lonely Planet gids een restaurant met WIFI: La Belle Vie. Heel chique voor ons doen en Gerrel moest Paul overtuigen dat dat best wel kon voor een keertje ....(www.serendipityo.com/mciver.html). Het eten was verrukkelijk en de inrichting heel mooi met veel antiek en veel sfeerverlichting.

Rond 10u willen we terug naar onze Guest house maar er bleek geen tuktuk of taxi meer te rijden. Lopen was te ver. Tot ons groot geluk bracht de hotelmanager ons naar huis. Hij bleek vijf 4 sterren hotels te runnen. Door ons miste hij deels de WK halve finale voetbal wedstrijd van die avond, maar hij bracht ons met plezier naar de WYCA.

In Connoor ontmoeten we Matthew uit Australië in de guesthouse. Hij is een van de mensen die niet met de stoomtrein meekon. Met hem zijn we 1 dag op stap geweest naar Lambs Rock en Delphins Head. De namen komen van rotsformaties met deze vormen. We zijn terug gelopen, want het zou niet zover ver zijn, bergafwaarts; een mooie wandeling; het was bijna 10 km! Zo hebben we wel Matthew beter leren kennen. En ook Paul, die wat lopen betreft niet onder wilde doen voor deze jongeman: ik heb hem niet vaak zo vlot zien lopen!

De volgende dag uitgebreid geshopt in Connoor s`middags een busuitstapje gemaakt via een prachtige bergroute naar Kotagiri. Eindelijk Paul in nieuwe sandalen gekregen, 250 roepies, plm 3 euro. Hij bleef de oude maar repareren met ijzerdraadjes, weggooien kan hij nog niet.

Op de terugweg zat Gerrel naast Mr Belli, een civil engineer. Hij vertelt honderd uit: dat hij als Civil Engineer in dienst van de overheid 30000 RPS (ongeveer € 370) per maand verdient, dat hij 24 uur per week werkt en alleen als er een spoedklus is of een noodgeval dan kan hij wel 60 of 70 uur per week moeten werken. Volgens hem verdient een straatveger ongeveer 5000 RPS ( ongeveer € 65) per maand.

Toen hij hoorde dat wij naar Simm`s Park (www.youtube.com/watch?v=w_VRYuV8h-s) wilden, stond hij erop voor ons de entree te regelen (zijn motief om dit voor ons te doen was niet duidelijk). Het is een fantastisch mooi park met bijzondere uitheemse bomen en struiken. Mr Belli belde ons nog wel 5x op om te horen of alles naar wens was. Hij had ons ook uitgenodigd bij hem thuis te komen voor ons vertrek naar Pondichery, maar dat kwam er niet meer van.

Toen op de dag van vertrek alles ingepakt was en Gerrel in de tuin nog even van het zonnetje zat te genieten kwam er eerst een Indiase man bij haar staan en stond naar haar te kijken. Gerrel vroeg wat hij wilde en hij zei: just looking! Later gebeurde dat met een overigens aardige Indiase vrouw nogmaals. Indiërs hebben blijkbaar andere ideeën over privacy. Zij vond Gerrels armband heel mooi. Toen zij haar vertelde dat het een nepgouden armband was, zei ze dat men dat in India 1% jewelry noemt. Van haar horen we dat vrouwen na hun huwelijk verplicht zijn om goud te dragen. Het was ons al opgevallen dat zelfs de armste vrouwen gouden sieraden dragen. Ook vragen we ons af of deze vrouwen geen makkelijke target zijn voor berovingen.

Om naar Pondicherry te reizen hebben we gekozen voor de nachtbus. We hadden onze fleece dekens en jasjes bij de hand. We hadden een riant bed in de bus, maar liggen uitgerekend onder de blower (voor de hele bus) van de koude lucht. De koude polaire wind is zo sterk dat hij letterlijk door onze 2 dekens heen blaast. Klagen helpt niets. Door kou op onze blaas moeten we nodig plassen, maar de chauffeur is niet bereid te stoppen. Als hij merkt dat we het bijna naast hem in onze broek doen, stopt hij bij een tentje en zegt: Toilet. Er zat een man waaraan ik vroeg waar het toilet was en hij zei slaperig No sir…! Toen zijn we maar langs de kant van de weg gaan zitten, en met ons de helft van de passagiers.

Na deze stop was het iets minder koud en konden we nog een paar uurtjes slapen tot we om 4.45 uur bij een benzinepompstation de bus uit gemaand worden. (wordt vervolgd)