5. Vervolg route door Kerala (21 mei tot 31 mei)

Na ons verblijf in de bergen in Munnar en Kumily koersen we richting kust. Ons is door een jong Zweeds stel op een Enfield motor een guesthouse aanbevolen, namelijk LENA dat wordt gerund door Mr. EDISON.

Onderweg kronkelt de weg langs talloze haarspeldbochten met als resultaat dat onze buurvrouw moet overgeven. Zij steekt haar hoofd uit het raam voor de finale. Haar achterbuurvrouw kan net op tijd haar raam sluiten… de bus knalt gewoon verder en slingert net zo hard door de bochten.

Onderweg hebben we met onze Indiase mobiel Edison gebeld om de kamer te reserveren. Hij staat ons op te wachten bij het busstation. We blijken in een heel klein dorpje te landen aan de kust te midden van een kerk, een moskee en een tempel. Alle drie doen via luidsprekers van zich horen en de één wil niet onder doen voor de ander. Wij kunnen elkaar nauwelijks verstaan. En Edison die met zijn beste Frans aldoor probeert te communiceren al helemaal niet. We zijn moe en willen nog wat bijkomen van de reis.

De volgende ochtend lopen we door het dorp naar het strand. Daar liggen veel piepschuim bootjes die gebruikt worden door solo vissers. We ontmoeten Olga uit Rusland en vragen haar waar we koffie kunnen drinken. Ze nodigt ons uit in haar luxe guesthouse (mararivillas.com). Heel stijlvol en mooi (Thaise stijl). De koffie smaakt super en Olga vertelt ons dat zij en haar Nederlands/Engelse man huizen en kamers verhuren aan toeristen. Meer voor de het exclusieve markt.

Na het zonnen (Gerrel in de schaduw) en zwemmen (in heerlijk lauw water) ontmoeten we nog een stel uit Engeland die ook leven van de kamerverhuur aan toeristen. We lunchen in een lokaal tentje met een cola en wat Samoza’s. We kopen er ook wat snoepgoed dat echt verrukkelijk is. Helaas geen naam ervan ! Dit was een leuk verblijf doordat we met name het echte dorpsleven van heel dichtbij meemaakten. Gerrel was heel verbaasd te zien dat zij behoorlijk verbrand was ondanks dat zij amper in de zon was geweest. Nog beter oppassen dus!

De volgende dag rijden we staande in een airco “luxe” bus van Kattor naar Thuravoor. Het was een bus vol met forenzen goed geklede mannen en vrouwen. Het was een hele toer om overeind te blijven. Iemand bood Gerrel een zitplaats aan maar ze is pas 64 en dus nog niet oud. Dat begint pas morgen dan wordt ze 65?!?

Om mijn verjaardag te vieren, hebben we een backwater trip geboekt op een traditionele Kerala boot. Op de afgesproken tijd kunnen wij aan boord. De boot is klein en erg gezellig. We richten onze slaapcabine in en nemen een douche.

Intussen is de boot al gaan varen. We worden gepunterd door twee gespierde tanige mannen. En we worden uitgenodigd plaats te nemen in de 2 riante rieten fauteuils op de voorplecht en worden als pacha’s door de backwaters gepunterd en getrokken. We leggen ergens aan en worden gevraagd mee te lopen naar een beach for swimming. We lopen een heel eind langs steeds viezere sloten en (back)waters en vragen ons af waar ze ons in willen laten zwemmen….plots staan we aan de kust en nemen een verfrissende duik in zee.

We worden enorm verwend de rest van de dag met heerlijke drankjes en werkelijk zalig eten met garnalen etc. Ze hebben zelfs voor ons een fles bier laten halen en in de koelkast gezet. Voor het diner zijn we weer bij het vertrekpunt aangemeerd. Maar dan met de voorplecht richting meer. Vanuit onze fauteuils genieten we van weids uitzicht. Zelfs met een bui is het aangenaam vertoeven. Na het diner drinken we nog een bier en dan valt Gerrel letterlijk om van de slaap. Zij trekt het niet tot 24.00 uur!

Ook de volgende ochtend genieten we van de serene rust van de backwaters. Een heel speciaal gebied waar alle sociale leven langs de kanalen plaatsvindt. Zo zijn er winkels, bedrijven en café’s langs het water. Bij een lokale brouwerij is Paul met de punteraars een lokaal drankje gaan proeven. Het heet Toddi , gemaakt van snel fermenterende sap van palmbomen en is melkachtig. Paul kwam mij een slokje laten proeven maar het was aan mij niet besteed.

Ik vond het al met al een super geslaagde manier om mijn 65ste verjaardag te vieren, maar het voelt niet oud…. Wel een goed voorbeeld van hoe relaxed het kan zijn om het rustiger aan te doen.

We gaan van boord en komen alras aan in Alleppey. Daar had Gerrel het guesthouse Cherukara Nest (http://www.alappuzha.com/cherukara-nest-alappuzha.html) uitgekozen. Prima recensie in Lonely Planet en om de hoek van busstation. We kregen daar van de huishoudster te horen dat het gesloten was omdat de baas er niet was. Toen is Gerrel met de Indiase mobiel gaan bellen naar andere accommodaties en plots kwam ze ons vertellen dat we wel welkom waren. Mooie kamer en spotgoedkoop.

We gaan wat shoppen in het centrum van wat ook wel Venice of the East wordt genoemd. Daarna gaan we naar het strand om bier te drinken en een tafel te reserveren in het duurste restaurant van Alleppey: Raheen Residency. We blijken er ’s avonds de enige gasten te zijn. Maar we zitten op een fraai dakterras met veel beeldhouwwerken en gepolijst hout. We smullen van het eten en dit voor het totaal bedrag van 1000 rps (ongeveer € 12,50!). Dat is hier heel veel geld voor eten. Doorgaans eten we voor de helft.

Toen we na het eten buiten stonden was er geen kip meer op straat op de eerst zo drukke weg. De meeste lichten waren al uit en er waren geen taxi’s. Het was pas 22 uur….Paul maakte een praatje met een paar jongelui die een pamflet aan het ophangen waren. Dat was een goede ingeving. De jongelui boden ons aan in hun vrachtauto een lift te geven naar het centrum.

De volgende morgen ontbijten we met een Zwitsers stel Georg en Franciska uit Bern. Een aardig stel dat we de vorige dag al ontmoet hebben in dit guesthouse. Zij gaan net als wij naar de bekende badplaats Varkala. We besluiten samen te reizen. We nemen met zijn vieren de directe bus van 10.40 uur. Paul zit op de meest riante plek voorin de bus. Maar hij kan er niet van genieten. ’s Ochtend heeft hij al last van diarree. Hij heeft last van buikkrampen en wordt heel misselijk. Ook hij moet met zijn hoofd buiten boord en de luiken achter hem gaan dicht…. Gelukkig stopt onze chauffeur nu wel tot Paul klaar is…

Vanuit de bus gaat het verder met een riksja naar Eden Garden (edengarden.in). De Zwitsers gaan naar een hotel met zeezicht. Paul is echt ziek bij aankomst. Bij de receptie raden ze ons aan om de Ayurvedische dokter te raadplegen. Hij is aanwezig in hetzelfde complex. Paul’s bloeddruk blijkt heel laag 90/70. Hij vermoedt dat Paul last heeft van dehydratie. Hij schrijft een paar heel vies smakende papjes voor en ook wil hij dat Paul warme gember thee drinkt en het sap van een kokosnoot.

Omdat het laagseizoen is staat eigenlijk alles leeg. Gerrel krijgt een rondleiding langs alle accommodatie types die ze hebben en als zij hoort dat de mooiste 1001 nacht kamer nu maar € 16 kost, is de keuze snel gemaakt. Nooit zullen we zoiets weer vinden voor zo’n prijs! Helaas kan Paul er niet van genieten. Hij heeft nu ook koorts en ligt de hele dag en opvolgende nacht te slapen. Pas de volgende dag is hij weer een beetje mens. Gerrel loopt af en aan om Paul te laten drinken en om de koorts te meten. Zij eet alleen in het restaurant bij Eden Garden.

De volgende dag komen George en Franciska langs voor een kopje Tjai-thee. Paul is weer op en voelt zich redelijk. Wij spreken met de Zwitsers af om samen te eten in de buurt van hun hotel Green Plaza op de klif. Het wordt: Clafoutis. Paul drinkt weer bier en is helemaal beter.

Gerrel laat zich uit nieuwsgierigheid ook onderzoeken door de Ayurvedische arts. Hij ziet dat haar Pita niet in balans is! Dit kan leiden tot geestelijke instabiliteit. Advies: een purification kuur van 5 dagen. Gerrel besluit erover na te denken en eerst nog wat meer over te lezen op internet.

Dan wordt zij ook ziek en moet midden in de nacht overgeven. Zij gaat ‘s ochtends om 8 uur wel naar yoga maar daarna gelijk naar bed. Tot haar grote verbazing doet Paul mee met de yoga. De leraar is heel aardig en bouwt zijn les goed op. Gerrel besluit de behandeling niet te volgen omdat we volgende week ook al aan een streng regime zullen worden blootgesteld in de Ashram.

George en Franciska nemen ook hun intrek in zo’n sprookjesachtige kamer. We eten iedere dag samen ontbijt en avondeten. We krijgen flinke korting als we ons alle 4 laten masseren. De Zwitsers huren een brommer. Wij gaan overdag te voet de buurt verkennen en Paul heeft een mooie zon plek gevonden.

Op donderdag 29 mei vertrekken de Zwitsers naar Fort Kochi. (Van daaruit vliegen ze naar huis naar Bern). Wij zwaaien ze uit en vertrekken dan op hun brommer (die wij nu gehuurd hebben) voor een rit naar het dorp en naar Kappil Beach. Het is een leuke tocht over rustige wegen langs landelijke dorpjes.

Voor het eerst deze vakantie dat we echt pas op de plaats maken en dus ook bepaalde routines krijgen: zoals iedere ochtend samen (!) yoga, daarna samen zwemmen in hoge golven, iedere middag bier op het balcon van hotel Hindustani, heerlijke massages voor Gerrel terwijl Paul rondom bruint (censuur)…

Dan is het zaterdag 31 mei, de dag voor ons vertrek naar de Ashram Sivananda. Gerrel is sinds het overgeven aan de obstipatie en net als ze in de bus zit naar Neyyar Dam krijgt ze last van heel pijnlijke buik/maagkrampen. Bij aankomst houdt ze het niet meer en neemt een spurt achter de bus voor de bevrijdende ontlasting, want een toilet is ver te vinden. Later lezen we dat slechts 30% van de Indiase huishoudens op het plattland een toilet heeft! Eén van de 10 verbeter speerpunten van de nieuwe president, Narendi Modi.

Onze aankomst in de Ashram is een verrassing. Het ligt schitterend mooi aan een meer en het is een fraai complex met ruime lichte gebouwen met hele mooie tuinen er omheen. De grote vraag is hoelang wij en vooral Paul het intensieve en strenge yoga en meditatie programma gaat volhouden. Daarover de volgende keer meer.