Reisverslag 2 van Pondicherry tot Visakhapatnam

Week 2 (22/11) tot week 4 (6/12), van Pondicherrry naar Varanasi

Route: Pondicherry, Tiruvannamalai, Tirupati, Vijayawada, Visakhapatnam tot Varanasi, bijna 1000 km.

We hebben een hele tippel gemaakt sinds ons laatste verslag. Nu ik (Gerrel) hier begin te schrijven (21/12) zitten we in onze hotelkamer in Darjeeling, Noord India. Op 28/12 vliegen we van Gaya, India naar Rangoon of Yangon in Myanmar of Birma en beginnen dan met een nieuw hoofdstuk van onze reis.

Wij hopen dat jullie een goede Kerst hebben gehad en wensen jullie vast een fijne jaarwisseling, of zoals de duisters het o plastisch uitdrukken: einen schönen Rutsch in 2017!

Onze reis in India ging niet helemaal van een leien dakje, sterker nog het leek of we steeds maar veel pech/tegenwind hadden: alles ging moeizaam en zat tegen. Daar kwam nog bij dat Gerrel sinds ruim 2 weken veel last heeft gehad van een oorontsteking (die nog niet over is) en Paul sinds 2 dagen griep heeft, naast de gebruikelijke diarree (beide wel over). Dat hielp allemaal niet om veel plezier te beleven aan onze omgeving. Het gevaar is dat de leuke dingen die we meemaken niet de aandacht krijgen die ze verdienen, omdat we met een foute bril ernaar kijken…. Gerrel heeft zichzelf al een paar keer betrapt op heimwee. Dat is een nieuw fenomeen…. !!!

Om al onze ervaringen van de laatste 4 weken op papier te zetten gaat ons niet lukken. We maken een selectie van de belangrijkste en meest opmerkelijke gebeurtenissen.

In Pondicherry zijn we 2 jaar geleden ook geweest. Het is nog steeds een mooie en relaxte stad, althans het centrum, ook wel La Ville Blanche genoemd. Het valt ons op dat, in ieder geval langs de boulevard en op de grotere pleinen, er prullenbakken staan en dat de meeste mensen er zowaar ook afval in deponeren. We hebben bijna de neiging om te gaan klappen als we het zien, omdat dit nog erg uitzonderlijk is in een land waar alles uit trein, bus, auto, huis etc. op straat of op de open velden wordt gegooid. We zien ook een groot bord met Keep Pondicherry green and clean! Onder dit bord lopen 2 kinderen in een park alle bloemen (en dat zijn er al niet zoveel) te plukken terwijl hun moeders toekijken en niets doen. Gerrel kijkt ze streng aan en ze verdwijnen achter moeders rokken…. Waarschijnlijk weten ze niet dat ze iets verkeerd doen?

Op de ochtend van ons vertrek naar Tiruvannamalai bezoeken we alle ATM’s en banken. Ofwel is de pinautomaat gesloten, ofwel accepteert hij onze kaart niet. Bij de meeste wisselkantoren is de koers bar slecht, soms zelfs maar 50% van de actuele koers! Uiteindelijk na een ochtendje ATM-touren wisselen we geld bij een wisselkantoor met een iets minder slechte koers. Zeker twee keer per week zijn we zo op pad op jacht naar geld. Bij de ICICI bank lukt het meestal wel: max Rs 2000 of € 28 per keer is door de overheid bepaald. Leuk als je per keer pinnen een vast bedrag aan kosten kwijt bent (p.m. € 4). Iedere keer dat we bij een pin automaat die niet leeg is komen, moet Paul zeker een half uur in de rij staan. En de rijen worden nog steeds maar niet minder. Meestal is men er nogal laconiek over.

Even verderop belanden we midden in een grote demonstratie van de oppositie tegen het beleid van de regering. Ook in het parlement wordt geprobeerd te protesteren, maar het lijkt weinig effect op de pinautomaten te hebben. Paul probeert de demonstratie te volgen en Gerrel vlucht een German Bakery in voor heerlijke cappuccino met gebak. Ook daar komen de demonstranten met vlaggen en instrumenten, zingend en betogend voorbij. Veel agenten met een wapenstok staan klaar om eventueel in te grijpen. Toch verloopt het gemoedelijk.

Daarna pakken we in en gaan met de bus naar Tiruvannamalai (Fred dank voor de tip!). Onderweg had Gerrel veel last van de koude rijwind, vooral omdat ze al keelpijn had. In deze plaats krijgen we een heel fraaie kamer in Rainbow Guesthouse. Het ligt net buiten het centrum, buiten de drukte waardoor schonere lucht en minder verkeerslawaai. De eigenaren zijn super lief en behulpzaam. We hebben er zelfs twee extra nachten bijgeboekt. In dit guesthouse en in dit stadje komen veel buitenlandse rugzak toeristen op zoek naar verlichting in de Ramana Ashram ( de grootste en bekendste: sriramanamaharshi.org/).

De volgende dag is een dag vol rampen. Gerrel heeft ontdekt dat er een bedrijf is dat Azimo heet waarmee je zonder al te hoge kosten geld kan oversturen. Dit als middel tegen de lege pinautomaten…. Azimo vraagt een kopie paspoort te mailen.. dan valt het stroom uit en dus ook internet. Dit duurt ongeveer 3 uur…

Begin van de middag lopen we maar naar de Ashram, maar die is dicht vanwege lunchpauze. Waar we dan zelf gaan lunchen; de German Bakery, is het eten en de koffie heerlijk, maar het internet zo traag dat niets lukt. We zitten er uren! Dan weer naar de guesthouse, waar we weer twee uur bezig met inloggen in de Indiase treinen website. We willen online een trein boeken om de lange rijen aan het loket te vermijden, maar dat duurt misschien toch minder lang dan dit online wachten op verbinding…

We gaan bij de buren, Tasty Caffee, heerlijk avond eten en daarna weer in de websites gedoken en weer lukt er niets noch uploaden paspoort noch inloggen bij Indiase spoor!!! We zijn helemaal gaar en hebben vierkante ogen als we rond 2 uur eindelijk gaan slapen. Gerrel ziet het als een dag die ze uit haar leven wil scheuren.

Om toch iets te zien van Tiruvannamalai staan we de volgende dag om 7 uur op (later wordt het te heet) en maken de pelgrimstocht rond de berg met de 40 tempels/heiligdommen. Het is een tocht van 14 km. Het werd een hele belevenis. Als echte devoten hadden we op blote voeten moeten lopen, maar gelukkig waren we nu wijzer. Met ons lopen vele anderen, vooral mensen uit India, vaak wel blootvoets en in schaarse kledij bedekt met oranje lap, mee. Langs de route lagen, zaten en lopen honderden monniken/bedelaars. Het viel ons op dat heel veel de krant lazen, dus wel scholing hadden gehad. Verder heel veel ashrams, weeshuizen, Ngo’s, leuke dorpjes, etc.

Wij zouden verwachten dat langs zo’n bekende pelgrimsroute het verkeer wat zou moeten dimmen in vaart en getoeter. Niets is minder waar: Paul wordt bijna geschept door een inhalende jeep (op verkeerde weghelft en Gerrel krijgt last van haar oren door alle toeterherrie. Dan lopen we ons stadje binnen en belanden in een enorme verkeerschaos. Stank, stof en herrie zijn bijna niet te harden. Visioenen van verfrissende douche en helder koel bier…..

Ineens ziet Gerrel de naam MUTHOOT FINANCE boven een winkel staan, de bank waar Azimo geld naartoe zou sturen als alles gelukt was. Ze kunnen ons helaas niet helpen met het uploaden van ons paspoort maar ze zijn wel bereid € 100 te wisselen voor de normale koers. Dan vragen we de weg naar het station, voor een ticket dat we niet via internet konden boeken: It is walkable! Wij lopen weer door de chaos zeker een uur om daar om 14.00 uur aan te komen. De mensen die aan het loket staan worden nog geholpen en dan gaat er een plank voor het loket: closed for today.

We besluiten dan maar met de bus i.p.v. trein onze route te vervolgen. Het wordt een bus zonder schokbrekers die luid toeterend alles op zijn pad aan de kant douwt. We hebben wel mooie plaatsen in de bus. We komen aan in Tirupati en gaan meteen naar het treinstation voor kaartjes vanuit Tirumala: ruim 2 uur in de rij! De volgende dag per lokale bus naar Tirumala, een waar pelgrimsoord compleet met guesthouses, kermis, shopping mall met vooral religieuze zaken voor offerandes. We genieten er van de rust en de frisse lucht.

Na de lunch zijn we allebei behoorlijk moe en gaan op zoek naar het grote park. Uiteindelijk belanden we na vaak gevraagd te hebben op een immens parkeerterrein…….Dan zetten we onze google earth aan en koersen richting park met meer. We zien ons al in het gras liggen! Eenmaal daar beland, blijkt dat je alleen naar dat park mag kijken vanachter hekwerken. Men kan/mag er niet in…. In de staat Utter Pradesh spreekt men nagenoeg geen Engels. We komen er dan ook geen andere foreigners tegen. Communiceren is dus een hele opgave en zeker in combinatie met de andere cultuur. Ze zullen niet gauw nee zeggen of laten merken dat ze iets niet weten.

De problemen die wij hebben ondervonden met het online betalen met onze credit card blijken te komen door overheidsrichtlijnen die sinds enige tijd betalingen met buitenlandse betaalkaarten (in ieder geval voor ons) onmogelijk maken. Toch heeft niemand ons dat met zoveel worden willen toegeven. Meestal kregen we de melding dat er iets mis was met onze kaart. Het is dat we op een gegeven moment een bus wilden boeken via Red Bus en dat we daar de melding kregen: not allowed to accept foreign bank cards. Toen hebben we de hotelmanager bereid gevonden om voor ons te betalen online en heeft hij dat bedrag verwerkt in de kamerprijs.

Van Tirupati gaat de reis dus verder per trein, naar Vijayawada. Daar komen we laat en bekaf in ons hotel aan, nadat we twee straatlengtes met hels getoeter en blokkades van taxis en TukTuks die hun service opdrongen, hebben getrotseerd. Hotel Sripada hadden we geboekt via Cleartrip, dus rekenden we op een hartelijke ontvangst. Eerst deed de receptie of ze onze reservering niet gezien hadden. Na aandringen gaven ze toe deze wel te hebben gezien, maar vertelden ze ons, doodleuk, nogal bot dat ze geen foreigners mochten accepteren. Later bleek het vooral te gaan om de administratieve rompslomp waar ze geen zin in hadden. En wij verlangden zo naar ons bedje!!! Cleartrip een paar keer gebeld…Dat helpt allemaal niets! Dan zien we een niet Indiase jongeman in de lobby. Hij komt uit Spanje en werkt voor een NGO Don Bosco. De directeur een vlotte jonge Indiase pater en een oudere dame duidelijk van goede komaf bemoeien zich ermee en dan kan het inene wel. Wij snel naar onze kamer en slapen.

Dit soort van incident is, als het op zichzelf staat, best vermakelijk, maar omdat wij non-stop dergelijke dingen meemaken, is de receptiemaat een beetje vol. We hebben een stop ingelast in Vijayawada omdat we de volgende dag het klooster in Guntupali willen bewonderen. Helaas het mocht niet zo zijn: de tijd ontbreekt voor de excursie naar Guntupali. Op het station van Erulu 2 uurtjes wachten en dan zitten we in de trein naar Visak.

In de trein ontmoeten we in onze coupé een heel aardig gezelschap: Oma, dochter (31 jaar) Bhanu Priya en haar nichtje Sri Karteeka (1,5 jaar). We hebben veel gespreksstof. We horen dat de ouders van Sri Karteeka beiden dermatoloog zijn en geen tijd hebben voor de opvoeding van hun dochter. Dus springt Oma bij en auntie. Bhanu Priya is nog niet getrouwd, zij volgt een opleiding voor secretaresse. Als ik haar vraag of ze gaat trouwen, is haar antwoord: “Dat is de zaak van mijn vader. Daar moet hij voor zorgen!” Ze leek het niet erg te vinden en haar leventje dat ze nu leidt, biedt haar aardig wat vrijheid. We wisselen facebook gegevens uit.

Bij aankomst in Visakhapatnam in ons hotel Pydhi Grand is er weer gedonder en wederom zijn we moe zijn van een lange dag reizen. Ze willen gelijk de kamer betaald zien bij aankomst. Hun credit card machine is “out of order”. Paul gaat naar de pinautomaat aan de overkant, vergeefs, geen roepies. Dan besluiten we het geld via de bank over te maken. We loggen in op het internet van het hotel en de betaling lukt niet. Net als Paul met skype de ING wil bellen, gaat onze telefoon en zegt een medewerker van de ING dat ze de betaling niet door lieten gaan omdat ze het netwerk niet vertrouwden. Dat leek namelijk heel onveilig. Nu lukt het wel met de betaling. De volgende dag willen we gelijk naar een ander hotel omdat het ons hier niet bevalt. De kamer heeft nauwelijks ramen en het internet is heel traag en is ook een onveilig netwerk. We mogen pas het hotel verlaten als we nog een keer en nu dus cash de kamer betalen. Ze willen eerst zien dat het bedrag op hun rekening is bijgeschreven voordat we weg mogen of we moeten een bedrag achterlaten als garantie. We betalen nog maar een keer na een fikse woordenwisseling.

Dan willen we naar het VVV (er staan er twee in onze gids). We lopen erheen omdat je door een groot park kunt lopen. Dat hadden we gedacht! Parken zijn er niet om in rond te lopen, mooi niet, geheel afgesloten! Bij de eerste VVV geen plattegrond en/of brochure van Visak. Bij de tweede evenmin. We worden weer een andere kant uit gestuurd, maar voor ons hoeft het al niet meer!

Via Stayzilla eindeloos geprobeerd om een kamer te boeken bij een Guesthouse van de Hare Krishna bij Visak, online betalen lukt wederom niet. Leek ons wel leuk na het geslaagde verblijf bij Hare Krishna in Peru, waar Paul in nieuwe accommodatie de elektra had aangelegd! Wij zien alleen maar lovende reviews over ISKCON Guesthouse en zijn dus bang dat het straks vol zit….. Wij spoeden ons erheen met een tuktuk. We vinden het Guesthouse en krijgen een korte rondleiding door een Hare Krishna die 3 woorden Engels spreekt. Achteraf een geluk bij een ongeluk dat we niet konden betalen online: het guesthouse valt vies tegen (vies, geen internet, gescheurde lakens, flinterdun norsig matras, en de douchekop zo verstopt dat er geen druppel uitkomt.…...). We besluiten maar één nacht te blijven. De ligging is wel goed en voor deze ene nacht maken we er het beste van. Een pluspunt is dat er geen getoeter van auto’s te horen is en de badkamer kunnen we zelf nog wel schoonmaken……. Paul schroeft de douchekop eraf en we hebben een koude waterstraal.

Vanuit hier gaan we met een tuk tuk naar Rushikonda Beach, wat geldt als het mooiste strand van de Indiase Oostkust. Voor ons viel het tegen: veel troep op het strand, geen horeca en een super gevaarlijke stroming. We vinden een soort beschutte inham achter rotsen waar de stroom niet zo sterk is en daar gaan we heerlijk zwemmen. Dat is feest. Na een lunch met een goddelijke Fish Curry rijden we met een tuktuk retour naar Visak. We vinden er een geweldig hotel met een prachtige en betaalbare kamer. Het is een waar feest na zoveel viezigheid, tegenslag en lelijkheid in deze mooie en schone kamer te zijn. Nota bene aan de overkant van het hotel Pydhi Grand!! Daar gaan we nog wel langs.

In ons nieuwe hotel Jaipur Palace (jaipurpalacevizag.com) hebben we een hele leuke ontmoeting met Dylan, een vlotte en aardige Indiase man die in Londen woont. Hij is geboren in Leicester en van oorsprong komt zijn familie uit de staat Gujarat. M.b.v. een netwerk van mobiele fysiotherapeuten biedt hij online thuisbehandelingen aan. Een gat in de markt? Als hij hoort over onze perikelen, geeft hij ons een heleboel tips om ons het leven te vergemakkelijken. Bijvoorbeeld dat we voor weinig geld een JIO prepaid Simcard voor de Smartphone kunnen kopen en zo kunnen internetten, ook zonder WiFi. Als hij een auto/taxi nodig heeft gebruikt hij de Uber of Ola App en bestelt zo zelfs Tuktuks. De betaling gebeurt via zijn mobile wallet. Voor hotel reserveringen gebruikt hij app OYO en die betaling doet hij met zijn mobiel. Internet op de Indiase Sim Card is ons wel gelukt en ook het downloaden van de app’s en het installeren. Alleen het activeren nog niet…. Het gemak dient de mens straalt deze Dylan uit. Hij vertelt Paul over een super kleine sax die je voor 50 Pounds zou kunnen bestellen via internet. De deal is gemaakt dat als hij naar Amsterdam komt met zo’n reissax dat Paul hem dan sax les zal geven.

Doordat er bijna geen buitenlanders zijn in Andrah Pradesh, worden we soms minuten lang echt raar aangestaard. Soms zelfs een tikkeltje vijandig. Een ander fenomeen is dat ze met ons op een selfie willen en als we het bij één hebben toegestaan, dan drommen er mensen om ons heen die allemaal roepen: Selfie! Selfie! In Utter Pradesh is dit stukken minder. En in Tamil Nadu en West Bengalen waar we nu zijn, is de bevolking weer super aardig. Het verschilt nogal per staat!

Gerrel heeft gelezen dat er een rondvaart is door de haven van Visak en een stukje langs de kust. We nemen op zaterdag 3 december een tuktuk en gaan richting haven. Er blijken 3 havens te zijn. Niemand weet iets van zo’n rondvaart. Een enkeling spreekt Engels en dan nog zeer gebrekkig. Dan stappen we maar uit de tuktuk en vervolgen onze zoektocht in het havengebied te voet. We vragen zeker 10 mensen naar die rondvaartboot. We worden allerlei kanten uitgestuurd tot er iemand is die aarzelend zegt dat het wel aan het eind van de haven kan zijn aan het einde van de lange pier.

Intussen kijken we onze ogen uit. We zoeken een boot, dus we lopen in de richting van de kade. Daar blijkt een eenvoudige maar heel drukke visafslag te zijn met veel mensen die zich verdringen voor interessante partijen vis, die rechtstreeks uit de vele kleurrijke bootjes komen, en met de hand op karren, in bakken, in manden etc. worden geladen. Aangrenzend is er ook een drukke markt van allemaal vrouwen met kleine partijtjes van de meest uiteenlopende vissoorten, uitgestald op de grond of een jute matje, soms met een parasol erboven. We worden vragend aangekeken, want we zijn duidelijk geen potentiële klanten.

Als we dit een beetje verwerkt hebben, lopen we verder op zoek naar onze rondvaartboot. We lopen langs enorm uitgestrekte asfalt/zandvlaktes, parallel aan de kades, bezaaid met drogende vissen, allerlei soorten, vooral kleine. Het lijken perceeltjes zoals in de landbouw, afgebakend met kleine paadjes en erop grote bulten met het bekende blauwe plastic als verzamel/opslagplaatsen. We hadden al afgeleerd om aan hygiëne te denken!

Het is een lange pier en die wordt volledig benut door grote, kleine, heel kleine en gezonken vissersboten. Op veel boten wordt gewerkt: reparatie van netten of reparatie van de boten. Over zeewaardigheid maakt men zich hier blijkbaar niet zo’n zorgen. Dat zullen wij ook ervaren! Tussen de boten dobbert een massa afval waarmee je makkelijk enkele grote boten zou kunnen vullen. Erg vies.

We twijfelden maar ons volhouden wordt beloond. We keken uit naar een rondvaartboot die boven de andere uit zou steken, maar het was precies het tegenovergestelde! Helemaal aan het einde van de pier, onzichtbaar achter half gesloten een hek zonder bord, ligt warempel een bootje, tussen hoge grote boten, waar ongeveer 30 man op kunnen. We vertrekken bijna direct. Geen tijd om zwemvesten uit te delen. Zodra we het zeegat uit zijn blijkt de golfslag behoorlijk hoog te zijn. De stuurman moet zijn best doen om de boot onder controle te houden. Doordat het klein bootje is, lijkt het steeds van de golven te vallen en om te kiepen. Niemand schijnt zich zorgen te maken, het leidt alleen tot grote hilariteit bij de Indiase mensen. Ze roepen en fluiten alsof het een kermisattractie betreft. Tot er weer één ons om een selfie vraagt. Daarna geen oog meer voor de golven maar wil iedereen met ons op de foto. Gerrel vindt het best spannend en is blij als we op de terugweg in rustiger vaarwater belanden. Als we via de kade teruglopen en een Tuktuk charteren kunnen we een beetje bijkomen van alle indrukken..

Op Zondag 4 december gaan we met een kabelbaan naar een op de Kailisagiri heuvel gelegen park. (Eindelijk een park waar we in mogen/kunnen!). We genieten een kleine lunch met heerlijk vers ananassap. Daarna lopen langs een reusachtig hoog beeld van Parvathi en Krishna en worden overvallen door een horde mensen die wee met ons op de selfie willen. We rukken ons los en lopen richting muziek en daar is een dansdemonstratie. Er worden voor ons stoelen aangerukt zodat we kunnen zitten. Na afloop van de show, worden er deelnemers uit het publiek gevraagd. De animo is klein. Dan komen ze naar ons toe en Gerrel loopt mee. Paul plakt aan zijn stoel. Vanaf dat moment loopt de dansvloer vol. De muziek zet in en als Gerrel haar eerste danspassen zet , is het juichen en klappen!! Ze vinden het geweldig! De vrouwen dansen in het midden en de mannen er omheen. Gerrel heeft steeds wisselende danspartners (vrouwen). Met ééntje klikt het enorm. Na afloop moeten we ons letterlijk los worstelen. Iedereen wil met ons op de foto. Dan komt ook Gerrel’s favoriete danspartner die zich voorstelt als Vidya Dhari. Zij belooft een bericht te sturen via What’s App. Ik geef haar mijn visitekaartje.

We lopen terug via het strand en daar zijn duizenden mensen bijeen om een indrukwekkende demonstratie bij te wonen van de Indiase marine. Er vliegen ook straaljagers en helikopters laag over. Wij staan er als enige foreigners tussen en om te vermijden dat we weer op honderden selfies moeten, haken we aan bij een aardige dame die goed Engels spreekt en vol trots over haar stad vertelt.

Al met al hebben we in Visak genoten van onze uitstapjes hebben we de ongemakken een beetje kunnen vergeten en verheugen we ons op onze vervolg reis en het verblijf in Varanasi (volgende aflevering).