9 Ervaringen in Vietnam

VIETNAM
In Vietnam hebben we 1 week gereisd en een week geluierd op een eiland.
De route was: Grens Laos - Kam Kut - Danang/Hoi An- Hué - Hanoi - Halong Bay - Cat Ba Island - Hanoi (-> BKK)

Na het passeren van deze vrij nieuwe en onbekende grensovergang met Laos zetten we de reis in Vietnam voort met hetzelfde busje uit Attapeu (Laos). Na een bijzonder spannende reis, met lawinegevaar, hele modderige wegen en een rommelige grensovergang Laos-Vietnam, kwamen we zaterdag 10 augustus aan in Vietnam in het dorp KON TOM (Lao naam, of Kam Kut, Vietn. naam) vlak over de grens. De wegen zijn direct veel breder, met middenbermen. We zien hier ook veel zwaar transportmateriaal en opslagplaatsen voor het "clandestiene Loatiaanse hout" De huizen zijn groter en van steen. Het blijft wel grauw en verre van schoon, het vochtige klimaat zal hier zeker een rol spelen. We worden uitgezet bij een onoogelijk restaurant, krijgen een onleesbare kaart voorgeschoteld, wijzen naar een smakelijk uitziende schotel en koffie bij de buren, want ook hier geen woord engels. De schotel smaakt weer heel anders dan in Laos en ook de koffie, met perculator, smaakt heerlijk. De vloer lag er bezaaid met etensresten (vissenkoppen, kippenpoten, garnalenschillen, vieze servetten, bierdopjes: later bleek dit in heel Vietnam zo de gewoonte, na de lunch of diner wordt de vloer grof geveegd en wordt het weer “netjes schoon” gemaakt). We wachten uren, proberen herhaaldelijk duidelijk te maken dat we aansluiting naar Danang willen/verwachten en ook hier wordt gebaard dat alles goed komt. Na het vertrek uit Attapeu in Laos nog steeds niemand die Engels verstond. snappen dat we een paar uurtjes moesten wachten op de volgende bus naar Hoi An. Dat gaf ons gelegenheid te wennen aan het nieuwe straatbeeld en vooral –geluid. HEEL VEEL brommers, veel vrachtverkeer, busjes, auto’s en voetgangers. Al het gemotoriseerd verkeer gebruikt overbodig veel de claxon; een ware kakafonie! Of claxofonie. Het effect van al dat getoeter is dat niemand erop reageert.... behalve wij!
Tegen het vallen van de duisternis, uren later dan wij planden, pikt ons een busje op, we betalen met de gereserveerde kippen ipv lokale dongen en gaan we op pad in een zeer volle bus naar Danang, nog niet beseffend hoe lang die rit zou zijn.

De minibus naar Hoi An is iets groter maar nog voller en wederom niemand die engels spreekt. De weg naar Hoi An is veel langer dan we hadden verwacht ; we komen pas ’s avonds laat aan in Danang, plm 25 km voorbij onze bestemming Hoi An. We worden bij een soort snelweg oprit uit de bus gezet en gelijk omcirkeld door een vijftal brommer taxi’s die ons met onze rugzakken die vastgebonden zaten op karretjes met wieltjes achterop hun brommer willen nemen.
Zo moe als we waren zien we dit niet zitten. Ze waren heel opdringerig en wilden niet van wijken weten. We zijn een winkel in gevlucht waar mobiele telefoons verkocht werden. Daar is voor ons een taxi gebeld: er kwam er één en wij hadden onze bagage al in de kofferbak liggen toen taxi 2 kwam aangereden en ze ruzie kregen met elkaar over ons. Nummer 2 won en onze spullen gingen van de ene naar de andere met ons erbij. Wij waren blij dat we midden in de nacht nog naar een guest house werden gereden, maar hij heeft ons wel grof laten dokken (350 Dong = plm $ 30), hij wilde bij aankomst zelfs nog extra maar dat ging niet door….

HOI AN. Het hotel waar we heen wilden was vol en we hebben voor 1 nacht in een fraai hotel een grote kamer op de begane grond genomen. Er stonden drie 2 persoonsbedden en de kamer kostte voor $18 (ipv $30). We hebben de bedden in zo’n korte tijd niet gevuld gekregen! De kamer had helaas geen ramen, dus geen uitzicht. We maakten hier ook nader kennis met het luide getoeter op straat: elke brommer, elke auto en vooral elk bus(je), de laatste om passagiers op te pikken, liet zich nadrukkelijk horen. De volgende dag konden we wel naar het hotel van onze eerste keus. Wat duurder dan we gewend waren maar nog niets voor een super mooie kamer met balcon met uitzicht op rijstvelden, een mooi zwembad gratis internet en ontbijt voor USD 30. Een ideale plek om in dit mooie, charmante, prachtig aan de kust gelegen vissers plaatsje bij te komen van onze ‘ontberingen’. Dat moeten Wieger en Margriet, die we eerder in Laos op de Mekong troffen, ook gedacht hebben; we kwamen ze hier weer tegen. Wieger, die in september in Djok Jakarta zijn studie gaat vervolgen, had hier voor weinig geld een paar mooie (studie?) pakken en schoenen laten maken.

Zuidelijker dan Hoi An zijn we helaas niet geweest. Het land is veel groter dan we gedacht hadden. We hebben gekozen om vooral het Centrum en het Noorden te bezoeken en ook voldoende te relaxen. Dus in Hoi An een dag of drie geluierd, fietsen gehuurd, gezwommen in zee, door de pittoreske en ’s avonds voor toeterend verkeer afgesloten, straatjes geslenterd etc. Hoi An heeft een haventje dat ‘s avonds aan weerszijden fraai verlicht is, waar met hengels gevist wordt, waar met een primitief pont brommers en voetgangers overgezet worden en schilderachtige kleine visserscheepjes liggen. Het strand is te bereiken via een weg langs hetzelfde water, diverse lekker geurende tentjes maken het moeilijk om door te fietsen naar het strand. We waren Laos min of meer ontvlucht vanwege de regen en het ontbreken van stranden; hier liggen de fraaie zandstranden waar we naar uitgekeken hebben.
Beachballen, zwemmen zonnen en niet verbranden!

In Hoi An kwamen we erachter dat er voor een lieve duit van Gerrels visa rekening was opgenomen door een persoon in verschillende warenhuizen in Bangkok. Hij/zij moet de kaart op een hele slimme manier uit Pauls spullen hebben weten te bemachtigen. Doordat we bijna nooit de Visa Card gebruiken, en in Laos niet makkelijk konden Internetetten, kwamen we niet direct achter. Visa Card stelt dat fraude binnen 24 uur gemeld moet worden. Wij betwisten dit. Daarom moesten we veel faxen/bellen en mailen met Visa Card. Dit slechte nieuws zette een kleine domper op onze tot zover prachtige reis. We zijn steeds zo voorzichtig en dan gebeurt er toch zoiets!

In Hoi An is Gerrel een ochtend om 4.30 uur opgestaan om mee te gaan met een groepje naar de Morning Sunrise bij een tempel in de buurt. Bij aankomst bleek er niet veel over te zijn van de door Amerikanen plat gebombardeerde tempel. De restauratie ervan is pas begonnen. Dus lagen er bergen stenen en met een gids die niet te verstaan was, kwam er geen beeld bij zijn verhaal. Hoewel vroeg in de ochtend brandde de zon al fel ! We voelden ons allemaal bekocht. De excursie was inclusief ontbijt. Bij het vertrek kregen we om 4.45 een hard wit broodje in de hand geduwd met een blaadje sla erop en een flesje water. Dat was het ontbijt. Op de terugweg was de sfeer in de bus nogal slecht en ik was blij om weer terug te zijn in het hotel.

Vanuit Hoi An zijn we naar HUé gegaan. We worden gedropt bij een te duur hotel en bij opdringerige taxis en brommers. Het hotel kent een goedkopere variant waar we met vervoer van het hotel naar toe gebracht worden. Hué is het intellectuele en artistieke centrum van Vietnam. We hadden een hotelkamer op de bovenste (10e)verdieping met aan weerskanten enorme raampartijen in hartje centrum en daar hadden we een subliem mooi uitzicht!!! Maar helaas was de kamer net een oven zo vlak onder het platte dak…Blijkbaar wel een lekker plekje voor ongedierte; Gerrel zag namelijk een flinke rat via de brandtrap, langs ons raam met het mooie uitzicht (!?) naar het dak spurten. In Hué hebben we het oude paleis van de koning bezocht; de Verboden Stad (Purple City). In tegenstelling tot de tempel bij Hoi An was er ongelooflijk veel moois. Hier woonde de familie van de koning met zijn uitgebreide harem en niemand, de eunuchs uitgezonderd, mocht hier naar binnen. Een indrukwekkend groot complex met een twintigtal paleizen, heel mooi bewaard gebleven en prachtig gerestaureerd. Maar wat een hitte, er was heel veel te bewonderen maar het werd ons allebei op een gegeven moment wat veel. We zaten al in een taxi richting koelte, maar Paul stond erop met een riksja terug te rijden, dus werd het nog heter door het spannend manoeuvreren van de chauffeur. Verkoeling gezocht in een restaurant aan de Parfum Rivier, de rivier die dwars door Hue loopt en een heerlijke koele bier gedronken. Voor een volgende keer zijn andere tempel tochten te overwegen; deze worden aangeboden door het café tegenover het hotel, gedreven door een markante Vietnamese jongedame, genaamd Thu, die volgens de enthousiaste verhalen waarmee het cafe (zie foto voorpagina waarbenjijnu.nl) volgehangen was zeker de moeite waard zouden moeten zijn.

Op 15 augustus wilden we in Hanoi zijn om Myrna (vriendin van Gerrels nicht Miriam) te ontmoeten. We wisten dat zij de volgende dag naar Nederland ging dus dit was de laatst mogelijke dag voor een afspraak met haar. De slaapbus uit Hue zette ons rond 7u am af op een rondweg van Hanoi. Een taxichauffeur wist natuurlijk (!?) waar het hotel, Camelia 4, lag, en na flink zoeken komen we er inderdaad. Gerrel had een mooie aanbieding op internet gevonden en het was inderdaad prima, zelfs met vrij internet. Dit hotel had Gerrel gekozen omdat Fred en Irith er lovend over hadden gesproken. Na ff slapen in een vast bed, de bus schommelde nogal, en een ontbijtje bij een heuse franse bakker, hebben we om 12u het 1e rendez vous met Myrna bij “de Rode Brug”, een markant brugje over het centrale meer in Hanoi. Het werd een hele leuke kennismaking met een stortvloed van (persoonlijke) informatie over Hanoi en Vietnam. Myrna heeft ons heel wat geheimen van HANOI onthuld en daardoor zijn we op plekken geweest die we zonder haar nooit gevonden en gezien zouden hebben. Hanoi hebben we eerst ervaren als een heksenketel, vooral door het verkeer en de dichtbevolkte straten/stegen, die elk hun eigen soort handel dreven; verf, ijzer, hout, kantoorartikelen, bloemen, muziekinstrumenten (!) etc. Met de hulp van Myrna konden we door de drukte heen kijken en juwelen ontdekken als bijvoorbeeld een dakterras waar je kon komen door een soort kunstgalerie in te lopen, door te lopen naar het achterhuis (met een prachtig rijk versierd huisaltaar) en dan via een spiltrap op het terras te komen waar een koele bries woei en we een fraai uitzicht hadden op een meer in hartje stad. Zo zijn we ook met haar in een restaurant geweest waar ze maar 1 gerecht serveren met noodels, pindas, vlees, sausjes, heel lekker!! Zij gaf ons ook een tip om een keer te gaan eten in een restaurant waar ze een overheerlijk gegrilde aubergine schotel serveren. We kunnen er intussen over mee praten. Ze had niets teveel gezegd. We waren de enige gasten in dit restaurant en we keken uit op een stoep die vol zat mensen die op straat zaten bij eetstalletjes zaten te smullen. Paul wilde eigenlijk direct naar die stalletjes vooral omdat die meestal goedkoper zijn. Ik heb hem tegen kunnen houden en achteraf was hij ook blij dat we van dit gerecht gesmuld hebben. Het bord helemaal leeg gesnoept.

We zijn in Hanoi in een Jazz bar geweest met een live band en hebben er heel veel gelopen door de drukke winkelstraten. We zijn alleen in het oude centrum gebleven en daar lukte het al niet om alles te zien en van alles te smullen. Wel lukte het om ff sopraansaxofoon te spelen in een muziekwinkel. Ook lukte het om van de heerlijke ice coffee en de knapperige roll’s (de bekende Vietnamese loempia’s) te genieten.
We sluiten de 2e dag Hanoi af met en biertje op een zeer lokaal terras; plastic kinderstoelen en tafeltjes en home brew bier, totdat de discotheek naast (!) ons hotel leeg begint te lopen.

Vanuit Hanoi wilden we zowel HALONG BAY bezoeken als de noordelijke provincies in de buurt van SAPA. Er waren toen wij er waren nogal wat overstromingen in Noord Vietnam en we hoorden over treinen die ontspoord waren en toeristen die vast waren komen te zitten in Sapa. Dus besloten we eerst naar Halong Bay te gaan en daarna verder te zien. Bij een tiental reisbureau’s informatie gevraagd, ook bij Ethnic Travel etc. We zagen door de bomen het bos niet meer zoveel aanbod en zo moeilijk met elkaar te vergelijken. We hebben uiteindelijk in ons hotel (Camellia 4) waar ook een reisbureau was, een tour geboekt van drie dagen met de eerste nacht op de boot en de tweede nacht op het eiland CATBA. ’s Ochtends bij het ontbijt in ons hotel hadden we een Frans/Vietnamees stel gesproken die deze tour gedaan hadden en er heel erg van genoten hadden. We hebben de tocht verlengd door na de 2e nacht het gezelschap te verlaten, enkele dagen zelf het eiland te verkennen om daarna met een volgende groep de laatste dag en de retourreis te maken. Het bleek een prima plan.

HALONG BAY : Vanuit Hanoi gingen we met een minibus met Ned, Fra en Eng toeristen naar de kustplaats (170 km) waar de houten boten vertrekken naar Halong Bay. Een haven met honderden houten jonken en duizenden toeristen die allemaal zo snel mogelijk aan boord wilden. De organisatie liep toch redelijk gesmeerd en alras zaten wij ook aan boord van zo’n luxe teakhouten schip, althans dat moesten we volgens de posters geloven. De schepen zagen er zwaar gehavend en oud uit, hoewel ze pas 4 jaar oud waren, zo intensief en ook slordig worden de boten gebruikt. We hebben ons geïnstalleerd in onze teakhouten luxe hut met A/C, Fan, eigen badkamer, vooraan, ver weg van de motor, en wat opgefrist voordat we aan tafel gingen waar we een overdadige lunch voorgeschoteld kregen met garnalen, vis, kreeft, kip en rijst en groente (Morning Glory, lijkt een kruising van zeewier/postelein en spinazie en is de enige groente die we in Vietnam gezien en gegeten hebben) en fruit. Na de lunch gingen we varen en al snel kwamen we door een soort sprookjes landschap een prachtig blauwe zee met duizenden donkergroene eilandjes in allerlei vormen. Zo mooi dat we afzagen van een opnieuw grotten bezoek en lekker aan dek bleven. We kwamen langs meerdere drijvende vissers dorpjes, compleet met winkels, banken en scholen. Bij mooi weer (meestal) zwemmen de kinderen naar school… Het was een zonnige dag dus we raakten niet uitgekeken op al dit natuurschoon. Wij stuntten met duiken van het bovenste dek, zwemmen tussen de kwallen en kajakken. Ik raakte op het dek in gesprek met 2 nederlandse studenten die 4 dagen onderweg waren geweest naar Sapa en daar nooit aangekomen waren. De trein was halverwege ontspoord, ze hebben 2 dagen in een dorp moeten wachten op vervoer terug naar Hanoi met een bus. Toen we dit hoorden besloten we Noord Vietnam en Zuid Vietnam maar voor een volgend bezoek te bewaren en hebben we geregeld dat we nog een paar dagen langer op het eiland Catba zouden kunnen blijven. De eerste avond eindigde met een bierspel onder leiding van een getalenteerde spelleider uit Nieuw Zeeland; een Kiwi!
De volgende ochtend was het vroeg inpakken, overstappen op een eenvoudigere boot voor het transport naar Cat Ba. Wederom voeren we tussen honderden prachtige rotsformaties en schilderachtige drijvende vissersplaatsjes. Er was zoveel deining dat een van de australische gasten (een “Aussi”) op haar knieen over het dek kroop om op haar plaats te komen. Het weer was “wisselvallig”, maar net bij zon legden we aan bij een strand op Monkey eiland waar we weer eindelijk konden beach ballen als tegenwicht voor het vele lekkere eten, en bij Viet Nai, een klein dorpje op Cat Ba, in een vallei, omringd door hoge bergen in een natuurreservaat. Viet Nai betekent Vietnam-Vrouw; er wonen vooral vrouwen ivm het wegtrekken van de mannen voor oorlog en werk. In de uiteindelijke haven plaats op Cat Ba werden we opgewacht door een busje waar we met z’n allen plus de bagage letterlijk ingepropt werden en een voor een gedropt bij de verschillende hotels. Bij het avondeten raakten we aan de praat met een jong Vietnamees stel dat succesvol bleek te zijn in het produceren van oa houten meubilair en replica’s van beroemde boten. Ze hadden elkaar leren kennen op de business school en waren 4 jaar geleden voor zichzelf begonnen en hadden inmiddels een bedrijf met plm 1100 werknemers opgezet in noord Vietnam en exporteerden naar ong 30 landen, waaronder Nederland. Erg interessant! We hadden met hen een heel geanimeerd gesprek over hun bedrijf, de economie in Vietnam en hun leven. De man was al in veel landen geweest en ook in Nederland.

In de avond na een dag van “thunder, storm and heavy rainfall and a little bit of sun”, ontmoetten we een grote groep van de boot waaronder de Aussi’s en de Kiwi’s en raakten in gesprek over football en soccer, president Bush en Kevin (prime minister Australia) en de problemen van minderheidsgroeperingen als de Maoris en de Aboriginals. We kregen hier een heel ander dan het gangbare beeld: Lokale bevolking die ernstig gediscrimineerd en achtergesteld wordt tov de oorspronkelijke traditionele bevolking. Er was ook een jongen uit Servie die zijn vader en vele anderen in de verschikkingen van de oorlog had verloren, daarom veel verdriet en woede had en toch kans zag hier genuanceerd over te denken. Volgende ochtend verkassen; ontbijt voor 8.15u en dan inpakken. Maar de lift deed het niet; electriciteit uitgevallen door blikseminslag en noodaggregaat onvoldoende voor de lift (vanaf de 11e etage met zware bagage)
Het 2e hotel op Cat Ba was super: 6e etage, grote kamer, TV, A/C, balkon, uitzicht haven, stad, ondergaande zon, super mooi en clean voor maar $17. Gewandeld naar de verschillende strandjes via mooi pad langs de kust. Het laatste strandje is het mooiste, we zouden er nog alle dagen terug komen en zelfs verbranden! Er zijn hutjes en tenten te huur maar we zitten al prima.

Op de luxe kamer leest Gerrel “The girl in the picture” over het Vietnamees meisje dat verbrand is door napalm en overleeft dankzij haar wereldberoemde foto.
Paul leest ; “First they killed my father”, van Loung Ung, over de oorlogsverschrikkingen in Cambodja. Beide gaan over willekeur en gruwelijke onderdrukkingen door totalitaire systemen, communisme, rode kmer, oorlogen, kampen. We vergelijken de verhalen en zien relaties met wat we nu om ons heen zien en ook de wederzijdse verwevenheid van geschiedenis van Cambodja en Vietnam valt op.

Op zondag 24 augustus gingen we terug naar Hanoi met een andere groep. De hele dag is bewolkt waardoor de terugtocht minder fraai is dan de heenreis, maar die zit nog vers en mooi in ons geheugen. Op het platte land aangekomen gebruiken we nog een gezamenlijke maaltijd in een restaurant dat alle boten bediend: een giga maar ook gezellige uitgelaten drukte van binnen en buitenlandse toeristen die de Halon Bay ervaring delen.

Op maandag 25 augustus vlogen we van Hanoi met Air Asia naar Bangkok De Airport Express Bus zette ons af voor de deur van het Mission Hospital. We waren precies op tijd voor de controle afspraak die Paul had met dr Supa. Ze vond zijn implant er ‘acceptabel’ uitzien en zei dat ze de afwerking pas na 4 maanden wilde doen. Hierdoor moeten wij ons reisplan helemaal omgooien en zullen nu van 1 tot 12 december in Bangkok moeten zijn. Op 12 december vliegen we terug van BKK naar Dusseldorf met LTU.

Na de tandarts gelijk een taxi genomen naar Guesthouse Lamphu Guesthouse waar we eerder waren en waar we spullen hadden achtergelaten in het bagagedepot. We konden er wel weer terecht, maar kregen een kamer zonder airco en zonder ramen.
Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan en voelde me helemaal benauwd en naar.
De volgende ochtend had ik een enorme dip en verlangde zelfs terug naar op kantoor zitten en naar mijn huis. Gelukkig kregen we op dezelfde dag weer een goede kamer en na een frisse tocht met de busboot was alles weer helemaal goed en hoef ik nog echt niet terug…

Dong - de munteenheid in Vietnam:
1$ = 16500 Dong
€1 = 22500 Dong