Indonesie (van Singapore naar Singapore)

Maandag 6 tot vrijdag 24 oktober 2008

Vanuit Maleisie vertrekken we op maandag 6 oktober met een volle bus (zitplaatsen op de achterbank, geen trilplaat nodig .....) naar Singapore om daarvandaan met de ferry boot naar het Indonesische eiland Batam te gaan. Batam ligt vlak voor de kust van Singapore. Vanaf dit eiland vertrekt iedere woensdag een grote boot naar Tanjung Priok de haven bij Jakarta op het eiland Java.

Bij aankomst kregen we zomaar een gratis visum voor Singapore: de grensovergang was soepel. We werden door een heel aantal (lege) eurodisney/efteling slingerhekken geloodst en kregen daarna ons visum.

We hadden een paar dagen in Singapore willen sightseeen, maar alle bussen die we op vrijdag en zaterdag vanaf Melakka (Maleisie) wilden nemen waren vol. Dus werd het vanaf het busstation een korte leuke busrit dwars door Singapore meteen naar de haven, voor de ferry naar Batam.

Singapore is een stad vol hoge cleane moderne gebouwen afgewisseld met wijken met laagbouw (little India/Chinatown etc.) en oude koloniale gebouwen. De stad is modern, maar lang niet zo steriel als we van tevoren dachten. Veel plekken leken ons best gezellig om doorheen te kuieren met gezellige terrassen.

Bij aankomst in Sekupang, de haven op Batam bleken we niet genoeg dollars te hebben voor ons Indonesische Visum on Arrival en moesten we tegen een slechte koers euri wisselen. Geen ATM.

Batam schijnt na Bali de meeste toeristen te ontvangen in Indonesië. Maar dat zijn vooral Singaporezen die goedkoop komen shoppen en wat couleur locale zoeken. Het contrast met Singapore is reusachtig. Een uurtje op de boot en gelijk veel viezigheid om ons heen, kapotte straten, open riolen, geen stoepen, gevaarlijke kuilen langs de weg etc. We overnachten in een hotel in de stoffige stad Nagoya. Proviand slaan we in bij een miniwinkeltje om de hoek en Paul koopt een Indonesische SIM kaart. Dinsdag zetten we de zoektocht in om 1e klas kaartjes te bemachtigen voor ons volgende grote avontuur: een boottocht van anderhalve dag naar Jakarta, op de grote ferry boot “de KELUD” van Pelni Shipping Ltd. Online geen kaartjes te krijgen en ook vanuit Malaysia en Singapore geen agent gevonden die Pelni kaartjes verkoopt en ook niet gelukt om te bellen.
In Malaysia hebben we heel vaak geprobeerd te bellen of te mailen maar kregen nooit respons. Op Internet berichten gelezen die in twijfel trokken of het wel een echt bestaand bedrijf is, alsof het een spookschip zou zijn…… Gelukkig hebben we doorgezet, want de taxichauffeur naar ons hotel laat ons onderweg het hoofdkantoor zien (het bestaat dus echt!) en in Nagoya vinden we na ruim een uur zoeken in de brandende hitte een agent die ons de bewuste kaartjes kan verkopen. Op onze vraag of ze een foto kunnen laten zien van het schip, blijken de folders helaas net op..... 's middags boodschappen gedaan voor onderweg op de boot in een reusachtig shopping Centre MATAHARI, onderweg stortbuien getrotseerd.

De volgende dag met een taxi naar de haven Sekupang en daar in een immense en benauwde hal met een paar duizend mensen zitten wachten van 11.30 tot 14.30. De boot zou eigenlijk om 13.00 uur vertrekken…….
We laten de meute voorgaan en stappen om 15.00 uur aan boord. We worden begeleid naar onze hut en moeten overal over mensen heen stappen die hun bivak hebben gemaakt in de gangen en onder de trappen. Ook in de gang van onze 1e klas hut liggen mensen het gangpad te versperren. Normaal is dit schip berekend op 5000 mensen maar nu varen er ruim 7000 mee (eind Idul Fitri vakantie). Opgefrist na een douche en vol verwachting over ons vertrek hangen we over de railing, maar wat we zagen waren reusachtige hijskranen die netten met grote dozen aan boord hesen. Daarbij hoorden we van alles kraken en toen de baal met een smak in het ruim werd gekieperd zagen we dat in de dozen Chinees porseleinen vazen en borden zaten die er in scherven uitstaken!!!!.......... Dit ging nog een paar uur door tot ons vertrek om 17.00 uur.

De hut is gelukkig goed met een schone douche. Klein en eenvoudig maar prima. Het eten is in de prijs inbegrepen en is niet om over naar huis te schrijven. Ontbijt, lunch en diner steeds dezelfde hap rijst met groente sausje en een mini stukje kip p.p. en een keiharde sardine. Goed geslapen, van de golven niet zoveel te merken.

De volgende dag horen we een alarm: korte en lange pieptonen. Het blijkt om een brandoefening te gaan. Een uur later zie ik mensen voor onze patrijspoort heen en weer rennen…….we beginnen een vage brandlucht te ruiken en Paul gaat kijken.... in het ruim van het schip waar de dozen met porselein liggen opgestapeld, is een flinke brand ontstaan en de vlammen waaien fel en hoog op. Weer klinken de alarm piepen en zien we mensen alle kanten uit rennen. Japanners sprinten met hun zwemvesten uit hun hut naar het dek!!!!!!!. Er ontstaat lichte paniek. Wij zijn ook wel een beetje bang en overleggen al wat we mee zullen nemen in geval van nood. Via de microfoons wordt van alles omgeroepen: het enige dat wij verstaan van het Maleis is TIDAK PANIK (geen paniek)!!!! Makkelijker gezegd dan gedaan…. Inmiddels rennen allemaal mensen met blusapparatuur en slangen naar de plek des onheils. In de hut is de stank niet meer te harden... Een uurtje later is de brand gelukkig onder controle. Wat er nog over is wordt snipper voor snipper gecontroleerd op smeulen en de geblakerde porseleinen vazen vliegen in scherven overboord. Wij willen dit allemaal filmen maar dit wordt niet toegestaan. Een man met witte pet is onverbiddelijk en we worden weggestuurd. Een tijdje later zien we dezelfde witte pet de hut tegenover de onze insluipen met een fles, Chivaz Rigal (made in China?) staat op de verpakking.....

Verder verloopt de reis (totaal 28 uur vaartijd) voorspoedig en komen we wel wat later dan gepland aan in Tanjung Priok. Mensen worden gemangeld bij het van boord gaan. Wij glippen er aardig tussendoor en vinden al snel in de chaos waar we in terecht komen een taxi die ons een uur later (na heel wat zoeken) in de bochtige straat Jeruk Purut afzet. Wat het zoeken bemoelijkt is het feit dat de straatnummering in Jakarta niet op volgorde is maar lukraak door elkaar dus 16 naast 97 etc.. Hij zet ons uiteindelijk af voor het huis waar Vera (Gerrels nicht) en haar man Ivo wonen met Eva (16), Hugo (12) en Judith (9). We worden hartelijk ontvangen in hun riante expat woning met ruime kamers, grote tuin met zwembad. We kletsen flink bij met enige heerlijke koele pilsen tot we allen van moeheid omvallen rond middernacht. We slapen in een heel mooi bed in een ruime logeerkamer en mogen de badkamer van Judith en Hugo gebruiken. We slapen een gat in de dag en gaan daarna met Vera mee in auto met chauffeur naar de HERO supermarkt en naar een delicatesse zaak GOURMET GARAGE waar Vera een lamsbout koopt voor op de BBQ en heerlijke Hollandse kaas voor het ontbijt. Paul gaat aan de slag met de SIM kaart, want die doet het nog niet goed. Na het smakelijke eten met de familie, bereid door de kokkinnen Kas en Karni (?) vroeg naar bed. Het is een hele belevenis voor ons om na al die maanden in hotel, guesthouse en restaurant, het leven van een Nederlands gezin in Jakarta mee te maken. We genieten enorm en zijn heel blij met deze afwisseling!

Ivo is met zijn gezin voor 2 – 3 jaar naar Jakarta verhuisd om leiding te geven aan een internationaal projectteam dat tot taak heeft de vogelgriep in Indonesië terug te dringen. Een lastige klus omdat ingrijpende maatregelen zoals die in het westen worden genomen (ruimen van het pluimvee) hier onbespreekbaar zijn en andere maatregelen maar half uitgevoerd worden. Ook lastig omdat het hier om allerlei tegenstrijdige belangen van vaak machtige groeperingen gaat en veel tijd/ en energie geld verloren gaat door corruptie en veel geld voor smeergeld. Het project valt onder de auspicien van de Nederlandse overheid en het Wageningse Instituut voor buitenlandse projecten. De aanpak van Ivo lijkt wel aan te slaan bij alle betrokken partijen en hij wordt ook regelmatig voor Indonesiër aangezien.

Op zaterdag 11 oktober zijn we allemaal heel vroeg opgestaan en op pad gegaan naar de Botanische Tuinen van BOGOR. We genieten van de frisse lucht en van dit prachtige park, bezoeken het kleine Nederlandse kerkhof en het Zoologisch museum dat vroeger door Nederlanders is opgezet. We worden overvallen door een wolkbreuk, schuilen onder onze plu’s onder een boom en kunnen daarna weer droog verder wandelen. Indonesiërs pakken het grootser aan; de hele familie schuilt onder het tapijt waarop ze zojuist de picknick hebben gehouden. We lunchen onderweg in een Indonesisch VIS RESTORAN aan een meertje...ZALIG!!! en niet duur.

De volgende dag zijn we met z'n allen naar het Scheepvaartmuseum gegaan en zijn de oude houten vissersboten gaan bewonderen in SUNDA KELAPA. Daarna hebben we een wandeling gemaakt door de uiterst eenvoudige en heel compacte KAMPUNG, aan en op het water. Veel armoede en toch vriendelijke opgewekte mensen. Daarna heerlijk geluncht in sfeervol CAFE BATAVIA in een oud koloniaal gebouw (erg groot contrast!). Wel heel mooi cafe dat nog echt de sfeer van de koloniale tijd uitademt. We komen niets tekort: ’s avonds demonstreert Ivo dat BBQ’en ook heel relaxed kan gaan; Je steekt de kooltjes aan met een wonderschoorsteen uit Noorwegen, als alle kooltjes gloeien, spreid je ze uit in de vuurschaal, zet er een grote aluminiumfolie-schaal op en leg daarop het gekruide en evt. gemarineerde vlees. Deksel op de vuurschaal, 2 uur niet meer naar omzien. Intussen genieten van de tuin en het grote zwembad en als de tijd voorbij is: smullen maar met, naast frietjes en groenten, nog een flesje witte wijn erbij; helemaal af!

Op maandag stelde Ivo voor dat wij met hem mee konden rijden om ons visum voor India in orde te gaan maken op de Indiase Ambassade. Maar wij dachten (op basis van internet-berichten) dat dat niet hoefde en dat we een visum on arrival zouden kunnen krijgen …….(wordt vervolgd…). We gaan dus niet met Ivo naar de ambassade van India en richten ons nu op een rondreis door Java met als hoogtepunt de Borubodur.

Het gaat niet lukken om echt alles te verhalen wat wij op Java hebben beleefd. Iedere dag bracht weer nieuwe verassingen!!!

Na een dag of vijf verwennen in Jakarta zijn Paul en ik weer, met rugzak op, de wijde wereld ingetrokken richting hoofdstation GAMBIR in Jakarta. Voorafgaand hebben we de hele ochtend doorgebracht in het hoofdkantoor van de vliegtuig-maatschappij LION AIR. De nacht ervoor hadden we uren zitten proberen online een vlucht van Lion Air te boeken van Jakarta naar Singapore, maar vergeefs, online betalen lukte niet. Op het kantoor zeiden ze dat we daar een ticket konden kopen tegen contante betaling, maar dan wel voor het dubbele van de online prijs……. Wij wilden natuurlijk het lage tarief en na uren geduldig ons verhaal gedaan te hebben aan diverse mensen, kwam de aap uit de mouw: Lion Air accepteert geen betalingen van niet-Aziatische Credit Cards (maar dat staat niet op de website) omdat er teveel gefraudeerd wordt met Credit Cards. Het eind van het verhaal is dat een vriend van de juffrouw van de Customer Service met zijn Aziatische credit card is gaan betalen en dat wij contant aan hem betaald hebben.

Met de trein zijn wij ’s middags naar BANDUNG gereden. De trein is een hele belevenis: oud, kapotte ramen met sterren in de ruiten, vies en heel lawaaiig, ook in de eerste klas. Het uitzicht is prachtig, sawa’s, theeplantages en dorpjes. In het station van Bandung, begin van de avond, raken we aan de praat met een Javaan die ons guesthouses in Bandung aanbiedt. Wij zeggen door te willen naar Yogjakarta. Geen probleem, daar heeft een vriend van hem een guesthouse. Hij laat de brochure zien en dat lijkt ons wel wat. Hij reserveert voor ons een kamer en we besluiten om met de nachttrein gelijk door te reizen naar Yogjakarta. Om drie uur ‘s nachts komen we aan en op het station staat gelukkig iemand ons op te wachten van guesthouse Arys: een heel mooi, een beetje in Bali stijl ingericht hotel. In Yogjakarta hebben we wat tempels en sultanpaleizen (o.a. ook een waterpaleis zonder water) bezocht, de vogeltjes markt verkend (broeinest voor de vogelgriep) en heel veel mensen ontmoet die ons op straat aanspraken met de meest fantastische wilde verhalen!! Op een gegeven moment had ik het gevoel te verdwalen in al die verhalen die elkaar bijna allemaal tegenspraken. Alsof je vaste grond onder je verliest…. We laten ons verleiden om een mooie Batik doek te kopen en in Jalan Malioboro ontdekken we een prachtige winkel met traditionele Javaanse kleding en interieurartikelen; een lust voor het oog!

Hoogtepunt van Yogjakarta was wel ons bezoek aan de tempel de BORUBODUR, bij een dorpje 40 km buiten de stad. We zijn ernaar toe gereden met een lokale bus die onderweg zijn best deed om de bus verder vol te krijgen: veel toeteren en veel stoppen. We hebben in het dorpje overnacht, na een lange en vermoeiende zoektocht naar een (betaalbare) guesthouse: een mooie rustiek hotel, waar een conferentie over geboorteregeling plaats vond. We trokken op met Tiffany, een francaise die we in de bus hadden ontmoet. De Borubodur is overweldigend !!!!! We hebben daar een halve dag rondgelopen en onze ogen uitgekeken. De tempel is van beneden tot boven versierd met afbeeldingen uit het leven van Buddha. We hebben nog een privé rondleiding gekregen over de restauratie van de tempel. Toen we niets meer in ons konden opnemen en genoeg begonnen te krijgen van de onophoudelijke stroom verkopers, hebben we onze rondreis door Java voortgezet. Met een vriendelijke rickshah halen we onze rugzakken op van ons guesthouse en rijden door naar het busstation.

Inmiddels is het alweer halverwege de (hete) middag en we overleggen of we weer via Yogja en Bandung terug reizen of via de noordelijke kust van Java. We kiezen voor het nog onbekende noorden. Op het stoffige busstation is een soort van cafetaria waar een baasje ons gerust stelt dat er nog een bus naar de volgende bestemming, SEMARANG zal komen. Dat klopt, maar hij is al behoorlijk vol. Gerrel vindt een plaatsje middenin naast een Indonesische oud dametje en Paul wordt op de achterbank gepropt samen met zijn rugzak/kar. Het wordt een erg opwindende rit: De buschauffeur rijdt ontzetten agressief, hij gebruikt 2 claxons; een harde + een tweede nog harder, hij rijdt veel op verkeerde rijbaan (hier: rechts) tegen het tegemoetkomend verkeer in dat luid toeterend van de weg wordt gedrukt. De bus valt bijna uit elkaar, rammelt van alle kanten, maakt veel herrie, maar heeft gelukkig (nog) goede remmen. Halverwege verlaat een slanke man die naast Paul zit de bus; er komt een dikke gesluierde vrouw voor in de plaats…hij overleeft het.

In Semarang gaan we met een stadsbusje naar het treinstation. De stad blijkt erg geïndustrialiseerd en veel zware (oude) trucks, ook een nieuwe Daf-truck (de “75”-lijn). De straten zijn slecht en erg vervuild. Voor het station ligt een zeer grote plas/meer, op het water drijft een film van smurrie… We vinden een trein die om 8.30 pm vertrekt en om 1.15u in de nacht aankomt. Dus nog tijd voor een heerlijk hapje bij een kraampje op het perron en een biertje. Door het late tijdstip van reizen zien we helaas niets van het landschap. Moe komen we aan in Cirebon waar het hotel dat we in de trein gebeld hebben op loopafstand van het station ligt; niet mooi, maar het is laat… Het ontbijtbuffet dat al was bezocht door mieren en er heel onappetijtelijk bij lag hebben we snel de rug toegekeerd en bij het eerste stalletje op straat voor de ingang aten we een heerlijke Long Ton.

In CIREBON willen we wat van stadje zien, internetten en de haven bezoeken. Het is erg heet, we vinden geen internet, wel een giga moskee en krijgen een aardig beeld van deze stoffige en armoedige stad. Dan met oude mini-bemo (busje) naar de haven. Vinden we ook niet. We informeren bij een politiekantoor en worden zowaar door een politieauto naar de haven, een paar kilometer verder, gereden waar we kunnen rondkijken en foto’s nemen en worden teruggereden naar ons hotel, ze wilden wel wat benzinegeld..

Vanuit Cirebon gaat het verder met de trein naar Jakarta en weer naar Vera en Ivo. Intussen waren Rob, mijn nicht en haar zoon Simon aangekomen in Jakarta. Wij mochten in de kamer van Eva slapen! Zo konden we allemaal samenzijn onder hetzelfde dak. Het was gezellig fullhouse. Een leuk weerzien en ook wat onwennig om elkaar in zo’n nieuwe setting te zien.

In het weekend wilden we met z’n allen naar de wijk TJIDENG gaan waar onze moeders in het Jappenkamp gevangen hadden gezeten.
Samen met de informatie die onze oom Wim ons mailde vanuit Florida waar hij woont, het vooronderzoek van Ivo en Vera en met de kennis die wij met google hebben vergaard werd het Tjideng plaatje een stuk duidelijker.

Op zaterdag 18 oktober hebben wij eerst de wijk van meester Cornelis, waar oma met haar gezin in het begin van de oorlog woonden, bezocht.
Wij hebben daar rond gelopen op een grote pasar, een hele levendige buurt. We hebben hier ook de edelstenenmarkt bezocht. Was die er vroeger ook al?

's Avonds hebben wij op de plattegrond van Jakarta gezocht naar de exacte ligging van het Tjideng kamp en gevonden. De huidige spelling is Cideng. Zo zagen wij op de kaart het Cideng kanaal. Op zondagochtend hebben wij met z'n allen, Vera en Ivo en de kinderen Eva en Judith, Ivonne met zoon Simon en Rob en Gerrel met haar man Paul een wandeling gemaakt door de wijk waar in de oorlog het Tjideng kamp was. De huidige stratenstructuur komt overwegend overeen met de plattegrond van het Tjideng kamp uit de oorlogstijd. We hebben een heel aantal woningen gevonden die waarschijnlijk uit kamptijd stammen.

Het ziet er nu heel vredig uit. De wijk is naar Indonesische normen charmant, gemoedelijk en eenvoudig: een Indonesische middenstandswijk De meeste huizen zijn klein, maar daartussen staan ook een paar grote chique herenhuizen. De tuinen liggen er overwegend goed verzorgd bij en er worden serieuze pogingen gedaan om de buurt op te fleuren met plantenbakken. De mensen zijn vriendelijk, spreken je regelmatig nieuwsgierig aan en zijn bereidwillig met het geven van informatie over de wijk nu en vroeger. Er spelen kinderen op een voetvalveld, er zijn kleine winkeltjes, er hangt was buiten en de mensen leven voor een belangrijk deel rond en voor hun huizen. Niets herinnert aan de verschrikkingen van vroeger en dat is misschien ook wel goed zo.

Wat wij wel graag hadden gezien was een monumentje of gedenkteken ter nagedachtenis van de moeilijke tijd voor de bewoners van in dit kamp, waaronder onze familie. Het besef dat oma, onze moeders, ooms en tantes hier zo geleden hebben onder het wrede Japanse regime, niet alleen in Tjideng, maar ook elders, greep ons allemaal behoorlijk aan.

De dames (Vera, Ivonne en Gerrel) zijn na dit aangrijpende bezoek naar een mooie Hair Spa gegaan en hebben zich daar heerlijk laten masseren. Paul leeft zich uit in de weinige reparaties die in huis mogelijk zijn: lampje, ventilator, doucheslang. Ook probeert hij de huisober te evenaren, hij vergeet helaas de gepaste kledij…..

Als afsluiting van een mooie week samen zijn met de familie biedt Ivo een eten (zonder –tje!) aan: een brunch in het SHANGRILA HOTEL een zeer chique hotel/restaurant. Er staat een groot buffet uitgestald (op pilaren van ijs!) met de meest heerlijke gerechten: vis, schelpdieren, vlees, pasta’s, etc, etc. Er is zelf kaviaar en er is champagne A Volonté. Voor ons backpackers budget is dit een groots en heerlijk geschenk.

Na het weekend besloten Ivonne, Rob en Simon met de trein naar Bandung te gaan. Paul en ik zijn in Jakarta gebleven bij Vera en Ivo. De heren van de Theeplantage moeten het zonder ons doen…. Misschien een volgende keer…?

Eigenlijk vonden we het heel fijn om gewoon een paar dagen te “nixen”….zoveel indrukken als we de laatste tijden hadden opgedaan en ook met het oog op de hektiek van India waar we op de 24ste november heen zouden vliegen. Het huis van Ivo en Vera heeft een grote tuin met een terras en een zwembad. Overdag is het er vrij warm maar onder de parasol en vooral bij het vallen van de avond en dan ook nog eens met de heerlijke koele bieren van Ivo is het daar heerlijk vertoeven. Paul is elke “ochtend” in het zwembad gedoken en had dan nauwelijks last van ochtendhumeur! (behalve als G. in de buurt is….)

We dachten dat wij op donderdag al naar India zouden vliegen en kwamen er op woensdag achter dat het pas op vrijdag was…… Dat gaf ons nog een extra rustdag……totdat we er op donderdagmorgen achter kwamen dat India geen visum on arrival kent voor Nederlanders !!!!!
Voordat we dit zeker wisten hebben we onze laatste ‘vrije’ dag de hele dag zitten internetten en bellen. Wat een stress!!!. De Tiger Express vlucht van Singapore naar Calcutta op vrijdag 24 november moesten we dus cancellen en dat kon gelukkig nog net op het nipperjte (15% kwijt verder geld retour). We konden ons wel de haren uit het hoofd trekken van spijt dat wij niet op die bewuste maandagochtend met Ivo waren meegereden naar de Indiase ambassade !!! “Ja, ja, Ivo je had gelijk !!!”

Nu moesten en wilden we ook in ieder geval wel verder reizen. Onze Lion Air vlucht van Jakarta naar Singapore was al heel vroeg op vrijdagochtend de 24 ste oktober. We overlegden over alle verschillende plaatsen-varianten waar we heen zouden kunnen om een visum aan te vragen. Singapore (duur), Kuala Lumpur( (niet zo aantrekkelijk), Bangkok, Maleisisch Borneo, terug naar Jakarta, totdat ik inene dacht aan Sri Lanka. Toen bleek dat in Singapore, door de feestdag DEEPAVALI (feest van het Licht) op dinsdag 28 oktober, de ambassade van India ook op maandag 27 dicht was (lang weekend), constateerden we dat we dan ruim 10 dagen in (te duur) Singapore zouden moeten wachten op onze visa. Op de dag van aankomst vrijdag 24 zouden we te laat zijn voor de ambassade, dus zou de eerste werkdag pas zijn op de 29e en daar moesten we 5 werkdagen bij optellen… Voor hetzelfde geld konden we in die tijd ook naar Sri Lanka waar een visum on arrival gratis is. Maar we wisten toen nog niet wat het zou worden.

Op de 24ste zijn we om 3 uur ’s nachts opgestaan. Ons toestel vloog om 6.00 uur.Tegen 9.30 waren we op het vliegveld Singapore. Gelijk bij aankomst hebben we op het vliegveld de vlucht naar Colombo (€ 100 pp) geboekt voor diezelfde nacht met Emirates vliegmaatschappij. Dit was binnen een uur gelukt op een van de gratis PC die overal op het vliegveld staan verspreid. Ik denk dat Singapore het beste vliegveld is om een hele dag door te brengen en niet eens duur. Er is een zwembad, bioscoop, kappers, massagesalons. ’s Middags hebben we meegedaan aan een gratis stadstoer van bijna twee uur en hebben zo een nog beter beeld gekregen van deze stad. Verder hebben we veel zitten internetten en geluncht en gedineerd in het multi-culti eetdorp op de 1e verdieping. Ook hebben we ons nog vermaakt met een stoel waar je voeten in gemasseerd werden, maar het voelde meer alsof ze gemangeld werden. Aan het eind van de avond waren we allebei doodop, gewoon ellendig van moeheid. En we hadden het ijskoud gekregen door de airco en we hadden geen warme kleding bij de hand. Dus we waren heel blij toen we eenmaal om 1.00 am in een luxe fauteuil zaten van de Boeing 777 van Air Emirates. Na een luxe diner met wijn (we drinken zelden nog wijn omdat dat veel te duur is, wel iedere dag bier), vielen we beiden in een diepe slaap vol verwachting over wat Sri Lanka ons zou brengen voor verassingen??? (Wordt vervolgd)