Sri Lanka; De ongewenste bestemming.

Sri Lanka; De ongewenste bestemming.

Op vrijdag 24 oktober zijn wij naar Colombo, de hoofdstad van Sri Lanka gevlogen i.p.v. naar Kalcutta (India). Wij hadden op internet gevonden dat een visa on arrival in India mogelijk was, helaas grote vergissing. We gaan nu in Sri Lanka op jacht naar een visum voor India.

AANKOMST IN NEGOMBO

We komen in de nacht rond 3uur aan op het nette vliegveld van Colombo met de bekende drukte. We komen heel simpel door de grenscontrole; Hoewel de doodstraf staat op handel in verdovende middelen (net zoals in veel Aziatische landen), is het zo wel uitnodigend het toch te proberen…. wij hebben geen plannen! Een taxi en ATM vinden blijkt niet zo simpel. onderweg een paar Guesthouses uitgezocht en gaan met een onduidelijk minibusje met twee (?) duister uitziende chauffeurs op pad in dit nieuwe land. We hebben gekozen voor een klein plaatsje: NEGOMBO. Colombo vinden we te groot en te druk. We rijden lang over slechte, donkere en stoffige wegen, twijfelen of het wel goed gaat…….., komen bij een achteraf GH en daarna bij een GH dat aan zee zou liggen: SILVER SAND. Er is iemand wakker en er is een betaalbare (kleine) kamer. Na een kopje thee voor welcome,rollen we om 4.30u in bed voor een diepe slaap. ’s Morgens worden we gewekt door een blerend kind. Het blijkt van een Russisch stel met 2 kinderen. We horen het kind nog een paar keer hysterisch hard huilen. Het hele hotel had er last van…arm kind….

We blijken in een heel intieme en leuke GH te zijn beland waar merkwaardig genoeg vooral vrijgezellen vertoeven. Het ligt inderdaad pal aan het strand en we kijken vanuit het terras waar een prima ontbijt wordt geserveerd, zo op de zee uit. Er is een flinke branding en er lopen wat dorpelingen te slenteren. Na het ontbijt verkennen we het strand met zijn aparte vissersboten op het ruwe strandzand, de dorpstraat met veel brommers, een nieuw type rickshaw, aparte autos, de zeer vriendelijke bewoners en krijgen een eerste idee van deze onverwachte ontmoeting met Sri Lanka. We hebben nog weinig informatie over SL gezien. We hebben pas op Singapore Airport een Lonely planet gekocht.

We bezoeken oa een GH van een Zwitser (chique inrichting, netjes, dus duur, wel koud bier), zoals steeds op zoek naar een nog mooiere plek; maar die is er gelukkig niet..

Tijdens onze avondwandeling belanden we bij een bedrijfsfeest van een verzekeringsbedrijf met een heuse band en een virtuoze alt-sax, genieten dus! We worden aangesproken door een feestganger die ons uitlegt wat er gaande is en na een nadere kennismaking erop aandringt de volgende dag elkaar te ontmoeten. Hij heeft in Irak gewerkt en zijn aardige vrouw is accountmanager van deze verzekeraar. Hij weet zeker dat zijn dochter met ons Engels wil oefenen. We spreken de volgende dag om 11u af en vertrekken in twijfel naar onze GH; was het wel verstandig om met hem af te spreken??? De avond eindigt met forse regenbuien en harde wind, het restaurant wordt ontruimd en overal stroomt het water. Ondergelopen huizen, waterpompen, …

De tweede dag in Sri Lanka, wisselen we voor een grotere kamer met flink eigen terras, dichter bij zee en gaan we eens bedenken hoe we aan het visum gaan komen en wat we verder gaan ondernemen. We ontmoeten het jonge verliefde stel Gilbert (Indiaas) en Fleur (Frans), die in onze oude kamer trekken en horen dat zij ook in SL zijn om een visum voor Fleur te krijgen. Van onze huisbaas horen we dat op de dag dat we het visum willen aanvragen en ook de dag erna moslim …feestdagen zijn. Dat betekent bijna een week langer in SL en dus een week minder in India. Voor Gilbert is het helemaal een ramp; hij heeft maar een visum voor SL van 1 week ivm de problemen met de Tamils die door India gesteund worden en zou dan Fleur alleen achter moeten laten. We besluiten het visum in Kandy aan te vragen ipv het drukke en ook gevaarlijke Colombo (ivm aanslagen van Tamil extremisten) en in en rond Kandy te gaan sightseeen.

Later lezen we in de LP hoeveel geweld de Tamils te verwerken hebben gekregen van de Singalese meerderheid en in welke onmogelijke positie zij zitten, beetje te vergelijken met de Palestijnen. Geen rechtvaardiging natuurlijk voor het geweld dat overigens ook op grote schaal door de Sri Lankese (Singalese) overheid wordt gebruikt, maar toch…. Ook lezen we hoeveel pogingen zijn ondernomen om het conflict op te lossen, oa met hulp van India waar ook veel Tamils wonen en Noorwegen als onafhankelijke bemiddelaar, maar steeds tevergeefs. En nu probeert de overheid een militaire overwinning te forceren… Tijdens ons verblijf op Sri Lanka is er een aanslag op het vliegveld van Colombo. We merken in het zuiden weinig begrip/tolerantie voor de Tamilstrijd. Wel schijnt er in het noorden, in het Tamilgebied veel werkgelegenheid in de landbouw te zijn en zijn er in vredestijd veel arbeiders die naar het noorden trekken.

WELKOM DORP

‘s Ochtends zijn we in de lobby van onze gh op een boekje over een ontwikkelingsproject gestuit: het Nederlandse Welkom Dorp in Sri Lanka. Het blijkt een opvangtehuis voor dakloze bejaarden te zijn en is opgezet door Herman Steur uit Monnikkendam. Na een eerste mislukt project: een garnalenpellerij in SL, heeft hij zich ingezet voor de bouw van een compleet dorp plm 20 km van Negombo en wij besluiten het te bezoeken. Inmiddels zijn Roy en zijn dochter gearriveerd. Wij drinken samen iets en horen dat zijn dochter niet zo geweldig Engels spreekt. Wij vertellen wat wij willen gaan bezoeken en zij gaan mee. We nemen een flinke Taxi en het blijkt ook wel makkelijk voor de communicatie met de chauffeur dat Roy de taal spreekt. Het is een mooie tocht door heel eenvoudige, landerige dorpen, af en toe heel slechte wegen. Het dorp zelf is kopie van oude Nederlandse woningbouw zoals in Monickendam zelf: kleine nette huisjes, simpel ingericht, gedeelde slaapkamer, woonkamer, klein terrras. Er is een mannenwijk en een vrouwenwijk, een groot restaurant annex theaterzaal, een ziekenhuis, een winkeltje, een tandarts ed, kortom heel compleet wat de voorzieningen betreft. We worden rondgeleid door een oudere dame die goed geinformeerd is. Er blijken regelmatig bussen met vooral Nederlandse toeristen te komen en er kan directe financiele steun gegeven worden of er kan een aandeel in het dorp gekocht worden via de abn-amro bank in Leusden. De woningen zijn vernoemd naar Nederlandse steden en de straten en pleinen naar de weldoeners die dit wonderdorp mede hebben mogelijk gemaakt. Zo is er bijvoorbeeld een Jos Brink plein. Veel daklozen die hier wonen zijn ook het slachtoffer van de Tsunamiramp. We zien hier foto’s van de weggespoelde trein en de vele verdwenen vissersdorpjes. Het was een in veel opzichten indrukwekkend bezoek. Het was ook heel prettig dat Roy en zijn dochter onderweg bij het gesprek met de chauffeur hielpen en samen deden ze dat ook tijdens het bezoek aan het Dorp. Roy en zijn dochter waren ook onder de indruk van alles wat ze hier zagen.

BEZOEK AAN ROY EN GEETA

“s Avonds hebben we afgesproken te eten bij Roy en zijn familie. We nemen een Tuk tuk, rijden het dorp bijna uit en komen in een rommelige wijk, met slechte wegen en grotere huizen. De familie woont in een fraai ruim huis dat eenvoudig is ingericht. Kamers zijn gescheiden door gordijnen, wij worden in de woonkamer op een grote sofa geplaatst. De familie eromheen: de echtgenote die we ook op het feest hadden ontmoet en twee zoons (19 en 9). De jongste is in de weer om ons muziek en film te laten zien op een enorm TV scherm. De oudste is steeds met zijn mobiel in de weer. Wij worden getrakteerd op heerlijke Sri Lankese thee. Na herhaaldelijk vragen of we al honger hebben (Paul: dat valt wel mee..) worden we aan tafel genodigd. Een afgescheiden ruimte, met een grote tafel, die voor 2 !!!!! personen is gedekt. Er staan grote schalen vol met goed uitziende, eenvoudige vegetarische gerechten en een grote salade. Wij dringen erop aan dat de familie mee eet, maar daar is geen sprake van. We vrezen dat we de schalen alleen moeten leegeten (normaal geen probleem voor Paul……), maar Roy eet een klein hapje mee en probeert voortdurend onze borden vol te scheppen. Intussen hangt de familie om ons heen, vooral de jongste, duidelijk in hongerige afwachting. Als wij dan klaar zijn worden we opnieuw uitgenodigd op de bank. Dan volgt het relaas van de familie: Roy heeft gewerkt in Irak bij een beveiligingsdienst. Hij is daar zelf opgestapt en is sindsdien helaas werkeloos. Hij laat wel een zeer lovend getuigschrift zien. Moeder werkt als account manager bij een verzekeringsbedrijf. En is het afgelopen jaar gekozen als beste verkoopster. De dochter heeft een baan in de Airport, maar ze had onderweg al verteld dat ze plm 15u per dag werkt gedurende 2 weken en dan 2 weken vrij is. Groot probleem blijkt het dure huis in combinatie met het feit dat Roy geen werk heeft. Roy heeft al twee keer veel geld betaald aan oplichters die hem een baan in het westen in het vooruitzicht stelden. Nu heeft de familie een torenhoge schuld. Eigenlijk wilde Roy niet dat zijn vrouw werkt maar door de schuld moet het wel. Zij is heel trots op haar carriere. Ze hopen op een betere toekomst. Ze zijn zeer gelovig (Katholiek, zoals de meeste inwoners van Negombo) en hopen dat de heer genadig is. Wij weten niet goed raad met de situatie en hebben sterk de indruk dat er een beroep op ons wordt gedaan om de schuld te helpen lenigen. Gelukkig wordt de sfeer een stuk luchtige als Gerrel in een sarong wordt gewenteld. De dames blijken zeer kundig en na ontelbare malen ronddraaien, draperen van vele meters stof en de nodige (veiligheids)spelden, is Gerrel een echte en stralende Sri Lankese. Moet Paul haar nu achterlaten? Ook dat valt mee. We nemen heel hartelijk afscheid, wensen de familie een mooie en betere toekomst en beloven de vele fotos op te sturen. Verward gaan we naar onze guest house.

KANDY, SMEERGELG EN VISUM

Op Sri Lanka valt de feestdag Deepa Vali op maandag 27 oktober en is alles gesloten, nog geen visa-aanvraag dus. Daarom gaan wij op maandag vroeg met bus naar Kandy. Gilbert/Fleur waren ons voor gegaan op zondag. Wij zoeken Kandy Inn waar zij logeren maar dat vinden we te klein. Wij kiezen aan de overkant voor Expeditor Guesthouse…. Ruime kamer, mooi uitzicht over meer vanaf een groot balkon. Aardige, behulpzame hospita: Kanti is haar naam. Zij loopt er heel slonzig bij met gaten en vlekken in haar kleding. Zij klaagt continu over de slechte inkomsten door het geringe aantal toeristen. Zij beweert geen geld te hebben voor kleren en ze van gasten te krijgen…Als zij hoort van ons visa probleem, vertelt ze dat ze een visa officer kent op het Indiaas Consulaat en dat hij wel eens iets heeft kunnen regelen voor een van haar gasten tegen betaling van een ‘bribe‘. Ze vertelt het alsof ze het afkeurt …maar toch regelt ze dat hij langskomt, ze doet er heel geheimzinnig over. Mister Dje. komt een half uur later dan verwacht en is eerst heel vriendelijk en voorkomend, ook tegen Gilbert. Als het gaat over de betaling wordt hij gespannen, mompelt iets over 100 dollar pp voor ons en 200 voor Fleur. Maar als we erover willen onderhandelen, heeft hij plots veel haast, is erg gespannen en is inene snel vertrokken met het verzoek of wij de volgende ochtend naar het kantoor van de High Commissioner van India willen komen. Hij mompelt wat vage toezeggingen, we moeten bellen en we moeten formulieren invullen. Ook horen we van hem dat omdat Deepa Vali in India op dinsdag 28 oktober wordt gevierd, zijn kantoor pas op woensdag open zal zijn (en dat het op maandag wel open was geweest…… Kostbare dagen dus verloren) en dat we daarom ons visum pas na het weekend op maandag of dinsdag zouden kunnen krijgen omdat er 5 werkdagen voor staat. Wij willen ons visum graag voor het weekend omdat we anders nodeloos lang in Kandy moeten wachten en we liever naar het strand gaan. Voor we weggingen hadden we Kanti gezegd dat we niet zoveel wilden betalen en dat wij maximaal $ 25 pp zouden dokken. Als we terugkomen van een bezoek aan het centrum, horen we van Kanti dat de officer haar nog heeft gebeld om te zeggen dat hij ons wel wilde helpen…maar ze wist niet wat hij daar precies mee bedoelde….
’s Avonds eten we Gilbert en Fleur in een Italiaans aandoend eettentje, modern ingericht en moderne prijzen. Helaas geen bier of wijn want zoals in heel Sri Lanka (te)veel moslim. Paul gaat met Gilbert naar een speciale drankwinkel: achter tralies, met bewapende agenten. Teruggekomen drinkt Gilbert na enig heimelijk overleg met een ober uit een heuse teepot met schuim.. De ober is ook in de war want hij brengt een gerecht in rekening dat we niet hebben gehad. Paul zet het recht en Gerrel geeft een fooi zodat we op hetzelfde uitkomen.

Op de Indiase Deepa Vali (dinsdag) maken wij een wandeling rond het meer van Kandy. Wij spotten helaas geen van de beloofde giga varanen. Wel bezoeken we een hele mooie grote tempel waar Paul in sarong gehuld gaat (zie foto). Zelfs binnen de tempel steeds jongens die ons iets uitleggen en daarna hun hand ophouden voor een fooi omdat ze als gids zouden werken! Voor en tijdens ons bezoek aan de tempel worden we 2 x gefouilleerd en moeten onze tassen open voor controles. Later op de middag nemen we een steenkoude duik in het zwembad van een luxe hotel hoog op een heuveltop en kijken samen met de apen die daar in de bomen huizen naar de zonsondergang.

Op woensdag staan we vroeg op en wandelen de heuvel op naar de High Commissioner van India om daar de benodigde formulieren in te vullen voor onze visum aanvraag. Bij de ingang worden we gefouilleerd en eerst moet Paul zijn rugzak bij de ingang achterlaten maar daar zit zijn laptop in dus na flinke stennis toch met rugzak naar binnen. We weten niet of we bij de publieke ingang moeten zijn en een nummer trekken (we zijn een van de eersten) of in het persoonlijke kantoor van Mr Dje. ons moeten vervoegen. We worden naar zijn kantoor verwezen. Zijn assistente probeert ons naar beneden terug te sturen. Fleur en Gilbert hebben we nog niet gezien…We wachten ruim een half uur, dan worden we binnen gelaten, Dhr Dje. is goed gemutst, neemt onze formulieren aan en vertelt ons dat we beneden bij de kassier onze visum faxkosten moeten gaan betalen. Hij vraagt hoe lang we in India zullen blijven en that’s it. Beneden laten ze ons uren wachten in een overvolle ruimte waar iedereen probeert voor te dringen bij een smalle balie waarachter 2 officers zitten. We krijgen te horen dat we pas de volgende week onze visa zullen krijgen….Als we direct een nummertje hadden getrokken waren we wel veel eerder aan de beurt geweest….

We moeten een paar dagen afwachten. We laten Kanti nog een keer weten wat we wel willen betalen. Zij vertelt ons dat het geld in ieder geval via haar betaald zal moeten worden maar dat ze nog niet weet of Dje. ons nu wel of niet wil helpen gratis of tegen betaling..

We zetten het hele gedoe maar even van ons af en gaan nog dezelfde dag op pad naar een olifanten opvanghuis waar de grootste kudde in gevangenschap levende olifanten te vinden is. Er zijn oude en jonge olifanten. Gezonde en kreupele. We zijn daar getuige van het badderen der olifanten in een fraaie rivier. Het is een mooi gezicht. Later zien we bij het voederen een heel mooie grote en trotse olifant aan een touw vastgebonden staan. Hij blijkt aan beide ogen blind te zijn! De grotere olifanten doen zich tegoed aan malse takken en boomstammen. Heel handig worden die met poot en slurf gebroken en dan opgepeuzeld. Paul laat zijn vaderinstinct de vrije loop en geeft een baby-olifant de fles.

De volgende dag willen we een mooi stadje, Nuwarelia, en een theeplantage in de bergen bezoeken maar we blijken ons verkeken te hebben op de reisduur. We reizen met een oude krakende, tochtige en lawaaierige trein met houten banken. Halverwege haakt een kar aan waarop een 10-tal mannen staan en zo meereizen. We hebben genoten van prachtige vergezichten op watervallen en op groene glooiende heuvels vol theeplanten. We passeren theeplantages met klinkende Engelse namen. De teeplantages zijn prachtig aangelegd. Tot hoog in de bergen, met etages van gelijke hoogte en daartussen loop- en plukpaden. We zien uitsluitend vrouwen die plukken en met grote rieten manden op het hoofd de vaak heel lange paden van bergtop naar verzamelplaatsen beneden af leggen. Later drinken we met meer aandacht de tee, die inderdaad verrukkelijk is. Jammer dat daar zo voor gezwoegd moet worden.Tijdens onze reis maakt een groep van een tiental jongens van een jaar of zestien muziek op een soort lokale djembee met in de lengte snaren (snairs?) erlangs en op het eind zongen ze en dansten ze erbij.Toen we eindelijk stoffig en moe aankwamen in Nuwarelia bleken we gelijk weer terug te moeten om op tijd de laatste bus te halen terug naar Kandy. Dat was in een stadsbus die al vol was. Gerrel weet een stoel te bemachtigen en Paul zit op de achterbank, waar zich later, op aanwijzing van de conducteur, nog een geheel ingepakte moslimvrouw tussen propt. Heet en zeer ongemakkelijk maar bij het naderen van Kandy loopt de bus geleidelijk leeg en kunnen we bijkomen.

Op vrijdagochtend weten we nog niet zeker of ons visum wel of niet klaar zal liggen…? Ik bel Mr Dje. en zeg dat we maximaal 25 $ pp willen dokken en hij is meteen akkoord. Hij vraagt of we bij Kanti willen betalen en niet bij hem op kantoor. Dan gaan we naar de High Commissioner of India en horen bij de counter dat we pas volgende week moeten komen. We dringen aan en ze informeert (bij Dje.?). Na uren wachten komt het goede bericht: onze visa zijn bijna klaar en we mogen ze dezelfde dag om 16.00 uur afhalen. We hadden die dag nog geen Fleur of Gilbert gezien. Maar als we bij ons guesthouse komen zitten ze daar al met koffie en gebak om te vieren dat zij ook hun visum zouden krijgen. Wij vieren mee!!! We betalen aan Kanti de beloofde som en gaan de stad in om tickets te kopen voor onze vlucht naar India. We boeken bij Sri Lanka Airways naar Dehli. Dan als een speer retour naar de High Commission waar we na opnieuw lang wachten ons visum krijgen!!!!!
Voor onze laatste avond in Kandy gaan we naar een culturele voorstelling van traditionele dans en muziek. Het is een prachtig schouwspel met mooie dans, virtuoos slagwerk en indrukwekkend vuurspuwen en over gloeiend hete kolen lopen. In THE PUB nog een biertje en dan snel naar ons bed!!

UNAWATUNA BEACH

De volgende ochtend staan we midden in de nacht om 3.15 am op om op tijd de trein te halen die om 05.00 uur am vertrekt via Colombo naar Galle, waar we de taxi naar Unawatuna Beach nemen. Daar willen we nog een paar dagen van het strand genieten voordat we ons aan het stoffige India wagen.
De trein schudt alle kanten op en zo hard dat we ons verbazen dat hij op de rails blijft…..en daarbij zo’n oorverdovend lawaai dat je je longen uit je lijf moet schreeuwen als je iets wilt zeggen. Ik dacht op een gegeven moment dat ik het niet meer kon volhouden zoveel herrie!!! Wel zagen we onderweg her en der een wagon die op zijn kant lag en daar was achtergelaten.
Onderweg zien we de armoedige sloppenwijken rond Colombo. Ook zien we, na Colombo aan de zuidkust, nog veel van de ravage die Tsunami heeft aangericht. Er zijn destijds plm 40.000 doden gevallen! Er zijn nog veel ruines en restanten van huizen: vaak is alleen de vloer van begane grond overgebleven. Daarop en omheen veel primitieve hutjes/shacks, op resten, ook vlak langs water, terwijl er toch op een strook langs de kust niet meer gebouwd en gewoond mag worden; waarschijnlijk zijn de meeste hutjes illegaal. Ook lijken er huizen en percelen “ingepikt” te zijn. Duidelijk is dat hier heel veel geleden is en dat de ellende nog lang niet achter de rug is! Ook hier maakt de overheid geen sterke indruk. We kunnen geen beleid ontdekken achter het herstel.

In het fraaie stadje Galle nemen we een Tuk Tuk naar Unawatuna. Onderweg pauzeren we bij een majestueus koloniaal pand waarin nu een groot chique hotel/restaurant gevestigd is. Er vindt juist een bruiloftsfeest plaats; prachtige kleren, mooie traditionele life muziek/orkest, heerlijk eten. Er wordt veel en uitbundig gehuwd na de Idul Fitri. Wij houden het bij een thee tegen de hitte.
We laten ons daarna in Unawatuna bij een fraaie guest house, die plek heeft maar niet aan zee licht, afzetten. We laten de bagage achter, doen ons tegoed aan een lekkere lunch aan het water en kiezen uiteindelijk voor guest house “Upul” pal aan zee, met fraai, vrij balkon (Paul kan zonnen met BB!) en uitzicht over de gehele baai. Enige nadeel is de luide branding die dag en nacht doorgaat. Unawatuna is een leuk, eenvoudig dorpje, hoofdzakelijk laagbouw, kleine straatjes en weinig verkeer. Het strand is mooi, het water helder en prima om in te zwemmen, maar veel (meer dan 80%) van de breedte van het strand is weggeslagen door de Tsunami. Op sommige stukken grenzen de guest houses en restaurants aan zee.
We ontbijten bijna elke dag bij de buren: De eigenaresse heeft familie en restaurant verloren aan de Tsunami, maar is opnieuw begonnen en ze maakt heerlijke gerechten. Als ze niets te doen hebben (door de problemen in het noorden geven veel landen een negatief reisadvies voor Sri Lanka..) spelen de medewerkers een soort kruising tussen poolbiljart en sjoelen: Op een vierkant bord spelen vier man, twee tegen twee met twee kleuren sjoelstenen en een zwarte. Doel is de eigen stenen in gaten in de hoeken van het bord te schieten met effecten zoals bij poolen. Dolle pret!
In de baai varen heel aparte vissersboten: erg smal, diep en lang en met een zijligger/drijver. Ze bieden snorkeltochten aan. Je kunt er ook duiken: niet duur, maar er staat teveel stroming. Door een rif in de baai zijn er flinke golven, waarvan gretig gebruikt gemaakt wordt door lokale golfsurfers, mooi gezicht!
Gerrel doet een Yoga cursus vroeg in de ochtend en ontmoet een paar Europese vrouwen die permanent op SL wonen en het erg naar hun zin hebben. Wij hebben er ook een prima tijd en maken reclame voor Kingfisher en Lion beer..
We bezoeken ook het strandje wat zuidelijker: Dallawella. Volgens de gids zou het mooi moeten zijn, maar het strand valt erg tegen; smal en vuil. Wel zie je er de bijzondere paalvissers die je op vele posters aantreft, maar er wordt vooral op toeristen-fooien, ipv vissen gevist.
Een bijzondere plek aan het noorden van “ons” strand is de tempel met Budha (Stufa) op een berg. Hij is meestal verlaten, maar geeft een mooi uitzicht over de baai en je kunt er prachtig de ondergaande zon zien. Door de hoge ligging was het een vluchtplaats voor Tsunami en we spreken later medewerkers van een nabijgelegen restaurant die hun leven aan de tempel te danken hebben. We besluiten daar op het strand te dineren, trotseren de hardnekkige muggen door de benen in het zand te graven en genieten van een romantische maaltijd met kaarsjes.
Op een middag zien we grote drukte op het strand: een boot en een legioen snorkelaars hebben een enorm net uitgezet, dat door de rest van dorp langzaam op strand wordt getrokken, terwijl de snorkelaars de randen van het net “bewaken”. Een grote vangst wordt uit het net geplukt, bakken vol, kleine en dooie vissen gaan terug de zee in, de rest, een soort lange makrelen gaan in grote kisten.

De laatste dag gaan we terug naar Negombo en slapen daar de laatste nacht omdat we daar dichtbij het vliegveld zijn en niet al te vroeg op hoeven. het is een beetje als thuiskomen in de guesthouse Silver Sands. Een fijne plek.
Ons “noodgedwongen” verblijf op Sri Lanka is ons heel goed bevallen! Ook heb ik (Gerrel) zo kunnen zien waar mijn moeder na haar gevangenschap in het jappenkamp samen met haar moeder en broers en zusters een paar maanden op krachten zijn gekomen voordat ze naar Nederland kwamen. Mijn moeder sprak altijd over Ceylon alsof het een paradijs op aarde is. Het scheelt inderdaad niet veel. Het is tragisch dat de Tsunami hier veel vernietiging heeft aangericht en verdriet heeft gebracht. Er zijn nu nog steeds mensen die wachten op een nieuw huis... Ook is het treurig dat het land al generaties lang geplaagd door heel veel geweld : Tamil (minderheid) en Sinhalesen (meederheid) die het niet eens kunnen worden ( al meer dan 30 jaar).

Op woendag 5 november vliegen we van Sri Lanka naar Delhi, MET een visum!

Een uitgebreid album met foto’s van Sri Lanka komt op http://picasaweb.google.com/pc.de.ridder