Reisverslag NICARAGUA 5/9 tot 29/9 2010

Reisverslag NICARAGUA: Managua, Granada, Ometepe en San Juan del Sur, 5/9 tot 29/9 2010

Voor de reis van Honduras naar Nicaragua op 5 september kiezen wij voor Hedman Alas bus, bekend om zijn veiligheid en comfort. We waren erg vroeg uit de veren (4u) en moesten behoorlijk wachten voordat we, na alle kantoor- opstart en passagiers-check procedures eindelijk aan boord mochten, dus het comfort, zodat we de ogen nog een poos dicht konden doen, was heel welkom. Van het wegrijden uit het hectische La Ceiba hebben we niet veel meer gezien, maar later konden het we toch niet laten om de laatste impressies van dit land in ons op te nemen.

We reden weer via het als erg gevaarlijk bekend staande San Pedro de Sula. Daar wisselden we van bus op het bewaakte en afgeschermde busstation waar we op de heenweg ook waren geweest. Geen overbodige luxe; vlak nadat we terug waren in Nederland werden daar een groot aantal jonge voetballers bruut omgebracht (http://www.wtop.com/?sid=2100190&nid=105). De nieuwe bus was helaas niet zo comfortabel; kleiner en al grotendeels vol want hij kwam van een ander vertrekpunt. Het liefst nemen we bussen die in een ruk van begin naar eindpunt, dus nu van La Ceiba in Honduras naar Managua in Guatemala kachelen, maar wij moeten in Teguchigalpa wederom van bus wisselen en onduidelijk is ook of dat op zondagmiddag nog gaat lukken. We moeten naar een busstation in een ander deel van de stad. Racen met een taxi die we natuurlijk van allerlei prijsopdrijvende omwegen verdenken, maar het lukt: Er vertrekt een King Quality bus naar Managua. Met een bus met zo’n naam wil je natuurlijk overal naar toe!

De bus maakte zijn naam waar, dubbeldekker met riante plaatsen en een conducteur die in een 5-sterren restaurant zo zou kunnen oberen. Hapjes, drankjes, kussentje, dekentje, muziek , film en alles even beleefd aangeboden. Helaas was ons geluk van korte duur, na 2uur moest er weer van bus gewisseld worden. Ditmaal bij een oud koloniaal hotel . Even overwogen we hier te overnachten, om rijden in het donker te voorkomen, ivm het risico op overvallen, maar het hotel nodigde niet echt uit en het vervolg de volgende dag was ook onzeker; een gokje. De vervolgbus was veel simpeler, kon ook niet anders. Hij was oud en erg vol, maar toch ook van King Quality. Achterin waren nog twee losse plekken, dus geen doorgeven van drankjes of aanstoten bij bezienswaardigheden. De busconducteur bleek ook grenshandelaar; voor 13 US $ pp maakte hij onze papieren voor Nicaragua in orde, het leek en bleek teveel, maar keuze was er niet. Hij verzamelde het geld en alle paspoorten en het eerste beviel hem duidelijk het beste. Deze conducteur had hetzelfde pak als de vorige maar de 5 sterren voor kwaliteit zou hij nooit halen.

Inmiddels deelden wij onze zorgen met Arquímedes González, een Nicaraguaan die vloeiend nederlands bleek te spreken; in 4 maanden geleerd! Hij bleek journalist en auteur van vele boeken en in Nederland het politieke bestel en de relatie met Nicaragua bestudeerd te hebben. In zijn artikelen beschrijft hij zelfs de rol van Wilders (http://arquimedesgonzalez.blogspot.com/ en http://www.laprensa.com.ni/2010/06/11/politica/27348). Arquímedes kon ons geruststellen en inderdaad, na lang wachten bij de grens, waar dames met lekkere hapjes gretig op inspeelden, kregen we onze passen terug en werden we weer in de bus gemaand. Net op tijd om nog wat valutawisselaars te kunnen afschudden. Laat in de avond kwamen we aan bij het busstation in Managua, een bussluis, waar een bus in kon zodat de passagiers veilig en ongestoord konden uitstappen. Arquímedes was intussen verdwenen. We hadden wel een hotel op het oog maar geen idee hoe we daar veilig konden komen, want Managua had een reputatie op dat gebied, zoals alle grote Midden-Amerikaanse steden. Er was ons verteld dat in Nicaragua veel berovingen door taxichauffeurs werden gedaan. Wij waren uitgeput en aarzelden om naar buiten te gaan, om daar opgewacht te worden door een horde enthousiaste chauffeurs. Wij konden ze zien staan vanuit onze veilige bus/haven. We hadden er één gespot, die betrouwbaar oogde, maar we waren toch niet helemaal zeker. Arquímedes bood uitkomst, hij had ons buiten opgewacht en al een taxi voor ons drieën geregeld.

Samen reden we naar het BACKPACKERS HOSTAL. We worden geholpen door een jongedame. Zij laat Gerrel 2 kamers zien: een kleine en een grote kamer met stapelbedden, die eigenlijk voor 4 personen is. We doen wat verwend en willen de grote kamer voor de prijs van de kleine. De jongedame houdt voet bij stuk en wij zijn moe.. We nemen snel bezit van de grote kamer, maken het bed op en liggen direct onder de wol. De TV (luxe!) kan ons niet meer uit de slaap houden.
De volgende ochtend (6 sept) staat Gerrel weer vroeg op (7 u). Zij verkent de woning door heerlijke koffie te maken, waarmee ze Paul wekt. We hebben wel allebei een zwaar hoofd en vragen ons af of het door de airco (luxe?) of door de vermoeidheid van de reis komt. We proberen een tweede bakkie bij het zwembad (nog meer luxe) en skypen met Marieke, onze jarige kleindochter en met zoon Erik. De grote stad Managua trekt ons niet erg, ook vanwege de veiligheid, dus we besluiten dezelfde dag verder te trekken. Om 12u is de grote kamer weer leeg, dwz bijna, zal later blijken.

Totdat de bus naar Granada, onze volgende bestemming, vertrekt, bezoeken we te voet het nabije MetroCentro; een giga groot en zeer luxe winkelcentrum, dat je in zo’n land niet zou verwachten. Gerrel zoekt een eenvoudige huidcrème maar er zijn alleen chique europese merken te krijgen. We eten in een hal, groter dan een sporthal; de Food Court met rondom alle eettentjes die je maar kunt voorstellen. Kiezen is heel lastig ; we gaan voor een pasta met kluifjes en eten tussen een welvarend en overwegend jong en trendy gekleed publiek. Later ontvingen we deze muzikale link, erg toepasselijk voor de Kersttijd: http://www.youtube.com/watch?v=SXh7JR9oKVE&feature=player_embedded

We snuiven daarna nog een beetje van deze grote stad en na het ophalen van de bagage rollen we deze richting het busstation. Die vinden we met hulp van een andere toerist; een Costa Ricaan, die uitlegt dat het er hier in Nicaragua allemaal wat primitiever aan toe gaat; daarom is het ook een stuk goedkoper dan in Costa Rica. Het is leuke tocht in een overvolle bus met nauwelijks zitplek. Gerrel kletst met haar buurjongen die weg- en waterbouw studeert en graag zijn Engels wil verbeteren. Hij praat Engels en Gerrel Spaans. Paul zit klem op de achterbank. Zo rijden we Granada binnen; een leuk, pittoresk en rommelig stadje. Het eerste interessante hotel, Amigo’s, is op loopafstand van de bushalte. Het is goedkoop (12$) en inmiddels regent het pijpenstelen, dus we blijven. Bij het uitpakken blijkt de wekker en de agenda, waarin we onze dagverslagen schreven kwijt. We bellen met het Backpackers Hostal in Managua, maar er is niets gevonden. Jammer maar helaas. Tot dusver hadden we alleen 2 brillen verloren. De agenda zag eruit als een glimmende Iphone. We denken dat hij gepikt is in de drukke bus, we weten eigenlijk zeker dat die vriendelijke lachende, maar erg dichtbij staande oudere vrouw nu erg teleurgesteld is… Nu, in Amsterdam weten we dat Gerrel de agenda zo goed had weggestopt dat hij pas ruim na thuiskomst boven water kwam!

Na het bellen is er nog gelegenheid voor een avondwandeling om de stad te verkennen, wel met paraplu en door grote plassen op straat en op de stoep. De stad is tamelijk leeg; het is duidelijk dat het laag seizoen is. Toch maakt het stadje een heel prettige indruk. Na een goede maaltijd retour naar het hotel om nog even kennis te maken met een buitenlander met tamelijk extremistische rechtse denkbeelden, die hij spuit bij het zien van TV beelden van CNN in de gemeenschappelijke ruimte. We hopen dat hij een uitzondering is. De aanhoudende regen en het gezelschap nodigt uit tot vroeg naar bed gaan!
De volgende ochtend (7 sept.) is Gerrel voor het krieken van de dag wakker. Het heeft de hele nacht geregend, wat sterk weerklonk op de metalen golfplaten daken. Erger nog was het doordringende snurken van de buurman. We kregen een goed ontbijt in erg vieze omgeving (alles inbegrepen). Eigenlijk was alles wat je aanraakte vies en we besluiten wat beters te zoeken.

We vinden een zeer fraai luxe hotel, de BACKPACKERS INN, met gigantische slaapkamers, wel 40m2, mooi design hardhouten meubilair, aparte kunst aan de muur, een prachtige binnentuin, een bar met koffiespecialiteiten enzovoort: http://www.backpackers-inn.com/galeriaen.html. We begrijpen niets van de keuze voor de eenvoudige naam en vallen voor deze prachtige plek. Gerrel gaat onderhandelen en we mogen blijven voor $25, inclusief ontbijt en de hele dag supere koffie. De dag ervoor hadden we al een afspraak gemaakt met een zingende stads gids, Gioconda om 2u. Intussen blijkt de keukenhulp, Dona Rosa, ook verpleegster te zijn geweest; horeca verdient toch meer. Zij biedt graag hulp bij de verzorging van Paul’s wond. Met hulp van een 2e verpleegster worden de hechtingen eruit gehaald, want de 7 dagen zijn voorbij. Nu zou het bijna over moeten zijn, maar helaas: de wond is ontstoken en open! Dit leidt tot rigoureuze maatregelen; nieuwe antibioticakuur van 3 dagen, niet lopen, voet omhoog en rusten. De plek voor deze rust was perfect, Paul werd verwend met koffie en omringd door goede zorgen. Alleen was de stadstoer nu geen optie. Inmiddels leerden we de eigenaar van het hotel kennen, Don Mauritio, een man die voor internationale hulporganisaties had gewerkt en nu mooie plekken van Nicaragua toegankelijk maakt voor groter publiek. Hij heeft nog een 2e hotel aan het meer LAGUNA de APOYO en runt met zijn vrouw de koffieplantage waar de super koffie vandaan komt. Paul kan gelukkig internetten en het lukt hem om met dochter Irma en Gerrel’s nicht Miriam te skypen. Gerrel gaat, naar een chique Spa hotel om te zwemmen en voor een gezichtsbehandeling. Daar haalt zij een Canadese toeriste over ook in de Backpackers Inn te overnachten. Ze vindt het leuk haar PR kwaliteiten in te zetten om het hotel vol te krijgen. ’s Avonds gaan we met een taxi naar het eten, want lopen is er niet bij.

Op woensdagmorgen (8 sept.) is Gerrel niet alleen vroeg op: ze doet voor de slaapkamers Yoga met Lindsay, een gaste uit de VS, die yoga-lerares blijkt te zijn. Daarna genieten we met zijn drieen een heerlijk ontbijt met croissants en koffie. De wond van Paul wordt perfect verzorgd door Dona Rosa. Nieuw is het schoonmaken met waterstofperoxide, wonderlijk hoe dat vuil oplost. Verder is voor Paul de ochtend erg relaxed: 1 uur met de wond in de open lucht, gecombineerd met internetten op de schoot en daarna nog een uurtje dutten, waarschijnlijk door de ontsteking. Gerrel maakt intussen een nieuwe afspraak voor de stadstour en om 15.00u rijdt operagids Giacondo en Don Paco beide in vol ornaat met paard en wagen voor. (http://www.nomadicnarrative.com/2009/11/a-singing-tour-of-granada-nicaragua/). We waren gewaarschuwd door een reactie op een website die sprak van muziek terreur, maar het was toch een hel bijzondere ervaring. De gids ratelt met zeer luide theatrale stem en zonder pauze gebeurtenissen, jaartallen en namen. Intussen probeert Don Paco de wagen zo snel mogelijk door de straten te krijgen, waardoor fotograferen is erg lastig is. Bij stopplaatsten, bijvoorbeeld het oude treinstation en aan aan de oude haven, zingt zij als een volleerde operazangeres historische liederen. Het is heel knap en mooi (?) en we hadden het niet willen missen, maar zijn blij dat we niet 2 uur of meer, zoals zij graag wilde, hadden afgesproken.

We komen bij in ons mooie hotel en gaan dan weer met de taxi naar het EURO CAFE. Daar wilden we een massage laten doen door blinden, een bijzonder hulp project, maar het was dicht. Voorzichtig lopend naar een spaanse school, ook dicht, dan maar een biertje op het mooie plein van Granada, waar we gelijktijdig 2 muziek repetities voor de komende feestdag kunnen volgen: buiten jongelui in school uniform die dansen en springen op een disco en in het schoolgebouw erachter trommelaars die om het hardst slaan. Een mooi tafereel voor ons terrasje met veel drukte erom heen. We gaan eten op het terras van GRILL CAFE en genieten van het eerste vuurwerk. Op de hoofdstaat zijn de terrassen vol, maar de regen drijft ons naar binnen bij CAFE NECTAR waar we de mojito (Cuba!) herontdekken.

De volgende ochtend vroeg (7u) ligt Gerrel met Lindsay voor de slaapkamer om de nachtrust te verlengen door mooie yoga oefeningen. Na afloop een poging om Paul te wekken maar dat lukt nog niet. Na het boodschappen doen in supermarkt PALI heeft zij meer succes en worden we allemaal verwend met een heerlijk ontbijt. Donna Rosa was vrij, dus Gerrel verzorgt de de wond van Paul, ook heel goed! De invalide laat zich dan met de taxi naar Euro Cafe rijden. Dit keer hebben we meer geluk, we worden allebei 20 min onder handen genoemen door blinde Manuel. In de massagestoel worden we gekneed en Manuel slaat geen spiertje over. Bij Paul blijkt de rug vol pijnlijke knopen te zitten, hij komt er niet met één beurt vanaf, en wil de volgende dag terug komen. Daarna hopen we bij het VVV informatie te vinden over het nationale feest van 15 sept, maar vergeefs, er is niets bekend!!?? De lunchtijd brengen we door bij het mooie GARDEN CAFE tegenover de monumentale kerk LA MERCED: een mooie plaars om tot rust te komen.

We hebben daarna nog ff tijd voor een pauze in ons hotel, want om 3u worden we door de vlotte gids Juan Ruiz opgehaald en maken samen met Lindsay een trip naar LAS ISLETAS (http://www.anderlicht.nl/las_isletas_nicaragua.html). Het wordt een heel prachtige en ook een relaxte tocht met een lange overdekte motorboot langs de ontelbare kleine eilandjes. Een ervan blijkt van oud dictator Somoza en zijn militairen te zijn geweest. Ook is er een eiland vol met apen, die opgewonden zijn als we aankomen. Onze bananen zijn zo welkom dat een aap niet kan wachten en de boot inspringt, zowat op de schoot van Lindsay. Grote consternatie, alle tassen dicht, brillen vast op de neus of af, alle etenswaren behalve de bananen weg. Het loopt goed af, ook voor de apen. Doordat het water 2 meter hoger is dan normaal zijn de terrassen langs het water en ook een zwembad (!) ondergelopen, cq verdwenen. Een prachtige tocht bij mooi weer, verre uitzichten, een enkele visser in bijzondere roeiboten die achterstevoren gevaren/gepedeld worden etc.
We hebben weinig hoeven doen tijdens deze tocht maar het avondeten voor dagschotel 2,5 $/pp bij CASABLANCA bevalt prima. We treffen het ook met een soort Mariachi band die langs onze tafel komt. We hadden ze al eerder gezien en gehoord en betalen een nummer, want anders spelen ze niet; ze spelen heerlijke meeslepende muziek. Na de afsluiting met zeer betaalbare 2 Caipirinha’s kan ook deze dag niet meer stuk. ’s Avonds belt donna Rosa nog op: ze wil op haar vrije dag toch horen hoe het gaat en instructies geven voor de verdere verzorging van Paul”s wond. We zijn in alle opzichten in hele goede handen in een heel mooie stad en willen eigenlijk niet verder.


Vrijdag 10 september: Het lijkt wel een werkdag ……… zo’n vol programma! Om zeven uur start de dag van Gerrel met yoga samen met Lindsay. Na het heerlijke ontbijt op de veranda met uitzicht op de mooie binnentuin, hebben we om 9 uur onze Spaanse conversatieles. Daarna worden we opgehaald door onze gids Ruiz voor een excursie naar mooie bergdorpen in de buurt van Granada. Het landschap is spectaculair ! Spectaculaire vergezichten over een ongelooflijk prachtig kratermeer. We bezoeken een authentieke lokale markt, waar Ruiz ons bijzondere gerechten liet proeven. Bij een fruitstal moeten we bij een getekende, oude super aardige verkoopster allemaal lokaal fruit proeven: de ene nog zuurder dan de andere of bitter en zout tegelijk. Mijn mond trekt ervan samen…. Ruiz voelt zich helemaal thuis op die markt en is duidelijk heel populair bij de verkopers. Er werd hem van alles aangeboden !
Na de markt zijn we helemaal naar boven gereden dwars door een maanlandschap met grillige zwarte lavastenen, naar een vulkaan met een krater (met een totaal oppervlak van 23 km2 één van de grootste in de wereld!) waar vandaan uit de diepte rook kringelt en gerommel te horen is. Enorm indrukwekkend. Het is een bijzonder gevoel om te beseffen zo dichtbij de vernietigende oerkracht van onze planeet te staan. We kijken uit tot over Granada en het Lago de Managua. We hadden nog hoger kunnen komen bij een tweede krater, maar dan hadden we verder te voet moeten gaan en Pauls wond laat dit nog niet toe.
Eenmaal retour in Granada laten we ons opnieuw allebei laten masseren door blinden (niet dat we zo lelijk waren…..). Binnen dit speciale project kunnen blinden zelf de kost verdienen. Het EURO CAFE sponsort dit project en biedt gratis onderdak aan de stichting die deze massages organiseert. Ze masseren geweldig ! (www.thelastingchange.org). Met Lindsay gaan we naar Casa Bohemia om te eten en blijven daar om naar een flamenco concert te luisteren van een paar Spaanse gitaristen. We vervelen ons niet !
Op zaterdag doen we het wat rustiger aan…. De dag begint weer met yoga voor Gerrel samen met Lindsay en aansluitend hebben we Spaanse les van Alejandro. Na ons lekkere ontbijt maken we een interessante stadswandeling, we moeten om de haverklap schuilen voor stortbuien en tot slot eten we in een super leuke en drukke pizzeria waar wel een honderdtal Nicaraguaanse inwoners aan tafel zitten. We mogen kiezen tussen een pizza met een dunne of een pizza met een dikke bodem. Paul wil de dikke en ik de dunne. En omdat we al gezien hebben hoe groot ze zijn willen we er maar één. Dus moeten we kiezen en naar aanleiding hiervan hebben we een eindeloos lange discussie. Uiteindelijk krijgt Paul zijn zin….geven en nemen.. Paul denkt dat Gerrel zich laat overtuigen door haar rammelende maag die geen verder uitstel meer duldt….

Zondag (12/9): yoga, ontbijt, dagelijkse verzorging van Pauls beenwond, Spaanse les…. Het wordt bijna saai… Als we thuiskomen van een andere stadswandeling met onze boodschappen horen we dat Lindsay’s vriendin Dawn totaal berooid is aangekomen in ons hostal. Ze was in Rivas in een foute (onechte) taxi gestapt en ze was helemaal gestript, financieel. Al haar kaarten hadden ze leeg gepind door haar onder bedreiging haar codes te laten afgeven…. Ze hadden haar in the middle of nowhere gedumpt met niet meer dan de kleren die ze aanhad, wat kleingeld voor de bus en haar paspoort en ook nog haar geplunderde visa kaart. Een van de meiden die bij de beroving betrokken was had de kaart bij Dawn in de BH gestoken met de waarschuwende woorden “ When you go to Managua, be careful because it is dangerous over there…….. ! “ Bizar ! We zijn allemaal aangeslagen door het verhaal van Dawn. Het risico komt dan ineens toch heel dichtbij… Consternatie dus alom, Dawn heeft uren zitten skypen op onze laptop met allerlei instanties, ook nog de daaropvolgende dagen.

Nadat Paul zich weer heeft laten masseren, nu door blinde José, zijn we wat gaan drinken in het centrum en kwamen in een hele mooie kroeg NUESTRO MUNDO van Nederlandse eigenaren Marlies en Gerco. Ze hebben al hun schepen in Nederland achter zich verbrand en bouwen hun toekomst in Nicaragua op. Ze zijn begonnen met de complete renovatie van dit schitterende pand waarin een café restaurant beneden en een concertzaal boven met een groot balkon met uitzicht over het Parque Central en de kathedraal. We hebben een lang gesprek met de eigenaar gevoerd, ook omdat het zo hard regende dat we er niet meer weg konden.

We zijn lang in Granada gebleven omdat Dona Rosa zo goed zorgde voor Pauls wond, omdat het een geweldige stad is in een prachtige omgeving en omdat we het grote feest van 14 en 15 september ter herinnering aan het feit dat Columbus Centraal Amerika had ontdekt willen meemaken. De dag voor het feest gaan we met een excursie mee naar het kratermeer waar het water zo schoon is dat je het zou kunnen drinken…niet geprobeerd. Inbegrepen bij de excursie is het gebruik van een kayak. We hebben een paar uur gepeddeld over het schoonste kristal heldere water ooit gezien!!! Gerrel zwemt naar hartenlust onder aanmoediging van de kreten van brulapen en Paul moet helaas (droog) toekijken. Paul blijft nog wat langer in zijn kayak omdat hij daar naturel kan zijn in het midden van de natuur. Al met al is het een heerlijke vakantiedag, we genieten een heerlijke lunch en we ontmoeten een paar hele aardige Israelische meiden. We hebben trouwens veel Israëliërs gehoord en gezien op deze reis.

Op dindag is er geen yoga, Lindsay heeft buiten de deur geslapen met een vriendje. We worden wakker door trommelgeroffel. Tijdens het ontbijt worden we, telkens als er een nieuwe band voorbij trekt, geroepen door Dona Rosa en Paul kan toch niet stil blijven zitten als hij muziek hoort… We pakken onze camera en filmtoestel en storten ons in de menigte. Het hele centrum is één deinende mensenmassa met groepen muzikanten in traditionele klederdrachten en met veel fraai uitgedoste sexy dansers en danseressen. Het publiek is enthousiast. We moeten ons best doen bij elkaar in de buurt te blijven. We genieten enorm van het défilé en van de gezelligheid.

Dit is onze laatste dag in Granada. ’s Middags reserveren we bij Jeugdherberg The Bearded Monkey een rit met de taxi van Victor tot aan Rivas waar we de ferry zullen nemen naar het eiland OMETEPE. We hebben heel gemengde gevoelens. We zijn ons helemaal thuis gaan voelen in Granada en willen nog niet weg, aan de andere kant hebben we de hoogtepunten nu gezien/meegemaakt en weten we dat er nog veel moois op ons ligt te wachten in het vervolgtraject. Iedere keer als we weer op stap gaan met onze bepakking zijn we triest dat we vertrekken maar kijken we ook met spanning naar de nieuwe avonturen uit, benieuwd naar de nieuwe impressies.

Op woensdag 15/9, de dag van ons vertrek heeft Lindsay heeft weer bij haar Spaanse vriendje geslapen, de klad komt in de yoga. Dawn heeft een feestontbijt klaargemaakt met een gevarieerde frisse fruitsalade en als Lindsay er krijgen we alle vier een heerlijk, feestelijke gebakken ei naar keuze.
Dona Rosa verzorgt voor de laatste keer Paul´s beenwond en geeft mij een hele lijst instructies mee voor de wond….Voor vertrek zijn Paul en ik naar de markt gegaan en hebben daar teenslippers gekocht (mijn oude slippers waren gevaarlijk dun geworden en spekglad zodra het regent) en kunstrozen voor Dona Rosa. Mooie echte rozen hadden we helaas niet kunnen vinden. Verder hadden we haar en Luz geld gegeven voor alle goede zorgen.

De Taxi chauffeur Victor komt te vroeg, in een buitenwijk van Granada is een wisseling van chauffeur zonder verdere uitleg… vreemd maar het bleek ok. De reis verloopt heel soepel: een vlotte rit met onze taxichauffeur tot Rivas. Daar moeten we een half uur wachten op de boot (Lancha) naar Moyogalpa: een oude houten, schilderachtige (vissers?) boot die heel langzaam, relaxed vaart. In de tussentijd kijken we allebei rond of we verdachte types zien die lijken op de beschrijving die Dawn ons had gegeven van haar berovers ( 2 mannen en 2 vrouwen)….. Paul ziet een man met twee vrouwen in het café zitten die zich vreemd gedragen en met geld over tafel schuiven. We nemen onopvallend(?) foto’s van het stel voor het geval dat… We hebben Dawn de foto’s gestuurd maar het waren andere mensen.

Bij aankomst op de pier van Moyogalpa staat een groep taxi chauffeurs om het hardst te roepen dat er vandaag geen bus meer rijdt in verband met het feest. We hadden echter van een Nicaraguaanse dame aan boord gehoord dat er een gele schoolbus klaar zou staan om passagiers op te pikken. We zijn van boord gesprint naar de bus dwars door het koor taxichauffeurs en waren net op tijd voor de bus die om de hoek stond met ronkende motor. We zijn net in de bus als deze wegrijdt. We zijn de enige gringo’s in de bus. We denken dat de buschauffeur onder één hoedje speelt met de taxichauffeurs…..
Op aanraden van Lindsay (de yoga lerares), gaan we op het eiland OMETEPE naar Playa Domingo. Na een afwisselende rit (we rijden o.a. door het dorp Altagracia waar ter ere van de nationale feestdag een muziek band optreedt en meisjes dansen in strakke paarse pakjes), komen we veilig aan en nemen onze intrek in Hotel BUENA VISTA. De hele dag schijnt de zon! Onderweg op de boot begin ik te niezen en kan niet meer stoppen, ik voel me heel verkouden en zelfs licht grieperig. In ons hotel is een Nederlandse met identieke symptomen.

We hebben ’s avonds goed gegeten in Finca Santo Domingo. We zijn de enige gasten. We hebben daar voor $ 4 per uur internet geprobeerd, maar dat lukte niet. Om negen uur gaat de bediening naar huis en vertelt ons welke lampen we moeten uitdoen als we naar ons hotel gaan…
’s Ochtends gaan we ontbijten bij NATURAL (ook een tip van Lindsay): een rieten hut aan de waterkant, New Age ingericht. De super fruitsalade en de omelet smaaken geweldig. Terwijl we zitten te ontbijten hedden we zicht op 5 stenen sjouwers die grote brokken lavasteen van de heuvel halen om de wallenkant mee te verstevigen. Wij hadden het al heel erg heet zonder ons te bewegen…dus we voelen heel erg mee met deze harde werkers. Het zweet stroomt van hun lijven! Van de eigenaar horen we dat het strand in volle glorie wel zo’n 20 m breed kan zijn. Nu was er alleen maar dreigend hoog water….!

Op Ometepe hebben we een bustocht gemaakt van 1.5 uur (!) naar MERIDA, een afstand van krap 10 km.(!) Nooit geweten dat een oude bus tot zoveel capriolen in staat is en dit allemaal aan kan: glibberpartijen, door waterplassen zo groot als meren, langs randjes met beneden een diepe diepte. De bus zwoegt, ploetert en kreunt zich omhoog en omlaag. Bij hotel OMAJA stappen we uit. Dit hotel ligt in de heuvels en heeft een riant uitzicht. We lunchen daar en genieten relaxed van het uitzicht. De bus terug komt pas om 15.30 uur. We zijn dus te laat terug om nog te kunnen gaan zwemmen bij OJOS DEL AGUA, een verzameling natuurbaden.
Het hele Santo Domingo is behoorlijk verlaten en uitgestorven. In een ander seizoen zal het er vast een stuk gezelliger zijn…! Verder regent het zoveel dat we besluiten de reis te vervolgen. We komen met de boot (lancha) aan in San Jorge (waar Dawn door foute taxi was opgepikt). We laten alle gewone taxi’s wegrijden en wachten om te zien of er een auto met chauffeur bij was die voldoet aan Downs beschrijving: witte auto, man met groene pet met de letters CELTIC. Ons geduld wordt niet beloond. Wel biedt een Nederlands sprekende chauffeur zijn diensten aan. We vertellen hem dat we alleen met de bus mee willen of met een officiële taxi en ook waarom. Dus dat we zelfs hem niet kunnen vertrouwen. Hij zei dat hij ons groot gelijk gaf, waarmee hij impliciet aangaf dat wat ik zei wel klopte….! Later zien we een lokale bus die een kwartiertje later zou gaan rijden (volgens de chauffeur). Drie kwartier later rijdt hij nog niet….., Maar toen hij doorkreeg dat we bijna een deal hadden met een taxi chauffeur, startte hij heel snel de motor.

In Rivas houdt onze buschauffeur midden op een kruispunt een andere bus aan omdat wij daarmee verder moeten naar SAN JUAN DEL SUR (SJDS). We rollen dus letterlijk van de ene bus in de andere bus. Paul zit achter mij. Ik zit naast een Nederlands meisje dat net is aangekomen en 2 maanden in het kader van ontwikkelingshulp zal meewerken in Granada bij een school. In-ene hoor ik Paul achter mij heel zachtjes zeggen: er zit een rare snuiter naast me met een groot mes. Deze man zorgt voor nogal wat onrust. Vrouwen die op de bank naast hem zitten zijn bang en willen van plaats veranderen. Hij laat ze er niet door. De conducteur heeft hem intussen zijn mes en boksbeugel handig afgepakt, maar hij blijft eng en gespannen om zich heen kijken. Hij lijkt onder invloed van een verdovend middel. Als de bus weer stopt, staat hij vloekend, tierend en om zich heen schoppend op en krijgt van iemand een “zachte” duw naar buiten en daar rolt hij de berm in. De rust is weergekeerd.

Volgens ons reisboek is SJDS een oninteressante party plaats. Maar gelijk bij aankomst bevalt ons de sfeer daar prima.
Het hotel dat we hebben uitgezocht is vol en na en na er een heleboel bekeken te hebben, kiezen we een BB uit: THE SECRET COVE INN. Mooi ingericht, kleinschalig en betaalbaar. Om de hoek is een overdekte markt met o.a. eetstalletjes. Na een hapje van de markt, klimmen we de heuvel op naar PELICAN EYE voor de sun downer tijdens Happy Hour. Dit blijkt oude info uit ons reisboek, dus wel een spectaculaire zonsondergang maar zonder korting…
Na een heerlijk ontbijt in onze B&B, gaan we op zaterdag ochtend naar de “lokale’’ boerenmarkt. Het zijn niet meer dan 5 stalletjes van buitenlanders die zelf eco verantwoorde producten verbouwen zonder pesticiden uiteraard. Van één van de stalletjes kopen we lekkere kokoskoekjes en bij een ander empanadas (kleine met kip of vlees gevulde broodjes).
We zijn op tijd voor het vertrek van een shuttle (een omgebouwde vrachtwagen) naar een nabijgelegen strand waar we willen zwemmen. De meesten gaan er heen om op de golven te surfen. De rit is heel rauw. We worden alle kanten op geschud en alles trilt. Een stuk van de weg moeten we lopen omdat de auto anders in de blubber zou zijn blijven steken.

We komen op een strand in een ronde baai, mooi gelegen en met één strandhut waar drankjes en hapjes te koop zijn. Het strand ligt vol met takken, boomstronken en ander meest organisch afval, maar ook plastic flessen en andere rotzooi.
Ik installeer mij bij een boomstronk en Paul volgt verderop een les aan een groep beginnende surfers. Ik moet hem daar wegsleuren voor onze lunch met empanadas en omdat ik ook wel even wil zwemmen en onze spullen niet alleen durf te laten. Paul is wild enthousiast van de surfinstructies en het is heel jammer dat hij niet mee kan doen omdat zijn wond nog steeds niet goed dicht is.
Na de lunch drinken we koele bieren in de biertent. We lopen daarna naar de zijkant van de baai omdat daar veel rustiger water is en omdat we daar wat meer privacy hebben. We vinden mooie stenen en de tijd gaat snel. We missen net de bus niet. Iedereen zit er al in als wij aankomen lopen en de motor draait al…!
Bij aankomst in SJDS krijgen we een Jungle Juice (met een beetje rhum) en gaan daarna wat drinken bij de strandtent INES om de zonsondergang te bewonderen. We zien een dronken stel op het strand rollen in het natte zand. Ze zijn te laveloos om op te staan. Hun kinderen staan aan ze te sjorren maar dat helpt niets. Ze vallen net zo hard weer terug… We eten nog een hapje en vallen niet lang daarna ook om van de slaap

Zondagochtend 19 september 2010 San Juan del Sur (SJDS), Una Giarnata Particulare! Ik word om 5.30 uur wakker in Bed and Breakfast: A SECRET COVE. Ik kan niet meer slapen door de hitte in de kamer en door de herrie van de ventilator. In de woonkamer met een kop koffie op de bank gaan hangen. Hier is het een stuk koeler. Van de nachtwacht Roberto hoor ik dat vooral in onze slaapkamer de warmte heel erg blijft hangen. Ineens begint het te stort regenen en wordt het een stuk frisser. Ik ga weer naar bed en zet alles open: de deur naar de gang en naar de douche. De regen overstemt de herrie van de fan en de temperatuur zakt. Ik knap nog een uiltje en sta om 7.00 uur echt op. Paul ligt te slapen en wacht tot ik hem wek om 8.30 uur om mij dan heel chagrijnig aan te kijken, zo van wat maak je mij weer vroeg wakker! Uitgebreid en lang gedoucht en geteut. Wat gelezen in de Lonely Planet om te kijken wat we die dat gaan doen. Met mijn kapotte sandaal naar de markt die om de hoek is. Als ik naar de schoenmaker vraag, sta ik al voor zijn kraam. Hij kan mijn sandaal lijmen voor $ 1 en ik mag hem een uur later ophalen. Onderweg naar de schoenmaker bekijken we nog een andere kamer in een ander hostal.

Terug in de B&B is RAY, de eigenaar, al op en zit naar de televisie te kijken. Ray is een knappe, slanke lange en interessante man met spierwit haar en veel charisma. Ik schat hem op een jaar of 60. Later horen we dat hij al 73 is. Ik wil wat op de laptop doen maar Ray vraagt me steeds om mee te kijken en te luisteren naar zijn nieuws programma. Er was een interview met Bill Clinton over de huidige situatie in de VS en over de slechte peilingen voor Obama.
Daarna is er een boeiend interview van een Amerikaanse journaliste (naam?) met de president van Iran Achmenajabad. Zij stelt hele directe en open vragen over hele gevoelige onderwerpen. Hij beweert o.a. over de vrouw die gestenigd zou worden dat dat allemaal verzinsels zijn van de rechtse pers. Verder wordt een aantal mensen naar hun mening gevraagd over de TEA PARTY een nieuwe rechtse snel groeiende partij in Amerika. Omdat Ray wat hardhorend is, staat de TV kei hard aan. Ik hoop dat Paul dan vanzelf wakker wordt, maar dat is helaas niet het geval. Dus met lood in de schoenen om 8.30 uur Paul maar weer eens gewekt. Hij kijkt minder chagrijnig dan gister, dat valt gelukkig mee. Het ontbijt is wat aan de magere kant voor de zondagmorgen: twee mini panequaques en wat fruit. Het is een komen en gaan van gasten.

Ray moet echt tijd vrij maken om ons een film te laten zien op U Tube over zijn Real Estate project THE SECRET COVE. Het ziet er heel mooi uit. Paul en ik hebben samen al wat bekeken op de website en gezien wat de prijzen zijn en welke lots/percelen nog te koop zijn. Mijn oog valt gelijk op perceel nr 11 door zijn ligging (360 * uitzicht) en dat er staat dat het al verkocht was en nu weer te koop staat. En er is nog een perceel waar dat bij stond. Als ik ernaar vraag waarom die 2 percelen weer te koop staan, vertelt Ray dat het ene perceel te koop staat omdat de eigenaar kwakkelt met zijn gezondheid en niet verder kan met de bouw van een huis. Perceel nr. 11 is van zijn zoon die twee maanden geleden een behoorlijk ernstig motorongeluk heeft gehad en daardoor niet kan werken en geld nodig heeft. Nu biedt de zoon dus zijn perceel aan voor de helft van de prijs. Een Texaan had ongezien het perceel gekocht en er een aanbetaling op gedaan. Maar toen hij er kwam, wilde hij ervan af omdat hij er de branding niet goed kon horen en wilde een ander perceel voor die lagere prijs. Maar die zijn van pa en die wil niet zakken met zijn vraagprijs….. Ray, die zelf doof is, kan er trouwens wel de branding horen….

Als ik Ray vraag of wij kunnen kijken bij zijn project op de grens van Nicaragua en Costa Rica, zegt hij dat dat niet gaat omdat de weg zeer slecht is (door regenseizoen) en je een 4 x4 nodig hebt om er te komen. Toen ik hem zei dat ik interesse had in perceel nr. 11, zei hij dat hij ging kijken of hij transport kon regelen. Paul en ik gaan zelf vandaag in ieder geval naar het zuidelijker gelegen bounty strand PLAYA DE COCO en we houden contact via de mobiel. Ray vertelt verder dat de man uit Texas 22 september weer zou komen om de zaak op te lossen. Het kan zijn dat hij zich alsnog bedenkt en toch perceel 11 wil voor de helft van de prijs. Als doelgroep heeft Ray vooral mensen die van rust houden. Zijn vrouw is yogalerares en wil er o.a. yoga retreats gaan organiseren.

Op de valreep als Paul en ik al klaar staan om met onze rugzakken te vertrekken, stormt een kleine gezette vrouw binnen en knoopt direct een gesprek met ons aan. From Holland? Zij was dik bevriend geweest met Theo van Gogh en heet GG (gigi). Dit is wel toevallig omdat Ray nu het boek van Hirsi Ali aan het lezen is. GG ratelt maar door en we weten snel dat ze ook lerares drama, klassiek ballet is en ook (Ashanta) yoga geeft in Monteverde in Costa Rica. Dat ligt op onze route en we spreken af haar daar te bezoeken.
Tussendoor is de witte poedel (BEAR) van Ray kwijt. De vorige dag vond Ray al dat hij wat ziek leek. Maar ik vertel hem dat hij dan moet voelen of de neus koel en vochtig is. Dat was het geval dus volgens mij niets aan de neus….. Vanmorgen vraagt Ray mij nog eens te voelen en nu is de neus te droog. Bear lijkt mij nu ook niet helemaal in orde. Tijdens mijn gesprek met GG grote consternatie: Bear is spoorloos. Iedereen rent rond om hem te zoeken. Ik vind hem buiten op het terras onder een stoel en hij is zo slap als een vaatdoek.
Paul en ik rukken ons los uit de chaos en gaan naar de schoenmaker. Die is bezig zijn kraam te sluiten, dus zijn we net op het nippertje en anders had ik nog een paar dagen langer mijn sandalen moeten missen.

De chickenbus (zoals de lokale bussen genoemd worden in Centraal Amerika) naar Ostional naar het zuiden is er nog niet en daarom besluiten we nog snel een ontbijtje te scoren bij een van de local eethuisjes in de overdekte markt.
Om mee te nemen een sandwich gezond en een portie gegrilde kip. We bestellen een ontbijt met roerei om ter plaatse te eten. Terwijl we wachten op het eten gaat Gerrel ff kijken of de bus er al is. En dat is zo. Gerrel zet vast een tas op een bank zodat we verzekerd zijn van een zitplaats. Terug bij de eettent blijkt dat ze alles hebben ingepakt. Gerrel koopt nog snel wat flesjes IJsthee en water. Terwijl zij weg is, komt er al iemand om te vertellen dat de bus gaat vertrekken. We stappen maar vast in waarna we nog een half uur moeten wachten en de vliegen van ons af slaan. Wel vast een halve sandwich verorbert. Paul en ik zitten ieder op een eigen bank(je). Als de bus eenmaal vertrekt vult hij zich snel. We gaan samen op één bankje zitten zodat we niet voor aso buitenlanders worden aangezien. De rit is weer heel erg hobbelig maar gelukkig veert de bus goed. De chauffeur rijdt alsof hij op een paard zit en heeft daarbij luid Salsa en Merengue muziek aan. We stoppen onderweg vaak om mensen uit te laten stappen en nieuwe mensen op te pikken. We moeten dwars door 2 snelstromende rivieren (ongeveer 50 cm diep) en drijven gelukkig niet af… Volgens Paul zal het niet zo’n vaart lopen………………. maar dat zegt hij altijd!
We worden op een gegeven moment afgezet bij een groot bord met Hostal Maritimo COCO. Daar is een klein winkeltje bij de ingang en daar kunnen we de rugzakken kwijt. Bij de receptie van dit enorm uitgestrekte complex is het goedkoopste een stapelbed helemaal aan de rand van het uitgestorven complex. Het is wel vlak aan zee maar de douche en het toilet liggen wat verderop. Ik vind het niet echt uitnodigend en ook niet veilig. Paul lijkt het wel wat omdat hij daar ongestoord als naturist kan leven…..

We besluiten verder te kijken en passeren een hele mooie grote villa waar een man naast het zwembad ligt te zonnen. Het blijkt de eigenaar Jim te zijn van GUESTHOUSE VARADERA. Hij heeft ook stapelbedden voor $ 20 p.p. G zegt dat we nooit meer betalen dan $ 10 p.p. en bij uitzondering $ 12.50 en of er over zijn prijs valt te praten. Hij adviseert ons eerst nog verderop te aan kijken bij een hostal met de naam ALUX. Daar is niemand te bekennen en het ziet er troosteloos en verwaarloosd uit. Paul wil het liefst naar de eerste accommodatie omdat hij daar makkelijk als naturist kan lopen. Gerrel wil liever naar het hostal van Jim. Wat te doen? Dit zijn van die moeilijke momenten onderweg waar we toch altijd weer goed uitkomen. Paul blijft nog wel een poos mokken…We hebben onze portie ei opgegeten en dat was heerlijk. Daarna allebei een korte power siësta. Paul in de hangmat en Gerrel op de bank. We slapen al snel met het geluid van de branding, om wakker te worden met een duik voor Gerrel in de oceaan en dan is het tijd voor het avondeten.
Voor ons diner gaan we om 18.30 naar het vlak naast ons guesthouse gelegen restaurant LA PUESTA DEL SOL (zonsondergang). Het restaurant is dicht en verwijst ons naar het restaurant bij Alux. Dus naar de andere kant van de baai lopen maar daar zit ook niemand. Wel lopen we de eigenaar tegen het lijf. Hij vertelt, met dubbele tong, aan 2 andere gasten dat zijn restaurant wegens omstandigheden gesloten is en dat ze naar Puesta del Sol moeten. Wij kunnen ze waarschuwen dat ze zich de moeite kunnen besparen. Iemand oppert daarna dat we de heuvel op kunnen naar een B&B waar de eigenaar Bill Hayze pizza’s zou maken. In het pikkedonker een lastig pad opgeklommen en helaas blijkt de beste man zijn laatste pizza 4 jaar geleden te hebben gemaakt, voor klanten althans.

Met een hongerig gevoel terug naar ons guesthouse en daar vertelt dat we niets hebben kunnen vinden. Jim die aan het koken is, nodigt ons uit om met hem en zijn gasten mee te eten. Hij heeft lekkere malse runderlapjes in een zalig gekruide saus op basis van Maggi blokjes!! Daarbij rijst en groente. Gezellig samenzijn met Jim, zijn Duitse vriendin Ina, zijn dochter Heidi en een Duitse vriendin van Ina met haar Nica vriend en hun hondje. Goed gesprek aan tafel over de rol van hulpverleners uit het Westen. Ina start een bibliotheek project in Granada. Na het eten maken we een planning voor WBJN, ronden het verhaal van Guatemala af en zoeken er foto’s bij uit. Gerrel is heel moe en gaat om 23.30 uur naar bed, na douche en verzorging wond Paul.
Buena Noche

Maandag (20/9) is een luie vakantiedag die we starten met een frisse duik in zee. Paul voor het eerst sinds een hele poos met zijn beenwond in het water. We doen vandaag zelf de catering omdat alles dicht is op playa Coco. Voor ontbijt heerlijke gebakken eieren met tomaat en ui en ’s avonds een aardappel/tonijnsalade.
Met Ray maken we een afspraak voor de volgende dag . Hij komt ons ophalen om 1.00 uur p.m.. Verder is het de hele dag luieren op de ligstoel, een klein blokje om naar een piepklein en heel authentiek gehucht met 8 huizen en 2 winkels.
Paul probeert 2 lampen bij het zwembad te repareren maar dat is wat lastig omdat de stroom de hele dag eraf is.’s Avonds maakt Paul een klein gezellig kampvuurtje op het strand en Gerrel’s ogen vallen al snel toe. (ze was om 6.15 uur al weer op). Door het zwemmen is de wond van Paul toch weer minder. Het gat is groter, maar gelukkig niet ontstoken. We zijn er veel mee bezig!
De volgende ochtend ga ik dus alleen zwemmen en daarna bakt Paul onze eieren in de magnetron omdat het gas op is. Een ei komt eruit alsof het eigeel de krater is van een vulkaan. Paul klust verder aan de lamp en Gerrel bereidt de reis voor naar Costa Rica.

Op de afgesproken tijd staat Ray voor de deur in een Toyota 4W Drive. We maken met hem een hele spannende tocht over steeds slechter wordende wegen. We dachten al iets meegemaakt te hebben…., maar dit sloeg echt alles! Soms moet hij zich een weg banen in de bush omdat er geen weg meer is…We rijden dwars door 2 snel stromende rivieren van ongeveer een halve meter diep. Een enorm avontuur: Gerrel vindt het eng. Ze wordt achterin helemaal door elkaar geschud door de talloze kuilen en bulten. En, het is een lang stuk. Op een gegeven moment passeren we borden met SECRET COVE.
Er is nog weinig gebouwd. Eén modelwoning is af en een appartementen complex is in aanbouw. Maar alle bouw ligt stil door de crisis en door het regenseizoen. Bij aankomst regent het er ook heel hard. We kunnen dus niet zien hoe het eruit ziet bij zonnig helder weer. Het uitzicht is ook minder dan anders. Desondanks is het heel erg mooi en perceel 11 waar het over gaat heeft een sublieme ligging met 360 graden uitzicht over baai met vele eilanden en over bergen. We zien goed voor ons wat een paradijselijke plek dit kan zijn om te relaxen. Het strand is er ook heel mooi: een baai met hier en daar wat rotsen.

De terugweg is nog wilder, helser dan de heenweg: Het bier van Ray klotst uit zijn blikje door de bulten en kuilen en verder regent het pijpenstelen. Ray spreekt non-stop over het project en dit maakte de reis nog vermoeiender. Eigenlijk heb ik al mijn aandacht nodig om mijn evenwicht te bewaren, maar ik wil ook graag horen wat hij vertelt. Slopend. Na ons wat opgeknapt te hebben gaan we ’s avonds met z’n drieen dineren in het sjieke en smaakvol ingericht restaurant COLIBRI. Ray vertelt verder over zijn project en beantwoordt al mijn vragen heel oprecht en duidelijk. We hebben daar te veel wijn gedronken en Gerrel kan er niet door slapen. Er is ook een zwaar bromgeluid van een airco van de buurman en het is weer veel te warm en benauwd in de slaapkamer.

De volgende ochtend op woensdag 22 september wordt Gerrel om half zes wakker met hoofdpijn en staat om 7 uur op, geradbraakt. Na het ontbijt verhuizen we naar een ander Guesthouse: Hostal LA TERAZA. We nemen daar de koelste kamer op de tweede verdieping met uitzicht op het dorpsplein met kerk aan de ene kant en de zee aan de andere kant. Gerrel voelt zich heel slap en trillerig. Ze installeert zich rond lunchtijd in de hangmat met uitzicht over de oceaan en met een koele bries. Ze wordt steeds beroerder en krijgt last van hartkloppingen, een heel hoge pols (100) en koorts bijna 39 C.. Pul gaat pinnen en boodschappen doen en Gerrel is blij als hij weer thuis is. Tegen de avond wordt het er niet beter op en we besluiten naar de kliniek te gaan. We willen een taxi omdat Gerrel heel slap is en omdat het giet van de regen. Maar geen taxi te vinden dus onder een kleine plu rillend erheen. De kliniek is een vervallen en vies gebouwtje. Het is gebouwd van geld afkomstig van een Zweedse donatie. Er brandt bijna geen licht. We hoeven niet zo lang te wachten in het halfduister. De diagnose van de dokter is direct: dengué op basis van temperatuur en bloeddruk. Hij wil dat ik mijn bloed en urine laat testen maar daar was het inmiddels te laat voor. Paul haalt eten: kip met rijst en banaan Het smaakt gelukkig eerlijk!

De volgende ochtend (23/9)gaan we om 8 uur naar het lab, dat achter de apotheek ligt. Eerst moeten we betalen in de apotheek. Daarna gaan we door een rommelige binnenplaats naar een kamertje in de hoek. Ik moet naar de WC van de apotheek (heel vies, geen papier, geen water…)
De laborant is aardig en pakt een schone injectiespuit uit nieuwe verpakking. Op mijn verzoek maakt hij mijn elleboog eerst schoon met een schoon watje met alcohol. Hij vindt dat een tikkeltje overdreven, maar doet het toch wel. We gaan een paar uur naar huis en om 12 uur doen we onze opwachting voor de uitslag. We zijn opgelucht: het is geen malaria en geen dengué. Met de uitslag retour naar de kliniek. Een jonge dokter van 28 jaar geeft al snel de diagnose op grond van de testuitslagen: urineweg infectie en daarvoor schrijft hij antibiotica en anti misselijkheidspillen voor. Zowel consult als pillen zijn gratis in de kliniek. De vrouw die echter aan het pillen loket staat is heel chagrijnig en ik schat zo in dat ze het er niet mee eens is dat wij met onze rijke Euris niet mogen betalen… Ik voel me er ook niet echt lekker bij en daarom geven we aan de eerste de beste zielige mankepoot een flink bedrag om toch iets terug te doen. De beste man weet niet wat hem overkwomt en gaat zelfs Pauls hand kussen… Dit verhindert niet dat Paul een paar uur later ook verhoging krijgt met dezelfde verschijnselen als ik: slap en trillerig. Ik had geen last van het klassieke symptoom van blaas ontsteking namelijk pijn bij het plassen. De rest van de dag lig ik in mijn hangmat en Paul op de bank.

Die nacht hebben we een slechte nacht. We zijn allebei beroerd en daarbij komt dat het ’s nachts zo hard regende dat de vloer al snel blank stond en we midden in de nacht met handdoeken het ergste moesten opdeppen/ uitwringen etc. We verkassen daarom de volgende dag naar een andere kamer in de hoop dat we daar droge voeten zullen hebben. Helaas de wind draait en ook in die kamer moeten we heel wat keren drogen. Maar we henibben et de fut om weer terug te verhuizen.
We gaan weer naar de kliniek, dit keer voor Paul. Hij moet ook een urinetest laten doen. Met de uitslag terug naar de kliniek en de arts denkt dat Paul ook een infectie aan urinewegen heeft, maar minder overtuigend dan bij Gerrel. Omdat zijn beenwond intussen dik en rood is geworden, schrijft de arts een breed spectrum antibioticum voor en paracetamol voor de pijn. Het is een wonder om te zien hoe snel het effect te zien was bij de wond; minder rood. Voor het overige is het minder duidelijk. Paul gaat naar bed en eigenlijk zal hij hierna 15 dagen lang, op 1 of 2 oplevingen per dag na, blijven slapen. Hij was voortdurend moe. Na de kliniek gaan we die dag allebei slapen en ik voel me zo goed als ik later wakker wordt dat ik in mijn eentje naar de kapper ga. Wel ben ik doodop als ik thuiskom. Paul vezamelt alle energie om soep te scoren maar kan het niet vinden en komt thuis met pasta. Hij kan niet tegen de lucht, wordt misselijk en eet alleen een banaan. Gerrel eet met smaak. Telkens als we uit de kliniek komen gaan we heel kort bij Ray langs om te vertellen hoe het met ons is en dat we nog geen energie hebben voor een afspraak.

Op zaterdag 25 september wordt Gerrel doodziek wakker en is heel misselijk. Paul idem dito en zijn koorts is > 39. We maken ons nu toch wel zorgen en ik ben er niet gerust op. We plannen ook wat we moeten doen als we nog veel zieker worden. Ray wil ons dan wel naar het Amerikaanse ziekenhuis in Managua rijden. We besluiten een mail te sturen naar Lucas onze huisarts in Amsterdam met een foto van de testuitslagen en hem om een second opinion te vragen. Dit alleen al gaat onze krachten te boven en we moeten een paar keer rusten voordat de mail af is. Na de siësta gaan we weer naar de kliniek omdat Paul zich echt heel slecht is gaan voelen en de beenwond lijkt te verslechteren . Dit keer moeten we ruim 3 uur wachten en een hele poos staan omdat het heel druk is. Gerrel wordt steeds zieker en kan zelfs het gesprek met een andere nederlander in de wachtkamer niet volgen. De dokter kijkt naar de wond van Paul en terwijl Paul op 1 been staat te balanceren knijpt hij plotseling zonder waarschuwing KEIHARD om de wond. Ik val bijna flauw ! Intussen had ik ruim een maand 2 a 3 keer per dag Pauls wond verzorgd en het voelde alsof die dokter mij kneep. Ik was bang dat Paul zijn evenwicht zou verliezen of zelfs weer flauw zou vallen. Gelukkig gaat het goed. Onderweg naar huis kopen we cranberry sap voor Gerrel. Verder wat pakjes Instant soep. Dat is eigenlijk het enige dat er goed ingaa. Verder smaakte alles vies, zelfs brood.. Gerrel is nog steeds vreselijk misselijk en als Paul haar hoort kreunen en schreeuwen volgt er een giga golf……. en daarna is Gerrel een stuk opgelucht. Vlak voor het slapen lukt het eindelijk met ons laatste beetje energie om de mail naar de huisarts te verturen. Helemaal uitgeput zijn we ervan….

De volgende dag, zondag 26 september is Gerrel nog steeds straal misselijk. Zij wordt wakker en is te laat uit bed om een kotseruptie voor te zijn. Ze krijgt het vol over zich heen in bed ! Nu begint ze toch maar met de antimisselijkheid pillen, maar daarvan wordt ze suf, slaperig en duizelig. Ook haar zicht wordt er slechter van. Paul voelt zich gelukkig iets beter, wel met een vieze metaalsmaak in zijn mond. Hij skypet met Erik. Wat later trekt er een muzikale evangelische optocht voor ons huis langs. Tijdens de siësta repeteert onze huisgenoot Sebastiaan met een vriend: beiden op gitaar. Sebastiaan heel erg goed en de vriend VIRTUOOS !!! Het geeft wat afleiding, wij genieten voorzichtig van hun samenspel en maken er filmopnames van. Na de siësta besluiten we er even uit te gaan, in ieder geval te proberen hoe het voelt. We gaan pinnen en aan de boulevard vinden we een tent met overheerlijke volle groentesoep (INEZ, waar we eerder waren). De frietjes laten we staan….We zijn allebei gevloerd als we thuiskomen. Paul heeft weer koorts > 38 en over zijn hele lijf flinke spierpijn. We kijken nog een beetje naar een komische film met veel mooie Mariachi muziek en we gaan vroeg naar bed.

Maandag 27 september hebben we allebei de hele dag geslapen of op de bank gehangen. Niet vooruit te branden en lusteloos.
Dinsdagmorgen 28 september wordt Gerrel redelijk goed wakker. We ontbijten buiten de deur in een mooi hip café EL GATO NEGRO. Daarna gaan we weer slapen en om 14.00 uur met wat urine van Gerrel in een potje naar het lab. In afwachting van de uitslag zijn we met een lange vragenlijst over zijn onroerend goed project bij Ray langsgegaan om precies te weten wat het behelst. Gerrel schrok later van de uitslag van de test want er was bloed in haar urine aangetroffen en dat zou niet horen… We hebben weer bij INEZ gegeten en helaas was er op onze laatste avond in SJDS geen mooie zonsondergang.
Thuis heb ik heel erg lopen dubben en na veel 5 en 6'en per mail een bod uitgebracht op lot 11. Een uur later was mijn bod integraal geaccepteerd. Dus was is bijna eigenaar van een stuk grond met paradijselijk uitzicht! Had ik toch lager moeten bieden ? Ik was heel blij en heb toen snel mijn rugzak gepakt.

Woensdagmorgen 29 september gaat om 7 uur de wekker. De afspraak was dat we om 7.30 bij Ray zouden ontbijten en het contract zouden tekenen. Ray komt veel te laat omdat hij wordt opgehouden door een vriend die zijn lievelingsthema windmolens had aangeroerd. We vinden het vreemd dat hij er niet is omdat we juist de indruk hadden dat hij stipt was in zijn afspreken. Wij worden ongerust en zelfs ook zijn huishoudster…..ze gaat hem tegemoet richting strand. Even later komt hij binnen. De papieren zijn snel getekend. Nu moet ik Ray nog machtigen om namens mij te handelen in deze aankoop. Hij heeft een afspraak met zijn advocate Jeanet ergens bij een rotonde richting grens met Costa Rica. Eerst halen we onze rugzakken op en pinnen $ 150 om de advocate te betalen. We treffen elkaar zoals afgesproken bij de rotonde. Ray parkeert de auto op de vluchtstrook en Jeanet stapt bij ons in de auto. Gerrel tekent de papieren in de auto. Daarna maken we buiten de auto een foto van ons drieën. Ray rijdt ons naar de grens met Costa Rica en legt uit hoe de grensovergang in zijn werk gaat, welke loketten we langs moeten en waar we iets moeten betalen. (wordt vervolgd in Costa Rica)