Reisverslag 5-9 Vertrek uit Guatemala

Wij zijn inmiidels alweer ruimschoots in Nicaragua. De fotos van Honduras staan wel al op http://picasaweb.google.com/pc.de.ridder. Hier volgt ons laatste deel over Guatemala.

El Dia de Los Derrumbes (de dag met de lawines)

Vanuit Quetzaltenango (Xela), na een week ploeteren op het Spaans, hadden we een weekend bij het Lago van Atitlan willen doorbrengen om lekker op te warmen, uit te rusten en eindelijk de veel beschreven vulkanen en het meer in al zijn pracht te zien. Maar het had de hele week extreem veel geregend en voor dat weekend zag het er nog slechter uit: 100% regenkans, dus vulkanen nog steeds in de wolken en fris. Wij besloten daarom om het meer over te slaan en direct door/terug te gaan naar Antigua, wederom met Adrenalina Tours. We moesten tussen 8u en 8.15 klaar staan voor het huis van ons gastgezin in Xela. Om 7.35u stond de chauffeur echter al voor de deur en moesten wij nog ontbijten. Hij zei dat we vroeg moesten gaan om op tijd aan te komen… We spraken af dat hij om 7.55 terug zou komen en wij dan klaar zouden staan. We waren de 1e in de minibus en kozen een mooie plaats voorin.

Toen we Xela uitreden was het busje vol met toeristen, de meesten met als bestemming Panajachel (Pana), een Mexicaanse (Gina) ging naar Antigua. Wij zouden bij de splitsing Los Encuentros worden afgezet en daarna worden opgepikt door een busje dat vanuit Pana naar Antigua reed (zie tekening/foto route). Echter, onderweg kreeg de chauffeur (Ricardo) via zijn mobiel het bericht door dat de weg naar Pana versperd was door een flinke lawine en dat de toeristen die daarheen wilden 2km te voet zouden moeten gaan om Pana te bereiken. Dat betekende dat er ook geen vervoer was vanuit Pana (om ons op te pikken). Dus was besloten dat wij plus Gina mee zouden rijden tot de wegversperring en dat Ricardo ons daarna naar Antigua zou brengen. Deze omweg duurde voor ons een uur langer dan gepland. Bij de groep voor Pana was ook een Italiaanse die voor 2 uur naar Pana ging om daarna door te gaan naar de hoofdstad omdat ze nog dezelfde dag een vliegtuig moest halen. Ik stond erbij toen Ricardo haar probeerde te overtuigen Pana over te slaan en met ons mee te gaan, maar dat wilde ze niet. We waren ongeveer een goed half uur onderweg richting Antigua toen de Italiaanse belde op de mobiel van Gina en smeekte om toch met ons mee te mogen rijden. Want het bleek dat passage zelfs voor voetgangers onmogelijk was! Ricardo voelde hier niets voor. Hij had haar toch gewaarschuwd! Er zou genoeg vervoer zijn om zelf terug te gaan.

Even verderop maakten wij een korte stop bij een Mirador (uitkijkpunt over het Lago de Atitlan). Een mooi uitzicht, maar helaas waren de vulkanen nog steeds verstopt achter dikke wolken. Een stukje verder op de Central American Highway zei Ricardo: wat een geluk dat jullie niet naar Pana wilden/hoefden. Dat had hij beter niet kunnen zeggen….. Langs de hele route naar Antigua lag er puin op de weg, dat van de steile, niet afgedekte hellingen op een en soms wel twee rijstroken was gevallen. Waar het op één strook lag, moest het verkeer over de andere rijstrook; dit werd simpel aangegeven met stenen of takken op de weg, niet altijd even duidelijk. Waren ze beide versperd dan moesten we door de berm. Na een tijdje stuitten we op een stilstaande file en dat bleek te komen doordat er verderop (4 km) een lawine over de hele breedte van de snelweg was gevallen: dus lange files aan weerskanten.

Toen we de ernst van de situatie begrepen, besloot Ricardo een heel eind terug te rijden naar een restaurant en daar het vervolg af te wachten. We waren daar rond 11u en zijn gebleven tot plm 14.30u. Het was een geslaagde en rustige lunch, we moesten toch wachten. Ricardo en Gina bleken heel gezellig gezelschap. Paul raakte in het restaurant aan de praat met een Zwitser en zijn Guatemalteekse vrouw over het thema veiligheid. De Zwitser vertelde dat hun dochter van 14 jaar nog nooit met openbaar vervoer had gereisd of met een fiets de straat op was geweest. Zelf woonden ze in een omheinde compound met rondom camerabewaking en Security Officers. Volgens hem was het ergste een bende met de naam MARAS, een grote groep losgeslagen jongeren met veel tatoeages die veel onheil aanrichtten. Om tot deze groep toegelaten te worden moet iemand minstens een moord en een aantal inbraken gepleegd hebben.

Na een tijd is de Zwitser is op pad gegaan om te zien of er al beweging kwam en hij had met Ricardo de telefoonnummers uitgewisseld. Ongeveer een uur later kwam er een telefoontje dat er weer verkeer door kon, maar dat het mondjesmaat ging. Aan beide zijden waren alle 4 rijstroken vol auto’s, vrachtwagens en bussen geparkeerd. We hebben nog maar even gewacht en zijn toen ook gaan rijden tot we op een zeer langzaam rijdende file stuitten; het bleef blijkbaar een bottleneck. Onderweg zagen we menige Derrumbe (wegverzakking), maar niet zodanig dat het de oorzaak van de versperring kon zijn. De auto’s en bussen walmden dikke wolken uitlaatgassen uit. De lucht in de langzaam rijdende file zag zwart en was bijna niet te harden, Gerrel kreeg er hoofdpijn van. Rond 16.00u zijn we in Antigua. We zijn uitgeput na een reis van 8u, die normaal 2,5u duurt!!!

We gaan in Antigua weer naar hetzelfde hotel als de vorige keer: El Viajero (de reiziger). ’s Avond waren we nog steeds uitgeteld en van al onze plannen om flink te gaan stappen in Antigua kwam niets terecht, om 11u ging bij ons het licht helemaal uit. De hele nacht had Gerrel ontzettende buikkrampen, buikloop en zij was zwak, ziek en misselijk. Ik maakte me flink ongerust. De volgende morgen ging het gelukkig wat beter en konden we samen genieten van de koffie in de tuin en vooral van de zon. Die hadden we gemist in Xela! We overwogen nog een excursie naar een vulkaan maar dan hadden we eerder moeten opstaan. ’s Middags waren de vulkaantoppen weer in de wolken gehuld. Op de markt heeft een schoenmaker Gerrels schoen gelijmd voor 5 LEMPIRAS (€ 0,20!) en nog beter dan de bison kit van Paul. We hebben wel heerlijk geslenterd door de romantische straatjes van Antigua. Onderweg hebben we genoten van 2 authentieke Marimba orkesten met prachtige instrumenten, vol overgave bespeeld door muzikanten van jong tot oud. Ook hebben we een heel chique hotel bezocht: CASA SANTA DOMINGO, een voormalig klooster. In dit complex bevinden zich behalve een hotel ook twee interessante musea. Alles heel sfeervol. Niet poenerig. Gerrel zou hier wel willen vertoeven als ze de staatsloterij zou winnen.
We hebben heelluxe en superlekker gegeten in het restaurant van keukenprins HECTOR, haute cuisine, met een goed glas wijn. Dit sublieme restaurant heeft maar 3 tafels en een open keuken, heel intiem.

We hadden ’s middags al kaartjes gekocht bij het inmiddels vertrouwde Adrenaline Tours voor onze trip naar COPAN in Honduras. We moesten vroeg uit de veren om 3.00u!!! Om 4 u vertrok de minibus. Er was ons gezegd dat deze weg zonder problemen was. Maar ook nu weer landslides en rivierstromen over de weg. Op een plaats was de weg helemaal ingezakt, onduidelijk of er nog een bodem onder zat. Voor ons stopte een pick-up met 3 mannen met grote geweren. Gerrel schrok, was dit het gevreesde moment, nog vlak voor het verlaten van Guatemala? Zouden we het overleven? Het bleek een beveiligingsauto van een luxe toeristenbus te zijn, die vooruit reed m de weg te checken. De bus bleek er niet overheen te kunnen en moest omrijden. Wij laveerden voorzichtig tussen de blokken asfalt, hielden alsnog de adem in, maar stapvoets haalden we de overkant. We hoefden niet eens te duwen of te springen. In het busje zat een stel uit Canada en Italië, dat we later nog vaker tegen zouden komen en een Hondurese die ons van de veiligheidssituatie in Honduras op de hoogte bracht. Dit thema komt later weer aan de orde.

Bij de grensovergang aangekomen moesten we allemaal uitstappen, de bagage kon achterblijven . We werden gedirigeerd naar een aantal loketten voor uitstempelen en instempelen. Intussen werden we hinderlijk voor de voeten gelopen door geldwisselaars. Wijzer geworden door onze eerste geldwissel bij de grens van Belize, wisten we nu de koers en hadden we gezorgd nog maar een klein bedrag aan Lempiras bij ons te hebben. Daarna hadden we helaas geen geld meer voor het toilet! De grensovergang verliep heel soepel. Daarna stapte iedereen weer in en reed het busje ons naar COPAN (Maya ruines) in HONDURAS.