Costa Rica, Panama en Thuiskomst 2012

OUD 2010 & NIEUW 2012

NIEUW 14 juni 2012
We zijn nu 2 jaar verder en we gaan binnenkort weer op reis. Paul moet wel nog even zijn huis verhuren en behoorlijk wat opruimen, maar dan gaat het weer gebeuren. Dit keer starten we in Tobago. Ons vertrek uit Amsterdam is op 2 juli 2012. We zijn van plan daarna door te reizen naar Venezuela of Suriname, Aruba, Columbia, Panama, Costa Rica en Nicaragua. Van daaruit vliegen we naar New York, daarna gaan we vrienden opzoeken in Maine met de Greyhound bus en vanuit Boston vliegen we terug naar Amsterdam. Dan zal het inmiddels half oktober zijn en wij zullen weer veel ervaringen rijker zijn....
(wordt vervolgd)

Wie benieuwd is naar de afloop van onze vorige reis door Centraal Amerika, want dat hadden we nog niet beschreven, kan dat hieronder lezen met een paar foto illustraties. Voor ons is het een manier om er weer in te komen!

OUD oktober 2010
Reisverslag COSTA RICA 29/9 tot 12/10.
We zijn uit Ray’s auto gestapt en hebben zijn hele uitleg over de procedures bij deze grens goed in onze oren geknoopt. Het regent pijpenstelen en we laveren tussen de diepe plassen door. Ook waait het heel hard en binnen de kortste keren zijn we tot en met ons ondergoed doorweekt. We moeten druipend 5 loketten passeren en die liggen hele einden uit elkaar. Gelukkig verlopen alle formaliteiten gladjes.

Zo langzaam aan is het lunchtijd en we bezwijken voor de heerlijke geuren die uit het Selfservice restaurant komen. Paul raakt in gesprek met een Costaricaanse buurman die terugkomt van een acupunctuur cursus die hij gevolgd had in Nicaragua.

Doordat er een probleem is met de watervoorziening zijn de toiletten gesloten. Mijn blaas staat op knappen. Op doktersvoorschrift moet ik geen plas ophouden om het risico van een nieuwe blaasontsteking te verkleinen. Ik ga op pad en vind na lang zoeken een afgelegen vervallen toiletgebouw zonder deuren. De potten zijn tot over de rand vol en de stank is niet te harden…..toch kom ik opgelucht terug van deze expeditie. Paul is nog in gesprek en ik steek de weg over naar het NEDU busstation en ga daar kaartjes kopen voor de bus naar Punta Arenas.

De bus vertrekt om ongeveer halftwee en is vol met mannen die niet allemaal even fris ruiken. Paul voelt zich weer misselijk. Ik vlucht voor de stinkende mannen en zoek een plaats achterin. Van medereizigers hebben we begrepen dat Punta Arenas bijzonder onveilig is. Dus besluiten we naar MONTEVERDE te gaan.

Daarom stappen we ergens langs de weg uit bij een Texaco benzinestation. Tegelijk met ons is een Costaricaanse vrouw uitgestapt. Zij moet ook die kant op en omdat het al laat is (17.00 uur) had de buschauffeur een taxi voor ons gebeld, die stond ons op te wachten. Voor $ 60 wilde hij ons wel brengen. Hij en ook de vrouw bevestigde dat er geen normale bus meer reed. Na overleg besluiten we met tegenzin van dit aanbod gebruik te maken en bieden de vrouw aan dat ze mee mag rijden en alleen mee hoeft te betalen wat ze kan missen. De vrouw is erg gereserveerd en niet echt tot een gesprek bereid. Halverwege stapt ze uit zonder te bedanken of gedag te zeggen. Volgens de chauffeur had ze hem verteld geen geld te hebben….

In Mondeverde nemen we onze intrek in hotel TUCAN. Terwijl we ons inschrijven bij de receptie stapt een groepje jongelui het hotel binnen die net met de BUS zijn aangekomen en die hadden ze genomen bij het Texaco benzinestation voor $ 6 !!!!( een tiende van wat wij moesten betalen). Wij zijn dus flink voor de gek gehouden en we vermoeden dat de vrouw dit ook wist en ze zich daarom zo vreemd gedroeg. Zij moest dus net doen of ze niet wist dat er nog een bus ging. We denken zelfs dat zij geld gekregen heeft in ruil hiervoor. Door de kou en de regen, gaan we op zoek naar een pin automaat en warmen ons in de Pizzeria.

Donderdag 30 september staan we na een goede nacht om 10.00 uur op. Paul bakt een eitje. We verkennen het dorp bij daglicht, doen wat boodschappen en gaan lunchen bij CHUNCHIES ( boekwinkel annex café). Vanaf dat we zijn opgestaan heeft het geregend en tijdens de lunch kunnen we elkaar bijna niet verstaan door de herrie van de regen op het golfplaten dak.
Bij Ray in San Juan del Sur hebben we Gigi, een leuke Amerikaanse vrouw ontmoet die in de buurt van Monteverde woont. We nemen ’s middags een taxi en gaan naar het vakantiedorp El Bosque waar zij woont en werkt. Ze is er niet en we laten bij de receptie een bericht voor haar achter. Bij het activiteiten centrum waar Gigi yoga en dansles geeft ontmoeten we goede vrienden van haar: Leo en Alex. Een aardig stel dat daar een kleuter-en lagere school runt. Met Alex en een auto vol opgewonden kleuters rijden we terug naar hotel Tucan. We spreken af dat we ’s avonds met zijn allen zouden kunnen eten. Ze houden nog wel een slag om de arm omdat ze wel een oppas moeten kunnen regelen voor hun kinderen. We hadden een paar mogelijke eetgelegenheden met hen besproken. De eerste (CANAPASTA) was net even buiten het dorp. We waren er rond zessen en dat was duidelijk te vroeg. We waren de enigen in wat meer een dancing dan een restaurant was. Daar wat gedronken en toen via ons hotel (voor eventuele berichten) door naar het restaurant Treehouse. Daar stond midden in de zaak een joekel van een boom en de tafels en stoelen zowel beneden als boven stonden daar omheen. Dit is de chicste eetgelegenheid van Monteverde en we verwennen onszelf met een super garnalencocktail. Nog nooit zulke overheerlijke garnalen geproefd!!! Helemaal perfect qua smaak, textuur en geur!!

Omdat we de volgende dag geboekt hadden voor een vroege excursie naar de Cloud Rain Forest besloten we vroeg naar bed te gaan. Verder waren we nog steeds snel moe als nasleep van onze ziekte. Maar een groep van ongeveer 12 Amerikanen, Australiërs etc. kwam tegen 2 uur in de ochtend luidruchtig thuis, misschien wel uit de dancing Canapasta, en ze bleven dronken schreeuwen, lallen en ruziën tot bijna vijf uur. Zowel Gerrel als Paul hebben afwisselend aardig en boos geprobeerd de feestneuzen stil te krijgen, maar tevergeefs. We werden vierkant uitgelachen……….en we hoorden alles alsof ze bij ons in de kamer zaten. De kamers waren van elkaar gescheiden door dunne houten schotten.

Op vrijdagmorgen 1 oktober ging om 6 uur de wekker en werden we door de taxi naar boven gebracht naar de Monteverde Rain Forest. We waren geradbraakt. Het was wel heerlijk dat we eindelijk de zon weer eens zagen schijnen. Bij de receptie bleek dat we allebei een kaartje moesten kopen en dat ons dat $ 72 samen kostte. We vonden dat veel geld maar nu we eenmaal boven waren besloten we het toch te doen. Twee uur later zaten we weer bij de receptie en hadden welgeteld 1 oranje vogel gezien! Iets voorbij de receptie was een voorlichtingscentrum en daar was de tuin ingericht als kolibrie park. Alle kleuren van de regenboog, heel fascinerend die piepkleine vogels met een vleugelslag die zo snel is dat je ze amper ziet. Toen moesten we wachten op de volgende bus of taxi terug naar het dorp en naar ons hotel. Maar dat duurde lang en we vielen om van de slaap. Tenslotte mochten we meerijden met een jong Maltees stel op huwelijksreis. Het liep tegen elven toen we terug kwamen bij ons hotel. De eigenaren putten zich uit in excuses en om onze pijn iets te verzachten, mogen we nog een beetje bijslapen in onze kamer, hoewel we eigenlijk al hadden moeten uitchecken. Gerrel wordt heel naar wakker en voelt zich beroerd. Na onze spullen gepakt te hebben gaan we op pad voor een lichte lunch. Paul gaat bij de bank traveler cheques wisselen en komt er woedend vandaan omdat men zijn handtekening niet had vertrouwd en hij dus geen cent kreeg !

We wilden dit oord zo snel mogelijk verlaten en waren blij toen we in de taxi stapten om 14.00 uur. Tot Gerrel er achter kwam dat ze naast een van de herrieschoppers zat…..Ze is nog steeds woedend en de jongen krijgt het nodige over zich heen…… Desondanks genieten we ook van de adembenemende vergezichten en wanen ons bijna in Zwitserland. We worden afgezet bij een klein bootje om een groot meer over te steken. Als Gerrel hoort dat er veel krokodillen in dit meer zwemmen, krijgt ze het Costa Ricaans benauwd in dit kleine wiebelige en overvolle bootje…. Gelukkig, we komen veilig en heel aan de overkant en stappen daar in de volgende bus die ons naar La Fortuna brengt.

We nemen onze intrek in hotel Dorothée, iets uit het centrum. Vanuit onze kamer en ook vanuit ons bed hebben we een riant uitzicht op de vulkaan. Voor het avondeten lopen we naar het centrum naar restaurant La Parada bij Parque Central. Een hele lange open gevel waarachter een voortreffelijk spotgoedkoop restaurant dat vooral door locals wordt bezocht. Door ons slaapgebrek en door alle indrukken van deze volle dag zijn we allebei voor 10 uur geveld en vallen in een diepe comateuze slaap, half bewusteloos. Tegen half twee maakt Paul Gerrel wakker en vraag haar is dat de vulkaan dat gerommel dat we horen. Gerrel luistert en beaamt dat dit een eruptie moet zijn …..en we slapen allebei direct weer verder….we nemen niet eens de moeite om een blik uit ons raam te werpen op vulkaan La Fortuna……

De volgende ochtend op zaterdag 2 oktober zijn we na een goede lange nacht vroeg op en Gerrel vraagt aan de hoteleigenaar of er iets te zien was geweest van de vulkaanuitbarsting ….……… Hij vertelde heel enthousiast wat een schitterend schouwspel hij had genoten vlak na de uitbarsting. Brede oranje lavastromen en heel helder te zien……en wij maar slapen…….. Het enige wat we hadden hoeven te doen was het gordijn opendoen en dan hadden we vanuit ons bedje deze unieke gebeurtenis kunnen bewonderen……. De laatste keer dat deze vulkaan zo’n uitbarsting had gehad is jaren terug. De avonden/nachten hierna sliepen we heel licht en hopen op een herkansing. Maar niets van dat moois: nu is de vulkaan weer in diepe slaap !
Toen we met de bus het stadje in waren gereden, had ik een hotel gezien met de naam LAS PALMAS en dat had mijn positieve aandacht getrokken. We zijn erheen gewandeld en voor hetzelfde geld hadden we daar een veel grotere , luxere en koelere kamer met een TV. Op een holletje onze spullen opgehaald en de nieuwe kamer ingericht.

In San Juan del Sur had de dokter ons aangeraden om na een week de urinetest te herhalen. Wij dus op pad met onze plaspotjes naar de medische kliniek. Een verademing vergeleken bij de kliniek in Nicaragua: deze hier is schoon en modern. Het lab is helaas dicht tot 16.30 uur en dat betekent dat onze urine dan te oud is. (Daar letten ze in Nicaragua helemaal niet op). Nieuwe plaspotjes gekocht in een apotheek. Onderweg een omeletje voor de lunch gescoord. In ons nieuwe hotel doen we een siësta tot het tijd is om weer richting kliniek te gaan. Gelukkig is voor ons beiden de uitslag negatief. Dit vieren we met een drankje bij de duurste bar van La Fortuna. Na het eten bij ons restaurant La Parrada, valt Paul gelijk weer languit op zijn bed. Als ik hem iets vraag blijkt hij al te slapen en ik raak heel geïrriteerd. Ik begin te schreeuwen dat hij niets doet dan slapen en ik steeds tegen een muur aanpraat, maar Paul slaapt rustig verder en hoort niets. Hij is half in coma. Ik ga zitten schrijven en komt gelukkig weer gauw tot rust en geniet van de stilte, ook hier aan de voet van de vulkaan !

Zondag 3 oktober
We slapen lekker uit, ontbijten met een heerlijk gebakken eitje van Paul en skypen met Erik en met Irma. Alles heel rustig aan. Voor ’s middags staat een excursie op de agenda naar een zwemparadijs inclusief aansluitend buffet. We hebben deze geboekt bij ons eigen hotel. Om 15.00 uur brengt de eigenaar van ons hotel ons in een grote SUV auto in een half uur naar het hotel BALDI met zijn groot zwemparadijs dat bestaat uit 25 warm en koud water baden. De warme baden worden gevoed door vulkanische bronnen. Het water is niet alleen lekker van temperatuur maar ook rijk aan mineralen. Het is heel erg sneu dat Paul hier lijdzaam moet toe zien vanaf zijn luie ligstoel hoe ik van het ene bad naar het andere bad ren. Paul’s wond is nog steeds te onrustig om dit te wagen. Ik haal bier bij een bar die in het water is aangelegd. Je kunt daar zittend op een kruk in het water je drankjes drinken. Het blijft bij dat ene biertje dat een fortuin kost. Tegen etenstijd gaan we naar het restaurant en dan zie ik dat ik nog niet eens alle zwembaden bezocht heb….. Het worden getrakteerd op een rijk gevuld en smakelijk buffet. We mogen zoveel eten als we willen en dit laat Paul zich geen twee keer zeggen. …. VOLdaan worden we na afloop ook weer opgehaald door onze hotel eigenaar. Dit was onze laatste dag in La Fortuna. We kopen ’s avonds kaartjes voor de trip naar Tortuguero.

Om zes uur staan we maandag 4 oktober naast ons bed, pakken onze rugzakken en ontbijten. Om zeven uur worden we door een busje opgehaald bij de receptie van ons hotel. De dikke aardige chauffeur rijdt ons door een prachtig landschap met veel groen en bergen over goede wegen naar de eerste stop voor koffie: Iguana Restaurant. Dan rijden we door tot Guapiles waar de Costaricaanse medereiziger zijn zoontje aflevert bij zijn oma. We vervolgen de weg over zandpaden tot we stoppen bij een rivier. Hier stappen we over op een volle kleine rivierboot die ons met hoge snelheid voert langs dichte overhangende jungle. We zien onderweg een krokodil langs de kant liggen en verder 3 otters, gieren en adelaars. Aan bord zit Gerrel naast een toergids die meteen reclame maakt voor zijn excursie naar de schildpadden en ons ook meetroont naar een hotel. Wij gaan liever naar de naastgelegen iets luxer uitziende accommodatie. Het ligt vlak aan het strand. We installeren ons, maken een korte wandeling en skypen naar Loran en naar Erik. Na een korte siesta gaan we in het dorp op zoek naar een restaurant. Dorp is wat veel gezegd voor een verzameling hutten en barakken. We kiezen voor restaurant Muellecito (= piertje). Het is simpele kost maar goed te doen. Paul had weinig trek in de excursie naar de schildpadden. Gerrel heeft hem overgehaald. Gids Roberto haalt ons om 21.00 uur op bij ons hotel met een soort van infrarood zaklamp. Hij legt ons uit dat we heel stil moeten zijn en geen gewone zaklampen aan mogen doen. Hij legt ook de procedure uit over wat we moeten weten en doen als we onverhoopt in een gat zouden vallen op het strand. We zijn met ongeveer 8 mensen en lopen heel rustig over het voetpad dat langs het strand loopt tot aan km paal 4200. Al snel zien we daar op het strand een grote schildpad (ongeveer 1 m lang) die een kuil aan het graven is met haar voorpoten. Even later zien we een Green Turtle die zich voortbeweegt richting zee. Onze gids legt uit dat als een schildpad gestoord raakt tijdens het proces dat ze dan terug gaan naar zee om het later verderop weer te proberen. Het is (in)spannend in het donker om de gids te blijven volgen en de kuilen te vermijden. Even later hebben we nog meer geluk: we komen aan bij een schildpad die net begonnen is haar eieren te leggen. Als ze eenmaal zover is, legt de gids uit dan raakt ze in een soort van trance. Dan kun je haar ook aanraken zonder dat ze het merkt. De gids houdt de achterpoten wat uit elkaar zodat we (per toerbeurt) nog beter de eieren kunnen zien vallen. Ze zijn zo groot als pingpong ballen. Daarna bedekt de schildpadmoeder haar eieren door met haar achterpoten zand over de eieren te schuiven. Daarbij komt het regelmatig voor dat ze eerder gelegde eieren blootlegt. ’s Middags had onze buurman ons verteld dat het een schouwspel is waar je kippenvel van krijgt en daarmee heeft hij niets teveel gezegd. Ook Paul is zwaar onder de indruk en had het zeker niet willen missen. Na afloop hebben we een kaarsje aangestoken voor onze kamer en genieten na van deze ervaring met een biertje en wat chips. De branding is onze achtergrondmuziek.

Op dinsdagochtend 5 oktober besluiten we een dag extra te blijven in Tortuguero omdat de zon zich eindelijk eens laat zien. We gaan weer het dorp in om informatie te vergaren over het vervolgtraject en we besluiten een bezoek te brengen aan het schildpaddenmuseum dat aan het eind van het dorp ligt. Vergeefse moeite: het is dicht voor de lunch. We lunchen in het mooie eco restaurant Boeda. Jammer was dat er veel herrie was van elektrische schuur-en zaagmachines voor een verbouwing van een nieuw gedeelte. We doen daarna een korte siësta. We zijn nog net op tijd wakker om in de schemering op het strand een grote groep babyschildpadjes te mogen bewonderen die uit hun ei gekropen, zo snel waggelend als ze kunnen over het zand zich haasten naar de zee alsof hun leven ervan af hangt. We krijgen te horen dat gemiddeld van de 100 eieren er 3 of 4 de zee halen. De anderen worden of geplet door een andere schildpad, door honden of roofvogels opgegeten of door mensen geraapt voor consumptie. We moeten in het dorp tegen een zeer ongunstige koers dollars wisselen bij de lokale supermarkt om ons hotel te kunnen betalen en de touroperator die ons hiervandaan zal verder brengen. In ons hotel deed de pinautomaat het niet en dat was al meer dan een week…… We zoeken op internet informatie over wat we verder kunnen verwachten op onze reis door Costa Rica. We lezen over het Carnaval in Limon en proberen op internet te achterhalen naar welke plaats we het beste kunnen gaan. Limon staat bekend als bijzonder onveilig en daar willen we dus zeker niet slapen!! Op het eind van de dag genieten we nog van een Cuba Libre op ons kaars verlichte terras en dan is het tijd voor de nachtzoen.

Op woensdag 6 oktober is Gerrel vroeg uit de veren. Nieuwe avonturen lonken. Tot zover zijn we heel blij in Costa Rica omdat we ons eindelijk beter voelen (na bijna 2 weken doodziek zijn), er zoveel te zien is en het reizen makkelijk gaat. Het enige minpunt is dat alles wel behoorlijk duurder is dan in Nicaragua. Maar dat nemen we voor lief en we besluiten te genieten van onze laatste vakantieweken. We verlaten Tortuguero rond kwart voor tien in een kleine overvolle rivierboot. Omdat er niet voor alle bagage plek is in het vooronder, stouwt de kapitein het gangpad helemaal vol en krijgen sommige passagiers deels bagage op schoot. De kleine dikke en lelijke kapitein kan zijn ogen niet afhouden van een jongedame met diep decolleté die naast hem zit. Zij mag van hem aan het roer en dat vind ik compleet onverantwoord. Hij zit er wel naast maar let niet continu goed op. Hij zit namelijk bovenaan het trapje naar het voordek waar zijn uitzicht in de boezem nog beter is! Ik wind me hier behoorlijk over op maar Paul vind dat ik overdrijf….. ja, hij kan zich wel in de kapitein verplaatsen…. Gelukkig was er genoeg afleiding. We voeren langs fraaie ongerepte jungle, en zagen onderweg veel vogels (o.a. ibissen) en een reuze krokodil die zijn siësta deed. Zo nu en dan minderden we vaart als we langs piepkleine dorpjes voeren waar alle kinderen aan de kant ons stonden toe te zwaaien. We werden onderweg overvallen door een wolkbreuk en kregen van de kapitein regenjacks en poncho’s om droog te blijven. Doordat de wind opstak werd het een hele natte boel aan boord, maar we bleven droog en de bagage ook. De kapitein heeft met het slechte weer het roer gelukkig zelf ter hand genomen. Steeds meer mensen vallen in slaap door de monotone brom van de motor. De kapitein probeert nog een gesprek te voeren met zijn buurvrouw maar zij geeft geen sjoege meer en kijkt strak de andere kant uit….en valt dan ook in slaap. Dan zie ik in de achteruitkijkspiegel dat de kapitein zelf ook tegen de slaap zit te vechten en hij moet nog een paar uur doorvaren. Ik heb het op een gegeven moment zelfs heel erg met hem te doen. We hebben onderweg leuk contact gehad met een Frans stel van onze generatie die ook op de bonnefooi aan het trekken zijn. Het klikt. We worden aan de wallenkant onthaald door de plaatselijke taxi maffia die ons voor een absurd bedrag naar Moin willen rijden. We roepen in koor: ‘we take the bus’ en lopen met z’n allen langs de haven en door een industrieterrein naar de bushalte. Na een kwartier wachten wijst een passerende fietser ons de juiste bushalte een eindje verderop. Na een kort ritje worden we afgezet bij een heel mooi busstation in Limon. In afwachting van de bus naar Puerto Viejo doen we ons tegoed aan een overheerlijke lunch van een restaurant in het busstation. Het Franse stel stapt uit in een plaats een half uur voor Puerto Viejo. We wisselen e-mails en mobiele nummers uit en nemen uitgebreid afscheid van elkaar met de belofte contact te houden om elkaar verderop weer te treffen. Als blijkt dat de bus voorbij Puerto Viejo doorrijdt tot Manzanillo besluiten we te blijven zitten tot Punta Uva Arrecife een strand dat ongeveer 15 km ten zuiden van Puerto Viejo ligt. We hadden in een gids gezien dat daar een hotel Angela was. We stappen ergens bij een kruispunt van de kustweg uit en zien daar een groot bord met een aantal pijlen naar hotels, waaronder naar hotel Angela. We lopen via een kronkelend zandpad naar zee en komen uit bij hotel Arrecife. Bij navraag bleek hotel Angela niet meer te bestaan. Nikki een enthousiaste, ondernemende Nederlandse meid wist ons te vertellen dat de dame Angela inmiddels 89 jaar is en nog wel iedere dag een koffie komt drinken in dit hotel. Er was geen ander betaalbaar alternatief in de buurt en na flink afdingen mogen we hier blijven in een fraaie kamer voor $ 30 (in plaats van $ 40). Het eten is ook niet goedkoop maar er komen zulke lekkere geuren uit de keuken dat wij alras daar aan tafel gaan voor het diner. Na een toch wel lange en vermoeiende dag voelen we ons moe maar voldaan na de overheerlijke fajitas met pasta en bier en de uitstekende muziekkeuze van Nikki. Vanaf ons tafeltje zien we uit over het strand en de zee. Een heerlijke plek. Nikki is hier nu een paar maanden en werkt voor een Bulgaar die dit hotel sinds een jaar runt. Ze werkt er een paar uur per dag in ruil voor kost en inwoning. In feite is ze op zoek naar een eigen plek. Ze droomt van een guesthouse met een gezonde keuken. Ze weet veel van (onbespoten) groenten en fruit en wil die zelf gaan verbouwen. Voldaan gaan we naar onze balzaal van een slaapkamer in een houten gebouw op het strand naast het restaurant. In het begin van de nacht steekt er een zo’n harde storm met slagregens op dat Gerrel de halve nacht wakker ligt door het kabaal. Ze ligt al te denken aan wat we moeten doen als de zee inene hoger zou komen….

Donderdag 7 oktober is Gerrel weer als eerste uit de veren om 7 uur. Paul staat om 8.30 uur op en samen genieten we een snelle duik in zee voor het ontbijt. Bij het afrekenen moeten we de bedrijfsleider helpen herinneren aan de afgesproken discount van 25 % en we moesten Nikki erbij halen voordat de man ons geloofde….
Langs de hoofdroute stappen we in de bus richting Manzanilla. We huren daar een mooie kamer voor $ 20, lunchen bij bistro O LA LA !, franse relaxte eigenaar. Omdat het strand er nogal kaal en unheimisch is stel ik voor om via het strand terug te lopen naar de baai van Arrecife waar we ’s ochtends vertrokken en waar het strand super mooi is. De korte strandwandeling werd een lange tocht en Paul werd chagrarijnig en …. zei geen woord meer, een stil verwijt aan het adres van Gerrel… Nikki de prima gastvrouw staat achter de bar en we drinken daar een biertje. Daarna vervolgen we onze excursie: we gaan met de bus naar Puerto Viejo voor internet en pinnen. Het is een sfeervolle plaats vol met hippies en rasta’s. Wij behoren daar tot de verdwaalde ouderen.
We nemen rond halfzes de laatste bus retour naar Manzanillo en trakteren onszelf daar op een uitgebreide vismaaltijd bij Maxi’s. We zitten op de eerste verdieping en zien uit over dorp en strand en zee. We nemen een heerlijk voorafje en hebben daarna één Pargo (= Red Snapper) voor twee personen. Het zijn twee volle borden. Blij dat we niet ieder zo’n vis besteld hebben……Met onze volle buiken rollen we zo het bed in..

Vrijdag 8 oktober
Van Playa Manzanilla zijn we teruggegaan naar Playa Chiquita om twee redenen. Ten eerste omdat het strand daar veel mooier is en omdat we daar de mooiste lodge van onze hele reis vonden: Miraflores Lodge. Het is een eco lodge met een half open slaapkamer en een douche in de open lucht en toch privé. De eigenaresse Pamela gaf ons een flinke laag seizoen korting en we kregen de kamer voor $ 30 inclusief ontbijt voor twee. We genieten hier een paar dagen van het strand het overheerlijke biologisch verantwoorde gezonde eten van Pamela.
’s Nachts worden we er wakker van het gebrul van de brulapen. Het lijkt net of ze in onze kamer staan te brullen…
Deze omgeving bevalt ons zo goed dat we besluiten onze volgende bestemming te schrappen: Boca de Toro in Panama. We krijgen een deal van 4 nachten voor $ 100 en daarnaast huren we een paar fietsen om de omgeving mee te verkennen. We gaan o.a. naar Limon, naar Puerto Viejo en naar een soort dierentuin. In Puerte Viejo hebben we de Fransen getroffen die we eerder in de boot van Tortuguero hadden ontmoeten. Dat was heel gezellig. We bezoeken een heel bijzonder (qua ontwerp) door een Nederlander gebouwd hotel. We gaan ook per fiets naar Puerto Viejo. Het is per slot mooi weer, de afstand is niet zover en onderweg valt veel te zien. Kost wat moeite om Paul zover te krijgen, maar als we een mooie deal kunnen maken om fietsen te huren zijn we het snel eens. We gaan wel even terug om zadels op de goede hoogte te krijgen en de remmen nog even bij te stellen. Het wordt inderdaad een mooie maar ook avontuurlijke tocht. De lokale fietsen blijken hun eigen weg te willen gaan. Hoe verder we komen hoe minder effect Paul heeft met het bewegen van het stuur. Gelukkig zit er een mandje voor op de fiets dat wel invloed heeft op de stuurrichting en het met losse handen fietsen uit Nederland kan hier ook toegepast worden. Zo komen we als ware acrobaten in Puerto Viejo aan. Nooit geweten dat acrobaten zo dorstig konden zijn. Zo zelfs dat het alweer donker was toen we op de terugweg waren. Die viel natuurlijk zwaarder dan de heenweg, maar in onze mooie lodge viel alles weer van ons af. Pamela had ook internet faciliteiten maar de computer die ze daarvoor gebruikte weigerde al een tijd dienst: een uitdaging voor Paul die weer een paar uur te knutselen had. Deze keer bleek na veel sloopwerk dat het toetsenbord ook een verzamelplaats van van alles was. Na een stevige stofzuigbeurt, eigenlijk DE hobby van Gerrel en weer in elkaar puzzelen was het euvel verholpen. Als dank worden we nog eens extra verwend met allemaal lekkere hapjes.

Reisverslag PANAMA
12 oktober 2010
In Puerto Viejo hebben we vervoer geregeld van Miraflores Lodge naar Panama City. We brengen fietsen terug, nemen een laatste duik in het kristalheldere water en nemen hartelijk afscheid van Pamela. We krijgen nog een sandwich mee voor onderweg! We worden door de shuttle afgezet bij de grens met Panama: een 102 jaar oude houten brug van 150 meter lang. Te voet moeten we hier over heen, een beetje eng de brug is net een wrak en veel planken liggen los. Na de brug wacht ons om 19.00 uur een stinkende super lawaaiige bus.

We zijn blij als we ’s ochtends 13 oktober aankomen in Panama City. Met een taxi gaan we naar hotel Mamallena en krijgen daar een tijdelijke kamer zonder ramen waar wij bewusteloos op de bedden vallen zonder erg te hebben in wat dan ook…. Toen we bijgekomen waren zijn we snel van kamer veranderd en kregen een leuke kleine kamer uitkijkend op een gezellige binnentuin. In Panama City hebben we souvenirs gekocht. We hebben zelf met de bus een bezoek gebracht aan de oude koloniale wijk het trendy Casco Viejo vol leuke winkels en met een enorme keus aan horeca voor iedere beurs. Terug zijn we met een taxi teruggegaan die met 120 km door een bepaalde wijk reed omdat het daar naar zijn zeggen levensgevaarlijk was zelfs in een taxi.

Op donderdag 14 oktober 2010 hebben we met een privé gids in een luxe wagen een excursie gehad naar het Panama kanaal en hij heeft ons nog wat bezienswaardigheden laten zien in en rondom Panama City. Het Panama kanaal was indrukwekkend, heel bijzonder om al die sluizen te zien en die enorme schepen die er doorheen varen. Op vrijdag 15 oktober was het vertrek uit Panama City en aankomst op Schiphol om 8.15 uur AM op zaterdag 16 oktober 2012. We vonden het fantastisch dat Loran ons stond op te wachten en hebben met hem gezellig koffie gedronken op Schiphol.