Reisverslag 4 Aruba zo 29/07 - za 04/08

Island Hopping III: Aruba zo 29/07 - za 04/08

Vooraf: 1. Onze mobielen werken hier helaas niet. We gebruiken een lokale "celulare", ofwel mobiel voor noodoproepen en sms: 00 57 321 808 2901. 2. De fotos van Curacao zijn gecorrigeerd, want het uploaden was niet goed gegaan. 3.Verder plaatsen wij veel uitgebreidere fotoreportages op Picasa: http://picasaweb.google.com/pc.de.ridder. Binnenkort komt Curacao en Aruba daar ook op.

Samenvatting Aruba

Al met al zijn wij een week op Aruba gebleven. Na Suriname en Curacao vlogen we naar onze vroegere kolonie. We hadden gehoopt de kleine afstanden tussen de eilanden per boot te kunnen overbruggen, maar dat blijkt helaas niet te kunnen. We hebben een rondrit over het eiland gemaakt, de straatjes in hoofdstad Oranjestad doorkruist, genoten van de prachtige witte stranden en de helder blauwe wateren, van het heerlijke warme klimaat en de stevige bries van elke dag. We hebben de vriendelijkheid en de relaxedheid van het eiland ervaren en we hebben de familiebanden met neef Rudi aangehaald. Ook hebben we deze week als vakantie ervaren, ondanks dat het plannen en regelen van de vervolg reis doorging. Het gaat zo goed dat Paul's bloeddruk weer normaal is (de rest blijft onduidelijk....). Dat vervolg was spannend want een cycloon trok over de regio; Gerrel niet blij! Ook hier bleek verder reizen per boot niet mogelijk en pas na veel zoeken vonden we een vervolgvlucht op Riohacha, Noord-Colombia.

We zitten momenteel alweer geruime tijd (veilig!) in Colombia; we schrijven en plaatsen onze verhalen achteraf. Hier in Colombia werken onze nederlandse mobielen niet; we hebben hier een colombiaans toestel; het nummer (voor sms of nood-telefoontjes) is : 0057 321 808 29 01. Ook zijn we hier vaak van internet en soms helemaal van electriciteit verstoken, dus we lopen wat achter met de communicatie. Verder vind onze laptop het nu al mooi geweest, de "e" en "d" willen niet meer, heel lastig. Een extern Arubaans-blauw toetsenbord en veel geduld helpen.

Nu volgt in wat meer detail waarom we het op Aruba zo naar de zin hebben gehad:

Aruba is al vele jaren een droomeiland voor het gezin de Ridder-Verhagen uit Weert. Ome Kees en Tante Miet (zus van Annie Verhagen, check met bestand!!!!!!) woonden er vele tientallen jaren, stuurden de meest idyllische foto's en kwamen hier tijdens hun spaarzame vakanties in Nederland, altijd super bruin, vrolijk en uitgelaten, getuigen van hun prachtige leven op Aruba. Het was voor ons nooit een reden om daar naar te verhuizen. Misschien wordt dat nu anders.

Na de Verhagen reunie in mei 2012 waar we neef Rudi ontmoetten stond het vast; Aruba zou in onze reis worden opgenomen. Onze zon(b)gedroogde oogappels Ilja, Linda en Loran en waren ons al voorgegaan, de 1e voor een onderwijsstage en de andere 2 om een weekje mee te feesten in de avonden. Toch waren wij als verwoede backpackers wat sceptisch; Aruba zou wat toerisme betreft vooral op Amerika zijn gericht met grote hotelcomplexen en resorts en met veel privé stranden en het zou ook nogal duur zijn.

De vlucht naar Aruba in een mini toestel verliep niet helemaal gladjes; Gerrel heeft wat angstige ervaringen met zeer kleine toestellen gehad ( o.a. vroeger in Belgisch Congo, met Rob naar Parijs in zijn Cessna en met Paul een rammelende DC3 met en geblindeerd cockpitraam in Cuba) en wil daar niet aan herinnerd worden, ook al zijn onze testamenten nu getekend. Paul vindt alle onverwachte turbulentie leuk en biedt weinig steun. We hebben weer geluk.

We komen vroeg in de morgen aan op Aeropuerto International Reina Beatrix bij Oranjestad. Op het vliegveld staan een aantal zwaar bewaakte Amerikaanse AWACS gestationeerd, een eerste aankondiging van de Amerikaanse aanwezigheid op het eiland. Het vliegveld is onverwacht mooi: luxe design, tapijt op de vloer, schoon gebouw, vriendelijke mensen, die gewoon nederlands spreken. Dat blijft apart, zover van de lage landen. We kunnen bij de douane niet aangeven waar we zullen verblijven, we hebben nog steeds niet geleerd dat een adres van een willekeurig hotel voldoende is . Een telefoontje aan Rudi biedt uitkomst. Hij haalt ons ook op en offert zijn vrije zondag op om ons "zijn" eiland te showen. Hij noemt het een light-tour, maar hij is blijkbaar niet zo thuis in de tour-operators wereld: hij slaat geen leuke plek over en begroet tussendoor vele eilandbewoners; het is duidelijk dat zijn roots hier diepgeworteld zijn. Een geweldige start van ons bezoek aan Aruba en aan de plaatsten waar Paul's familie heeft gewoond en gewerkt en waar 2 neven en 2 nichten geboren en getogen zijn.

Aruba is een klein, maar behoorlijk dicht bevolkt eiland. De noordkust is erg ruw met flinke vulkaan-achtig rotsen, een droog kaal landschap met wat lage begroeing en typische langwerpige cactussen zoals we die ook van mexico kennen. Dit landschap wordt de Cunucu genoemd. We pauzeren bij een barretje midden in de lege vlakte. Het wordt gerund door een aardige vrouw die in korte tijd wel en wee met ons deelt. Het blijkt een goede bekende Rudi te zijn. Paul probeert een grapje te maken over de politike situatie op Aruba, maar hij haalt helaas Aruba en Curacao door elkaar. De situatie op Aruba blijkt behoorlijk stabiel en het gaat Aruba letterlijk en figuurlijk behoorlijk voor de wind, wat ook tot uitdrukking komt in het wat hoge prijsniveau, uitgedrukt in guilders. We rijden verder langs de kust door een natuurpark en langs kleine baaien, waar de zee continu op beukt, opgejaagd door een wind die slechts af en toe wat minder waait. Zwemmen is alleen voor waaghalzen. Het is geen wonder dat Sarah-Quita Offinga op het ruwe water rond dit eiland de basis heeft kunnen leggen voor haar sucessen met surfboarden en zelfs Wereldkampioen is geworden. Vreemd dat we in Nederland niet over haar lezen in de sportpers...!

Aan de oostzijde van Aruba staat de olieraffinaderij; jammer van de verstoring van het landschap, maar wel lange tijd een belangrijke bron van inkomsten en werkgelegenheid, dat laatste wel veelal voor een soort gastarbeiders uit Venezuela, Colombia etc. De raffinaderij ligt er nu stil bij; er wordt onderhandeld over verkoop aan een nieuwe buitenlandse eigenaar. De winstgevendheid is te laag ....... Heeft iemand, na het bescheiden voorstel voor het beheer van de guesthouse Seaside Garden in Tobago, misschien belangstelling voor een wat grotere uitdaging: hier een milieuvriendelijke, duurzame en winstgevende onderneming van te maken? Wind, zonne-en water-energie is er te over. Bij de constante hoge temperaturen gaat de olie (uit Venezuela) bijna vanzelf over in licht vloeibare of gasvorm... De werknemers wonen veelal vlakbij de raffinaderij, wat vermoedelijk in combinatie met lage lonen heeft geleid tot zeer eenvoudige, wat armoedigere plaatsjes in het oosten. Veel woningen zijn nog van het standaardtype dat Shell hier voor zijn werknemers bouwde en die we ook op Curacoa zagen.

De zuidkant van het eiland wordt grotendeels bepaald door de mooie stranden en de luwte van de pasaat wind die steeds uit het noorden komt. Hier wordt naar hartelust gezwommen, gesnorkeld, gedoken, gezeild, ge-jetskied (vinden wij minder), gezond, gefeest en zelfs (op het strand!) getrouwd. Geen wonder; de stranden zijn prachtig en de temperatuur blijft de hele dag tropisch met voortdurend een prettige bries. In Oranjestad is een grote cruise-aanlegsteiger en de stad is ingericht op de vele nederlandse en vooral amerikaanse toeristen die behoorlijk wat dollars willen laten rollen. Er wordt momenteel zelfs (met hollandse degelijkheid en met caraibisch tempo, zéér langzaam) een tramlijn door de hoofdstraten van de stad aangelegd, zodat de toeristen makkelijker de stad kunnen doorkruisen. Hopelijk komt er dan ook wat koeling in de trams want zelfs met slenteren langs de winkeltjes en etalages houdt je de kleren niet droog, zo heet is het. Je vindt in de hoofdstad een grote zeer luxe mall met casino, veel boutiques met mooie kleren, sieraden, goud, parfum, en high tech electronica. Veel gebouwen zijn in oorspronkelijke stijl herbouwd, hoewel dat soms alleen een kopie van een voorgevel is. Ook aan riant eten en drinken is veel aandacht besteed. Net buiten het luxe centrum, een of twee straten verder, tref je wel kleine armoedige huizen aan, soms zelfs krotjes met vervuilde bewoners die duidelijk niet veel hebben en ook niet veel te doen hebben. Een contrast dat we tijdens onze reis al veel vaker hebben gezien. Langs de kust vind je hotelcomplexen met bijbehorende stranden, verbonden door fraaie (snel?!) wandelpaden, de een nog luxer ingericht dan de ander compleet met stevige bediening tot aan de branding. Stranden zijn openbaar op Aruba, dus ook hier is ieder welkom. Verder van Oranjestad verwijderd (westen en oosten) vind je rustiger stranden, ook met rieten parasols en (lig)stoelservice. Daar waren wij veel te vinden, aan Eagle Beach vlak in de buurt van Hostal Costa Linda waar wij met Happy Hour 2 frozen margarita's haalden voor de prijs van 1. Een prima manier om te genieten van het uitzicht op de spierwitte stranden, op de zee die hier alle kleuren stralend blauw heeft, op de duikende pelikanen, die laten zien dat vissen eigenlijk heel simpel is, namelijk hap-klaar, en van het samen sabatical houden.

Wij bleven ver van de drukte van 4-wheel drive jeeps die de ruige delen van het eiland doorkruisten en ook van de typische feestbussen, die we ook in Suriname zagen, volgeladen met vrolijke toeristen met vlaggetjes of Samba ballen en met complete geluidsinstallaties op oorlogssterkte. Onze behoefte aan beweging lossen we op door ons vaste beach-ball programma (bij elk standbezoek een fanatiek partijtje) en het lukt zelfs eenmaal om op een heus tenniscourt te tennissen: het Eagle Tenniscourt van Kras(se) Eddy ( http://wikimapia.org/8231710/Eagle-Tennis-Park). We waren ook dat nog niet verleerd.

Het vervoer op het eiland is goed geregeld. Taxi's in overvloed, goed openbaar vervoer en voldoende auto's te huur. Brommers huren is hier nog niet zo in, netzomin als het gebruik van fietsen. Er wordt erg relaxed gereden, hoewel je je ogen goed moet gebruiken, want ieder heeft zijn eigen interpretatie van voorrang en dat hebben we dus maar aan anderen overgelaten. Wij hebben een leuke avondtocht dwars over het eiland van Oranjestad naar Sint Nicolaas gemaakt. We kwamen daarop bij een authentiek eettentje, waar we aangetrokken werden door een kip-kerry-aanbieding. Die was helaas op, maar het was een leuke kleurige plek met veel schaduw en genoeg ander lekkers. We lazen er in de krant over een groot dorpsfeest dat elke donderdag in San Nicolas, in het oosten van Aruba wordt gehouden. Wij zijn al erg gevoelig voor feesten. Een Arubaans/Nederlands stel, dat ons erover hoorde reageerde enthousiast; daar moesten we naar toe, mooi feest en zij gingen ook. Dus na wat adviezen van de kok over welke bus en hoelaat zijn we daar na ons strandbezoek bij een bushalte gaan staan. We stonden er niet alleen. We ontmoetten er een sympathieke man en vrouw uit Curacao: Frank en Irene. We hadden meteen de nodige gesprekstof. Zij verbleven in La Quinta Beach resort, een time sharing project . We zouden hen later, op het vliegveld bij ons vertrek uit Aruba opnieuw ontmoeten. Hij bleek een gepensioneerde rechter en zij vertelden over hun land, de familie en zijn reizen. Ook vertelde hij hoe hij eens door de douane op Schiphol als halve crimineel is behandeld ivm zijn donkere uiterlijk, wij schaamden ons. Het was verder een heel leuk en geanimeerd contact.

De bus kwam pas veel later, maar bracht ons uiteindelijk wel in het feest dorp. Speciale bussen met toeristen waren ons al voorgegaan; het dorp puilde uit van feestgangers, een goede mix van "lokalen" en buitenlanders. De heerlijke luchten van allerlei hapjes, geserveerd in (helaas voor het milieu) grote witte piepschuim bakjes, kwam je tegemoet. Voor de vorm waren er wat plastic stoelen en tafels geplaatst, maar door de drukte werd dat voor ons een stoeprand tussen de jong en oudelui. Het was er natuurlijk niet stil: een band met steelpan, gitaar, drums en zang hield de stemming, die al prima was, goed op peil. Verderop was een erg groot podium opgezet dat blijkbaar vooral op de toeristen was ingericht: spelletjes met vrijwilligers, moderne muziek en (te)veel kabaal. Het was eigenlijk een lange feeststraat met veel kraampjes met sieraden (had G al genoeg, toch?), soeveniers (geen plek voor) en hapjes (er zijn grenzen). Aan het eind van de straat was een markant cafe; tot de nok toe vol met naambordjes en allerlei andere originele prullaria van gasten of de baas zelf: Charlie Brouns (bekend over Charlie Brown), geboren te Weert, waar Paul ook vandaan komt. We raken gelukkig op tijd uitgekeken, zodat we de bus terug op tijd halen. Het is eigenlijk de vertaagde vorige bus, maar we zijn blij weer een lange volle mooie zomerse dag te kunnen afsluiten met een bustocht door het donker (knikkebollend) en een fijn bedje in het vooruitzicht. Tijdens onze sabatical ontwikkelt zich toch ook een ander, opvallend dagritme: Gerrel wordt steeds vroeg(er) wakker, 6uur, soms zelfs 5uur, Paul houdt beter vol, hij slaapt meestal tot 9uur, maar dat wordt ook al vroeger, soms 8uur. Het gevolg is dus dat veel van het nachtleven aan ons voorbijgaat; knikkebollend lezen we de laatste mails en liggen steeds vroeger in bed, soms zelfs rond 10uur...

Rudi moest overdag wel steeds werken en hij had wat lopende afspraken in de namiddag en avond; we hebben hem toch wel een beetje overvallen met onze komst. De neefjes blijken beide drukke baasjes, zo zelfs dat Paul zijn bloeddruk in de gaten moet houden, die was afgelopen jaar vaak veel te hoog, hij zou zelfs medicijnen moeten nemen. Een meting met een professioneel apparaat van een bevriende arts laat zien dat Paul zich tijdens de sabatical geen zorgen hoeft te maken: keurige waarden en de pillen kunnen in de doos blijven. Wij waren ookwel benieuwd naar de waarden van Rudi; hij heeft regelmatig een stevige blos op de wangen. Hij zag zijn regelmatige leven, met voldoende rust en regelmatig flinke sportieve wandelingen, beloond met prima waarden. Hij verbaast ons overigens ook met zijn stiptheid; zelfs op vrijdagmiddag, na de borreltijd met zijn collega's is hij precies op tijd, onder het motto "busje komt zo" om een mooie afsluiter van die avond te maken. Het geeft ons te denken; misschien toch beter in een wat rustiger tempo op een mooi eiland wonen dan stressen in ons kikkerland?

Het bezoek aan Aruba was voor ons een daverend succes! Zowel het kennismaken met het eiland, waar de familie zo'n lange tijd heeft doorgebracht als het optrekken met Rudi was een feest. We hebben de scholen gezien van Ome Kees en tante Miet en van de kinderen , de huizen waar zij woonden en we hebben een idee gekregen hoe het eiland er vroeger uitzag; nog idyllischer dan nu. Er zijn oude foto boeken aan te pas gekomen en Paul kon vertellen hoe in diezelfde tijd het leven in zijn familie (Tante Annie en Ome Willie de Ridder - Verhagen ) in Weert eruit zag. Rudi heeft ons laten zien dat je te voet zowel de rustieke natuur van de wildernis naar de noordkust bij Turibana, als de fraaie paden langs de hotelcomplexen in het zuiden bij Oranjestad kunt doorkruizen. Wij hadden beiden niet verwacht dat hij daarbij zo'n hoog tempo zou aanhouden; wij hadden gerelmatig het nakijken, wat hem de gelegeheid bood wat extra oefeningen tussendoor te doen. Paul heeft geprobeerd wat van het in zijn gezin geleerde in te brengen, maar het BBQ'en op een gas-gril is aan hem nog niet besteed. Het mocht de pret niet drukken. Het beviel ook prima om samen in de avondzon met de voetjes in het zand in strandrestaurant BAREFOOT (www.barefootaruba.com) te smullen van lokale lekkernijen. Een frisse ontdekking op de Antillen was Awa LIMUCHI, een heerlijke koude verfrissende drankje van water met ijs en citroen...., een aanrader als je het heet hebt en dorst hebt. De laatste avond hebben we restaurant BINGO (www.bingoaruba.com) bezocht. Zij hadden heerlijke reuzen garnalen op het menu; bijzonder voor een van oorsprong Tilburger (Frans). Hier hebben we ook een discussie over de werkgelegenheid op Aruba en de toeloop van buitenlanders cq nederlanders die hier willen werken, mogelijk ten koste van werk voor Arubanen; een lastige kwestie, waar we niet direct uitkomen. Na een dubbele afzakker in het naburige cafe 080, jawel uit Nijmegen en in de foute bar Motin, met dansende mama-cita's en een foute band (want muziek vooral uit computer), waar Paul, ja heus, Gerrel over de streep moest trekken om te salsa-en; de wereld op zijn kop, gekker mocht het echt niet worden. Rudi zag dit met lede ogen aan, maar ons Aruba-feest was hiermee compleet!