Reisverslag 7 Panama en Costa Rica

Lieve familie en vrienden,

Een jaar geleden hebben we de etappe in Colombia van onze sabbatical reis in 2012 op waarbenjij.nu geplaatst. We hebben nu pas de daarop volgende etappe opgetekend: ons verblijf in Panama en Costa Rica. (zie de tekst hieronder en de foto’s). Hiervoor zijn we met een mooie zeilboot (de Sacanagem) overgestoken van Colombia naar de San Blas eilanden van Panama. Het verhaal over dit deel van onze reis is uitbesteed aan onze speciale reis verslaggever: Paul de Ridder. We wachten in spanning op zijn bijdrage. Verder ontbreken nog Nicaragua, New York, Maine en Boston.

Het wordt aanpoten om het hele verhaal van onze vorige sabatical af te ronden voordat we in mei 2014 onze volgende reis gaan maken. Waarheen is nog een verrassing, ook voor ons.

Vanuit ons huis in Spanje wensen we jullie Prettige Feestdagen en een mooi 2014. Tot volgend jaar! Liefs, Paul en Gerrel
__________________________________________________________

Reisverslag 7: Panama en Costa Rica
(vrijdag 31 augustus - donderdag 6 september 2012)

De droomreis met de zeilboot is veel te snel voorbij. Veel eerder dan gewenst is daar het moment van afscheid nemen van de boot SACANAGEM en zijn innemende kapitein Federico. Alleen het Duitse stel (Sacha en Gini) blijven nog wat nagenieten op een SAN BLAS eiland.

Wij gaan ’s ochtends met alle anderen van boord en stappen over in een kleine motorboot waarin we met volle vaart over de golven scheren en klappen naar het vaste land van Panama tot we een riviermonding opvaren. Hier wordt vaart geminderd.

Stroomopwaarts worden we verzocht van boord te gaan en te wachten op het vervolgtransport: een 4x4 voertuig dat ons per persoon voor $ 30 naar Panama stad zal brengen. We proberen allemaal een alternatief te vinden om deze toeristenfuik te ontlopen. Vergeefse moeite! De zaak is strak georganiseerd en het is accepteren of blijven zitten op een plek waar echt helemaal niets te doen valt. We kiezen allemaal eieren voor ons geld. Helaas kunnen we niet samen met de 2 andere stellen reizen. We worden gesepareerd en stappen in een andere jeep. De route is schitterend: vol haarspeldbochten, langs diepe ravijnen en vergezichten. De chauffeur heeft de radio KEIHARD aan en niemand kan iets zeggen. Als de motor voor de eerste keer afslaat, vraagt Gerrel de chauffeur de muziek zachter te zetten. Hij zet hem uit. We krijgen bijval: van een Israëlische jongen die helemaal gek werd van die muziek en zijn buurvrouw die er al hoofdpijn door had gekregen!

In PANAMA CITY worden we begin van de middag bij het busstation afgezet. We informeren hoe laat de eerste bus naar DAVID is. Omdat er een mooie toerbus op het punt staat te vertrekken reizen we gelijk door zonder eten. Met onze noodvoorraad denken we het wel te redden, maar we blijken rot plekken te hebben: 1.5 zitplaats op de achterbank naast het toilet…,luxe is anders.

In David komen we tegen 20.30 uur aan en ook daar moeten we gelijk door met de aansluitende simpele stadsbus naar BOQUETE. Deze is overvol en stopt bij iedere lantarenpaal…. Om 22.30 uur zijn we dan eindelijk op de plek van bestemming, gaar en uitgehongerd.

Ons hotel, Hostal Refugio del Rio (refugiodelrio.com) is vol, er zijn wel 2 bedden op de slaapzaal. Omdat het al laat is en er verder prima uitziet, accepteren we dit aanbod. We wassen onze handen en spoeden ons naar het Peruaanse restaurant aan de overkant. Hier komen we helemaal bij met een heerlijke cocktail gevolgd door een zalig maal en een verrukkelijk glas wijn. Na zo’n lange dag afzien voelt onze aankomst hier als een warm bad. Al het leed is snel vergeten. We rollen doodop en vet voldaan in onze comfortabele bedjes.

De volgende dag blijkt dat er 1 ander bed van de 10 andere bezet is en dat hadden niet eens gehoord ! Een van de aantrekkelijke kanten van het reizen zoals wij dat hier doen zijn deze grote contrasten. Deze maken dat je gewone dingen weer extra kunt waarderen. En dat je leeft buiten een sleur….hoewel ook dit soort contrasten een sleur zou kunnen worden. Maar het is toch steeds anders en je weet nooit van tevoren waar en wanneer wat zal gebeuren of niet.

We hebben in Panama gekozen voor het bergstadje BOQUETE , dat omringd is door koffieplantages. Hier wilden we in 2010 al naar toe maar dat zat er toen niet in. Minca, dat in ook in de bergen ligt in Colombia was ons prima bevallen. Na onze zeilreis van een week met ruim zee, zon en strand, kiezen we nu voor dit dorp dat in de glooiende heuvels ligt in het Noorden van Panama te midden van koffieplantages. Het is hier minder heet en vochtig.

Zaterdag 1 september: we slapen uit en gaan ontbijten bij de luxe bakkerij Sugar & Spice. We doen wat kleine boodschapjes. Daarna oriënteren we ons op de mogelijke excursies en kiezen voor de eerste dag een tripje naar de POZOS CALDERA. We hebben geen haast: eerst nog een lunch bij de Peruaan waar we wederom bonnen krijgen voor een cocktail!!!

Met de gids Honissimo van ons hotel is het een ritje van een 3 kwartier en dan nog een kwartiertje lopen tot de drie natuurlijke heet water bronnen (36C tot 42 C). Het is aangenaam verpozen in deze bronnen, puur natuur: er is niets aangelegd en het is trouwens een ware speurtocht om de bronnen in de bush te vinden. Hier en daar helpt een vermolmd houten paaltje. We ontmoeten er interessante mensen: een Amerikaan en een Indiaas stel uit Rajashtan. Leuke gesprekken over hoe je hier verzeild (jaja) raakt en wat je in het dagelijkse leven doet of deed.

We hebben allebei nog last van wiebelbenen van al het geschommel een week lang in de boot en daarna in de bus. Ook de omgeving om ons heen lijkt te wiebelen. We doen het dus rustig aan en gaan ’s avonds weer aan tafel bij onze amigo de Peru! En wederom krijgen we cocktailbonnen voor de volgende dag! We hebben al een aardig stapeltje…. De eigenaar is heel vriendelijk en blij met onze trouwe bezoekjes omdat hij net een stille periode doormaakt.

De volgende dag zondag 2 september maken we zelf ons ontbijt in de grote keuken voordat we op excursie gaan naar de spectaculair mooi gelegen FINCA de LERIDA, een beroemde koffieplantage. We krijgen daar eerst koffie met koek op het terras met een adembenemend uitzicht. Prachtig tegen de bergheuvel aangelegde tuinen met veel en zeer diverse bloemen en planten en zicht op de nog veel hoger gelegen koffieplantages.

We moeten lang wachten op het begin van de excursie. Dan blijkt dat we samengevoegd zijn met een speciale groep: een zestal psychiaters uit Nicaragua die een dagje uit zijn, 4 mannen en 2 vrouwen. Het begin verloopt wat stroef. Zij willen zich niet opdringen? Dan opent Gerrel het offensief en daarna is het hek van de dam. We voeren hele interessante gesprekken met dit stel, liggen regelmatig in een deuk om hun humor en grappen en we spreken de hele dag in hoog tempo Spaans. Een van de psychiaters doet al 25 jaar aan meditatie en yoga. Hij staat hiervoor dagelijks op om 4 uur AM. Wat een discipline!

Tussen de gesprekken door volgen we wel de uitleg van de reisleider over de koffie planten en soorten, over het plukken, over de vervolg processen en tot slot het verfijnde koffieproeven. Het blijkt net zo’n cultus te zijn als wijn proeven!! De excursie duurt van ongeveer 10.00 uur tot 15.00 uur. Een lunch op de Finca gaat ons budget te boven. We rammelen inmiddels van de honger en we belanden als vanzelfsprekend weer bij ons Peruaanse amigo en zijn cocktail. ’s Middags gaan we op pad om betaalbare doch lekkere koffie te kopen. Bij Lerida was de koffie onbetaalbaar net als de grand cru’s.

Omdat vandaag Nana de dochter van Hilbrandt jarig is, skypen we met beiden. Na alles wat we intussen hebben meegemaakt lijkt Nederland wel heel ver weg!

Op 3 september nemen we na ons ontbijt bij Sugar & Spice een taxi naar de bushalte. De chauffeur weet ons over te halen om met hem naar David te rijden. Het stortregent namelijk en we zitten ook wat krap in de tijd. De tickets voor de TICA toer bus naar Costa Rica moeten we in David kopen bij een schoenenzaak. Dat duurt wel even…. De chauffeur heeft geduldig gewacht en brengt ons vervolgens naar de bushalte die aan de snelweg ligt.

Bij de snelweg blijkt dat we veel te vroeg aan de verkeerde kant van de weg staan. Het hoost nog steeds. Paul laveert met bagage en al over de 4-baans weg dwars door het voortrazende snelverkeer. Hij kijkt hoopvol om en verwacht dat ik hem spoedig volg. Ik wacht een poos, maar zie er geen heil in om met bonkend hart zo’n kamikaze actie uit te voeren…. Dan stopt er een taxi en ik vraag hem of hij mij NAAR de OVERKANT kan rijden. No problema..! Ik stap in en dan trekt hij hard op… bijna denk ik dat hij er met me vandoor gaat…. maar dan komen we bij de U- turn en hij zet me af bij de bushalte waar Paul op mij wacht. Paul blikt boos over mijn actie. Hij vindt het overdreven en zonde van het geld...

Omdat we nog heel veel tijd hebben, lopen we een gebouw binnen waar we naar verwezen waren toen we vroegen naar een plek om WIFI te kunnen gebruiken. Van buiten niets aan te zien, maar van binnen blijkt het een super mooie en hele drukke lunchroom. We hebben daar zalig geluncht. Vanaf 17.00 uur moesten we bij de bushalte staan met al dat snelverkeer voor onze neus. En het hoost nog steeds of al weer. Het komt letterlijk met bakken uit de lucht. Overal ontstaan snel aanzwellende waterstromen. Na ruim een uur wachten komt eindelijk de Tica bus die ons over de grens naar San José de hoofdstad van Costa Rica brengt. Slapen lukt niet best: de stoelen zijn te krap en de airco lekt. We verwachten rond een uur of drie in de nacht aan te komen, maar rijden al om half één een uitgestorven busstation in SAN JOSE binnen. Daar is gelukkig wel een mini café met 4 tafels open.

We moeten uit zien te vinden hoe we verder gaan en dat kan dankzij de WIFI. Onze bestemming is een alternatief vakantiepark met ecolodges dat ons is aangeraden door Christian die we kennen via Michi Thiedemann uit Spanje. Hij is hier zelf eerder geweest tijdens zijn vakantie in Costa Rica en hij vond het daar geweldig. We zien op onze mini dat we vanaf een ander busstation een Deldu bus naar LA CRUZ moeten nemen. Vertrek om half vier. Een taxi zorgt ervoor dat wij op tijd bij het busstation zijn. Na een nachtelijke rit stappen we vroeg in de ochtend (dinsdag 4 september) uit in La Cruz.

We hoeven niet lang op Guido te wachten die ons ophaalt met zijn pick-up truck. Het laatste stuk rijden we door wildernis en weelderige natuur. Het landgoed van Guido en Agi Sutter (www.canas-castilla.com) ligt echt buiten de bewoonde wereld. We stoppen voor een mooie houten poort, waaronder de laan begint die leidt naar het houten hoofdgebouw. Guido’s vrouw Agi staat ons op te wachten met een overheerlijk fruitontbijt.

We krijgen te horen dat er geen telefoonverbinding en ook geen internet is. (Telefoon uitsluitend vanuit het keukenraam en dan nog niet altijd…) Dat vinden we voor een paar dagen al lang best na alle informatie die we de laatste dagen bij elkaar moesten sprokkelen voor deze trip. Na het ontbijt krijgen we een korte rondleiding en worden we naar ons huis gebracht. Het is helemaal eco verantwoord! Binnen ruim, gezellig ingericht en comfortabel. Voor het huis een mooi terras met uitzicht over de rivier. In een van de grote bomen waar we op uitkijken, woont een luiaard familie. Dit is een super rustgevende plek en we voelen ons daar gelijk thuis.

Na een stevige siësta besluiten we één van de wandelroutes over het terrein te volgen. Jammer voor ons maar we verdwalen helemaal in de wildernis en hebben de helft niet gezien blijkt later. Er wordt een heerlijk avondmaal voor ons gekookt en we raken in een vrolijk gesprek gewikkeld met een groepje Amerikanen die met elkaar ieder jaar een bedrijfsuitje hebben. Ze werken voor een bedrijf dat Linux programma’s maakt. Wij gaan vroeg naar bed.

De volgende dag (woensdag 5 september) zit ik (Gerrel) rond 8.45 uur op de PC te werken. Ik hoor vanuit de aarde een aanzwellend diep gerommel en zie de tegelvloer letterlijk golven. Het dringt pas heel langzaam tot me door dat we een aardbeving meemaken. Ik ren naar Paul die stond te douchen en moeite had onder de waterstraal te blijven……. Al met al duurde het op zijn hoogst vier tot vijf minuten. Daarna was het doodstil, ook alle beesten hielden hun adem in. We zijn samen naar Guido en Agi gelopen en hoorden van hen dat we net getuige waren geweest van een aardbeving van 7.6 op de schaal van Richter. Het epicentrum lag op ongeveer 100 km. Men vreesde voor een tsunami. Hoewel dit de zwaarste aardbeving was ooit, in de geschiedenis van Costa Rica, bleef de gevreesde tsunami uit en waren er gelukkig relatief weinig slachtoffers en /of schade. Het drong pas later tot ons door dat we van groot geluk mochten spreken. (zie ook: A major earthquake that struck off Costa Rica today is the largest recorded in the country’s history. www.decodedscience.com/author/jennifer-young)

Nadat we van de schrik en de verbazing zijn bijgekomen krijgen we een rijk en gezond ontbijt voorgeschoteld. Daarna neemt Agi ons mee en wijst ons een baby luiaard die in de boom voor onze lodge ligt te slapen. Ook zien we een apenfamilie in onze boom. Wat een feest om dit te zien. Bij de koffie kijkt Guido naar de bouwtekeningen van de Secret Cove, hij was bouwondernemer in Zwitserland. Het ontwerp voor het huis op het langoed in Nicaragua lijkt hem wel erg groot. In de middag gaat Paul paardrijden met Guido, eerst stapvoets en daarna zelfs in galop, zo hard dat zijn pet afwoei. Alles ging super goed en hij heeft genoten. Daarna het paard douchen en droogwrijven. In de tussentijd werk ik aan ons reisverslag voor W.B.J.N. over Columbia en sorteer de foto’s. Enkele Zwitserse gasten die voor een paar dagen naar de kust waren vertrokken komen eerder dan gepland weer terug. Zij zaten slechts 8 km van het epicentrum (bij Samara) vandaan en moesten hals over kop hun hotel verlaten. Ze hadden dus niet alles mee kunnen nemen maar waren opgelucht weer veilig hier te zijn.

Paul helpt Guido met het opstoken van de pizza oven. We eten samen met de Zwitserse gasten en smullen van de pizza’s uit de houtoven.
Van alle spanning van vandaag stort ik al vroeg (22.30 uur) in mijn bed en Paul kijkt nog een film op onze laptop.

Donderdag 6 september 2012 vertrekken we van Costa Rica naar San Juan del Sur in Nicaragua. We staan voor dag en dauw op, eten snel ons ontbijt en Guido brengt ons met zijn auto voor $ 15 in een klein uurtje tot de grens.

(vervolg in reisverslag 8 Nicaragua)