Reisverslag 5 Colombia 4/8-26/8 2012

We zijn alweer 5 weken terug en inmiddels volop in ons beider arbeidsproces opgeslokt. Dat ging sneller dan we gehoopt hadden, maar het beviel toch weer goed na 4 maanden afwezigheid. Ook hebben we al de nodige banden met familie en vrienden aangehaald en hebben we onze muzikale en sportieve hobbies weer opgepakt: het is dus weer ouderwets druk!

Maar we willen jullie onze vervolgverhalen na Curaçao niet onthouden. We hebben nog best veel meegemaakt en door het opschrijven beleven we het opnieuw. Door ons wekelijks sabbatical overleg hopen we jullie snel bij te "praten". We houden dezelfde structuur aan: Samenvatting voor de snelle lezers, Uitgebreid verslag voor later, Kleine selectie foto's daaronder en uitgebreide foto rapportage op Picasa.
Veel leesplezier! Paul en Gerrel

Samenvatting Colombia
Voordat wij ons veilige en luxe onderkomen en onze geweldige gastheer op Aruba verlieten, zagen wij behoorlijk op tegen onze trip naar Colombia. We waren er nog nooit geweest en er doen zoveel slechte verhalen over de veiligheid in dit land de ronde. Onderweg werden wij dan ook regelmatig gewaarschuwd om toch vooral goed op te letten en kregen wij zelfs het advies om maar niet te gaan.
Vanaf dag 1, onze aankomst in Riohacha (per mini vliegtuigje vanuit Aruba) tot ons vertrek 3 weken later op een zeilboot vanuit Cartagena, hebben wij een geweldige tijd gehad, ons geen moment echt onveilig gevoeld en maar 1 verhaal gehoord van mensen die bijna beroofd waren. Wij vonden de Colombiaan vrolijk, behulpzaam en voorkomend. Wij hebben er heel veel verschillende dingen gedaan en gezien, teveel om in detail te vertellen. We zullen proberen een overzicht te geven van wat we hebben meegemaakt in Colombia en daarbij ook een paar opvallende thema's bespreken: Muziek, Bijzondere dieren en Openbaar vervoer.

De eerste dag en nacht in Colombia zijn we in Riohacha gebleven. Een middelgroot vissersdorp waar bijna geen toerist rondloopt. Daar hebben wij meteen ervaren hoe gek de Colombiaan op muziek is (of hoe bang voor stilte?). Zie verder het verhaal verderop over muziek. We voelden ons er snel op ons gemak. Veel kleurrijke vriendelijke mensen op straat, levendig, jong en oud door en bij elkaar. Een vol strand, ook 's avonds, kraampjes, winkeltjes, terrasjes, barretjes etc. Een stadje om te blijven plakken maar we willen nog zoveel meer zien. De 1e nacht hebben wij wel nauwelijks een oog dicht gedaan door lawaai en hitte.

Met onze salsa taxi met een dikke stapel CD's zijn we de volgende dag naar het natuurpark Los Flamencos Natural Park (plm 20 km zuid van Riohacha) gegaan, waar wij met een uiterst simpele zeilboot, met zeilen van aaneengenaaide zandzakken, naar een flamingo kolonie zouden worden gebracht. Wij hadden verwacht er honderden te zien... het waren er een stuk minder (plm 20). Wellicht dat de schipper door de dreigende donkere lucht eerder terugging??? Het was er schroeiend heet, zelfs op het water en precies aan land barstte het onweer los.

Toen wij onze reis wilden vervolgen, zaten we letterlijk in een val en konden daar alleen weg komen door een exorbitante prijs te betalen voor een zeer aftandse SUV met een lekkende uitlaat en zonder achterruit, die nauwelijks te starten bleek. De botte chauffeur zette ons af bij de bushalte aan de Pan-American highway. Na ongeveer een half uur wachten stopte een gammele bus vol met slaperige hoofden.

In het donker kwamen we aan in de wat grotere havenstad Santa Marta. Daar bleven wij 2 nachten (5-7 augustus). Hier is al wat meer toerisme en zien we mooie oude koloniale huizen, pleinen, kathedralen en een grote boulevard met veel wandelaars langs Caraïbische Zee, een uitgesproken plek voor prachtige gekleurde zonsondergangen. Heel mooi, tot bleek dat ons Hotel Familiar werkelijk midden in de hoerenbuurt te liggen!! Zelfs 's ochtends om 8 uur waarschuwde de baas mij voorzichtig te zijn op weg naar de bakker. Ik passeerde inderdaad wat dronken volk. Veel mensen waarschuwden ons voor overvallen. Gelijk de volgende dag gingen we op pad om een ander hotel te zoeken. We vonden Hotel Colonial, vlak achter de boulevard, in een heel relaxte buurt. Voor we verder trekken maken we nog een een geweldige wolkbreuk mee, waardoor de straten veranderen in riviertjes waarin lopen een gokspel is. De auto's, busjes, taxi's, brommers trotseren het water dat hoog opspat, het leven en het transport gaat gewoon door.

Vanuit Santa Marta zijn we op 7 augustus met een lokale bus vertrokken naar Taganga. Dit vissersdorpje is ook een toeristisch hippie centrum met veel jongelui. Een erg relaxte sfeer. Het strand ligt vol met boten en er rijden jeeps en tractoren af en aan met boten op trailers van de vele duikscholen hier. We hebben er flink onderhandeld voor Spaanse taalles plus accommodatie. We kozen voor Casa Holanda en voor hun lessen en hebben daar geen spijt van gehad. We hadden beiden 's ochtends 2 uur per dag individuele Spaanse les; Gerrel van Yelisa en Paul van haar broer Ciser. We waren heel enthousiast over onze docenten, met name Gerrel en we hebben er allebei veel aan gehad. 's Middags, na de lunch hebben we Taganga verkend en we zijn met een bootje naar een naburig strand gegaan. Paul heeft de volgende dag 2 duiken gemaakt bij een sympathieke duikschool en Gerrel is meegegaan om te snorkelen. De zee was erg ruig met hoge golven, maar op de bodem was een prachtig spektakel. Zie de foto's op de website: divecenteroctopus.com. 'S avonds zaten wij uitgeput op het rooftop terras van Casa Holanda om toch weer ons huiswerk af te maken.

Vanuit Taganga zijn we met de bus naar het uitgestrekte mooie Parque Tayrona gegaan (http://www.youtube.com/watch?v=PrYm-ya6l-I). Vanaf de ingang van het park moesten we 40 minuten lopen naar de eerste kampeerplaats aan de kust, best wel een eind met onze bepakking, anders dus dan in het filmpje. De 1e nacht sliepen we in een heel klein oud tentje op camping Paraiso. De volgende dag ontdekten we dat we voor hetzelfde bedrag een 2x zo grote nieuwe tent konden huren bij de buren, Hostal Yuluka en bovendien met 10x mooier sanitair (5-sterren). Hier konden wij genieten van strand en zee, maar door een enorme stroming konden we alleen zwemmen in een baai verderop: La Piscina. We hebben er ook een lange wandeling van 2 uur gemaakt langs de kust naar Playa Nudista. We passeerden onderweg een hippie camping, waar 200 jongelui de beschikking hadden over 3 douches en 3 toiletten (wij blij dat we daar niet zaten!).

Vanuit Parque Tayrona zijn we op 16 augustus via Taganga naar Minca gegaan (zie verhaal hieronder: Busje komt zo).
Vanuit Minca, waar we het ontzettend naar onze zin hadden, vonden we het moeilijk om verder te reizen. We lieten er een groot aantal vrienden achter. Op 20 augustus komen we terug in Santa Marta, waar we in Casa Aluna verblijven, een aanrader. We hebben een afspraak in fruitcafe Lulo (lulo is de nationale vrucht van Colombia) met de Spaanse docente Yelisa. We gaan naar het Museo Quinto (sterfhuis van Simon Bolivar) en we kopen souvenirs. We vinden Santa Marta de 2e keer veel interessanter dan de eerste keer. We kennen er nu de weg en genieten ervan om overdag en 's avonds rond te slenteren en om dan op terrasjes bij te komen. Souvenirs kopen we nog maar niet, we moeten nog teveel kilometers met de rugzakken sjouwen.

Op 22 augustus gaan we met de bus van Santa Marta naar Cartagena. Een schilderachtige grote oude koloniale stad. (Op World Heritage list !!) Ons 1e hotel, Villa Colonial, moeten we na 1 nacht verlaten, door de herrie van drillboren etc. De helft van de kamers van dit hotel is kaal gesloopt voor een grondige renovatie. Niet alleen veel lawaai maar ook heel veel stof. We vinden een ander hostel: La Magdalena. We verkennen uitvoerig de stad, het is een prachtige stad om doorheen te slenteren, we doen een city-tour en we ontdekken dat je er zowel heel duur als heel goedkoop kunt eten en drinken. Deze stad heeft zoveel sfeer en karakter dat we ons heel goed kunnen voorstellen dat hier veel toeristen blijven hangen of zelfs gaan wonen.

We staan voor de moeilijke beslissing hoe we onze reis hiervandaan naar Panama zullen vervolgen. Met de bus kan niet omdat de weg ophoudt. Er is daar een kloof van ongeveer 80 km waar echt niemandsland is en dus veel drugssmokkel met aanverwanten problemen. Dan het vliegtuig? Of met een ferryboot/cruiseschip? Of met een zeilboot? Dit besluitvormingsproces bezorgt Gerrel heel veel stress. Na veel wikken en wegen valt de keuze op de zeiltocht met de zeilboot Sacanagem (samblas-sacanagem.com). Kost wel een lieve duit maar ook heel aantrekkelijk.
We zouden 25 augustus vertrekken, we stonden klaar om aan boord te gaan, maar hoorden dat door slecht weer en wind en stroming van de verkeerde kant de trip 1 dag is uitgesteld. Dus moesten we weer een ander hotel vinden. We kozen Hostal Nueva Luna en dat was ons beste hotel in Cartagena. De volgende dag gingen we om half 2 scherp aan boord van de Sacanagem voor onze zeiltocht naar Panama via de Sam Blas eilanden (wordt vervolgd).

Enkele thema's willen we apart belichten:

Thema 1. Colombia en Muziek
Bij aankomst op het vliegveld in Riohacha twijfelt Paul (Gerrel niet!) bij de taxichauffeur met de glimmende schoenen en de nieuwe taxi, dat ziet te uur uit.... Hij blijkt een fervent muziekliefhebber (speelt trombone) met veel CD's en Mp3' op een memory stick in zijn taxi. We laten merken het mooie muziek te vinden, waarop de player meteen op max gaat. Bij een stoplicht met een CD-venter bekijkt onze taxi chauffeur Omar zelfs of hij goede muziek mist. We zullen er nog veel plezier van hebben. Onderweg van het vliegveld naar de stad draait hij de meest swingende muziek. Veel accordeon, percussie, gitaar en zang. Er blijkt ook nogal wat swingende Cubaanse muziek tussen te zitten. Hij zingt de nodige nummers kundig mee.

Riohacha lijkt zich eind van deze middag op te maken voor een groot feest. De boulevard langs het strand staat vol venters met de typische ronde meestal gehaakte zeer kleurige tassen. Later blijkt dat vooral Colombianen, zowel mannen als vrouwen deze tassen dagelijks gebruiken. Er zijn ook volop karretjes met worstjes, mobiele bbq's dus, met broodjes, met sapjes en noem maar op. Op het strand, tussen de bomen wordt nog vis gehandeld, maar er staan ook grote geluidsboxen, enkele al op volle sterkte en bij invallende duisternis staan alle beschikbare plastic stoelen en tafels op het strand uitgestald, leeg, te wachten op een drukte die komen gaat. Dat bleek te zijn toen wij al sliepen. Ook uit de bars langs de straten en uit de winkels die nog open zijn knalt de opzwepende Colombiaanse muziek de straat op.

In de straten in de woonwijken zitten de families bijna allemaal buiten en ook daar staan flinke boxen bij. Kleine kinderen en later ook volwassenen dansen op de muziek en we maken ook kennis met het lokale bier dat de straat over gaat van bars of winkels die laat over zijn naar de feestende familie terrassen. Dat de buurman ook al de hele straat met muziek bedient mag de pret niet drukken, het is echt een kakofonie van Colombiaanse muziek. Vlakbij onze guesthouse staat een hele batterij boxen die een complete wijk proberen te bedienen. Dat klopt; het is naast een grote gevangenis en de familie/vrienden buiten de muur proberen al feestend en drinkend op zelf meegebracht meubilair, de pechhebbers binnen de muren op te fleuren. Dit gaat tot diep in de nacht door; wij slapen die nacht slecht!

We maken nog een andere tocht, met dezelfde taxi en dus met veel muziek, naar Parque de Aves y Fauna. Ook onderweg langs de straten horen we veel muziek. We zien een straat compleet afgesloten door een muur van boxen; gelukkig dat we daar niet sliepen! In Santa Marta, onze volgende bestemming hebben zelfs veel supermarkten luide boxen buiten staan. Het lijkt erop dat het autoverkeer er ook door beïnvloed wordt: Elke chauffeur beschouwt het als een plicht in elke straat een paar keer te toeteren op alle voorgangers, ook al kan die geen meter verder. Toeteren geeft hoop zo lijkt het.
Na deze drukte was het een verademing in het stille Parque Tayrona en daarna in Minca te vertoeven. In Minca wilden de boxen 's avonds ook weleens voluit, maar niet zoals in Santa Marta. Daarna was het weer volop prijs in de mooie stad Cartagena. Elke zich zelf respecterende bar, restaurant of winkel zorgt dat je op de straat de muziek net zo goed of vaak nog harder dan binnen hoort. Er was daar ook een groot podium in aanbouw. Later hoorden we dat we een onvergetelijk concert van de beroemde Cubaanse zanger Pablo Milanes hadden gemist. Ook een optreden van een salsa band in Cafe Havanna zat er niet in; hij ging pas om 11 u open en wij hadden al lucifer houtjes nodig om de ogen open te houden, wij waren te moe!

Thema 2. Dierendag in Arrecifes (Park Tayrona, 14/8 ) Terwijl ik (G) in het 5 sterren-hotel-sanitair-blok 's ochtends om half zeven (nog slaperig) onder de douche sta, voel ik in ene iets langs mijn linker kuit omhoog kruipen...... Ik ben gelijk wakker! Ik sla het in een reflex van me af en zie een heel grote spin (diameter lijf ruim 3 cm en met uitgestrekte poten zeker 12 cm). Ik vlucht het douchehok uit..zo snel als ik kan! Na het douchen in een ander douchehok, zie ik dat de spin rustig zit te wachten op de volgende kuit..... Ik meld hem bij de receptie, die overtuigd zijn dat het een cangreja (krab) is. Paul spoedt zich erheen om foto's te maken. Grote consternatie aldaar. De rasta zoon van een francaise heeft de spin gedood en naar buiten gegooid. P. maakt foto van het lijk. Volgens de receptie is ie alleen gevaarlijk met harige poten, maar de fransen en wij nu ook weten wel beter. Gerrel heeft geluk gehad! P. en ik gaan ontbijten en een schonkige ezel steekt zijn hoofd door het hek naast onze tafel. Hij wil mee ontbijten...Wij geven nada. Maar bij onze franse buren (van de spin) heeft hij meer succes. Daarna hoorde ik ze klagen dat de ezel vliegen aantrok... Zij hadden trouwens veel mooiere foto's van wat dus wel degelijk een gevaarlijke spin was.
We besluiten na het ontbijt een flinke wandeling te maken omdat het bewolkt is, beetje miezert en dus behoorlijk frisser is dan anders. Naast onze tent spotten we een prachtige grote gele vlinder We steken door naar het strand bij onze tent. In de palmbomen naast de hoge rotsen op het strand, vliegen grote zwarte gieren af en aan. Bij de lagune naast het strand neemt een slanke ibis haar ochtendbad. Onderweg van Arrecifes naar Cabo San Juan del Guia zien we talloze hemelsblauwe krabben van klein tot heel groot. Het valt niet mee om ze te fotograferen! Zodra we in de buurt komen, verdwijnen ze snel in hun ondergrondse hol.
Vlak voor we aankomen bij Cabo San Juan horen we veel kabaal: een man te paard achtervolgt een ander paardje met hoge bepakking. Ze rennen een paar rondjes achter elkaar aan, galopperen in volle vaart door de struiken en over ons pad.....maar de man krijgt hem niet te pakken. Hij stapt van zijn paard, bindt het vast aan een boom en probeert nu rennend het eigenwijze paardje te vangen. Het paardje is hem te slim af en rent uiteindelijk nadat hij vindt dat hij de man genoeg heeft laten rennen, retour richting stal. Daar is tenslotte iemand die het aan de teugel neemt en vasthoudt voor de man.
Onderweg kruist ons pad gladde slingerende paden (door het struikgewas) van ongeveer 20 cm breed die zijn gemaakt door ontelbare ijverige mieren die druk verkeer hebben en heen en weer sjezen over hun mierensnelweg terwijl ze felgroene verse blaadjes transporteren.
Op playa nudista spotten we een azuurblauwe hagedis en zie ik een bekende blote vis: Pablo naturalis. Over ons heen vliegen Aguila's enorme adelaars. (Aguila, zo heet ook het bekendste lokale bier). Bij het avondeten worden we zowat weggejaagd door agressieve muggen en andere insecten die ons plagen. Op de terugweg naar onze tent spotten we 2 vette kikkers. Vlak voordat we inslapen zien we vanuit onze tent tientallen sprookjesachtige vuurvliegjes in de struiken en op onze tent. Over welke dieren zullen we vannacht eens dromen???

Thema 3. Busje komt zo ! Busita no tardara!
Vandaag, 16/8 is de dag van ons vertrek uit Parc Tayrona. We staan voor dag en dauw op in Arrecifes, ontbijten in het restaurant met een stevig roerei. Op het moment van vertrek mist Paul zijn pet. Hij rent terug naar het strand en is binnen 20 minuten retour met PET !!! Een record! Om 8.10u lopen we in 35 minuten over een afwisselend ruig pad langs giga rotsen en door palmenbos naar Cañaveral , het eerste dorp in het park. Daar stappen we met een ander stel uit Polen in busje nr 1 om 8.45 uur. Deze rijdt tot El Zaino (park ingang ) Kort ritje. Meerdere taxi's willen ons naar Santa Marta brengen (ongeveer 35 km). Een snorder biedt ons de rit aan voor bespottelijk weinig. De Polen willen wel meegaan, maar hoewel lid van de Family Cheap, raad ik het ze af. Je weet niet of dat pluis is... Dan stopt busje nr 2: een Collecivo. Deze neemt ons om 9.00 uur alle 4 mee naar Santa Marta (aankomst 10.00 uur). We vragen om afgezet te worden bij Supermarktr Olympico bij de markt. Daar willen we pinnen beltegoed bijkopen. We blijven lopen.....straat in en uit, door markten en veel verkeer. Bij iedere straathoek vragen we de weg en telkens krijgen we te horen dos cuadros (huizenblokken) verder. Het is bloedheet, we krijgen het steeds warmer. Kleine irritaties zijn het gevolg. We belanden bij de grootste Olympico in de stad. Dat was niet de bedoeling....wel lekker koel daarbinnen. Dan lopen we weer door de bloedhitte naar de hoek waar busje nr 3 naar Taganga vertrekt om ongeveer 12.00 uur.

Blij weerzien bij Casa Holanda (waar onze rugzakken op ons wachten) met personeel en Yelisa en Ciser, onze leraren spaans. Eerst zouden wij gelijk door, maar als wij horen dat er in Minca evenmin internet is, besluiten wij in Casa Holanda te internetten, skypen en te douchen. Paul kan gelijk met Ineke (dochter) skypen. Hardstikke leuk! Warm afscheid van het personeel. Ongeveer om 13.30 uur staan wij klaar, bepakt en bezakt, opgefrist en toch alweer bezweet om busje nr 4 te nemen, terug naar Santa Marta. We mogen niet mee vanwege onze bagage en de buschauffeurs gebaren ons een taxi te nemen. Er zit niets anders op: voor $ 5 brengt een minitaxi ons met al onze bepakking naar de straathoek in Santa Marta, waar busje (nr 5): een jeep, klaar staat om ons naar Minca te brengen. We kunnen of gelijk vertrekken of wachten op 2 medepassagiers, wat de prijs zou drukken. Er komt er een en voor een beetje meer zitcomfort betalen wij graag wat extra. Het vertrek is om 14.15u. Naast de chauffeur zit een beetje aparte, tengere Colombiaan. Hij lijkt een beetje simpel, lacht op de meest vreemde momenten en herhaalt tot in den treure een aantal simpele Engelse stopwoorden.
De chauffeur blijkt heel aardig: hij stopt bij mooie vergezichten en vertelt zo nu en dan iets over de route. Maar hij moet zich concentreren op de weg die meer kuil dan weg is. ...... Ook rijden we langs groot gat in de weg: een afgrond waar een deel van de weg in is verdwenen. Het is een ruige rit onder dreigende zwarte luchten. Een kwartiertje voor Minca (15.15 PM) begint het te gieten en van de 5 meter van de taxi naar Cafe Minca zijn we doorweekt. Daar schuilen we en raken in gesprek met 2 stellen (1x NL 1x B). Zij zitten in hotel Loma en betalen daar $ 27 voor een kale lelijke kamer. Wij vertellen dat ons iets is aangeraden dat LUNA heet. Een Colombiaan hoort ons en zegt dat dat hotel van zijn vriend is en dat hij ons er naartoe kan brengen. Antonio belt zijn vriend en omdat de prijs van $ 27 OK is, spreken we af dat hij ons erheen zal brengen na de koffie. Zijn bijnaam blijkt later TINTO (= zwarte kofie). Hij drinkt er liters van... maar geen alcohol. Wij horen van de anderen dat er in Costa Rica een wildpark is, LA SIRENA, waar je in korte tijd super veel wilde beesten kunt zien. We schrijven alles op.
Daarna klauteren we met Antonio Tinto de berg op over een glad en ongelijk modderpad. We komen aan bij een apart bouwsel dat behoorlijk gammel lijkt. Een trap op en binnen is het mooi. We lopen door de woonkamer en aan de andere kant nemen we weer een trap naar beneden en komen in een grote ronde kamer met een mozaïekvloer a la GAUDI, kamerbreed. Aan kabels hangt een houten 2 p. bed en er staan verder 2 losse 1 p. bedden en een bank een dekenkist. De hele badkamer is ook met mozaïek bezet. Heel fraai. Normaal wil G. minstens 5 hotels zien om te vergelijken maar dit keer hoeft dat niet....een wonder!
We krijgen koffie van de eigen plantage en maken kennis met Maria Delia (eigenaresse van 78 jaar ) en Christian een Duitser die de website voor Rancho de la Luna aan het maken is. Antonio neemt afscheid en wij installeren ons. We glibberen om 19.00 uur met zaklantaarns het pad af naar het dichtstbijzijnde restaurantje LA COCINA DE ROCHI, van een Colombiaanse kunstenares uit Bogota en haar partner die uit Ierland komt. Hele aardige mensen. Zij roept hem steeds met MI AMOR en hij rent voor haar en voor ons...We rollen met een paar glazen wijn op tevreden in ons bed en dromen van de volgende bus...

Volgende keer dus meer.