4. Vervolg route door Kerala

Op 10 mei zijn wij na een ons riante ontbijt bij River Retreat bij Trissur vertrokken naar nieuwe avonturen. Nu ik dit schrijf zijn we bijna 1 maand verder en hebben we wederom het nodige meegemaakt. Wat ons vooral is opgevallen dit keer in India, is het feit dat er hier in Kerala enorme kasten van huizen langs de wegen staan die in Wassenaar, Aerdenhout of Laren niet zouden misstaan. Verder is een groot verschil met onze vorige reis door Rajashtan en Dehli /Agra dat het hier veel minder dichtbevolkt is. Daardoor zijn de bussen en treinen minder vol. Ook is opvallend dat er in Kerala nagenoeg geen bedelaars zijn. We zien er hooguit 1 of 2 op een dag. Nu hebben we gelezen dat de staat Kerala het economisch goed heeft gedaan en nog steeds goed doet en dat dit vooral te danken is aan het communistische beleid dat hier gevoerd is/wordt. Kerala was de eerste staat (vanaf 1938) waar vrouwen politieagent konden worden. De vrouwen zijn duidelijk minder onderdanig dan in andere delen van India.

In de afgelopen dagen zijn we eerst 5 dagen in Fort Kochi geweest. We hebben onze intrek genomen in de Globe Trotter’s Inn (www.globetrottersinn.com). Voor het eerst pas op de plaats; we blijven hier een paar dagen. In deze mooie historische kustplaats zijn in het verleden veel buitenlanders geweest, waaronder Portugezen en Nederlanders. We hebben er het Dutch Cemetry uit 1724 bezocht ( moet nodig opgeknapt worden!) en het Dutch Palace, dat eigenlijk Portugees is (http://en.m.wikipedia.org/wiki/Mattancherry_Palace). Verder hebben we de Joodse wijk verkend. Wat hier opviel was dat naast de meest simpele en vervallen huisjes ineens een exclusief 5-sterren hotel staat of een heel chic culinair restaurant.

In Fort Kochi heeft Paul voor een motor (Enfield 350cc, 750 INR, Arafath Rent a Bike) gehuurd. Ik heb een fiets gehuurd, omdat Paul al een hele tijd geen motor meer had gereden en ook niet gewend is aan links rijden en omdat ik wel zin had in fietsen. Vanuit Kochi zijn we met een ferry overgestoken naar het eiland Vypeen en koersten naar Cherai Beach. Dat ligt op 25 km afstand. Waar ik mij in vergist had was de drukte. Het bleek een hoofdverkeersweg waar ik langs moest fietsen samen met scheurende bussen, luid toeterende vrachtauto’s, auto’s, brommers, motorfietsen etc. Het was heel heet, stoffig en lawaaiig. Dit maakte dat de fietstocht erg vermoeiend bleek. Paul reed voor me uit op zijn motor en kwam dan af en toe weer terug om mij aan te sporen. Met de motor bleek het toch wat makkelijker. Paul had het weer snel onder de knie en kon lastige situaties makkelijker vermijden of voorblijven.….

De beloning voor mij kwam bij het strand toen we daar een fles bier voor ons hadden staan bij het luxe Baywatch Resort. Toen we genoeg afgekoeld waren op het terras pal aan zee zijn we samen met de motor op pad gegaan: Gerrel voor het eerst na 15 jaar achterop. De 1e keer in Amsterdam was heel kort. Nadat Paul tussen 2 nauwe Amsterdammertjes doorreed en Gerrel net op tijd haar knieën kon redden hoefde het van haar niet meer. Nu bevalt het wel: goede vering, rustige weg en Paul weet zich met snelheid en manoeuvreren in te houden en hij kijkt regelmatig voor zich, ipv om zich heen. Dat is voor herhaling vatbaar. We vinden zelfs een verlaten baai waar we helemaal privé kunnen zwemmen en relaxen.
Terug naar Fort Kochi was ik weer met de fiets, nu in spitstijd. Ik was helemaal gesloopt van 50 km fietsen in de hitte, maar wel trots dat het gelukt was. Onderweg een paar keer gedacht dat ik de volgende keer toch maar achter op de motorfiets stap…. Later las ik dat Vypeen het dichtstbevolkte eiland van heel India is !!! Vandaar de enorme drukte.

Op zondag hebben we langs een soort van boulevard geslenterd en de Chinese visnetten bewonderd, een hele attractie: een soort huizenhoge hijskraan van bamboe met daaronder aan een enorm bamboe kruis een net van een paar honderd m2. Het geheel wordt met vele handen naar voren gekanteld waardoor het net onder water verdwijnt. Het trekt veel belangstelling van Indiase en buitenlandse toeristen. Heel opvallend zijn verder de mooie felgekleurde en glinsterende zondagse outfits die de vrouwen en hun kinderen aan hebben.

We hebben geshopt (kleding en sieraden) en een pakket samengesteld van wat we gekocht hebben en van spullen die we toch niet denken te gebruiken. Onze rugzakken en vooral die van Paul zijn behoorlijk zwaar. Het versturen van het pakket naar Nederland heeft bijna een ochtend gekost door alle formaliteiten. Alles moest eruit op het postkantoor en de vreemdste zaken mochten niet mee in het pakket zoals: CD’s, electronica, dus dat zit nu weer bij Paul in de rugzak…

Een paar keer hebben we meer dan lekker gegeten o.a. bij Fusion Bay (facebook.com/fusionbayrestaurant) en bij Dal Roti (facebook.com/pages/Dal-Roti). Ons ontbijt namen we in de fraai ingerichte tent Kashi Art Café, dat ook exposities organiseert (kashiartgallery.com).

Vanuit Kochi zijn we met een bus naar Munnnar gegaan en hadden online een Homestay gereserveerd bij een familie: The Green Dale Homestay (www.thegreendale.com). Dit bleek een schot in de roos. Een super aardige familie. Vader Kuttapan, moeder Sujatha, zoon Amarjith en dochter Amrutha. Wij zaten in een eigen huisje boven en de familie woont beneden. We hebben er vol pension en dat is een feest! We worden dagelijks verrast met lokale heerlijke curries en andere gerechten. Zelfs iedere ochtend ander lokaal ontbijt.
Voor het ontbijt doet Gerrel een uur yoga met Kuttapan terwijl Paul nog ligt te slapen. Met de zoon verkennen we de omgeving en steken een snelstromende rivier over. Het water lokt ons maar we mogen van zoonlief niet zwemmen: “To slippery, dangerous! You wait till my father go with you.”
De volgende dag doen we met vader een trekking door een kardamon plantage, steken de rivier over op een plek waar te weinig water staat om te zwemmen. Dus dat feest gaat niet door…..
We zijn ook naar het Tea Museum van de Kanan Devan Hills Plantations Company geweest. Daar werd een interessante film getoond over de lange geschiedenis van thee en theeplantages en hoe deze plantage zich tot coöperatie ontwikkelde. We kregen een rondleiding door een model theefabriek. Er werd veel promotie gemaakt voor het drinken van groene thee, dat alleen maar voordelen zou hebben.
Op de terugweg zagen we het wegen van de dagoogst van teepluksters langs de weg, grote ontilbare balen met verse theebladeren uit de toppen van de theestruiken.

Bij Green Dale hadden ze geen WIFI, zeiden ze, maar Paul zag op zijn smartphone dat er wel een WIFI signaal was. Niemand kende de code voor het password. Paul kon zich er niet bij neerleggen…. Nu hij zijn smartphone heeft, is hij ongelukkig als hij geen contact heeft met internet. Eigenlijk is Paul een groot deel van de tijd bezig met het sturen en ontvangen van berichten van en naar het thuisfront. Gerrel doet de planning hier en nu en Paul loopt met zijn smartphone achter Gerrel aan. Ook aan tafel gaat de smartphone maar met moeite aan de kant. Toen zoonlief doorkreeg waar Paul mee bezig was begon hij mee te doen aan het spel om het password te raden. Na een half uur had hij de juiste ingeving en zei: “Why don’ t you try our mobile number?” BINGO. Wat een samenwerking!

Zoonlief (tabla), moeders (zang en tamboerijn) en dochter (zang) hebben ons laten meegenieten van hun zaterdagavond chanting ter ere van Sai Baba (saibaba.org). Hun kleine woonkamer hangt vol met foto’s van deze guru. Dit was een bijzondere ervaring.

Vanuit Munnar zijn we met 2 bussen (totaal 5 uur voor 150km) naar Kumily (ook in de bergen) gereisd: een prachtige route langs thee en kardamon plantages. De tweede bus zat helaas zo vol dat we alleen maar achterin konden zitten. Nu, dat hebben we geweten! We waren net weer gaan rijden toen de bus (zonder schokbrekers) een kuil indook en Paul en ik gelanceerd werden bijna tot het plafond van de bus. Ik ben wat meer naar voren gegaan en Paul bleef op de achterbank om onze bagage te bewaken. In Kumily hebben we op de bonnefooi Homestay Mickey (mickeyhomestay.com) gevonden met de mooiste kamer tot nu toe en dat voor de kleinste prijs. De eigenaresse is een heel charmante vrouw met een innemende lach. Ze heet ook Sujatha net als de vrouw die de homestay in Munnar runt.

We blijven 3 nachten genieten van deze ruime kamer met een heel groot balkon omgeven door bananenbomen en ander groen. Paul geniet van het privé dakterras voor het rondom bruinen.
De guesthouse en dus ook onze kamer heeft één probleem: APEN. Ze trekken in groepen door de buurt en stelen alles wat ze aan eten vinden of waarvan ze denken dat er mogelijk eten in zit. Alle ramen en deuren moesten daarom dicht als we overdag weggingen. Zelfs terwijl er voor de ramen een hekwerk zat. De kleine aapjes wurmen zich er doorheen. Het speelde pas vanaf 6 uur ’s ochtends, ’s nachts slapen ze ook. Zo vond de buurvrouw kortgeleden de afstandsbediening voor de TV van ons guesthouse bij haar in de tuin. Dit gebeurt regelmatig. Deze apen zijn zo vlug als water.

We relaxen hier en winnen informatie in over het Periyar Tigre Nature Park (bijna 300 km2: o.a.1000 olifanten en 45 tijgers, periyartigerreserve.org). We kiezen voor de volgende ochtend een tracking cq Nature Walk en voor in de middag voor een boottrip over het meer (26 km2 door mensen aangelegd voor irrigatie en voor de water voorziening van de staat Tamil Nadu).

De tracking gaat in groepen van maximaal 4 personen. Bij het verzamelpunt kwam er een Indiase IT-er aangerend met de vraag: “May I join your group?’’ More than welcome sir.” Bij de voorbereiding krijgen we een soort van vormeloze zakken die we om onze voeten moeten doen in de schoenen en over de broekspijpen met een veter vastgemaakt om de kuit onder de knie. Dit is tegen bloedzuigers. We lopen met een gids voorop en een soort van stagiair die de rij sluit. We steken een water over op een bamboe vlot, kruipen door struikgewas, kijken alle kanten op maar zien alleen maar voetafdrukken van tijgers en poep van olifanten. “Bad luck!” zegt de gids “This morning I saw here many bisons and 2 elephants.” Ik kijk Paul aan met een blik van zie je wel! Ik wil namelijk steeds eerder op pad dan Paul. Maar hij staat bij voorkeur om 9.00 uur of later op en ik ben vaak om 6.30 uur al op. We moeten compromissen sluiten, dat wel.

Na de wandeling zijn we gaan lunchen in een soort van apenkooi (de omgekeerde wereld) omdat hier de apen helemaal actief zijn. We zagen hoe een aap een zak chips trok uit handen van een dik jongetje. Het geschrokken joch blèren! Een uur later overkwam het hem bijna weer en wist hij net op tijd de apenkooi in te schieten. Later had Paul ook een aanvaring met een aap. Die zat rustig naast hem op een muurrand waar we wachtten op de boot. Toen Paul de aap wegduwde omdat hij naast hem zat te plassen kreeg hij een haal van de scherpe nagels over zijn arm en nam de aap wraak door vliegensvlug een vrucht uit een zijtas te grissen...

Na de lunch hebben we eerst 1 uur in de rij gestaan voor bootkaartjes. Toen ruim anderhalf uur gewacht om naar het water te mogen en daarna weer ruim een half uur om aan boord te gaan. Er vertrokken wel 7 boten. Na veel dringen belandden we op het bovendek van de 3e boot. We moesten wel een smerig zwemvest aan, maar door de conditie van de boot waren we snel overtuigd. We waren ook de enige buitenlander...

Het werd een aardige tocht met een colonne boten door een groot merengebied. Één kapitein was in de war: hij scheurde en haalde in alsof hij buschauffeur was. Maar we zagen waarachtig een olifant met haar kleintje van nabij baden. En vanuit de verte kuddes bizons en herten . De andere wilde dieren hielden zich schuil. Daarmee sluiten we ons volgende wilde dieren avontuur af. Met een riksjah rijden we weer vlot naar onze guesthouse, in Kumily klaar voor de volgende avonturen vanaf 21 mei in en rond Alleppey