3. Mysore xtra en Thrissur
Door: Paul de Ridder en Gerrel Wissink
Blijf op de hoogte en volg Gerrel en Paul
21 Mei 2014 | India, Trichūr
Aanvulling van Gerrel op ons vorige verslag over de stadstoer in Mysore:
Onderdeel was een bezoek aan de dierentuin (http://mysorezoo.info). Voor begrippen van India is het een geweldig mooi aangelegde ZOO (maar nog niet zo fraai als Artis!). Een paar dagen eerder had ik een soort Indiase jurk (lange bloes) gekocht en omdat het een hele hete dag was, had ik alleen deze jurk aangedaan zonder lange broek eronder zoals de indiase vrouwen doen. Dat heb ik geweten!
Omdat het in april en mei in India grote vakantie is, was het berendruk in de dierentuin. En al die duizenden ouders met kinderen hadden meer oog voor mijn kleding (blote benen) dan voor de wilde beesten. Er werd gechiecheld, afkeurend gekeken, gewezen. De vrouwen en kinderen wilde met me op de foto en de mannen wilden graag een foto van mij. Ik vond het heel genant en had op het laatst het gevoel dit ik in een broekpak zonder broek liep. Ik denk dat het komt doordat men hier heel traditioneel is en het soort jurk dat ik aanhad (zie foto) echt niet kan zonder lange broek. Ik vermoed dat het met een westerse jurk niet zo erg zou zijn geweest. Ik weet nu hoe het voelt om echt voor gek te lopen: heel onprettig!!!!
Dan ons bezoek aan Thrissur: Een volksfestijn!
De lange tocht naar ons hotel bij Thrissur was al erg spannend geweest door alle aansluitingen die we konden missen. Het bezoek aan de Pooram was het helemaal!!
We gaan met de local bus naar Thrissur. De halte was vlakbij bij het hotel en al snel kwam de bus. Snel inspringen want een voet op de tree betekent voor een Indiase chauffeur gas geven. De bus was al aardig vol, maar onderweg raakte hij nog extra vol. De bus kwam niet verder dan Thrissur Nord Busstation. De rest van de stad was voetgangersgebied verklaard en het was al aardig druk.
We hadden wel ontbeten, maar, gewend aan het eet ritme, waren we alweer toe aan een kleine lunch. Gerrel had vooral ook behoefte aan een koele plek om even helder te krijgen hoe we de overvolle straten zouden ingaan en waar. Dus om 1 uur even een zijstap in een net hotel voor koffie, verse sap en een sandwich met slappe frietjes.
Dan storten wij ons ook in de menigte. Paul wordt al snel als door een magneet aangetrokken door muziekklanken. Gerrel oppert nog om eerst naar het hoofdterrein te gaan, maar nee. We maken flink wat foto’s en film van de opzwepende muziek: mannen met blote bruine bovenlijven, nu al helemaal bezweet en een rij van 15 prachtig met goud versierde olifanten en hun berijders, 3 per olifant.
Het spektakel trekt grote belangstelling: jong en oud, hindoe, moslim etc., veel vrolijke kinderen, veel kraampjes. Het is net een kermis.
Na verloop van tijd zet de muziek zich in beweging, de olifanten volgen en daarna al het publiek en wij ook. De optocht gaat naar de ingang van het grote tempelcomplex Vadakkhunatan Kshetran Temple. De olifanten kunnen er maar net door, de vaandels op de olifanten worden platgelegd en de 3 berijders gaan plat op de olifant liggen. Zo verdwijnt de hele stoet. Wij lopen om; het is veel te druk.
Aan de volgende zijde van het enorme tempel complex zien we een rode tribune, de zitplaatsen voor de toeristen: er zit er al een! Blijkt dat je een kaartje nodig hebt, gratis te verkrijgen in een drukke tent met politieofficieren. Paspoort nr. en visa zijn nodig, een formaliteit (Gerrel verzint ter plekke een nummer omdat ze haar paspoort niet bij zich heeft. Dan lopen we naar buiten door complete corpsen politieagenten. Blauwe petten, bruine petten, houten wapenstokken, waarvoor??
Het hoofdritueel begint om 16.00 uur op het centrale plein. Dus hebben we tijd om verder rond te kijken. Het zweet stroomt ons over de rug, we verliezen liters vocht. Op zoek naar een koude cola belanden we in een typische bioscoop….. Dan zien we weer een andere groep olifanten, andere muzikanten, dezelfde opzwepende muziek. Gerrel blijft op een afstand toekijken. Paul probeert bij de muzikanten te komen. Ze blazen een soort hoorn in de vorm van een halve hoepla en een soort hobo en worden begeleid door verschillende soorten trommels en cymbalen.
Dan barst een forse hoosbui los. De muziek speelt door. Zo deden we dat bij de marsen van Harmonie St Cecilia ook: altijd doorspelen, weer of geen weer! Het publiek met paraplu’s schuilt onder een forse boom. De vele anderen worden kletsnat. Onder Gerrel’s paraplu komt een Indiase heer schuilen.
Door de regen terug naar het toeristenpodium: er zijn al 2 van de plm. 10 rijen vol. Wij gaan naar de achterste rij. Die is wat hoger en geeft een perfect zicht op het plein voor ons. We proberen een plek voor onze Franse vriend Antoine vrij te houden, hij komt later. Dan komt als 1e de muziek door de poort van de tempel, gevolgd door de 15 olifanten die zich één voor één door de poort wringen.
Intussen is het plein omringd door een vrolijke mensenmassa, die door een lang cordon van politieagenten van het plein gehouden worden. Zij houden daarvoor samen een lang geel touw op z’n plaats. Wij hebben een 1e klas uitzicht.
Nadat alle 15 olifanten door de poort zijn gekomen zet de muziek zich in beweging en de olifanten volgen. In een prachtige optocht steken ze zij aan zij het plein over tot bijna buiten ons zicht.
De menigte wordt steeds enthousiaster en begint te duwen tegen het cordon agenten en het gele koord dat zij vasthouden. De menigte is, ondanks het zeer grote aantal agenten, een te grote overmacht. Wat zal er gebeuren? Vechtpartijen met de houten stokken of erger? Een heus oproer pal voor onze neus? Een drone die boven het plein cirkelt maakt het nog spannender. De agenten moeten opgeven en het hele plein, wel 2 voetbalvelden groot, stroomt vol met mensen. De Japanner naast Gerrel denkt dat de meute het op ons heeft voorzien. Hij wijst mij erop dat ze allemaal naar de tribune kijken….ik begin me ook zorgen te maken omdat wij als vissen in de fuik zitten….
Maar, dan klinkt weer muziek uit de tempel, de aandacht gaat nu weer uit naar de tempelpoort, de 1e muzikanten komen door de poort en botsen op het helemaal volgestroomde plein. Geen plaats dus, zou je zeggen. Maar de muzikanten wringen zich op het plein zoals je je ook in een volle bus of trein propt. Dan volgen ook nog eens 1 voor 1 de 15 volgende olifanten op het overvolle plein. Het kan blijkbaar allemaal.
Dan begint de hoofdceremonie: het presenten van de symbolen van alle deelnemende tempels: prachtige gekleurde en versierde parasols worden zwierig op de kop van de olifant geplaatst. Op de regie van de muziek die steeds in en bepaald patroon speelt. Het duurt uren. Bij elke wisseling van parasols joelt en applaudisseert het volle plein. Een prachtige ceremonie waar geen eind aan lijkt te komen en die doorgaat als het donker wordt. Al die tijd spelen de muzikanten continue door, naar schatting meer dan 10 uur, Carnaval is er niets bij. Later in de nacht zal een groot vuurwerk afgestoken worden, we hebben al en paar megaknallen gehoord.
Als het voldoende donker is, wordt het een lichtshow: lampjes in de gekleurde parasols, terwijl de schijnwerpers op het plein gedimd worden. Een fraai en feestelijk schouwspel. Ook is er een serie parasols die vuurwerk afschieten, maar dan wordt het één van de olifanten te gortig en slaat deze olifant op hol. Grote paniek! Het gebeurt gelukkig aan de zijkant: het publiek rent in paniek weg en de olifant krijgt de ruimte en wordt snel gekalmeerd door zijn begeleiders.
Als alle parasols of andere prachtige ornamenten zijn getoond, komt de muziek weer in beweging. Vooruit en dwars door de hechte menigte. Heel langzaam komt het hele plein in beweging als een zee van donkere mensenhoofden, die langzaam gaat stromen. De olifanten aan de andere zijde van het plein zijn dan al gedraaid en maken aan die zijde het plein vrij. Langzaam perst zich het plein leeg door het oprukken van de olifanten, zoals in de Franse koffiepot waarin je de drab naar beneden perst…
Wij voorzien grote chaos bij de terugreis en gaan z.s.m. op stap naar de bus. We trekken er een uur voor uit. Sneller dan gedacht komen we bij Bus Station Nord. Inderdaad heel druk. De 1e bus is vol. In de volgende bemachtigen we een zitplaats. Hij wordt tjokvol geladen. De terugreis verloopt vlot, we vinden de goede halte en ons hotel met de riant grote kamer. Na een verfrissende douche gaan we naar het restaurant dat aan de oever van de rivier ligt. Heerlijk eten, biertje, 1e indrukken opschrijven en dan weer diepe Do Do.
Zie ook:
http://traditionscustoms.com/festivals/pooram (kort overzicht)
http://thrissurpooramfestival.com (voor deelnemende tempels)
http://thrissurpooramfestival.com/thrissur_pooram.html (uitgebreide historie en programma)
https://www.youtube.com/watch?v=d6Z0Zf8bM6s&feature=youtube_gdata_player (live stream: skip de interviews, zie bijv: 14:00-18:00!)
Onderdeel was een bezoek aan de dierentuin (http://mysorezoo.info). Voor begrippen van India is het een geweldig mooi aangelegde ZOO (maar nog niet zo fraai als Artis!). Een paar dagen eerder had ik een soort Indiase jurk (lange bloes) gekocht en omdat het een hele hete dag was, had ik alleen deze jurk aangedaan zonder lange broek eronder zoals de indiase vrouwen doen. Dat heb ik geweten!
Omdat het in april en mei in India grote vakantie is, was het berendruk in de dierentuin. En al die duizenden ouders met kinderen hadden meer oog voor mijn kleding (blote benen) dan voor de wilde beesten. Er werd gechiecheld, afkeurend gekeken, gewezen. De vrouwen en kinderen wilde met me op de foto en de mannen wilden graag een foto van mij. Ik vond het heel genant en had op het laatst het gevoel dit ik in een broekpak zonder broek liep. Ik denk dat het komt doordat men hier heel traditioneel is en het soort jurk dat ik aanhad (zie foto) echt niet kan zonder lange broek. Ik vermoed dat het met een westerse jurk niet zo erg zou zijn geweest. Ik weet nu hoe het voelt om echt voor gek te lopen: heel onprettig!!!!
Dan ons bezoek aan Thrissur: Een volksfestijn!
De lange tocht naar ons hotel bij Thrissur was al erg spannend geweest door alle aansluitingen die we konden missen. Het bezoek aan de Pooram was het helemaal!!
We gaan met de local bus naar Thrissur. De halte was vlakbij bij het hotel en al snel kwam de bus. Snel inspringen want een voet op de tree betekent voor een Indiase chauffeur gas geven. De bus was al aardig vol, maar onderweg raakte hij nog extra vol. De bus kwam niet verder dan Thrissur Nord Busstation. De rest van de stad was voetgangersgebied verklaard en het was al aardig druk.
We hadden wel ontbeten, maar, gewend aan het eet ritme, waren we alweer toe aan een kleine lunch. Gerrel had vooral ook behoefte aan een koele plek om even helder te krijgen hoe we de overvolle straten zouden ingaan en waar. Dus om 1 uur even een zijstap in een net hotel voor koffie, verse sap en een sandwich met slappe frietjes.
Dan storten wij ons ook in de menigte. Paul wordt al snel als door een magneet aangetrokken door muziekklanken. Gerrel oppert nog om eerst naar het hoofdterrein te gaan, maar nee. We maken flink wat foto’s en film van de opzwepende muziek: mannen met blote bruine bovenlijven, nu al helemaal bezweet en een rij van 15 prachtig met goud versierde olifanten en hun berijders, 3 per olifant.
Het spektakel trekt grote belangstelling: jong en oud, hindoe, moslim etc., veel vrolijke kinderen, veel kraampjes. Het is net een kermis.
Na verloop van tijd zet de muziek zich in beweging, de olifanten volgen en daarna al het publiek en wij ook. De optocht gaat naar de ingang van het grote tempelcomplex Vadakkhunatan Kshetran Temple. De olifanten kunnen er maar net door, de vaandels op de olifanten worden platgelegd en de 3 berijders gaan plat op de olifant liggen. Zo verdwijnt de hele stoet. Wij lopen om; het is veel te druk.
Aan de volgende zijde van het enorme tempel complex zien we een rode tribune, de zitplaatsen voor de toeristen: er zit er al een! Blijkt dat je een kaartje nodig hebt, gratis te verkrijgen in een drukke tent met politieofficieren. Paspoort nr. en visa zijn nodig, een formaliteit (Gerrel verzint ter plekke een nummer omdat ze haar paspoort niet bij zich heeft. Dan lopen we naar buiten door complete corpsen politieagenten. Blauwe petten, bruine petten, houten wapenstokken, waarvoor??
Het hoofdritueel begint om 16.00 uur op het centrale plein. Dus hebben we tijd om verder rond te kijken. Het zweet stroomt ons over de rug, we verliezen liters vocht. Op zoek naar een koude cola belanden we in een typische bioscoop….. Dan zien we weer een andere groep olifanten, andere muzikanten, dezelfde opzwepende muziek. Gerrel blijft op een afstand toekijken. Paul probeert bij de muzikanten te komen. Ze blazen een soort hoorn in de vorm van een halve hoepla en een soort hobo en worden begeleid door verschillende soorten trommels en cymbalen.
Dan barst een forse hoosbui los. De muziek speelt door. Zo deden we dat bij de marsen van Harmonie St Cecilia ook: altijd doorspelen, weer of geen weer! Het publiek met paraplu’s schuilt onder een forse boom. De vele anderen worden kletsnat. Onder Gerrel’s paraplu komt een Indiase heer schuilen.
Door de regen terug naar het toeristenpodium: er zijn al 2 van de plm. 10 rijen vol. Wij gaan naar de achterste rij. Die is wat hoger en geeft een perfect zicht op het plein voor ons. We proberen een plek voor onze Franse vriend Antoine vrij te houden, hij komt later. Dan komt als 1e de muziek door de poort van de tempel, gevolgd door de 15 olifanten die zich één voor één door de poort wringen.
Intussen is het plein omringd door een vrolijke mensenmassa, die door een lang cordon van politieagenten van het plein gehouden worden. Zij houden daarvoor samen een lang geel touw op z’n plaats. Wij hebben een 1e klas uitzicht.
Nadat alle 15 olifanten door de poort zijn gekomen zet de muziek zich in beweging en de olifanten volgen. In een prachtige optocht steken ze zij aan zij het plein over tot bijna buiten ons zicht.
De menigte wordt steeds enthousiaster en begint te duwen tegen het cordon agenten en het gele koord dat zij vasthouden. De menigte is, ondanks het zeer grote aantal agenten, een te grote overmacht. Wat zal er gebeuren? Vechtpartijen met de houten stokken of erger? Een heus oproer pal voor onze neus? Een drone die boven het plein cirkelt maakt het nog spannender. De agenten moeten opgeven en het hele plein, wel 2 voetbalvelden groot, stroomt vol met mensen. De Japanner naast Gerrel denkt dat de meute het op ons heeft voorzien. Hij wijst mij erop dat ze allemaal naar de tribune kijken….ik begin me ook zorgen te maken omdat wij als vissen in de fuik zitten….
Maar, dan klinkt weer muziek uit de tempel, de aandacht gaat nu weer uit naar de tempelpoort, de 1e muzikanten komen door de poort en botsen op het helemaal volgestroomde plein. Geen plaats dus, zou je zeggen. Maar de muzikanten wringen zich op het plein zoals je je ook in een volle bus of trein propt. Dan volgen ook nog eens 1 voor 1 de 15 volgende olifanten op het overvolle plein. Het kan blijkbaar allemaal.
Dan begint de hoofdceremonie: het presenten van de symbolen van alle deelnemende tempels: prachtige gekleurde en versierde parasols worden zwierig op de kop van de olifant geplaatst. Op de regie van de muziek die steeds in en bepaald patroon speelt. Het duurt uren. Bij elke wisseling van parasols joelt en applaudisseert het volle plein. Een prachtige ceremonie waar geen eind aan lijkt te komen en die doorgaat als het donker wordt. Al die tijd spelen de muzikanten continue door, naar schatting meer dan 10 uur, Carnaval is er niets bij. Later in de nacht zal een groot vuurwerk afgestoken worden, we hebben al en paar megaknallen gehoord.
Als het voldoende donker is, wordt het een lichtshow: lampjes in de gekleurde parasols, terwijl de schijnwerpers op het plein gedimd worden. Een fraai en feestelijk schouwspel. Ook is er een serie parasols die vuurwerk afschieten, maar dan wordt het één van de olifanten te gortig en slaat deze olifant op hol. Grote paniek! Het gebeurt gelukkig aan de zijkant: het publiek rent in paniek weg en de olifant krijgt de ruimte en wordt snel gekalmeerd door zijn begeleiders.
Als alle parasols of andere prachtige ornamenten zijn getoond, komt de muziek weer in beweging. Vooruit en dwars door de hechte menigte. Heel langzaam komt het hele plein in beweging als een zee van donkere mensenhoofden, die langzaam gaat stromen. De olifanten aan de andere zijde van het plein zijn dan al gedraaid en maken aan die zijde het plein vrij. Langzaam perst zich het plein leeg door het oprukken van de olifanten, zoals in de Franse koffiepot waarin je de drab naar beneden perst…
Wij voorzien grote chaos bij de terugreis en gaan z.s.m. op stap naar de bus. We trekken er een uur voor uit. Sneller dan gedacht komen we bij Bus Station Nord. Inderdaad heel druk. De 1e bus is vol. In de volgende bemachtigen we een zitplaats. Hij wordt tjokvol geladen. De terugreis verloopt vlot, we vinden de goede halte en ons hotel met de riant grote kamer. Na een verfrissende douche gaan we naar het restaurant dat aan de oever van de rivier ligt. Heerlijk eten, biertje, 1e indrukken opschrijven en dan weer diepe Do Do.
Zie ook:
http://traditionscustoms.com/festivals/pooram (kort overzicht)
http://thrissurpooramfestival.com (voor deelnemende tempels)
http://thrissurpooramfestival.com/thrissur_pooram.html (uitgebreide historie en programma)
https://www.youtube.com/watch?v=d6Z0Zf8bM6s&feature=youtube_gdata_player (live stream: skip de interviews, zie bijv: 14:00-18:00!)
-
22 Mei 2014 - 02:12
Gerdi:
spannend hoor -
22 Mei 2014 - 12:09
Ernst:
Prachtige foto's jongens! Wat een spektakel. Heel mooi. Blijven jullie in I, of gaan jullie nog verder? Kiki is in Myanmar geweest en zit nu in Vietnam.
Veel liefs,
Ernst. -
22 Mei 2014 - 17:02
Roos:
Dag Paul, wat geweldig om dit mee te mogen maken!
Geniet!
Roos -
23 Mei 2014 - 09:49
Mirna:
Lieve Gerrel en Paul, wat een geweldige belevenissen weer! En Gerrel, morgen bereik je de pensioengerechtigde leeftijd, dan ga je toch wel een beetje rustig aan doen he? Bij deze alvast van harte gefeliciteerd, ben benieuwd hoe jij morgen je verjaardag viert. Op een olifant? Jurkje staat je goed hoor.
Liefs van Mirna -
23 Mei 2014 - 11:57
Hans Grimm:
Wij kennen die dierentuin goed. Hebben er ooit een gesprek gehad met een olifantenoppasser die vertelde dat hij zorgde voor een olifant die zijn vader nog had doodgetrapt (?!).
Een geweldige tuin, maar wat ook leuk is in Mysore is het treinmuseum, aan de overzijde van de spoorrails bij het station. Daar valt nog het rijtuig van de Maharadja van Mysore te bewonderen. En voor 200 roepies kon/kun je naar een heuvel met een tempel met uitzicht over de stad, en onderweg Nandi bewonderen.
Veel plezier verder, we blijven jullie volgen,
(vanuit de camperbus in Frankrijk momenteel)
Hans en Marielouise
-
24 Mei 2014 - 12:32
Hans Weeda:
...jarig in India, Gefeliciteerd Gerrel, en Paul met je meissie. Jullie avonturen brengen mijn India-1990 in herinnering. Ik liet me ook scheren langs de kant van de weg, aangestaard door vele kinderogen, en een kapper als een dirigent voor een groot orkest. Liet me bij Ooty de rivier overzetten in een met pek bestreken mand...Mooie ervaringen gewenst, groeten Hans. -
24 Mei 2014 - 12:59
Jet Kat:
Lieve Gerrel en natuurlijk ook Paul: Heel erg gefeliciteerd daar in de verte ook namens Hans! Een hele fijne dag, die bij jullie al lang bezig is, misschien al avond. Een mooie dag, want er gebeuren allerlei mooie dingen. Ik ga overmorgen paar weken naar Marianne in Zuid Frankrijk dus ook een beetje op reis. We houden contact, Liefs van Henriette -
24 Mei 2014 - 14:09
Hans Weeda:
...Herstel; Ooty = Hampi ...Hans -
24 Mei 2014 - 16:17
ZouZou :
Bedankt... SUPER MOOIE Belevenis & Foto van de 15 olifanten en het publiek ! ! -
08 Juni 2014 - 14:33
Cootje Kranendonk:
Hallo lieve Gerrel en Paul. -
08 Juni 2014 - 14:46
Cootje Kranendonk:
Dit wou ik er nog achter zetten. Gerrel nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag!! Ik kan nu pas schrijven. Ik hoop dat het een fijne dag was samen met Paul! Bedankt voor het hele mooie reisverslag! Ik ga het nog verder uitgebreid lezen! Nog een goede reis ,liefs en groetjes, Cootje.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
