7: Onze ervaringen in Laos

We zijn inmiddels gearriveerd in Vietnam en lopen erg achter met het schrijven van de reisverhalen. Het reis plannen, vervoer regelen, accommodatie regelen, bijkomen van het reizen en ook veel genieten van al het moois en nieuws is een hele opgave.

We zijn nu bereikbaar via een Vietnamese mobiel: +841687887932. Op de ned mobiel komen af en toe sms'en door.

We zijn gistermorgen met een nachtbus (door elkaar geschud en weinig geslapen) vanuit Hue in Hanoi aangekomen. Maar nu dus eerst Laos.

We hebben de slow boat genomen van (grens Thai-Laos) via Pak Beng naar Luang Prabang. Bij het inschepen, hebben we kans gezien voor elk een smal houten bankje te bemachtigen die eigelijk voor 2 smalle Laos' bedoeld was. Met onze bagage passen we er net in. De lange boot (plm 18 m) ligt ingeklemd tussen vele andere en de zijkanten zijn volledig afgedekt door grote lappen blauw plastic. We vragen ons af hoe het uitzicht zal zijn.. De boot wordt helemaal volgeladen met volbeladen backpachers (rugzak voor en achter), maar ook met "lokalen" waarvan er ook nog een een onmisbare brommer op het voordek duwt en met een enkel touw vastzet.
Achter in de boot horen we al gauw veel lawaai door een 6 cilinder open dieselmotor (Hino) waaraan een gevaarlijk sneldraaiende koelvin draait. Op 2m afstand van de motor ligt een grote groep mensen te slapen; de Engelse laatkomers van gisteren slapen overal doorheen! Boven de motoren worden rugzakken gestapeld.
De boot blijkt een omgebouwd vrachtschip. De verbouwing kan makkelijk ongedan worden, simpele ruwhouten minibanken eruit: klaar. We zitten op eerder bij grens gekochte kussens; een mooi bedachte handel want de boot blijkt later weer zonder kussens terug te varen, banken hoeven hoeven we niet zelf te kopen. De tocht is erg leuk; het plastic wordt gehesen (zolang het niet regent, wat af en toe gebeurt).Wer zien veel kolkende watermassa's met diepe trechters en veel drijvend hout tot grote boomstammen aan toe. Helaas ook het nodige plastic. Het water is donker bruin gekleurd van de meegesleurde vruchtbare aarde en lucht is donker grijs waar af en toe de zon doorbreekt.
De besturing van de lange smelle boot gebeurt door een jonge stuurman voor op de boot, een groot stuurwiel is verbonden aan een ketting die links en rechts aan de buitenzijde van de boot helemaal naar achter loopt en is daar verbonden aan het roer.
Af en toe werd aan wal aangelegd om lokale passagiers op en af te laten. Onderweg is veel te zien, natuur, vissersdorpjes, bewerkte berghellingen, primitieve dorpen, kaalgeslagen en weggespoelde vlakten en soms de speedboat met gehelmde passagiers voor het snelle transport. Wieger en Margreet, 2 studenten uit nederland zouden deze speedboot nemen maar het was te gevaarlijk. Ze mochten met de slowboat meer, maar .. geen refund! Op een plek ging het water zo tekeer dat een doortocht niet mogelijk leek, we blij waren met de zwemvesten en met spanning af wachtten wat komen zou. Aan boord is ook een frans stel: Jean-Claude en Marie-Lena met een een zoontje van plm 14, Antoine. Hij vind het erg eng in de boot en mist bovendien zijn franse vriendjes waarmee hij kon praten. Gelukkig bleek er aan de andere oever een rustigere doorsteek mogelijk, oef! We ontmoeten ook een zweeds stel met een jonger zoontje, plm 5 jr, die zich prima vermaakt. Zijn ouders wonen op het eiland Ko Lanta in zuid Thailand, een soort "kolonie" van Zweden. Hij zit in de Telecom business en showt het laatste speeltje op mobiel/palmtop gebied (Samsang) wat hier voor de helft te verkrijgen is. De eerste bootdag werd afgesloten in Pak Beng. Aanleggen bleek hier een probleem, naast een "echt" vrachtschip bleek niet te mogen. Vervolgens werden twee tegenelkaar gelegen boten met grote bamboestokken uitelkaar geduwd en voorzichtig manouvrerend met de moter, veel geroep naar elkaar, over het dak lopende hulpen en het nodige gekraak vinden we een ligplaats. Moeizaam uitgraven van alle rugzakken, het waren er zoveel geworden dat een deel onder de houten vloer was opgeborgen, langs elkaar manouvreren (ging dus eigenlijk niet) komen we aan wal. Daar worden we direct omgeven door chauffeurs en hotel/guesthouse vertegenwoordigers die de prachtigste voorstellen doen met een stevig prijskaartje. Als ik een kamer weiger van 800.000 kip (1 euro = 12.500 kip) wordt hij me voor 100.000 aangeboden. Maar Gerrel is al vooruit om zelf een guesthouse te scoren, ik blijf bij de bagage. Intussen lossen grote vrachtwagens zakken met maiskolven. Ze worden per 2 gewogen (30kg/stuk) en door een ploeg dragers een voor een, in de grote hitte, op de schouders via een zeer smalle loopplank het ruim van het klaarliggend vrachtschip in gedragen. Intussen noteren twee dames, zittend op autobanden, de geladen gewichten in een eenvoudig schriftje.

Pak Beng is een piepklein haven plaatsje waar de Beng in de Mekong stroomt; nog meer stroomversnellingen?? Het is het eerste plaatsje dat we zien in Loas. Andere huizen en winkeltjes, ander vervoer, andere luchten, even wennen. Het doet allemaal een stuk primitiever aan dan het toch ook niet zo welvarende noorden van Thailand. Pak Beng bestaat eigenlijk uit een straat met winkeltjes, Guesthouses, eenvoudige winkeltjes en kraampjes op straat.

We overnachten in een prachtige GH voor 200.000 kip. Na het installeren in de kamer eten we op een terrasje met uitzicht op de Mekong. Dan is het inmiddels donker en alles is schaars verlicht met gekleurde lampjes, die af en toe flink verzwakken. Om half 11 wordt alle electra afgesloten, we hebben dan net de laatste mug gedood en genieten van een heerlijk bed.

De volgende ochtend gebruiken we een prima ontbijt met koffie, veel divers fruit en spiegeleieren. Het zweedse stel heeft hier ook overnacht en vertelt over een denge aanval die de man heeft gehad. Hoge koorts van 42 graden afgewisseld met lage temperaturen van .... Het blijkt zijn 2e aanval en hij heeft hem maar net overleefd. We zijn erg gewaarschuwd!
Na het ontbijt gaan we snel op pad naar de boot om weer een mooie plek te bemachtigen. Dat blijkt een mooiere boot nu met kussens, maar ook smallere en dus met minder plek te zijn, terwijl er meer passagiers lijken in te stappen (je kon hier besluiten enkele dagen langer te blijven).

Bij het verder afzakken van de Mekong zien we steeds meer leven langs de oevers, wel erg primitief; landbouw, vissers, spelende kinderen. De rieten huizen staan op palen, er is verder geen infrastructuur, enkel wat zandpaden. Ook zien we de nodige retour- en andere transporten.

Onderweg zien we op het nippertje een grot, volledig gevuld met Budha's voorbij glijden, te laat voor foto of film. De schipper had ons wel even mogen waarschuwen.....

Bij het naderen van Luang Prabang doemt een nieuwe wereld op, een echte stad met flink wat luxe, vooral stenen gebouwen en veel leven op echte straten... We hebben vooraf een GH uitgezocht (lonely planet) en gebeld met de nieuwe Lao sim kaart, maar kregen geen contact. Een bereidwillige chauffeur wil ons perse met de Tuktuk brengen en vraagt 20.000 kip, het worden er 15.000. Dan blijkt het GH om de hoek te zijn, leuk verdiend, en wij pech. Hij neemt ons mee tegen een nieuwe vergoeding naar het adres van 2e keus. Zij hebben een mooie grote kamer met 3 bedden, mooi uitzicht, maar het Franse stel met het jongetje arriveert bij dezelfde GH en het ligt voor de hand dat zij de kamer met 3 bedden nemen. Wij nemen genoegen met een kleinere goedkopere: 80.000 kip. Dus na het installeren gaan we meteen op zoek naar een betere GH voor morgen. Het wordt hier vroeg donker, zo rond 6u. We zien tientallen kamers en zo ook een mooi stuk van Luang Prabang en besluiten eerst bier te proeven op een mooi terras lang de Mekong, bier 7500 kip. Buren eten heerlijke schotels dus wij eten dan maar alvast samen een "klein" voorgerecht. Het blijkt een enorme schotel met heel veel krab en salade te zijn. Hierna vervolgen we de avondtocht via een hele lange markt met verlichte en overdekte kraampjes (want buien dreigen voortduren en vallen ook) de meest prachtige kleren, tassen, sierraden, speelgoed, lampen etc..Het is fijn te weten dat we nog veel maanden gaan reizen en dus vrijwel niets aan onze bagage kunnen toevoegen. Moegelopen en vlakbij het peperdure hotel waar Hans (Miriam) zijn verjaardag vierde besluiten we toch tot een kleine maaltijd: Laotiaanse Barbeque voor 1 persoon (zie foto bij volgend bericht). Het blijkt weer iets heel nieuws: Een grote vuurpan verzonken in de tafel, een aluminium pan waarvan het midden vd bodem omhoog is geduwd (beetje als een tulband vorm). Het is een combinatie van grillen en blancheren. In de "gracht" wordt bouillon gegoten en op de hoge bodem, boven de boullonspiegel wordt vlees te grillen gelegd. Het ziet er prachtig uit en ruikt heerlijk, maar we weten niet hoe dit met stokjes te doen. De toeristen om ons heen ook niet. Dan schuift een grote Loatiaanse familie aan en we zien hoe amateuristisch wij te werk gingen. Het duurt lang voordat we alles gegrild en gekookt hebben, het vuur wordt minder, Paul zal wel even kijken, pakt de pan op, die omkiepert en hij heeft weer eens mazzel; net naast zijn kruis,anders hadden we nog een delicatesse gehad..Na dit avontuur gaan we naar ons eerste GH, maar we verdwalen enorm. Het wordt steeds stiller op de weg, een enkeling zit nog in zijn voordeur, we vragen tientallen keren de weg, worden vriendelijk geholpen, maar verkeerd gewezen. Uiteindelijk vinden we uitgeput de GH, want hollanders, dus alles lopen. We hebben weinig last meer van de te kleine kamer.

De volgende morgen besluiten we in te trekken in een mooie guest house van een leraar wiskunde, dat moet goed zijn. Het is een prachtig houten huis, mooie kamer en een schitterende klamboe, de eerste keer dat we eronder zullen slapen. We slikken pillen dus ons kan niets gebeuren... Bij de huur is koffie en bananen naar believen inbegrepen. Ook inbegrepen is het tonen van ongebreidelde werklust. De huisbaas heeft met een lening van een zwitserse weldoener het huis van de buren gekocht en is het totaal aan het renoveren, van smorgens vroeg tot savonds laat. Er wordt veel ge/her/verbouwd in Laos, in deze omgeving wel 1 op de 3 huizen.
We bezoeken de lokale tempel die helaas gesloten is. Wel lopen er jonge monniken die met het laatste type mobiel lopen te sms'en en foto's van bezoekende meiden staan te maken. Leuke ontspannen sfeer. We drinken een, nouja uiteindelijk 3 margarita's (met z'n 2en!) in een happy hour tent, die onze opvatting van happy hour niet deelde en de volle mep verwachtte. We worden hier ook getracteerd op 2 bolle beige oude mercedessen, mooi dat die hier in stand worden gehouden. In het centrum zijn s'morgens indrukwekkende groente/fruit en vooral vlees en vis markten. Voor dat laatste moet je wel een stevige maag hebben. In de middag en avond kun je de meest prachtige doeken, kleding, sierraden enz kopen op een lange, met tenten overdekte en mooi verlichte markt. Aan het begin en het eind daarvan wordt je steevast aangeklampt of je met de tuktuk of fiets naar huis wil. De tuktuk nemen we de volgende dag naar een grote waterval. Een mooie tocht door een bergachtig landschap met enkele kleine eenvoudige dorpjes en een mooie kleine tempel langs de weg. We arriveren op een groot plein waar tientallen tuktuks, taxis, autos en brommers verzameld zijn en waaromheen een groot aantal winkeltjes en restaurant op klanten wachten. We gaan meteen op pad naar de waterval. We komen eerst langs een opvangcentrum voor bedreigde beren en een bijzondere tijger. Daarna begint een groot avontuur; naar boven glibberen via modderpaden, bruggetjes en snlestromende beekjes. Veel paden zijn ondergelopen en onzichtbaar door het modderwater. Het gedonder wordt steeds sterker en uiteindelijk komen we bij een enorme waterval die zoveel water rondspat dat het in deze tropische omgeving toch koud is. Een mooie ervaring die we, terug bij het plein afsluiten met een obligate Loa bier. De volgende dag gaan we zelf op pad met fietsen gehuurd bij een apotheek (moet heel gezond zijn) naar een iets minder heftige waterval, maar waar je wel kunt zwemmen. Een pittige 14 km lange tocht met flinke hellingen, een boottocht over een rivier en olifanten met toeristen op de rug, wadend door het frisse water van de inderdaad rustiger waterval. Het zwemmen in het koude water was heerlijk en de ware waaghalzen (Paul dus ook) klauterden over de rotsranden en oefenden wilde duiksprongen. De terugweg was koel: regen, regen en nogmaals regen.

Via de huis baas regelen we een Tuktuk die ons de volgende morgen naar het busstation brengt voor de volgende etappe: Vang Vien. We nemen een VIP bus. Op het busstation ontbijten we in een simpel tentje maar weer overheerlijk; sandwiches zo groot dat we de helft meenemen voor onderweg. De bus is weliswaar VIP maar rammelt en bonkt als RIP! De tocht duurt de hele dag door de slechte en smalle weg en we komen laat aan. In de invallende duisternis vinden we een Guest House voor 50.000 kip vrij die we meteen nemen. Later hebben we spijt want de kamer is verre van schoon, donker en triestmakend. Een avondtocht via een terras lang de Mekong en een wandeling en etentje in het kleine centrum, waarbij we Lao Lao borrel proberen helpt. Vang Vien is een klein dorpje met enkele straten. Er is veel jeugdig toerisme dat zich vermaakt in de vele cafe's/bars met ligstoelen en grote videoschermen en luide muziek cq filmfragmenten. Er schijnt flink geblowd en gedronken te worden. Enkele laatkomers van het raften lopen uitgelaten in badkleding door de straat, op weg naar GH of bar.
We boeken een tocht naar nabije grotten en plannen om dezelfde dag door te reizen naar Vientiane (hoofdstad). De tocht naar de grotten wordt gemaakt in een overladen open minibusje. 3 passagiers en een rugzak hangen achter aan de bus. Met onze 2 gidsen en een Engels paar en 2 jongetjes (die in Bangkok wonen en werken) arriveren we bij een zijrivier van de Mekong. Na de overtocht bezoeken we een mini tempel. De monniken "bewaken" de grotten. De eerste "Elephant" grot ziet er ook uit als een tempel, met grote beelden en een rotsformatie die er als een olifant uit ziet. Daarna lopen we tussen de rijstvelden naar een verzamelplaats waar we lampen met accus uitgereikt krijgen. Dan gaan we de eerste echte grot in. Het wordt een hachelijke klim, en glijpartij, waarbij de lanmpen nauwelijks verlichtten, het pad superglad en de grotten gevaarlijk bleek door diepe ravijnen. De kinderen en de gidsen doen het fantastisch, wij minder. Paul, die nog steeds geen afstand kan doen van zjn clochard sandalen, verliest de zolen van beide sandalen, vastgezogen in de modder. Hij brengt de tocht met enige hulp toch tot een goed einde. Dan volgt de 2e grot. Nog gladder en donkerder. De gidsen vertellen dat een toerist alleen op pad ging en niet meer terugkwam.. Het loopt goed af en we eindigen met een heerlijke zwempartij in fris water. De terugtocht naar de oversteekplaats en het busje gaat weer langs rijstvelden maar ook een klein selfsupporting dorp. We worden langs de "snelweg" richting Vientiane afgezet nadat onze gids geregeld heeft dat de stadsbus ons daar oppikt nadat we onze bagage, gestald bij het boekingsbureau hebben opgehaald.

Met de local bus reizen we al toeterend, want de bus is nog lang niet vol, met veel stops naar Vientiane, de hoofdstad van Laos. Nog net met licht laten we ons in het centrum van Vientiane droppen om te voorkomen dat we ver buiten het centrum en dus ver van Guest Houses eindigen. Het eerste terrasje is van een politie academie waar we naar binnen gewenkt worden, waarom ook niet. Er wordt gejeudebouled, gevolleybald en gedronken. We sluiten ons bij het laatste aan en nemen de tijd om de volgende guest house uit te zoeken. De eerste is prachtig in oude koloniale stijl opgezet, maar helaas vol.

We nemen onze intrek in een wederom eenvoudige GH, nu wel schoon, met gebruik van zwembad van buur-hotel. De volgende dag bezoeken we eerst een openbaar zwembad, slechts 1$ maar vrij vol. Op naar de overburen: chique hotel, buigend personeel, prachtig zwembad en dat voor niets, dachten we. Een biertje hoort erbij, grote heeft de ober niet kleintje wel, welk kamernummer, geen? dan entree betalen, protest, ok, bier komt, rekening later: 8,5$, dat is voor hier ongeveer 10x de "normale prijs". In de avond slenteren we heerlijk rond in deze fraaie stad en sluiten we af op een mooi mondain terras. Enkele tuktuk chauffeurs slapen dan al in een hangmat in hun voertuig.

Ontbijten doet we in authentiek Laotiaans tentje waarin de hele familie meewerkt om de lekkerste dingen op tafel te zetten. Paul raakt niet uitgekeken op de keuken-organisatie en de -uitrusting; hotvuur, potten, voorraden etc. We komen hier elke dag terug voor ontbijt en lunch. Vooral Gerrel voelt zich hier helemaal thuis en tegen onze gewoonte in bezoeken we geen andere eetgelegenheid in Vientiane.

Een must blijkt een bezoek aan een naburige tempel met sauna (!?) te zijn. Wij gaan op pad met de fiets. Via de dagmarkt en een supermarkt fietsen we de 3 km door de kletterende regen. Paul moet van agent bovenkleding aan (rest was al ok!). Onderweg regent het pijpenstelen maar we gingen immers naar de sauna? Bij de tempel, die midden in een bos staat en toch in de stad), weet niemand van een sauna; de monniken niet, arbeiders niet, spelende kinderen niet. Uiteindelijk vinden we een hutje op palen waaronder een grote ketel met grote houtblokken en veel rook heet gestookt wordt. Geen monnik te bekennen. Trap op, er zitten gasten aan tafel tee te nippen, we moeten uit onze (natte) kleren en krijgen een sarong om. Daarmee worden we het saunahok in gedirigeerd; geen hand voor ogen te zien, wel heet. We zitten er met z'n vieren en dan is het vol. Een vriendelijke ronde Laotiaanse man reikt ons zout aan om de huid in te wrijven; Paul krijgt het in zijn ogen, maar zag toch al niets, toch klagen... Na de sauna heerlijk afspoelen (regen ervaar je dan toch anders) en klaarliggen voor een heerlijke intensieve, van top tot teen massage. Alle gewrichten worden gekraakt, af en toe pijn maar het resultaat EEN GROTE ontspanning. De zon is inmiddels ook gaan schijnen en we fietsen verkwikt terug naar de fietsverhuurder.

De volgende dag reizen we verder met een slaapbus naar Pakse. De eerste keer dat we dit meemaken. Een zeer gevarieerd gezelschap, jong en oud, toerist en Laotianen, blijkbaar ook een Laotiaanse familie die voor lange tijd gescheiden lijkt te zijn; huilende kinderen; een groot contrast met ons opgelaten humeur, het lijkt wel een schoolreisje.

In Pakse zouden we overnachten, maar er blijkt een Francaise; Florianne, meegereisd te zijn die met eigen vervoer doorreist naar Attapeu, ons volgende doel. Zij biedt ons aan mee te rijden en we gaan hier dankbaar op in. Zij blijkt al twee jaar als vroedvrouw, samen met haar man, een arts, in een local ontwikkelingsproject te werken. Wij zijn erg geinteresseerd in haar ervaringen. De grote lijn is dat aangeboden financiele en materiele hulp met grote dank aanvaard wordt maar dat het zelf voortzetten van taken in de gezonheidszorg nauweljks van de grond komt, wij, die ook ambities in deze richting hebben, zijn gewaarschuwd! We komen hier in een volgend bericht op terug. Via een lange en smalle weg die Florianne met veel verve moeiteloos aflegt en via een verregende lokale markt arriveren wij in Attapeu. Een dorp van niks zouden wij zeggen. We worden afgezet bij een Guest House die volgens Florianne goed zou zijn, maar die valt erg tegen. Een Lao biertje bij wijze van pauze en daarna zelf op zoek. We vinden zowaar een heel fraaie GH met een heel mooie kamer en een groot balkon op de zon, uit het zicht... We lijken de enige gasten te zijn. Terug naar de Lao-bier tent voor eten en daarna op pad voor het vervolgvervoer, we willen immers nu naar Vietnam. Onduidelijke en tegengestelde berichten over de mogelijkheden en de prijzen. De weg schijnt geblokkerd te zijn, er is geen vervoer, bussen kunnen er niet door, maar vooral is de communicatei zeer problematisch omdat wij geen Laotiaans en zij geen Nederlands, Engels of Frans spreken. Het is dus gokken wat ze bedoelen en hopen dat ze ons begrijpen. Uiteindelijk maken we afspraken met onze huisbaas, hij kent iemand, die ter plekke wakker wordt gemaakt, die ons over de grens zou kunnen brengen. Hij knikt instemmend, wij weten niet wat hem gevraagd is, maar de prijs is goed, dus wij stemmen in...

We reizen tot onze verbazing met een nette minibus; de afspraken lijken te kloppen. We hebben tot de grens 200.000 kip betaald en als de chauffeur daar het vervoer naar Danang regelt, betalen we nogeens 200.000 kip. We worden eerst rond 7 am gedropt bij ons vaste, primitieve, maar sympathieke restaurantje, waar de eigenaar trots enkele woorden Frans spreekt en als we verschijnen steeds zijn mooiste overhemden aantrekt en TV5 aanzet. Het ontbijt is simpel; brood met jam en prima koffie en we raken zo onze allerlaatste kippen kwijt.

Na een uur worden we opgepikt door een inmiddels volle minibus; alleen Loatianen en 2 Vietnamezen, 14 personen en veel bagage in een bus voor 12 personen. Geen enkele persoon spreekt een woord engels of frans; dat wordt spannend, gaat de tocht lukken? De tocht begint voorspoedig, vlotte en goede chauffeur (zoon van de hoteleigenaar in Attapeu, hotel= goede tip).

Dan komen we in bergachtig gebied waar door de hevige regenval veel zandverschuivingen zijn. We zien ook de ravage die door grootschalige houtkap wordt veroorzaakt. Florine, de franse ontwikkelingswerkster, had dit ook genoemd; grootschalige klandestiene houtkap en verkoop aan Vietnam. Voor de transporten met enorme trailers zijn in hoog tempo brede maar ook ondeugdelijke asfaltwegen aangelegd, die bij veel regen versperd raken. Onderweg maakt groot materieel de weg vrij totdat we stranden op een plaats waar een grote amarikaanse vrachtwagen (International) tot de assen vastzit in de modder. Alle wachtende personen lijken deskundig en een luidruchtige, langdurige discussie over de oplossing volgt. Er ontstaat een lange wachtrijaan van auto's aan weerszijden van de blokkade, bromfietsen schuiven vrolijk door de moddder en regen voorbij. Na plm 2u zorgt een vrachtwagen, die ingezet is bij andere verschuivingen, voor een simpele oplossing; hij trekt de vastzittende vrachtwagen uit de modder.

We vervolgen de weg gespannen, maar de weg blijft verder vrij en we komen aan de grens met Vietnam.

Iedereen moet uitstappen wordt er gebaard. Er wordt gegeten (wij niet, kippen op) en gewacht; blijkbaar is het pauze voor de grens post. Dan, halfuur later, loopt ieder naar een houten hok, daar blijkt je een uitreisstempel te krijgen. Bij deze grensovergang (Bo-Y, Laos<->Vietnam) was het goed te merken dat die nog pas open is voor toeristen, niemand spreekt Engels en ze vinden de visa heel interessant of erg moeilijk. Onze passen komen onderop, veel overleg, opnieuw bekijken en als laatste krijgen we de stempel. We lopend langs de laatste controlepost, wij worden niet meer gecontroleerd, anderen wel!?. Met het busje gaan we naar we de inreispost voor Vietnam. Groot gebouw met echte loketten en een man achter de computer. Eerst inreis papieren invullen en dan de inreis stempel bemachtigen, niet dus; Het paspoort van Paul wordt niet herkend/gelezen door de Vietnamese computer. De donkere foto met snor schijnt op een gezochte terrorist te lijken. Dus vergelijken met een lijst van gezochte criminelen, maar Paul wordt (hier) gelukkig nog niet gezocht. Dan maar handmatig invoeren, maar.. overtypen van nederlandse namen blijkt een onmogelijke opgave voor de eenvoudige beambte, bellen naar een collega geeft ook geen soulaas en intussen wordt onze bagage uitgeladen en klaar gezet voor de scanner.. Al met al hebben we de groep ongeveer een half uur opgehouden. Er was een Vietnamees uit de bus die zelf gedonder had gehad bij de Laos grensovergang en hij ons steunde door erbij tekomen staan. Maar iets verstaan ook helemaal niet. Toch soms lastig en zeker in zo'n situatie. Na heel lang moelijk gekeken te hebben pakte de beambte diep zuchtend zijn stempels en ook Paul krijgt een inreisstempel voor Vietnam en mochten we verder. Geen enkele tekst in het Engels bij deze grensovergang. Achteraf wel een heel bijzondere ervaring.