Naar Ranong, Phuket en Ko Phi Phi (Thailand).

Van Phaksong (van 3 tot 10 sept 2008) ging de natte route met de bus verder ongeveer 50 km naar Ranong. Dankzij de dagenlange regenbuien viel het vertrek uit Phaksong (Eco project Runs N Roses) ons minder zwaar. Want eigenlijk hadden we allebei de klus van de Pergola af willen maken… Het was een boeiende, intensieve en natte week.

Afgezien van een opspelend ochtendhumeur als ik Paul te vroeg wek, of irritatie als ik te lang of te ver wil lopen, hebben Paul en ik het SUPER samen. Wij zijn een geweldig reisteam: ik ben bijna altijd de reisleidster; routeplanning, keuze hotel, transport keuze, etc en Paul verzorgt alle facilitaire zaken zoals: video, fotoapparatuur onderhouden, batterijen opladen, waslijntjes spannen, in ieder land aparte lokale simkaarten installeren en sms-en sturen. Wasjes doen we omstebeurt. Lokale whisky’s drinken doet vooral Paul. De grote Lao, Singha, Tiger en Chang bierflessen doen we samen. We hebben een gelijke behoefte aan strand, cultuur, vertier en couleur locale. We zijn nu bijna op de helft van onze sabbatical en genieten er samen volop van. Heimwee kennen we nog niet. Wij zijn heel blij met de vele reacties die we krijgen op onze reisverslagen en proberen ook te reageren, maar de reisomstandigheden laten dit niet altijd toe, zoals slechte computers, slome internetverbindingen, helemaal geen internet, mooie stranden en veel onderweg in bus, trein, op boot, etc.

In Ranong werden we bij een overdekt bushok afgezet en daar wist een van de brommer-taxi-chauffeurs ons te melden dat wij een CHEAP hotel hadden gehuurd voor 1100 Baht (€ 22). We waren stomverbaasd! Ranong is een flinke plaats en de voorgaande dag had ik inderdaad telefonisch een flinke korting bedongen op de hotelprijs en waren we het eens geworden over 1100 Baht; een hele kleine wereld. Blijkbaar kennen ze ons al als Familie Cheap. Met een open taxi hebben we ons voor het hotel Spa Ranong laten afzetten en stapten binnen in een wereld van vergane glorie. In de jaren 70 vast een luxe hotel geweest, maar nu was het een naargeestige vertoning. Er heerste een deprimerende oostblok sfeer: Veel vochtplekken, afgebladderde verf en kapotte vloertegels. De kamer zelf viel erg mee en was wel erg luxe, zeker in vergelijking met de simpele bungalow die we hadden in Runs N Roses. Paul en ik gingen samen naar het Spagebouw met water uit een warme zwavelbron. Toen bleek dat er gescheiden baden waren voor mannen en vrouwen, hoefde het niet meer voor Paul. Ik ben er wel in gegaan en was er gans alleen in een reusachtig, prachtig, met mozaïek versierd, groot rond bad. .. Weldadig! Welk een megacontrast, dat luxe badoord en dat shabby hotel. Buiten regende het non-stop. De 2 meter van de Spa naar het hotel, die niet overkapt waren, moesten we snel lopen, om niet doorweekt te worden. In de geheel lege eetzaal (plm 200 stoelen) speelde een 3e rangs muziekcombo. Toen het even iets minder regende, zijn we onder onze plu naar een nabijgelegen park gelopen waar openbare bronbaden zijn met gratis toegang voor iedereen. Verder gewandeld langs een straat met armoedige winkels en huizen. Bij het kruispunt linksaf liepen we plots op een soort brede Parijse avenue met statige overheidsgebouwen en paleizen. En weer een hoek om liepen we over de nightmarket met kleurrijk verlichte stalletjes waar veel eten, kleding en muziek werd verkocht. Verderop passeerden we een gezellig druk restaurant dat een menu-buffet bood voor 95 Baht pp en helaas (achteraf vooral) hebben we dat niet gedaan… We hadden niet zo’n honger, maar we hadden ons daar tegoed kunnen doen aan veel soorten vlees, krab, kreeft en garnalen en een keur aan groentes/curries en desserts. Wij zijn bij een straatstalletje iets heel simpels en kleins gaan eten en bij de 7-eleven een ijskoffie gaan halen (inmiddels ook aan verslaafd geraakt).

De volgende ochtend vroeg uit de veren (sorry Paul) om de eerste bus naar Phuket te halen. Eerst zouden we naar Koh Payam (eiland voor kust bij Ranong) gaan maar we zagen hier vanaf door de aanhoudende stortbuien: werkelijk ongelofelijke hoeveelheden! We zitten liever droog in de bus dan nat in een lekkend bamboe hutje op het strand. Dus zitten we tussen 9u am en 16u pm hoog en droog te koukleumen in de bus, omdat we niet goed gekleed zijn op de airco. In Phuket stopte het te regenen! We geloofden onze ogen niet. Wij raceten naar de TAT (Thais toeristen bureau) met onze bagage op onze karretjes. We waren net voor sluitingstijd binnen en kregen veel informatiemateriaal mee. Daarna te voet naar een wel heel bijzonder Guest House: ON ON, een houten gebouw uit 1927, gebouwd door Portugezen in koloniale stijl. Het goedkoopste GH tot zover (250 Baht=€ 5/nacht). Prachtig ontwerp maar rijp voor restauratie. ‘s Avonds lang geïnternet en de stad verkend: leuk authentiek centrum. In het guest house kaartjes gekocht voor de boot naar Ko Phi Phi (voor de helft van de prijs die op de officiële TAT folder stond). Hoewel de weersverwachting op internet steevast 100% regenkans meldde, scheen ‘s ochtends de zon en dat is zo gebleven. We hebben ons geïnstalleerd op het zonnedek van de ferry en zo genoten van de oversteek (2u) en de heerlijke zon.

Op een gegeven ogenblik liep er een man voorbij met een werkelijk schitterend overhemd (met vissen : blij hemd, toch?). Ik wilde hem vragen waar hij dat had gekocht en liep naar het benedendek om hem te zoeken. Al snel gevonden. Ik zei dat ik het hem heel mooi vond en vroeg waar hij het had gekocht. Direct gebaarde zijn vrouw dat hij het moest uittrekken en weggeven. Ik kwam er niet onder uit dit hemd aan te nemen. Weigeren was niet mogelijk ! Dus Paul later verrast met dit prachtige cadeau en toen de gulle schenker op het bovendek kwam heeft Paul het aangetrokken en heb ik een foto van hen met Paul gemaakt (zie foto).

Aan boord van de ferry een guest house gereserveerd: VIKING. Vanaf de pier in Ko Phi Phi met een klein bootje daarheen gevaren. We hadden ruime keus want we waren de enige gasten. We kozen een mooi bungalowtje pal aan zee met een prachtige kleine intieme baai en nog steeds zon. Lekker gezwommen die middag.

We waren die dag vroeg opgestaan en hadden om 7 uur ontbeten. Door de reis en de aankomst en omdat de menukaart heel duur leek bij Viking en omdat we niet zo’n trek hadden niet geluncht….

’s Avonds zijn we via het strand naar het dorp gelopen en gingen op zoek naar een goedkope eettent. Dat bleek er niet te zijn. Op dit eiland lijkt het systeem van kartelvorming wel uitgevonden te zijn en ze passen het op werkelijk alles toe:
uniforme prijzen voor internet, vervoer, eten, drinken, massage etc. We hoorden van een duikinstructeur dat Restaurant PAPAYA de favoriet is onder de locals. Voordat we daar aan tafel gingen hadden we bijna twee uur gelopen ! Ik was trillerig van de honger ! Daar hebben we een overheerlijke green curry met garnalen gegeten. Paul was heel vrolijk en voelde zich kiplekker, at voor twee …tot hij plotseling na het eten wit wegtrok en klaagde over duizeligheid. Hij kon nog maar net de ober aan zijn arm trekken en duidelijk maken dat hij naar de WC moest. Dat was een meter of drie. Maar halverwege viel Paul flauw en lag languit op de vloer in het restaurant voor de deuropening naar de keuken. Met de ober, 2 serveersters en ik hebben we hem weer bijgebracht door koelte toe te wuiven (hoewel Paul heel koud voelde). Hij kreeg ook iets te snuiven om helderder te worden.
Steunend op de arm van de ober ging hij naar de WC. Daar leek het even beter te gaan. Ik ging een paar keer checken, maar kon niet naar binnen omdat al onze spullen nog in het restaurant lagen. Manud de ober keek ook steeds hoe het ging. Weer veel gedoe in de keuken toen Paul in de WC languit op de niet zo schone vloer onderuit was gegaan (de vloer was koeler vertelde hij me later). Hij was weer buiten bewustzijn.

Inmiddels was er heel wat commotie ontstaan onder de gasten van het restaurant die allemaal bezorgd waren. Sommigen adviseerden direct naar een ziekenhuis te gaan en een ambulance te laten komen. Maar er was daar niet eens een weg….laat staan een ziekenhuis. Wel iets van een EHBO post. Ik twijfelde omdat Paul in Amsterdam ook al eens zoiets had gehad en er toen niets met zijn hart mis was maar wel met zijn bloedsuikerspiegel.

Manud de ober heeft hem eruit gesleept naar de bijkeuken en toen ik aan Paul vroeg of hij me kon horen en hij dwars door me heen keek, werd ik toch echt bang en wilde net voorstellen om naar een dokter te gaan zoeken toen Paul inene met een enorme golf overgaf en helemaal onder zat. Meteen daarna ging het iets beter met de patient.
Manud heeft hem uitgekleed. Ik heb hem schoongemaakt en cola gegeven (vervanging van ORS). Intussen was een van de gasten bij de apotheek een zakje ORS gaan kopen en dat heb ik Paul ook gegeven en verder liters water.

Al snel was het ergste leed geleden. Paul kreeg van Manud schone kleren en daarna zijn we nog een half uur blijven zitten. Ik heb ook een paar foto’s gemaakt van Manud, Paul in zijn kleren en van de serveersters.

Stapje voor stapje zijn we daarna terug gelopen naar ons hotel. Een wandeling van twintig minuten en daar hebben we zeker anderhalf over gedaan.

Wat een opluchting toen we er waren weer gezond en wel. Na een half uur was ik helemaal op van uitputting door alle spanning….

Waarschijnlijk kwam het door de combinatie van te warm, te weinig eten en water drinken en bier op de nuchtere maag. Paul is er flink door geschrokken en drinkt nu veel meer water.

De volgende dag zag er in alle opzichten weer zonnig uit. Als grote test hebben we een flinke berg midden op het eiland beklommen met uitzicht op de kust aan weerszijden van het eiland: het View Point. Daar konden we zien hoe kwetsbaar dit eiland is voor hoge golven. De gevolgen van de Tsunami waren ook nog duidelijk
te zien. Het was een prachtige plek voor de zonsondergang (geen foto; batterij leeg). Paul doorstond de wandeling met glans en na afloop hebben we de geleende kleren terug gebracht bij Manud, de redder van Paul, hier weer gegeten zonder verdere collaps en vroeg naar bed voor de ferry naar Krabi, de volgende dag.