Maleisie

Reisverslag Malaysia van zo 21/09/08 tot ma 06/10/08

Munteenheid: 1 Ringit (MYR) = € 0,20

Vanuit Hat Yai ( Zuid Thailand) zijn we met een mini busje naar Georgetown, de hoofdstad van Penang, gereden. We waren net op tijd het land uit voordat ons Thaise visa verliep. Zowel aan de Thaise kant als de Maleisische kant van de grens moest iedereen met al zijn bagage de bus uit om door eindeloze Disney/Efteling hekjes geleid te worden langs slaperige douaniers. De bagage werd gescand zoals op een vliegveld. Direct over de grens werd de weg veel beter en breder en nam het aantal auto’s enorm toe. Penang is met het vasteland verbonden door een megabrug en daar reden we bijna stapvoets in de file !!
Malaysia streeft ernaar om voor 2012 in de vaart der volkeren de status van ontwikkelingsland voorbij te kunnen streven. Aan het aantal auto’s zal het niet liggen…
De eerste indruk van de stad Georgetown was vies, rommelig, chaotisch en lelijk. De guesthouse waar we werden afgezet leek meer op een opvanghuis voor daklozen… de meest excentrieke mensen liepen er rond, ook blanken. Maar al snel keken we daar doorheen en zagen de charme van deze smeltkroes van Chinezen, Indiers, Maleisiers, Portugezen en (andere) westerlingen. Iedere bevolkingsgroep heeft zijn eigen wijk: Little China, Little India etc. Hierdoor kregen we ook al een beetje een idee hoe het vermoedelijk in India zal zijn: de muziek, de kleren, de gerechten en luchtjes. We hebben er heel wat kilometers afgelegd, zoals we veel steden lopend ontdekken, deels om veel te zien, deels uit zuinigheid, deels te lui of geen zin om te onderhandelen. Opvallend is het aantal kerken en tempels dat we passeren. De Maleisier lijkt heel erg religieus. Alle bevolkingsgroepen en hun respectievelijke geloven lijken zonder problemen naast elkaar te mogen bestaan. Iedere Maleisier pocht over de tolerantie in zijn land en ik vermoed dat dit met de paplepel wordt meegegeven.
“We all live in harmony and peace together” Dit hoor je in het hele land !

De Maleisiers zijn tolerant ook bescheiden (opvallend veel kleine mini auto’s/geen getoeter zoals Vietnam en Indonesië) en ze hebben een groot gevoel voor droge humor.
Doordat ze allemaal vanaf de lagere school zowel engels als maleis moeten leren, konden we makkelijk met ze praten en dat is wel heel prettig. Verder kunnen we alvast wat Maleis oefenen voor als we straks in Indonesië zijn waar weinig mensen Engels spreken.

In Georgetown heerlijk gegeten, gewinkeld, biertjes gedronken bij Banana’s Cafe. We hebben een busrit gemaakt over het eiland naar de badplaats Batu Feringu waar we op het strand het rijk alleen hadden.

Di 23/09 zijn we met een minibus op weg gegaan naar de andere kant van Malaysia om van daaruit over te steken naar de Perhentian Islands. De rit ging blijkbaar sneller dan gepland. Als enige passagiers voor de boot naar de eilanden moesten wij in het holst van de nacht om 03.00 a.m. uit de bus en maar zien wat we verder deden. We zagen een goed verlicht en gesloten openbaar toilethuis met een redelijk schone vlakke tegelvloer voor de deur en hebben daar ons bivak gemaakt. Zowaar lukte het ons zelfs om op de stenen te slapen. We zaten en lagen in het zicht van het kantoortje van het bedrijf Waterfront dat ons de volgende ochtend zou inschepen. Er was ons verteld dat het kantoortje om 06.30 open zou gaan en onze boot om 07.30 uur zou vertrekken….. maar wij sliepen zo goed dat we om 07.10 werden gewekt door een man die vroeg of wij soms met de boot mee moesten en dat we dan op moesten schieten. Hij was van Waterfront maar was ook te laat…. Nadat we zoveel te vroeg waren gearriveerd, moesten we toch nog flink haasten om die boot te halen.

Aan boord moesten we uitleggen waar we naar toe wilden en kozen als bestemming voor de baai waar Flora Resort ligt. (Hier hadden Fred en Irith positief over bericht). Een hele mooie baai met kristalhelder water en bounty gevoel.

Het was er heel stil. Door de Ramaddan waren veel resorts gesloten. In deze baai was alleen Flora en Fauna het resort ernaast open. Wij hebben een hutje gehuurd van Fauna (goedkoper, mooier en pal op het strand). We waren met nog een ander stel de enige gasten. Op de eerste dag kwamen een paar vrouwen voor onze hut zitten en gaven breed commentaar over wat ze Paul of mij zagen doen. Op een gegeven moment voelde dit wel erg onvrij en heeft Paul er iets van gezegd.

Zowel bij Flora als Fauna konden we pas na 20.00 uur eten i.v.m de Ramadan.
De volgende ochtend zag ik voor onze hut een boot vol met Maleiers klaar voor vertrek…de baas van ons resort stapte nog snel van boot toen hij mij zag en zei dat hij en de hele staff voor drie dagen naar het vasteland ging op familiebezoek en dat we maar bij de buren moesten eten. Daarna was het heerlijk rustig bij ons voor de deur.

We hebben daar bij Fauna een snorkel uitrusting gehuurd en Paul heeft eindelijk zijn eerste 4 duiken kunnen maken. Ik was mee en heb met snorkelen een heel stel haaien (kleine soort, ongevaarlijk) gezien en mooie koralen en veel gekleurde vissen. Samen met Paul een andere keer de kano genomen en ook gesnorkeld. Toen zagen we allebei een heel grote schildpad onder ons door zwemmen!!! Heel mooi. Natuurlijk ook hier uitgebreid gezond en gezwommen… Paul op zijn privé strandje over de rotsen… Verder nog een leuke trekking gemaakt naar de andere kant van het eiland over de heuvelrug. Apen gezien, reuze mieren en een aantal prehistorisch ogende varanen( reuze hagedis).

Na de Perhentian Islands wilden we via de Jungle Express Trein naar het natuurreservaat Taman Negara. Helaas maar met de drukte door de Ramadan en Idul Fitri (suikerfeest tot slot van de Ramadan) was veel dicht en wat wel reed was overvol. We gingen met de ferry boot aan wal bij de haven Kuala Besut, waar we Travel Agent Banana’s opzochten. Met de lokale gsm hadden we al gebeld met een guesthouse voor de avond en die adviseerde dit reisbureau voor het vervoer naar Taman Negara voor een redelijke prijs. We waren vervolgens (op 29/9) bijna de hele dag onderweg door de binnenlanden van Maleisie (met voor bijna 80% palmboom plantages) en kwamen vlak voor donker aan bij guest house Teresek waar wij gereserveerd hadden. Was wel open, maar niet de keuken en de kamers waren sfeerloos en lelijk. Ik besloot naar een guest house verderop te lopen dat Durian (=stinkvrucht) heette. Het zou maar 300 meter zijn, via slingerend junglepad, maar het werden er zeker 600 en op het moment dat ik daar bij de receptie binnenstapte barstte een stortbui los die zijn weerga niet kende. Ik stond er met 2 Duitsers die ook waren komen informeren. Het was een sfeervol guest house met authentieke bungalowtjes. Ik had niets van regenkleding of plu bij me en besloot dus maar te wachten …tot het over was….,maar Paul kwam mij halen met onze plu!!!! We besloten hier te overnachten. Helaas was er door de Ramadan geen eten. Wel mochten we hun keuken gebruiken en daar hebben we ’s ochtends zelf ontbijt gemaakt, wat na al die weken verwend worden toch nog lukte!

In het park Taman Negara kozen wij voor de simpelste route ongeveer 2.5 km via een enorm lange hangbrug en naar een View Point. In het begin stond alles goed aangegeven maar dat werd allengs minder en uiteindelijk hebben we bijna 4.5 uur gedaan over die kleine afstand. Onderweg kwamen bij een uitzichtpunt de duitsers tegen die bij ons in de bus hadden gezeten en ook bij Durian sliepen. Zij hadden veel bloedzuigers op benen en voeten en dwars door sokken, broek en schoenen heen…! Wij checken en hebben niets gelukkig. Daarna zijn we behoorlijk verdwaald, dachten er zelfs over om demi tour te maken maar zagen daar gelukkig vanaf. Onderweg bleek ik ook een bloedzuiger te hebben opgelopen. (Ik had wel iets kouds gevoeld). Bij aankomst bij de bewoonde wereld bleken we allebei onder te zitten en bloedden we aan 4 benen !!! Alle beten goed gespoeld met schoon water. Daarna bleef het nog wel een aantal uren doorbloeden. Blijkbaar spuiten die bloedzuiger een bloedverdunnend middel in je aderen. De Maleisier kent een blad dat dit bloeden radicaal doet stoppen, maar er was er niet één in de buurt….

In ons dorp was verder alleen een stalletje bij de Tourist Info waar we iets konden eten en drinken, wel bij een allerliefst meisje. We hebben bij haar zalige frites met kip gegeten en vruchtenshakes gedronken.

Doordat bijna niets open was voor ons eten en drinken (zelfs de supermarkt was dicht) en omdat we al moe waren van de meest simpele wandeling in dit park, hebben we besloten om het voor het natuurpark hierbij te laten en onze reis naar het zuidwesten te vervolgen. De laatste ochtend viel samen met het einde van de Ramadan: Idul Fitri / Hari Raya, een grote feestdag die ’s morgens om 4u begon in de moskee. Wij hebben even kunnen meegenieten door een zalig ontbijt van urenlang lekker bereide kleefrijst, pittige kipkluiven, en vooral veel zoetigheid. Daarna zijn wij met een kleine prauw voor zo’n 20 pers en een lichte motor naar Kembeling gevaren, een tocht van 3 uur over een fraaie rivier. Een heerlijke koele reis door mooie natuur.
Via een heel aantal bussen: Jerantut, Temberloh, Kuala Lumpur hebben we ook verder de hele dag gereisd naar Melakka. Daar hadden we gereserveerd bij Eastern Heritage Hotel. Dat was helaas vergane glorie. Er was maar 1 douche en 1 WC voor een tiental kamers en alles was vies. Alleen de buitenkant van dit hotel was mooi. De volgende dag een ander hotel opgezocht en na een hele omzwerving kwamen we bij een ander, chinees hotel (Valiant) en daar hadden we een hele grote mooie kamer met TV voor de helft van het geld. We zijn een paar dagen in Melakka gebleven en daar veel bezocht: paleis van de sultan, oude portugese monumenten, Nederlands Stadhuys, Villa Sentosa (levend museum), gegeten in de Portuguese settlement, boottocht gemaakt met vermakelijke gids, etc. Melakka staat ook de wereld erfgoed lijst. Het heeft meer pretenties dan Georgetown en timmert ook letterlijk meer aan de weg om het toeristen naar de zin te maken.

We hebben ’s avonds genoten van het bruisende centrum van deze mooie stad; vooral in Jalan (=straat) Hang Jebat en daaromheen vol kraampjes, afgewisseld met overvolle cafe’s met luide Karoeke muzikanten of voorgeprogrammeerde toeristenbandjes, een saté-restaurant waar ‘s middags al een lange wachtrij stond (plm 1u), een Nonnay restaurant met een gerecht met zwarte gekookte noten, Cendol-ijs van kokosnotenmelk en siroop van palmsuiker gesnoept, etc.

Overdag zijn we op jacht gegaan (zo snel als dat kan op wederom kapotte sandalen van Paul) naar een nieuwe camera (de oude kreeg een zandkorrel teveel te verwerken) een nieuwe rugzak voor Paul (na alle reparaties haakte de rits af), tickets naar India en tussendoor veel andere winkels en pandjes van de verschillende bevolkingsgroepen bezocht: Indisch, Pakistaans, Chinees en Maleis, erg afwisselend en heel leuk.

De laatste avond in Melakka hebben we meegefeest in het café achter onder in ons hotel en geluisterd naar Karaoke en bier gekregen van een dronken chinese dame. Heel gezellig maar niet te lang…...
De volgende dag zijn wij vertrokken met de bus naar SINGAPORE.
(wordt vervolgd in volgend verslag)