Reisverslag Bacalar, opgesteld 3-8-2010

Tijdens onze laatste nacht in Tulum(zondag 25/ 7 op mandag 26-7) barstte een waar noodweer los. Het water kwam van ´s nachts 3u a.m. tot aan maandagavond laat met bakken uit de lucht. Het ging gepaard met heftige rukwinden. Onze hut bleef droog, maar er was angstaanjagend veel rollend en bulderend lawaai (’s morgens pas bleek dat het de golven waren die beukten op het rif) dat Gerrel er niet van kon slapen. Ze zag zich al verdrinken in een Tsunami…

In de stromende regen met de rugzakken in plastic verpakt naar de bus, die niet kwam. Door het slechte weer? Dus met de taxi, die al die tijd geduldig had gewacht, naar TULUM. Vlak bij het busstation ontbeten in een heel klein knus tentje waar we helemaal in de hoek kropen aan een tafeltje om de koude wind te ontvluchten. Eenmaal in de bus was het ook heel fris, het dak lekte zelfs. Daarbij reed hij ook door grote plassen.

Na 4u reizen door vrij verlaten en armoedige gebieden, hebben we in BACALAR onze poncho’s aangedaan,want het goot nog steeds, staken een soort snelweg over en liepen door straten langs lelijke armoedige huizen. We vroegen ons allebei af; waar zijn we nu beland? Allengs werden de huizen mooier en toen zagen we verderop het flonkerende meer. We wilden eigenlijk naar HOSTELITO AMIGO, vroegen ergens de weg bij Bob (Canadees) die ons HOSTAL CAROLINA adviseerde, veel centraler en beter (Amigo was zeker nog 1,5 km verderop en we hadden al 2 km met de karren gezeuld. Gerrel was in-enen heel slap (echt) en dus kozen we voor Carolina. Een mooie kleine kamer met ramen aan alle kanten, dus goede ventilatie en een heel mooi uitzicht op het grote meer. ’s Avonds na het eten van een super pizza (bij PALAPAS) en een lekker glas rode wijn was Gerrel al weer opgeknapt.

’s Ochtends vroeg zei Silvia (Mexicaanse) dat het hele hotel was afgehuurd voor een bruiloft. Dit was ons de vorige avond door Mary (uit Wisconson) niet verteld. Maar zij was nog niet op, had een feestje gehad…. Zij bevestigde later dat we inderdaad weg moesten, dus moest Paul, die tot 3u ’s nachts had geïnternet, toch vroeg op. Wat nu? Amigo? Of? Intussen was buurman Jim (uit Minnesota), op de koffie bij Mary, bereid tegen een kleine vergoeding ons voor een nacht onderdak te verlenen. Hij bleek net zo’n verzamelaar als Paul, maar een veel grotere kletsmajoor. Wel heel aardig, maar we hadden weinig privacy. Verder die dag wat gezwommen in het meer en ’s avonds bij een alternatief vegetarisch centrum, annex yogacentrum, gegeten.

Woensdagochtend heeft Gerrel daar om 7u een ASHTANGA YOGA les gevolgd. Daarna zijn we terugverhuisd naar een andere kamer bij Carolina (een PALAPA/ ronde bungalow met rieten dak). Het in- en uitpakken van onze rugzakken gaat steeds vlotter. ’s Middags met 2 kano’s over het immense meer van de “LAGUNA de SIETE COLORES AZUL”, gepeddeld tot onze armen niet meer konden. De “7 kleuren blauw” komen door 7 verschillende onderaardse waterstromen/bronnen, de Ceynotes, ondergrondse waterstelsels, waar Yucatan beroemd om is. Aan de overkant smeerde een familie zich in met sterk naar zwavel/rottende eieren stinkende modder. Eenmaal opgedroogd was het een witte verf,mooi voor op de foto. Het water was bijzonder helder en heerlijk warm. Op de terugweg geprobeerd via het water het verderop gelegen amigo te bereiken, maar niet gelukt. Op donderdagochtend (29/7) heeft Paul zijn karretje (waar hij zijn rugzak mee vervoert) laten lassen. Een leuke ervaring met een lokale lasboer, hij mocht het bijna zelf doen. ’s Middags zijn we met een taxi naar CEYNOTE AZUL gegaan (6 km via de kustroute). Bij het meertje van de Ceynote was het heel erg druk met Mexicanen, vooral veel eters en, op zijn Mexicaans, met oorverdovende muziek. Intussen miste Gerrel haar brilkoker en reservebril; ze had hem in de taxi laten liggen. De terugweg hebben we de mooie route van 6km langs het meer gelopen. Onderweg stopte tot onze grote vreugde onze taxi van de heenweg om de brilkoker terug te geven. Dit wilden we met de chauffeur vieren met een biertje bij Amigo. De chauffeur sloeg het af. Amigo bleek geen bar te hebben, de kamers veel duurder te zijn en er was lang niet zo’n mooie grote tuin en uitzicht als bij Caroline. In Bacalar wonen langs het meer vooral veel Amerikanen en Canadezen. We hebben de mooiste villa’s gezien, waaronder Gerrel´s droomhuis (zie foto Picasa). Maar goed dat daar geen bord met SE VENDE hing! Weer terug bij Carolina waren we heel blij met onze stek, daar lekker gezwommen en op de steiger uitgerust en gezond met koud bier uit eigen koelkast, tot de zon onder ging. Tijd voor een hapje: via het postkantoor/brievenbus naar de galerij op het centrale plein. Daar waren al vaker langs een paar eenvoudige Mexicaanse restaurantjes gelopen, ten onrechte. Heerlijke gebakken kalkoen met heuse pannenkoeken (!) en frietjes. Heerlijk eten, getuige ook de vele Mexicanen die maar bleven aanschuiven. Dat het weekend was bleek duidelijk uit de aaneengesloten rij van al dan helemaal niet blinkende Amerikaanse bakken, kevers, bromfietsers en voetgangers die langs kwamen en weer … Na het eten een zalig IJS (zonder je), een bak vol voor 22 pesos. Gerrel zwicht, nadat ik na de eerste happen/likken op de been blijf (en bleef). De wandeling terug heel relaxed, zwoele lucht, mooie maan-weerschijn in het meer. Op het terras van Carolina nog ff internetten, hoewel de irritante mosquitos hun terrein opeisen.

De volgende morgen is Gerrel vroeg op voor nogeens Yoga, maar dat ging helaas niet door. Devolgende bruiloft wel: een vrachtwagen met bier, tenten en geluid rijdt het terrein op. De motor van de grasmaaier draaide op volle toeren, er werd gebeld, geregeld, kortom voorbij de rust en tijd om snel weg te wezen. Om 12u zit alles in de rugzakken, nog ff internetten op het terras, een prima omelet op het plein en daarna met de TAXI COLLECTIVO, samen met Mexicaanse oma en kleindochter (zie Picasa) naar CHETUMAL . Het werd een vlotte rit tot in het centrum van de stad. CHETUMAL is een grote plaats met veel verkeersdrukte. Voor 12 pesos extra worden we voor hotel UCUM afgezet. Ruime kamer met douche/toilet en groot zwembad voor 380 pesos, moet kunnen. Na installeren trekken we de stad in, het is voor in de middag. Avenida HEROES. Is het mondaine centrum. Volle straten en stoepen, veel winkels en kraampjes, modern geklede (bij vooral jonge) mensen, voor het eerst getoeter door auto’s en fluiten door verkeersagent. Al met al een gemoedelijke vriendelijke sfeer. In de haven meteen kaartjes gekocht voor het eiland SAN PEDRO in Belize (US$ 25pp). De wandeling terug via andere wegen gemaakt, dat zag er meteen een stuk armoediger en vervallen uit tot en met gaten van 1 m2 in de weg. Na een apotheek voor vitamine B12, zou een goed middel tegen muggen zijn, heerlijk gegeten (taco’s met visjes) in een populaire tent: El Fenicio. Helaas bleek de zonnebril van Gerrel met glazen op sterkte foetsie. Op tijd (23u) maar wel in het donker thuis; tegen de huisregels in wel bier, geen wifi bereik, wel airco maar ook gerammel, ook vlooien of iets dergelijks, toch goed geslapen.

Ontbijt om 9u bij cafe DEL ARTE; prima, Wifi bij de buren: Holiday Inn, Gerrel wacht in het zwembad, daarna racen langs alle winkels, restaurants, apotheken: waar is bril??? Niet gevonden. Om 12u terug bij hotel, inpakken voor vertrek naar Belize, uitchecken voor 13u; de boot vertrekt om half 5. Nog alle tijd voor een markt (drinken en fruit voor op de boot), een zeer lokaal restaurantje met taco-pollo, een bezoek aan het museum Arte met (erotische) kunst en een sapje bij hotel COCO. Dan met de taxi naar de vertrekpier. Toch nog maar eens gevraagd naar de bril: GEVONDEN!, .... bewaker Juan had hem de dag ervoor op een kastje in het ticket-kantoor gelegd, MAAR de volgende dag was hij VERDWENEN. Niemand die iets wist.. We waren ruim op tijd dus Gerrel gaat toch nog maar eens (door)vragen en komt zo bij Fat Man/ de baas van de Ferry/ Miguel de Souza. Hij wist ook van niets maar zou het laten uitzoeken. Inmiddels waren al onze en andere rugzakken, omringd door zwaarbewapende militairen, besnuffeld door een hond. Die vond het prima. Zo’n 20 man gingen aan boord van de ferry; een super speedboot met 3 stuks 250pk motoren, waarmee we loeiend Mexico verlieten richting SAN PEDRO, dit keer niet in Spanje maar in BELIZE.