Reisverslag 1 Tobago (2/7- 11/7 2012)

Sabatical 2012

Na een jaar lang voorbereiden, wekelijks "werkoverleg" en natuurlijk "gewoon" werk, is het weer zover: het volgende voorschot op ons pensioen, hopelijk blijft daarvan nog wat over.

We geven eerst een impressie van het eiland Tobago en een overzicht van onze activiteiten en ervaringen. Ben je nieuwgierig geworden, lees dan ook de rest!

Tobago is een klein eiland in de Carabische Zee met als langste afstand 42 km. Samen met het veel grotere eiland Trinidad vormt het een staatje. Tobago is heel vruchtbaar en heeft veel bossen. Rondom liggen de mooiste baaien waarin spectaculaire vissen en koralen te vinden zijn. Ook voor vogel liefhebbers een waar paradijs. Er is geen massatoerisme ,maar net genoeg voor het prettige confort. Al met al doet het mij behoorlijk aan Gomera (Canarische Eilanden) denken.
De mensen zijn heel relaxed (lees lui) met name de mannen. Iedereen is behulpzaam en als je ze groet allervriendelijkst. Je wordt er nauwelijks lastig gevallen. Er lopen aardig wat rasta types rond met haardossen van meer dan een halve meter.
De accomodaties zijn niet heel erg goedkoop. Het eten echter wel en we kregen dan ook de indruk dat er niet veel thuis wordt gekookt. Nu valt het eten (mango's en avocado's) praktisch uit de boom....

We zijn eerst 3 dagen in Bucco geweest, waar we het dorje hebben verkend en van de baai en het strand hebben genoten. Daarna zijn we na de hoofdstad Scarborough 3 dagen in het idyllische Castara geweest, een plaatsje om nooit meer weg te gaan. Vandaaruit maakten we een uitstapje naar Parlatuvier gemaakt. Als afronding en vanwege een groots feest in het weekend zijn we de laatste 3 dagen weer in Bucco geweest. Ons vertrek uit deze mooie uithoek liep via Port of Spain, de hoofdstad van het Trinidad.

Nu volgen de "smaakmakende" details.

Op maandag 2/7 zijn we voor dag en dauw (4.30u) vertrokken. We reizen eerst van Schiphol naar Frankfurt, waar we een paar uur hebben om te wennen aan onze nieuwe levensstijl voor de komende maanden: zonder vaste woon of verblijfplaats en al onze bezittingen in een grote rugzak, wel op een karretje. Paul ziet niet veel op de luchthaven, want na tot laat inpakken en een korte nacht zit er nog weinig leven in.
Om 11.30 vliegt de maatschappij Condor ons naar het beloofde land. We lezen, slapen en eten wat en om 16.00 uur zien we de contouren van het eiland en landen voorspoedig in het meest westelijke puntje van het Caraibisch eiland Tobago : Crown Point.
We lopen van het vliegtuig naar de ontvangsthal: het is er warm en vochtig, het regenseizoen gaat beginnen. We krijgen weer een mooie stempel in ons paspoort, maar een poging om in ons beste spaans te bedanken wordt in het Engels beantwoord. Later zal blijken dat de locals een verbasterd onverstaanbaar soort Engels spreken.

We worden opgehaald door een donkere man in een luxe auto; de ophaalservice van guesthouse Seaside Garden (tobago-guesthouse.com). Paul slaat de sugesstie van de chauffeur Sheldon af om alvast wat te pinnen en wat boodschappen te doen, hij vertrouwt het nog niet. ...We rijden links van de weg, door een rommelig maar groen landschap met heel kleurrijke of geheel verveloze huizen en eindigen in een dorpje aan een kleine baai. Sheldon, de chauffeur, stelt ons bij aan komst voor aan de eigenaresse van de guesthouse: Eleonore, een lange rijzige dame op leeftijd (79jaar). Ze leek ons heel aardig.
We krijgen een rondleiding van Sheldon (42 jaar), die ook het hele beheer van de guesthouse verzorgt: hij is de manager. Vroeger was hij taxi chauffeur. Naast zijn gewone werk is hij ook een heel goede masseur. Hij heeft 7 jaar lang heel intensief aan yoga gedaan. Onze kamer is klein maar knus en we beginnen meteen uit te pakken en te installeren. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want voor de duik die we nog wilden nemen was het te donker geworden.

De volgende 2 dagen krijgen we het echte sabatical gevoel weer te pakken. Onder de koude douche met een losse verwarmingskop dacht Paul nog even dat het misschien beter was geweest voor de luxe thuis te kiezen, maar dat was maar een kort moment. De ontbijtjes op het terras met een prachtige uitzicht bevallen prima. We genieten van de baai vol met kleine bootjes, meest met motor, het mooie strand, het koele water. We moeten wennen aan de Rasta of kaal geschoren jongemannen dIe rondhangen, roken, kaarten, gokken, biertje drinken en om de drie woorden FUCK YOU roepen.... Ze laten je met rust, maar we kunnen allebei niet nalaten te denken: ga toch wat nuttigs doen! Toch blijkt dit wel bij het volk te horen: Go with the flow but VERY SLOW!
We krijgen een excursie van Sheldon in de omgeving, stranden, de Leatherback Turtle Bay, stoppen bij een stallletje met Roti Shark (zouden zij ons ook net zo lekker vinden?), horen verhalen over de piraten en slaven historie, waarin nederlanders, spanjaarden en engelsen het eigendom van het eiland betwisten, we horen het verhaal over de Nylon Pool, waar de vroegere prinses Margaret verzuchtte dat het water net zo helder was als de toen net uitgevonden nylons.
We maken een lange trip met de glasbottom boat "Solo Amor" naar het Buccoo Reef, een rif van 200 km2, met vooral veel mooie koralen, net uit de kust, waar we al door de boot op sleeptouw worden genomen; easy snorkling en eindigen in de wonderbaarlijke Nylon Pool.

Gerrel heeft een hele ochtend zitten zoeken naar een aanbod dat we eerder hadden gezien van Caribbean Airlines. Inene was alles een stuk duurder…allerlei opties de revue laten passeren…een keuze gemaakt toen liep de PC vast….. alles weer opnieuw ingevoerd….en wordt de betaling geweigerd…weer alles opnieuw en met andere kaart lukt het gelukkig wel. Zij had harder gewerkt dan een ochtend op haar werk… Gelukkig maakte een duik in zee een einde aan haar internetstress!!

Op donderdag 5/7 trekken we verder, via de hoofdstad Scarborough waar we vast een ticket voor de ferry naar Trinidad boeken. Verder met de bus naar Castara, een mooie tocht door een ruig landschap met een ruige chauffeur. We nemen onze intrek in Guesthouse Naturalist (http://www.naturalist-tobago.com) waar we ontvangen worden door Ancle George, een nette aardige oudere man, geboren en getogen in Castara. Hij laat ons zijn website zien en begrijpt niet dat wij de filmpjes van de kamers, genoemd naar allerlei vissoorten, niet goed hebben gezien en laat ons toch de kamers zelf even zien. Ook hadden we over het hoofd gezien dat hij tickets voor de Ferry naar Trinidad verkocht; hadden we dat geweten van tevoren dan hadden we al de hele middag van het strand kunnen genieten.
De guesthouse is prachtig ingericht, mooi gelegen, maar we kiezen toch voor de goedkoopste; de "Jack" voor $ 36 incl. ontbijt voor 2 personen. Het geluid van de vijver met goudvissen en schildpaden nemen we op de koop toe. Op weg naar ons diner in het strandrestaurant naast ons guesthouse wordt een meisje van ongeveer 8 jaar half lens geslagen door haar moeder. We moeten ons inhouden om niet in te grijpen en hebben even tijd nodig om dit te verwerken. Het eten is zalig, wel weer een demonstratie van hard werkende kokkin en luie man die letterlijk geen hand uitsteekt. Zij loopt dan ook non-stop haar man uit te foeteren…..
De volgende morgen mag Paul vroeg op, ontbijt is tot 9.00u, maar het is de moeite waard. Na een frisse duik in het heldere zoute nat genieten we van heerlijke koffie en alles wat er bij hoort. Het appartement wordt gecleaned en als Gerrel ziet dat de kamer tegenover, "Bonito" toch wel erg veel ruimer is, slaat zij aan het onderhandelen, dat moet per slot ook geoefend worden. Het lukt voor $ 42, maar we krijgen zoveel wisselgeld terug met de verzekering erbij dat het echt klopt, dat we uiteindelijk even duur uit zijn....
Gerrel geniet van een ligstoel onder een grote boom en Paul beklimt hoge rotsen op zoek naar een prive strand om zich eindelijk een keer bloot te geven, wat lukt. De rust van Gerrel onder de boom wordt verstoord door gekrakeel van zich vervelende, drinkende en rokende rasta mannen. Gelokt door een heerlijk geurende keuken, besluit zij een roti te gaan eten en treft in het strandrestaurant een hele groep dames in rode rokken en oranje T-shirts die heel serieus praten over hun werk en gezin. Een enorm contrast met het mannengedrag…
Een terugkerend probleem; hoe weerstaan we al dat culinaire lekkers? Deze keer niet dus en het wordt een heerlijke roti. De lucht bereikt Paul een baai verder want als geroepen meldt hij zich voor de hap en het Carib bier.
Dan volgt snorkelen in de buur baai Little Bay waar mooie koralen en bijzondere vissen te bewonderen zijn. Met de duikervaring van Paul kan het niet gauw te gek zijn, maar Gerrel schrikt toch terug van de rauwe golfslag en de afschrikkende diepten en trekt zich terug op het terras van het Boatview restaurant. Zij raakt in gesprek met 2 Noorse dames en als blijkt dat die op zoek zijn naar een masseur is de link met Sheldon gauw gemaakt. Ook nu blijkt dat de vissen en koralen het afleggen tegen de basis verleiding. Als Gerrel valt voor een heerlijke pizza is Paul ook weer van de partij. Hij heeft ineens zoveel haast dat later blijkt dat hij zijn zwembroek heeft verloren (opzet??).
We komen bij invallende duisternis (plm 18.30u) thuis en proberen dan de accomodatie bij aankomst in Suriname, onze volgende bestemming, rond te krijgen.
Toen Paul en Gerrel na 3 dagen naar Castara gingen, stond Sheldon erop ons zelf weg te brengen. Wij wilden op zondag terugkomen voor het grote feest in Buccoo: Sunday School en wisten dat we maar een nacht in het guesthouse konden slapen, de rest was vol. Omdat wij het in Castara reuze naar onze zin hadden, belden wij Sheldon om te weten of wij na zondag terug zouden gaan naar Castara of in Buccoo zouden blijven. Sheldon zei erop te staan dat we bij hem bleven in Buccoo en dat er iets geregeld zou worden in "het appartement".
Vanuit Castara hebben we hebben we met een lokale bus een excursie gemaakt naar Parlatuvier. Waar we de kaartjes gekocht hebben wisten ze ons te vertellen dat de bus om 13.00 uur zou passeren. Wij hebben tot 14.00 uur moeten wachten en dan vraag je je af waar wij in Nederland nu zo over zeuren… Hier noemen ze dit Island time… De rit van ongeveer 45 minuten was schitterend: door jungle, langs vruchtbare plantages en langs lokkende baaien.
In Parlatuvier, een authentiek vissersdorp, een Carib biertje gedronken en met de bus weer terug voor een namiddag duik op ons eigen mooie strand.
We maken nader kennis met Ancle George. Hij zet zich erg in voor de gemeenschap in Castara (zie filmpjes op http://www.tobagocastaralive.com/), hij biedt werk aan sociaal zwakkeren, blijkt weduwnaar met een dochter, die inmiddels studeert en hij blijkt goed op de hoogte van zowel de lokale als de europese en wereld economie en politiek. En passant nodigt hij ons uit voor een gezamenlijk avondeten met BBQ. Paul zijn ogen gloeien meteen: eindelijk weer vuurtje stoken. Voor het zover is genieten we weer een heerlijke dag van het strand; Gerrel onder de boom en Paul op een nog mooier en beschutter strandje.

De BBQ wordt een malle vertoning. Na lang wachten, cq genieten van het strand blijkt het houtskool al aangestoken te zijn. Paul is gereed en begint prompt in het vuur te roeren, kooltjes beter te stapelen en te wapperen. Hij heeft bezwaar tegen het zwaar verroeste grilrooster en geeft die een schuurbeurt in de branding. Dan kan het grillen beginnen. Ancle brengt schalen met gemarineerde kippenpoten en voorbereide visfilets. Maar helaas, twee wat vage huishulpen blijken ook bij de BBQ te horen en zij nemen de regie over, Paul druipt af. Intussen komen nieuwe gasten aan, arriveert een gezelschap bezoekers en blijft Ancle buiten beeld. Als er dan wat gegeten wordt schuiven we maar aan. Het gezelschap blikt een Cubaanse neurochirurge waar de huisbaas een oogje op heeft en een gezin uit Trinidad met 3 tiener dochters. We hebben moeite om de gesprekken te volgen. Er wordt lokaal engels gesproken met veel eigen woorden en een lastige tongval. Wij proberen met de Cubaanse ons spaans wat te oefenen maar ze zegt bijna niets terug. Het lijkt bijna of ze geen spaans spreekt of is ze verlegen? We horen van Ancle dat er heel veel Cubaanse artsen werken in Trinidad en Tobago. Over hun eigen artsen zijn ze niet bepaald te spreken. Een van de vage types legt in hetzelfde onverstaanbare engels uit dat hij voor social health care werkt. We proberen vanalles: verpleger, assistent, administratie etc. Hij blijkt elke dag het gras te maaien in het kader van wekgelegenheidsproject. En daar zijn er nu veel van...binnenkort zijn er verkiezingen....

Op zondag 8 juli gaan we met de bus terug naar Buccoo Bay en het voelt net als thuis komen als we het dorp inlopen. De ontvangst in Guesthouse Garden is allerhartelijkst en we worden onthaald in een supermooi appartement met panoramisch uitzicht over de baai. We konden het bijna niet geloven. Om wat terug te doen voor het luxe appartement (voor de prijs van een goedkope kamer) zal ik de volgende dag in de tuin gaan snoeien en gaat Paul ventilator, gaskraan, lampen, etc repareren.
We eten die avond samen met Sheldon een maaltijd op het terras en zitten daar totdat de klanken van de Buccoo Steelband die voor de deur staat te spelen ons naar beneden lokt. We luisteren gefascineerd naar een groot blij orkest. Zij blijken mee te dingen naar de hoofdprijs voor steelbands van het Carnaval in Trinidad. Het wordt allengs drukker en drukker met een mix van locals en toeristen. Na de steelband komt er een DJ die de bassen zo luid zet dat je hart er sneller van gaat kloppen…Na genoeg biertjes krijg ik Paul op de dansvloer en dan is hij niet meer te stuiten. We rollen moe en voldaan in ons bed, stoppen earplugs in onze oren en slapen verder overal doorheen, dwars door de zwaar bonkende herrie die het servies op het aanrecht doet rinkelen.

Gisterochtend was Eleonore die dagelijks van 6 tot 7 am. haar overgebleven hond Toby (eerder deze week zijn twee andere honden van haar door vergif overleden!) uitlaat, over haar toeren omdat ze had gezien, hoe een rasta man met zijn zoon een Leatherback Turtle van het strand had gesleept, met eieren en al en verderop bij het moeras had geslacht. Hij zat onder de zwarte modder en bloed, maar ontkende toch... Ze durfde hem niet aan te geven bij de natuurbescherming omdat ze bang is voor represailles. Zo had ook eens iemand stenen op haar dak gegooid en gaten in de dakpannen veroorzaakt.
Maandag en dinsdag maakt Gerrel een ochtendwandeling + duik met Eleonore, hebben Paul en ik veel gepraat met Sheldon en zowel bij ons als in Irvine Bay de mooiste vissen door onze snorkelbrillen zien voorbij zwemmen. We hebbben de tuin onder handen genomen: veel planten gesnoeid en opgebonden.
Eleonore vindt het heel erg leuk om weer Nederlands met ons te spreken( ze heeft 40 jaar geleden in Doornspijk een manege gerund) en vroeg of wij niet gratis (tegen kost en inwoning) wilden blijven, zodat Sheldon met vakantie kan. Hij wil in oktober een maand gan reizen en hij hoopt dat iemand hem kan vervangen in die tijd. Wie voelt hiervoor?
(http://www.tobago-guesthouse.com).

Voor onze laatste avond nemen we een feestelijke cocktail bij bar/restaurant El Pescador. Gerrel eet er een garnalen cocktail bij.
Op woensdag 11 juli pakken we onze rugzakken. Eleonore brengt ons naar de Ferry. We verlaten met moeite dit heerlijke oord en prachtige eiland en zullen deze lieve mensen en hun goede zorgen hier missen.

In Port of Spain aangekomen, begint het te gieten en valt ons plan om een bezoek te brengen aan een eiland in een natuurgebied waar het rood ziet van de Rode Ibissen letterlijk in het water. Dit is onze eerste plensbui hier in deze reis. We schuilen in een Food Court, gaan in een Shopping Mall naar een internetcafe en nemen dan de taxi naar het vliegveld. Onze bagage wordt ingecheckt door een stugge beambte. Pas als Gerrel vraagt of zij of op de weegschaal mag gaan staan, waar de koffers op worden gewogen, breekt een lach door op zijn gezicht. Hij zegt zachtjes dat dat niet kan omdat de supervisor staat te kijken. Daarna hebben we alle tijd om aan ons verslag te werken en we gaan op tijd aan boord van het vliegtuig (wordt vervolgd in Suriname).